Terwijl er evenveel journalisten in Gaza aanwezig waren als kolonistenfamilies om de ontruiming te volgen, was er een journaliste die de moeite nam om eens aan de andere kant te gaan kijken, Amira Hass, van Haaretz.

Hass vroeg zich af, bij het bezichtigen van al die kolonistenwoningen die nu ontruimd zijn, waar de kolonisten het van deden. In Israel zelf lukt het de meeste mensen ook met twee banen en veel overwerk nog niet om zo’n vrijstaand huis met tuin te bekostigen. Dat raadsel is snel opgelost, want behalve een reeks aan subsidies en priveleges als goedkope hypotheken konden de kolonisten verdienen aan de goedkope arbeid van Palestijnen.

Op de 8000 kolonisten waren er zo’n 4000 arbeiders, waarvan 3200 Palestijnen, de rest buitenlandse arbeiders, die werkten in de kassen of in de textielfabriekjes in de nederzettingen. Amira Hass volgde Omar, die al negen jaar voor dezelfde werkgever werkte. Hij kreeg 50 shekel per dag werk. Dat is omgerekend twaalf en een halve euro per dag. Dat is eenderde van het Israelische minimumloon. Er is weliswaar in 1982 een wet aangenomen dat de kolonisten ook in de Bezette Gebieden hun arbeiders het minimumloon uit moesten betalen, maar daar hield niemand zich aan, en controle was er niet. Protest aantekenen had geen zin, wie het niet beviel vloog er uit. Palestijnen in Gaza konden ook nergens heen om een klacht in te dienen. En uiteraard waren er ook geen sociale verzieningen, als compensatie bij ziekte of ww.

De Palestijnen die er werkten hadden weinig keus. Het gemiddelde jaarinkomen van een Gazaan is 700 dollar. Een gemiddelde Israeli verdient 16000 dollar.

De kolonisten die nu vertrekken krijgen niet alleen compensatie voor hun huizen en de kassen die ze achterlaten, ze krijgen ook compensatie voor gederfde inkomsten, in de vorm van een maandelijke uitkering of ww. Maar in de wet die daarvoor is aangenomen staat dat alleen Israeli’s recht hebben op compensatie voor verloren arbeid. De Palestijnse arbeiders die nu zonder werk zitten krijgen niets. En de werkgevers vinden dat niet hun verantwoordelijkheid, zij zijn het tenslotte niet die de mensen hebben ontslagen. Sommige van de vertrekkende kolonistenfamilies waren nog zo aardig om de arbeiders iets te geven, een oude ijskast of een ventilator, of een afscheidsgift van 50 euro. Omar was zo brutaal om zijn werkgever te vragen of hij iets van de huisraad kon krijgen. Dat vond de man te veel gevraagd. Hij verkoopt alles, cadeautjes zitten er niet in. Omar zal zijn werk missen, niet zijn baas.

www.haaretz.com