(Ramadan met zijn zoontjes)

Het verhaal over het schieten in Khan Younis, dat waren Hamas en de militante vleugel van Fatah die raketten afschoten op de nederzettingen, nadat de Israeli’s een meisje en haar vader hadden doodgeschoten. Vervolgens schoot het leger weer op Khan Younis, vanuit tanks en helikopters. Maar er zijn geen doden gevallen. Israel zegt uiteraard dat de dood van dat meisje een vergissing was en dat ze het zullen ‘onderzoeken’, en omdat het een vergissing was is het de schuld van de Palestijnen dat ze de wapenstilstand hebben doorbroken. Het is een erg bekend verhaal ondertussen, maar zo te zien wankelde de hudna even maar houdt het nog. Insha’ Allah

Laatste dag in Khan Younis. De twee teams moeten een behandelplan maken over hetzelfde jongetje, en dan met elkaar vergelijken. Team Noord heeft de beste, maar die werken ook al langer. Goede aanleiding voor ons om een keer het Zuid team apart bij te trainen.

Leo en ik praten met een meneer Machmoud in een rolstoel en Khaled over de mogelijkheden om in het zuiden gehandicaptensport op te zetten. Een basketball team. Het is niet alleen goed voor het zelfvertrouwen en zelfrespect van de jonge mannen als ze een mooi team hebben, het is ook een hele goede therapeutsiche manier om ze wat te doen te geven met al die woede en niet gebruikte energie. Ik denk wel dat we dit project mee gaan nemen, en Leo is ook enthousiast.

Nog even een bezoekje aan het kleuterschooltje voor de dove kinderen boven. Ik geef ze de kaarten die ik uit Nederland voor ze mee heb genomen, gestuurd door donateurs van onze Kifaia Stichting. Ze zeggen dankjewel in gebarentaal.

En weer komt er op de valreep een bezorgd echtpaar binnen die even willen dat er naar hun baby wordt gekeken. Geboren met scheve voetjes. Daar is wel wat aan te doen.

Op de weg terug even langs in de nieuwe woning van Ramadan. Dit is het typische Palestijnse gezin: man, vrouw, kinderen ….en moeder. Het geeft een heel andere dynamiek aan de emanicipatiepogingen van vrouwen, die hebben niet alleen met hun man te maken maar veel meer nog met hun schoonmoeder. Ramadan woont in Bureije kamp. We rijden met de ambulance, want er mogen nog steeds geen prive auto’s door het Abu Holi checkpoint. Ramadans zoontjes vinden het prachtig, vooral als Ramadan af en toe de sirene aanzet. Abba, Abba, doe nog eens Wieeee Wieeee, roept Mohammed. De sirene komt ons goed van pas als we in Nuseiratkamp vast komen te zitten in het verkeer, alle auto’s en ezelwagentjes. Ramadan doet nog eens wie wie en het verkeer spat alle kanten op.

(checkpoint Abu Holi. Soms staan mensen hier zes, zeven uur te wachten)

Vlak bij Gazastad de grimmige wachttoren van de Netzarim nederzetting. Er is nog meer land rondom volledig verwoest. Een maanlandschap.

Ik word geroepen om mee te gaan naar het volgende huisbezoek.