Het is hier donker en nat. En zo vreselijk rustig ’s nachts, al woon ik in het midden van de stad. Geen gebalk van ezeltjes, geen gekraai van de hanen, geen geschreeuw van de vissers en geen oproep tot het gebed. En niet met één oor wakker om het geluid van naderende helikopters op te vangen.
Afscheid, altijd emotioneel. Dr. Adnan, die nauwelijks engels spreekt zei: we wait you. En iemand had wat jasmijnbloesems op mijn koffer gelegd.
Gisteren moesten we twee grenzen door, bij Ben Gurion en bij Erez. We stonden twee uur langer te wachten dan normaal omdat een van ons in de computer onvindbaar bleek. Het hielp weinig om op de ligica te wijzen: als we niet allemaal in de computer stonden dan waren we nooit Gaza binnengelaten, en als we binnengelaten waren moesten we er toch ook weer uit kunnen. Ondertussen hadden we de tijd om te zien hoe het daar gaat, bij checkpoint Erez. Er was met een ambulance een groep Palestijnen gebracht die voor medische hulp naar Israël moesten. Zware gevallen, want niemand doet dat voor z’n plezier. Niemand mag dus in de ambulance de grens over. Maar ook niet in een rolstoel. Daar staan doodzieke mensen uren te wachten zonder zelfs te kunnen zitten, behalve op de smerige grond. We zagen een uitgemergelde oude vrouw die zich nog net staande kon houden door zich vast te klemmen aan de arm van haar bezorgde en evenoude man. Vervolgens moest ze alleen door de metaaldetector, alleen door de gang, langs de hond, langs de soldaten naar de andere kant, nagekeken door haar man die pas een hele tijd later ook over de grens mocht. We zagen een vrouw aan een zuurstoffles die een hoestbui kreeg. We zagen een jongen die op krukken liep en die zonder die krukken, hinkend op een been over de grens moest. Er lag een vrijwel geheel verlamde jongen die een schotwond had gehad in zijn hoofd. Ook die mocht niet per brancard en zelfs niet in een rolstoel naar de andere kant. Hij moest door een man in zijn armen door de metaaldetectorpoort worden gedragen. Aan de andere kant aangekomen kreeg hij een spastische aanval van de stress en lag te schreeuwen van de pijn.
Het is vreselijk om aan te zien dat mensen in nood niet eens geholpen mogen worden door hun eigen familie, om te bedenken hoe een vader zich moet voelen dat hij niet eens zijn eigen zoon kan beschermen, of hoe de oude man zich voelt die zijn doodzieke vrouw alleen naar de andere kant moet laten schuifelen. De verschrikkelijke machteloosheid er van, en de vernedering.
Ook wij stonden te kijken en konden niets doen. Een Palestijnse man zei tegen Deny: You see? You see?
De gang aan de Palestijnse kant. Nu is het nog leuk.
Joes gaat er even bij zitten als de Palestijnen onze paspoorten bekijken en ons opschrijven.
In de verte de hekken van de Israëlische kant waar we lang achter zullen staan te wachten. Dichterbij durf ik niet meer te fotograferen.
Ik zou zo graag willen dat iedereen eens een uurtje daar bij Erez zou kunnen gaan kijken. Hoe de mensen achter prikkeldraad en hekken in de stank van pis staan te wachten en totaal afhankelijk zijn van de stemming van de soldaatjes, tieners de meesten, aan de andere kant. Met veiligheid heeft dit weinig meer uitstaande. Controle op bagage en scanning door metaaldetectors kan ook gedaan worden op een menswaardige manier. Hier worden mensen behandeld alsof ze geen mensen zijn, maar vuil. Mensen die geen recht hebben op gewoon respect. Wie dat eenmaal heeft gezien moet zich wel afvragen wat daar aan de hand is.
Helaas, ik kan het alleen maar navertellen, en zelfs foto’s heb ik niet. In de buurt van leger neem ik geen enkel risico en doe exact wat ze van me willen. Naar voren, bagage neerzetten en openen bij het hek, zelf weer achter het hek, toekijken hoe de afgerichte hond met zijn poten en neus in mijn koffer zit, weer naar voren, koffer weer meenemen, wachten, wachten en nog eens wachten. Ik ben gezond. Ik kan staan. Ik hoef niet op tijd mijn bestraling of chemotherapie te halen. Ik maak grappen met mijn collega’s. Maar het hakt er wel in, hiervan getuige te zijn en je eigen machteloosheid zo te voelen.
Het is inderdaad zo dat je het gewoon moet meemaken om te zien dat het niet alleen om veiligheid gaat. De soldaten treiteren en teisteren het Palestijnse volk en iedereen die met hen sympatiseert. Ik voelde de woede weer opkomen toen ik dit verslag van je las Anja, voelde de onmacht weer die we voelden als we onze familie wilden bezoeken en ik voel ook weer de afschuw. Wat verschrikkelijk naar dat dit systeem van mensontering in stand wordt gehouden, o.a. door onze eigen regering.
eigenlijk ben ik stiekum wel ‘blij’dat er geen foto’s bij staan. Zoals jij het beschrijft is het me al duidelijk zat. Het zinloze, haatvolle, destructieve van de hele situatie is naar mijn idee door geen enkel weldenkend mens verdedigbaar…
Anja, wat een intense belevenis is dit weer voo jullie, voor jou. Als ik je verhalen lees, voel ik de machteloosheid een beetje mee. Inderdaad, we zouden er allemaal eens even moeten zijn om te WETEN en te VOELEN wat het voor deze mensen betekent.
Niets kunnen doen, terwijl je ZIET wat gebeurt en de mensonwaardigheden die er plaatsvinden…afschuwelijk.
Soms denk ik: Anja, hoe hou je het vol. Maar dan besef ik ook: je hebt ze aangekeken, die mensen. En er is iets met jou gebeurd, je hoort op een of andere manier bij hen…en ze hebben jou nodig. Je bent geroepen ANJA ! Liefs /Ria
Anja,
In de krant van vandaag stond een bericht waarin werd vermeld dat de VN gezant voor het Midden Oosten, als het om de behandeling van de Palestijnen gaat, Israel beschouwt als een apartheidsstaat.
Als ik de positie van de zwarten in de bantoestans indertijd ten tijde van de apartheid vergelijk met jouw beschrijvingen dan weet ik het nog niet. De Palestijnen zouden thans wel eens slechter af kunnen zijn.
Dus ga door met de beschrijvingen uit de eerste hand. Het beeld “Israel = apartheidsstaat” zal op een gegeven moment blijven hangen. En dan zullen de Iraeli’s even veel moeite hebben om hun reputatie in de wereld weer te herstellen als de Duitsers na de 2e W.O. En wat mij betreft komt zo’n behandeling in Europa ze toe.
Mazzel & broge, Evert
Dat corrupte leiderschap van de palestijnen heeft nou ook niet echt bijgedragen aan een beter bestaan. Misschien moeten de palestijnen ook eens de hand in eigen boezem steken en zich afvragen hoe het toch komt dat zij in deze ellende zitten.
Het is een veelgebruikt argument van sterke voorstanders en aanhangers van de Israelische bezetttingspolitiek dat ze stellen dat de Palestijnen deze bezetting over zichzelf hebben afgeroepen omdat Israel met de bezetting van Palestijnse gebieden ‘slechts’beoogt zichzelf te beschermen tegen terreuracties van extremistische Palestijnse groeperingen. Eveneens is het onder een aantal van deze fervente voorstanders van de Israelische bezettingspolitiek een veel toegepaste tactiek van monddood maken om degene die het bovenstaande argument probeert te ontkrachten op een of andere wijze in verband te brengen met ‘anti-semitische’ sympathieën of zelfs als een ‘anti-semiet’ te bestempelen.
Zoals hierboven al is opgemerkt door iemand, is de situatie van de Palestijnen in de bezette gebieden wellicht nog slechter (en vooral ook hopelozer) dan de situatie van de zwarten in hun geïsoleerde en afgezonderde leefgemeenschappen ten tijde van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Als we het toenmalige apartheidsregime in veel opzichten als ‘racistisch’ kunnen beschouwen, hoe moeten we dan de door Israel gevoerde politiek jegens de Palestijnen zien? Zuiver als een vorm van gelegitimeerde “bezettingspolitiek”?
Dat laatste kun je alleen maar doen als je met je ogen dicht een Israelische grenspost als de hierboven beschrevene zou passeren, als je bewust je ogen wilt sluiten voor datgene wat zich daar aan vernederingspraktijken afspeelt, uitgevoerd door (een groot aantal) Israelische militairen op gewone Palestijnen. Hetgeen gebeurt onder toeziend oog van Sharon, die zelf ook de laatste zal zijn om serieus actie te ondernemen tegen deze wanpraktijken.
Als je het verslag van Anja Meulenbelt leest, dan is het schijnbaar zo dat de inhumane vernederingen op Palestijnen als volstrekt humaan worden gezien door de soldaten en dat de Palestijnen daarentegen niet anders gewend lijken te zijn dan dat Israelische soldaten hun behandelen als inferieure wezens. Als mensen die geen recht hebben op een leven zonder lijden, omdat ze moeten lijden. Als volk van mensen dat collectief gestraft mag worden voor de gepleegde misdaden tegen Israeli’s door enkelen uit hen. Gestraft door een verwerpelijk regime van machthebbers uit politiek en leger.
Beste Michel, Je hoeft de Palestijnen echt niet te vragen om na te denken waarom ze in deze ellende zitten, dat weten ze heel goed. Het is een gebruikelijke reactie als er kritiek komt op de bezettingspolitiek van Israël om met de vinger te wijzen naar de wandaden van de Palestijnen. Alsof alles wat de Palestijnen verkeerd doen in mindering gebracht kan worden op de schuld van Israël. Ik deel die mening niet. (Ik heb dat ook uitgebreid besproken in de serie ‘de paradigmastrijd’, zie cursus) Mijn mening is ondertussen dat Israël zoveel mogelijk land wil hebben met zo min mogelijk Arabieren er op, en dat hun gehele politiek is gericht op dat doel. Elke mogelijke vrede door middel van een compromis, en een gedeeltelijke teruggave van Palestijns land is praktisch onmogelijk gemaakt door de steeds verdere uitbreiding van de nederzettingen die tot op de dag van vandaag doorgaat. Wat de Palestijnen ook gedaan zouden hebben, of ze een keurige boekhouding gevoerd zouden hebben of dat er ook sprake zou zijn van corruptie, of ze hun verzet geweldloos of gewelddadig hadden gevoerd, het zou niet uit hebben gemaakt. Israël is bezig zoveel mogelijk land te veroveren en de Palestijnen bijeen te drijven op zo klein mogelijk terrein met de bedoeling de etnische zuivering zo mogelijk nog verder op te voeren en ze helemaal uit te drijven. Ik hoef dit niet eens te verzinnen. Kijk naar de feiten. Ga luisteren naar wat rechts in de Knesset zegt. Ze draaien er niet eens omheen.
En ja, Israël is zonder meer een apartheidsstaat geworden, zowel in hun behandeling van de Palestijnen in de bezette gebieden als van de miljoen Palestijnen die nog in Israël leven en formeel Israëlisch staatsburgerschap hebben en feitelijk als tweederangsburgers behandeld worden. En inderdaad, zo ver als Israël de apartheid opvoert heeft Zuid Afrika het nooit gedaan. Die begrepen eerder dan Israël dat het zo niet verder kon.
Een hele strenge veiligheidscontrole is heel vervelend. Maar misschien heeft het wel iets te maken met de eindeloze hoeveelheid zelfmoordaanslagen op willekeurige burgers, met als doel zoveel mogelijk mensen dood te maken. Wat denk je zelf, Anja?
Misschien is Israel een apartheidsstaat, maar helaas is Jasser Arafat bij lange na geen Nelson Mandela. Dat Palestijnse leiderschap is tuig van de richel, corrupt tot in hun botten. Ze zijn meer begaan met hun bankrekening dan met hun eigen mensen. Als er een Palestijnse Mandela zou zijn geweest en als het verzet slim en geweldloos zou zijn geweest, dan was er allang een Palestijnse staat geweest.
Wat ik denk, Gert-Jan, heb ik al geschreven. Ik ben tegen zelfmoordaanslagen. Ik begrijp strenge veiligheidscontrole. Maar wat je bij Erez kunt zien gaat daar ver over heen. Het is niet nodig om mensen te vernederen als je hun bagage controleert.
Israel is niet misschien een apartheidsstaat, Israël is aantoonbaar een apartheidsstaat. Of Arafat al of niet op Mandela lijkt heeft daar niets mee te maken.
Jij kent Arafat duidelijk niet en hebt je laten beïnvloeden door praatjes. Ja, Arafat heeft de beschikking gehad over geld waarover publiekelijk verantwoording afgelegd had moeten worden. Daar wordt Arafat door zijn eigen mensen, onder andere de Wetgevende Raad zeer op bekritiseerd. Maar ook is het voor iedereen duidelijk dat Arafat dat geld niet voor zichzelf gebruikt. Hij leeft op het armoedige af sober, heeft niet eens een eigen huis laten bouwen. Ook de Palestijnen die kritiek op hem hebben vanwege een te weinig democratisch leiderschap hebben er geen enkele twijfel over dat Arafat met gevaar voor eigen leven voor de Palestijnse zaak staat. Als er nu verkiezingen waren zou hij dus opnieuwe worden gekozen.
En wat ik al zei: er is geen enkele aanwijzing voor dat er een Palestijnse staat zou zijn wanneer de Palestijnen geweldloos verzet in plaats van ook gewapend verzet zouden hebben gebruikt. Neem de Oslo periode. Geen aanslagen, geen gewapend verzet. Wat deed Rabin ondertussen? De bouw van de nederzettingen voort zetten. Wat deed Barak terwijl hij aan het onderhandelen was? De bouw van de nederzettingen voort zetten.
Met andere woorden: het is een sprookje om te denken dat er een Palestijnse staat zou zijn als de Palestijnen zich maar netjes hadden gedragen. En daarmee hoort deze mythe vooral bij de categorie: ‘blaming the victim’.
@Gert-Jan: zonder alle fouten en (wan)daden van Arafat te willen verdedigen, is het onjuist wanneer je suggereert dat Nelson Mandela geweld afzwoer…. zelfs Mandela geeft aan (lees zijn autobiografie: a long walk to freedom) dat de scheidingslijn tussen geweld en geweldloosheid in geval onderdrukking en vernedering vaak flinterdun is (geweest).
Ik denk dat de keuze voor geweld absoluut een foute keuze is, maar wel een keuze die in samenhang met onderdrukking, vernedering en met name het uitzicht en de hoop op een beter leven moet worden gezien.
Een staat die staatsterreur toepast, mensen huis en haard afneemt, vernedert tot op het bot en met name elke hoop op een menselijk bestaan ontneemt, moet rekening houden met de vorming van radicale elementen binnen die onderdrukte samenleving!
Radicalisering met gebruik van geweld is zelden hét middel waarmee moeilijke situaties verholpen worden, maar het is wel het logische gevolg van een ‘kat in het nauw, die rare sprongen maakt’.
Je hebt gelijk, RM. Toen Mandela nog in de gevangenis zat weigerde hij het gewapende verzet af te zweren tot de apartheid zou worden opgeheven. Ik vind Mandela een groot man. Maar we mogen niet vergeten dat hij ook in Nederland destijds een terrorist werd genoemd, en dat hij de rol die hij nu vervult nooit had kunnen spelen zonder de Klerk.
Als de Palestijnse leiders zo onkreukbaar en voorbeeldig zijn, waarom is er dan nu een interne opstand tegen hen? En, Anja, misschien heb je Arafat weleens gezien, maar daarmee heb je niet ook zijn bankrekening gezien. Recent was er weer ophef over enorme geldtransacties via de rekening van mevr Arafat. En de verspilling en verkeerde besteding van veel ontwikkelingsgeld is ook bekend.
Ik heb veel passie voor de Paslestijnen, maar ik benijd ze vooral niet vanwege hun eigen leiders.
Het drama van de Palestijnen (en veel Arabieren) is dat ze liever sterven in hun eigen gelijk en een hele generatie opofferen voor hun heilige strijd, dan dat ze klip en klaar het feit Israel erkennen en tot een pijnlijk compromis bereid zijn. Nogmaals, ik ben geen fan van de Israelische politiek. Maar de Palestijnse politiek, de corruptie, het geweld en de diepe maar even uitzichtloze wens om Israel maken het zo moeilijk om de Palestijnen in hun strijd te steunen.
@gert-jan misschien moet je toch echt wat beter lezen… wie noemt de Palestijnse leiders ‘voorbeeldig en onkreukbaar’?
Die suggestie is bovendien door niemand gewekt.
Arafat is naar mijn mening de bij lange na niet de beste leider voor de Palestijnen en wellicht enorm corrupt, maar daar ligt niet de kern van het conflict.
de kern ligt in het feit dat een staat die een volk onderdrukt, vernedert en elke hoop ontneemt zich moet realiseren dat het radicale elementen uit dat volk tegenover zich zal vinden.
Een gewelddadige oplossing is nooit/hoogzelden een moreel correct antwoord….maar (helaas) wel het meest-gangbare menselijke antwoord in hopeloze situaties. Dat wetende zou je veeleer wat moeten doen aan die hopeloosheid. Een muur verkleint het probleem niet constructief, het gaat om het beleid en de gedachtegang die aan beide kanten moeten wijzigen (maar om te beginnen in de georganiseerde machtige staat) om daadwerkelijk iets te kunnen oplossen.
Dank Anja, voor je realistische, indringende beschrijving van wat zich afspeelt in de Palestijnse gebieden, i.c. de Gaza-strook. Hopelijk zal dit een aantal mensen, die als Pawlow-honden plegen te reageren als de Israëlische bezettingspolitiek wordt bekritiseerd, aan het denken zetten. Die-hard-verdedigers van het zionisme zal je daarnaast toch wel houden, helaas.
In de min of meer voorspelbare diskussie zal ik me deze keer niet mengen. Ik wil echter Anja(M) en een aantal anderen er opmerkzaam op maken dat ik al eerder getracht heb de SP zo ver te krijgen dat ze het voortouw zou nemen om een boycot van Israel te organiseren. Tot nu toe zonder resultaat.Intussen ben ik gestart het dan maar langs een andere weg zonder de SP te doen. Natuurlijk kan dat geen boycot worden door Nederland, daarvoor zijn er te veel verdragen met Israel die voor een deel misschien zelfs onwettelijk zijn, maar gunstig voor onze economie (wiens economie is dat eigenlijk?, niet de mijne!) Maar een effectieve boycot kan ook uit de bevolking komen. Ik zelf koop al sinds jaren geen Israelische produkten, en ik zal er nooit op vacantie gaan.Als veel Nederlanders dat doen en reclame maken voor dat idee, zal het Palestijnse volk kunnen beseffen dat Nederland ook een ander gezicht heeft dan dat van CDA,VVD (en PvdA?)Dat beetje morele steun kunnen ze in elk geval goed gebruiken. Mijn E-mail: aadsweep@tomaatnet.nl
@ Olav
De juiste naam is Pavlov (bioloog geweest). In mijn ogen is de westerse beschaving de leermeester van de huidige Israël regering geweest. Mijn onclusie: frappante voorbeeld van diktatuur en decadentie.
Anja,
Ik vindt het echt fantastisch wat je doet.
Echt super!!!Ga vooral zo door.
groeten John
Beste Aad, Boycot acties zijn er al. Het Palestina komitee is er mee bezig geweest, Icco doet het ook. Mijn conclusie: het werkt niet. Voorlopig is het Palestina/Israël conflict weinig geschikt voor massa acties. Je krijgt gewoon niet genoeg mensen op de been of in de actie. En weer drie mensen die voor de Hema staan de flyeren vanwege wijn uit de Golan, dat doet het niet. Natuurlijk wordt er door veel mensen en groepen naarstig gedacht over wat voor strategiën echt zoden aan de dijk zetten. Ik denk dat het op dit moment vooral gaat over een langzame mentaliteitsverandering bij de bevolking én het bewerken van de politiek. Als blijkt dat ik daar ongelijk in heb, en dat acties wel helpen dan verander ik graag van mening.
“Neem de Oslo periode. Geen aanslagen, geen gewapend verzet.” ( commentaar nr. 9 )
Net als de fanatici en goedpraters aan ‘mijn’ kant lijdt mevrouw Meulenbelt aan een wel heel selectief geheugen.
Ik noem hier alleen even de grote aanslagen die tussen 13 september 1993 ( het tekenen van de zogenaamde Declaration of Principles door Shimon Peres en Mahmoud Abbas in Washington, het officiele ‘begin’ van Oslo ) en 4 november 1995 ( de moord op Rabin ) gepleegd zijn:
Apr 6 94 – Asher Attia, 48, of Afula, bus driver; Vered Mordechai, 13, of Afula; Maya Elharar, 17, of Afula; Ilana Schreiber, 45, a teacher from Kibbutz Nir David; Meirav Ben-Moshe, 16, of Afula; Ayala Vahaba, 40, a teacher from Afula; and Fadiya Shalabi, 25, of Iksal were killed in a car-bomb attack on a bus in the center of Afula. HAMAS claimed responsibility for the attack. Ahuva Cohen Onalla, 37, wounded in the attack, died of her wounds on April 25.
Apr 13 94 – Rahamim Mazgauker, 34, of Hadera; David Moyal, 26 of Ramat Gan, an Egged mechanic; Daga Perda, 44, who immigrated from Ethiopia in 1991; Bilha Butin, 49, of Hadera; and Sgt. Ari Perlmutter, 19, of Ir Ovot in the Arava were killed in a suicide bombing attack on a bus in the central bus station of Hadera. HAMAS claimed responsibility for the attack.
Oct 19 94 – In a suicide bombing attack on the No. 5 bus on Dizengoff Street in Tel-Aviv, 21 Israelis and one Dutch national were killed: Haviv Tishbi, 54, of Tel Aviv; Moshe Gardinger, 83, of Tel Aviv; Pnina Rapaport, 74, of Tel Aviv; Galit Rosen, 23, of Holon; Zippora Ariel, 64, of Tel Aviv; David Lida, 74, of Tel Aviv; Puah Yedgar, 56, of Givatayim; Dalia Ashkenazi, 62, of Tel; Aviv Esther Sharon, 21, of Lod; Ofra Ben-Naim, 33, of Lod; Tamar Karlibach-Sapir, 24, of Moshav Zafaria; Shira Meroz-Kot, 20, of Kibbutz Beit Hashita; Miriam Adaf, 54, of Sderot; Anat Rosen, 21, of Ra’anana; Salah Ovadia, 52, of Holon; Eliahu Wasserman, 66, of Bat Yam; Alexandra Sapirstein, 55, of Holon; Dr. Pierre Atlas, 56, of Kiryat Ono; Ella Volkov, 21, of Safed; Ayelet Langer-Alkobi, 26, of Kibbutz Yiron; Kochava Biton, 59, of Tel Aviv; Rinier Yurest, 23, of the Netherlands.
Jan 22 95 – Two consecutive bombs exploded at the Beit Lid junction near Netanya, killing 18 soldiers and one civilian. The Islamic Jihad claimed responsibility for the attack. The soldiers killed were: Lt. David Ben-Zino, 20, of Ashdod; Lt. Adi Rosen, 20, of Moshav Bitzaron; Lt. Yuval Tuvya, 22, of Jerusalem; Sgt.-Maj. Anan Kadur, 24, of Daliat al-Carmel; Staff-Sgt. Damian Rosovski, 20, of Kadima; Staff-Sgt. Yehiel Sharvit, 21, of Haifa; Staff-Sgt. Yaron Blum, 20, of Jerusalem; Sgt. Maya Kopstein, 19, of Jerusalem; Sgt. Daniel Tzikuashvili, 19, of Jerusalem; Sgt. Avi Salto, 19, of Rishon Lezion; Sgt. Rafael Mizrahi, 19, of Ramat Gan; Sgt. Eran Gueta, 20, of Ashkelon; Cpl. Soli Mizrahi, 18, of Ramat Ramat Gan; Cpl. David Hasson, 18, of Ashkelon; Cpl. Amir Hirschenson, 18, of Jerusalem; Cpl. Gilad Gaon, 18, of Herzliya; Cpl. Ilie Dagan, 18, of Kochav Yair; Cpl. Eitan Peretz, 18, of Nahariya; and Shabtai Mahpud, 34, of Moshav Tnuvot. Lt. Eyal Levy, 20, of Ashdod, and Cpl. Yaniv Weiser, 18, of Givatayim, who were seriously wounded in the attacks, later died of their wounds.
( bron: http://www.freerepublic.com/focus/news/608775/posts
ik kon niet zo gauw een betere website vinden met zo’n uitgebreide chronologische lijst van voor 2000)
Op de aanslag bij Beth Lid na heb ik hier de aanslagen weggelaten die ( vooral of alleen ) tegen soldaten ( m/v ) gericht waren. Ook aanslagen in bezet gebied heb ik niet genoemd. De reden? In de ogen van heel wat lezers van dit blog zullen zulke aanslagen waarschijnlijk legitieme daden van verzet zijn, al zijn de slachtoffers soms zwangere vrouwen met hun jonge kinderen ( zie de posting van 3 mei op dit weblog ). Hierin ( en niet alleen hierin: zie de eerste zin van deze posting ) vertoont de manier van denken van de apologeten onder de pro-Palestina activisten een opvallende parallel met die van hun tegenhangers aan de pro-Israel kant. Dat er in de genoemde periode ‘geen gewapend verzet’ was is dus ook niet helemaal waar, om een understatement te gebruiken.
Zolang Palestijns geweld tegen onschuldige Israeliers ( joden en Arabische Israeliers/Israelische Palestijnen ) door zichzelf supporters van de Palestijnse zaak noemende activisten wordt goedgepraat, en hetzelfde gebeurt door zogenaamde pro-Israel activisten als het gaat om geweld, vernedering, diefstal etc. ( allemaal een direct gevolg van een corrumperende bezetting ) gepleegd door Israeliers tegen de Palestijnen, zijn wij ( joden en Palestijnen die in Israel of de bezette gebieden wonen ) aan non-leiders zoals Arafat en Sharon overgeleverd. Als iedereen buiten Israel/Palestina die zegt of denkt het beste met ons voor te hebben nou eens ophield met het zoeken naar de uiteindelijke schuldige van alle ellende, met het dromen over een ‘ideale’ oplossing, en met het begrip hebben voor ‘functioneel geweld’ tegen onschuldige burgers, zouden we een stuk verder zijn.
Het treffen van onschuldige burgers ( en ja, in mijn ogen vallen zwangere vrouwen van kolonisten en hun kinderen daar ook onder; als zij een legitiem doelwit zijn of hun gewelddadige dood anderszins goedgepraat kan worden, zou volgens een dergelijke absurde en onmenselijke logica het zelfde gelden voor de moord op Palestijnse kinderen en zwangere vrouwen ) is fout, of dat nu gebeurt door Israelische soldaten onder het mom van ‘veiligheid’ of door Palestijnse terroristen ( oeps, vrijheidsstrijders, militanten, activisten, whatever ) met de strijd tegen de Zionistische bezetting als excuus. Wie ons steunt van buitenaf zou er goed aan doen dit onomwonden en zonder voorbehoud duidelijk te maken.
Amos Oz schreef een paar jaar geleden, en ik parafraseer, dat ieder weldenkend mens weet hoe een uiteindelijke oplossing er min of meer uit zal zien, het is alleen de vraag hoeveel onschuldigen nog het leven zullen laten voordat zo’n oplossing werkelijkheid zal worden.
Beste Bert,
Als ik het heb over de Oslo periode dan heb ik het over de periode voor het tekenen van het accoord. In die tijd dachten we in het westen dat het wel de goede kant op zou gaan. De Palestijnen wisten wel beter, want de nederzettingenbouw ging gewoon door, de afsluitingen werden erger, en de levenstandaard in de Gazastrook kelderde nog verder. Na het tekenen van het Oslo accoord werd duidelijk dat de PA de grote historische concessie had gedaan om de staat Israël te erkennen, waarmee ze afstand deden van driekwart van het land waar ze voor 1948 vrij hadden kunnen leven. Arafat deed dat – stom genoeg- in vertrouwen dat Israël nu aan de gang zou gaan om zich aan de andere kant van de deal te houden, de ontruiming van de nederzettingen zodat er een Palestijnse staat zou komen op de 22% land die de Palestijnen in principe nog over hadden. Er werd niet één nederzetting ontruimd. Integendeel. En dat was het startsein van een nieuwe golf van geweld.
Mij hoef je verder er niet op te wijzen dat zelfmoordaanslagen op burgers verkeerd zijn. Ik heb nooit wat anders gezegd. Datzelfde geldt voor alle mensen die ik ken die opkomen voor de rechten van de Palestijnen.
Indrukwekkend verhaal en evenzo indrukwekkende foto’s…