Natuurlijk, Arafat dood, dus de media. Ik had het voor het kiezen, NCRV tv, twee keer NOS radio, VPRO radio. Ik reisde af naar Hilversum, uitzending van Standpunt. NL (Straks zit ik bij de VPRO in de radiouitzending) . Stelling: dat het vredesproces meer kans krijgt door de dood van Arafat. Vind ik uiteraard niet, want het vredesproces wordt vooral getorpedeerd door Sharon die zijn plan wil uitvoeren om een zelfstandige Palestijnse staat definitief onmogelijk te maken en daar helemaal geen onderhandelingen bij kann gebruiken. Of het moet zijn dat Sharon door de dood van Arafat nu geen smoes meer heeft in de trant van ‘er is aan de andere kant niemand om mee te praten’. Of de uitzending zin had? De gevraagde burgers kwamen er niet erg uit, of ze herhaalden gewoon de slogans, Arafat terrorist, Arafat moest weg, of ze zeiden eerlijk het ook niet te weten. Zo te zien is de doorsnee burger niet vreselijk goed op de hoogte, maar je hebt er ook zowat een dagtaak aan om werkelijk te begrijpen en in te schatten wat daar aan de hand is.
Doorgereisd naar Utrecht, vergadering van ROOD die bezig is met een Palestijnenproject. Dat was inspirerend.
En daarna door naar Amsterdam om nog net het staartje mee te maken van de discussie over de vrijheid van meningsuiting in De Rode Hoed, Tiny Kox als spreker, Theodoor Holman, journalist en vriend van Theo van Gogh een andere, Rob Oudkerk als gespreksleider. Aan mij zijn zulke discussies niet echt besteed. Het blijft een geblér tegen elkaar in, niemand luistert, iedereen wacht op een gelegenheid om er tussen te komen met de eigen mening of om even te kunnen scoren. De observatie van iemand ‘dat dit toch maar kon, in Amsterdam’ – al die verschillende meningen bij elkaar in één zaal zonder moord, het was een schrale troost.
Wat me vooral bijblijft is de bijdrage van Ebru Omar, ook uit de van Goghstal, uit de zaal. Ze zei dat ze met schrijven was begonnen omdat ze in Nederland het ‘wij’ miste. Dan breekt mijn klomp. Je mist het ‘wij’ en om dat ‘wij’ een beetje te bevorderen maak je in de beste van Goghiaanse traditie een moslim politica die om wat voor reden niet doet wat jij wil dat ze doet uit voor hysterische hittepetit met je behoofddoekte kop. Het deed me denken aan van Gogh, ook zo goed in die emotionele dubbele boekhouding. Ik hoorde pas een oud interview met hem, waarin hij zich beklaagde dat het zo naar was om voor antisemiet uitgemaakt te worden. Says who? Ik kijk naar die club en ik vraag me af wat er met ze aan de hand is, zelf zo lichtgeraakt, ondertussen in de naam van de vrijheid van meningsuiting wild om zich heen slaand, en dan woedend en dreigend naar iedereen die er anders over denkt. Ik zie geen enkele introspectie of zelfreflectie, elk ongenoegen wordt op de buitenwereld en op het vijandbeeld geprojecteerd, ik mis elk nadenken over de effecten van de eigen uitingen. Ik heb nog géén van de van Goghianen zich af horen vragen of de beledigingen en kwetsingen niet een beetje te ver waren gegaan.
Dat helpt dus erg weinig als we het over ‘wij’ willen hebben.
Ha Anja, goed dat je er bent om de situatie in Israel en Palestina uit te leggen. En heel fijn dat je er was, bij de bijeenkomst van ROOD, om mee te denken over de komst van de Palestijnse expositie!
Als niemand luistert naar niemand vallen er doden in plaats van woorden: al jaren een leus van Amnesty International en helaas ook in Nederland actueel.
Wat ik vooral mis is in het debat is het betrekken van de anarchie als levenswijze. Als de verstotene die v.Gogh werd in een burgerlijk, vermoeiend consensescircus, is er uiteindelijk weinig meer keuze over dan een compromisloos ‘kiezen voor jezelf’ waarbij men heus niet als een gewetenloos misdadiger hoeft te eindigen. Anarchie is geen psycho- pathologie, toch ?
Zoiets heb ik wel vaker met artiesten en sociaal gemarginaliseerden. Je ondervindt geen erkenning noch steun, je bent zieltogend alleen in een ongastvrije wereld waar je enige plicht is alles te moeten kopen en dat aanklaagt.
De kunst lijkt me onderscheid te kunnen maken tussen een individueel hedonistische leefwijze (de travestie en de burgerlijk mis- interpretatie van anarcho-denken) en anarchie als politieke keuze. Daarover bestaat veel onduidelijkheid en misverstand waar ik in de context van v.Goghs optreden, carriere, werk en omgang de ‘deskundigen der deskundigheid’ eens over zou willen horen. De vrije mens , man/vrouw en burger, daar gaat het om.
Oei, ik ben musicus, dat is volgens mij ook een artiest en dan sta ik volgens Peter hierboven gelijk aan een sociaal gemarginaliseerde. Jeetje, zo heb ik er nooit naar gekeken.
Ik ben het niet met je denkwijze eens, Peter. Als ik je goed begrijp, zag je in Van Gogh een overtuigde anarchist die niet anders kon dan kiezen voor zichzelf. En je vindt, dat hij daarmee een politieke keuze maakte waarvoor hij een dure prijs moest betalen. Maar ik heb eerlijk gezegd in Van Gogh nooit iemand gezien die zich verstokjen voelde van steun, of zich verstoten voelde door de burgermaatschappij, of die in zijn uppie lag te zieltogen temidden van ongastvrij hedonisme en andere ongemakken.
Van Gogh was een kunstenaar met een vrije geest. Die twee zaken gaan namelijk hand in hand. Maar ja, ik ben geen deskundige der deskundigheid.
Beste Claar, met alle goede wil ter wereld kan ik niet volhouden dat v.Gogh met open armen door de media en kunstenaarskolonie en politieke klasse is ontvangen.
Hij is zo’n beetje overal weggetrapt en financiering voor zijn docu en filmprojecten is altijd een probleem geweest.
Hij werd niet voor nix de koning van het low-budget genoemd en vaak nam hij grote risico’s met zijn eigen vermogen.
Anderen durven dat niet, die ‘hebben geen rugggegraat’, zoals hij dat zei. Ze staken dan hun pogingen om dingen te zeggen die men gezegd en verbeeld wil hebben. Lafaards, hielenlikkers, ze ‘capituleren’ voor de banken, de ‘gedachtenpolitie’, vul zelf maar in..
Hij marginaliseerde zichzelf en kwam daardoor in een zelfverkozen maatschappelijk isolement. Sociaal en wellicht ook ideologisch. Anderen krijgen depressies, hij bloeide op, hij vond wel een uitweg, hij bleef daaronder welgehumeurd, senang. Dat noem ik kracht, zelfbewustzijn, vrijheid van expressie.
Anderen passen zich uit gemakzucht aan en maken zich vanuit een passief, slapend bewustzijn ondergeschikt aan de markt van vraag en aanbod. Ze schrijven scenario’s voor V.de Ende producties bijv. Uiterst nuttig en betaalt de hypotheek en dat tweede huis, maar creatief of vernieuwend ?
Hij maakte de markt, zette de wereld op zijn manier naar zijn hand. Hij schreef, produceerde, fulmineerde, en trapte waarschijnlijk ook gevoed door ‘milde rancune en wraak’ terug naar zijn plaaggeesten. Dat laatste zal hij nooit meer doen en dat is sowieso een groot gemis. Waar ik op aandrong in een vorige reactie ging mij niet om de vanzelfsprekendheid van het burgerlijke vrije woord maar om de vrijheid van expressie, de ruimte wordt erg benauwd namelijk. Ik ben geen groot fan geweest van die politieke v.Gogh maar had wel bewondering voor zijn lef, durf en anti- burgerlijk verzet. In veel debatten wordt hij nu behandeld als de verloren zoon, het adoptiekind wat eindelijk ’thuis’ komt. Dergerlijke hypocrisie is een directe belediging voor zijn familie en bewijst posthuum het gelijk van v.Gogh dat de media en politieke cultuur niet deugen. Ik zie in mijn verbeelding ze al staan, Judas Iskariot, Pontius Pilatus en Theo. Het verraad, de vermoorde onschuld en hun eeuwige slachtoffers.