Opwinding op het kantoor. De tv staat aan op Al Jazeera. Beelden van gemaskerde en gewapende mannen in politieuniformen, er wordt een kantoor bestormd, mannen rennen een trap op. Khaled zit druk te praten aan de telefoon, ik hoor namen, Dahlan, Abu Mazen. Het verhaal: de troepen van Fatah muiten. Gisteren heeft iemand op de radio bekend gemaakt dat drie van de mensen op de kieslijst geld ontvangen van de Amerikaanse ambassade. Is dat waar, Khaled? Waarschijnlijk wel. We dachten het al. De de lokale Fatah aanhang is kwaad dat de kieslijsten zo ondemocratisch tot stand zijn gekomen en zij daar niet hun eigen mensen op gekregen hebben. Abbas heeft erg lang gewacht met het bekend maken van de lijst, en morgen is de inschrijving voor de verkiezingen gesloten. Dus hebben de Gazanen het recht weer in eigen handen genomen en het verkiezingsbureau bezet. Misschien komen ze nu met een eigen lijst. Abbas gaat het moeilijk krijgen want het is ook zijn eigen politie die in opstand is gekomen.

Joes heeft gebeld, Jan heeft gebeld, Leo heeft gemaild, Helma is aan het werk, dagelijkse contacten met het Kifaia front. Ik krijg een stuk binnen van Jan. In februari wil hij met mij en Deny de Jong van Ideeel Organiseren een speciale training geven voor community leaders, juist in deze moeilijke tijd. Of ik het stuk nog even wil nakijken en dan door wil geven aan Khaled, want die moet de mensen gaan selecteren voor de training. Het nieuwe project valt buiten het kader van Kifaia, want dit gaat niet speciaal over gehandicapten. Novib heeft al toegezegd de onkosten te betalen en verder doen we het als vanouds voor nop.

Plannen maken met Fatma. Die wil me in februari mee hebben als ze naar Dubai gaat, voor de fondsenwerving. Het helpt met een Europeaan erbij. Er staan zoveel Palestijnse organisaties in de Arabische landen in de rij voor hulp. Hoe is het in Dubai, Fatma, vraag ik. Dubai is very free, zegt ze. Vrijer dan Gaza en helemaal veel vrijer dan Saudi Arabie waar je als vrouw alleen nauwelijks heen kunt. Wat weet ik eigenlijk weinig van de Arabische wereld.

Vredig werken we op het kantoor. Ramadan schrijft kerstkaarten voor alle vrienden in Holland. Terwijl kerstmis niks voor ze betekent en wij zo vaak vergeten om ze een goed Suikerfeest te wensen.

Maha heeft me meegevraagd naar een feestje van de training van een stel Amerikanen waar ze voor tolkt. Leuk en misschien ook wel nuttig om kennis te maken met Jim die ook zo’n westerling is die een paar jaar geleden voor het eerst naar Gaza kwam en ter plekke besloot om terug te blijven komen. Gaza pakt mensen bij de kraag. Het is overvol. Iedere participant mocht voor het feest een persoon meenemen, maar zoals ik het begrip een koekje niet ken, je hebt geen koekje of veel koekjes, kennen ze hier het begrip een persoon niet. Dus zijn er hele families gekomen. De mannen dansen. Nu mag ik tenminste fotograferen. Ze dansen dabka door de ruimte heen, en als de Amerikanen meedoen, die natuurlijk geen dabka kunnen want daar moet je nu eenmaal Palestijn voor zijn wordt het vanzelf een vrolijke polonaise.

Khaled die me op komt halen om me naar de flat te brengen vertelt dat er een paar uur voor sluitingstijd een nieuwe politieke lijst is gevormd, met Dahlan aan het hoofd, en Marwan Barghouti die in de gevangenis zit. Hij vind het geen goed nieuws. Splitsing in Fatah, daar heeft alleen Hamas wat aan, en Abbas krijgt het moeilijk. En er zijn twee Jihad mensen vermoord door Israel, hun auto gebombardeerd. Dus dat gaat ook weer Israelische doden kosten – zoals Avnery dat zei: elke keer als Sharon een paar Palestijnen vermoord veroordeeld hij ook een paar Israeli’s ter dood.

Of ik morgenochtend, voor de taxi me naar Erez brengt nog even mee kan om zijn zoontjes bij een sportwedstrijd te fotograferen. Want het leven hier gaat wel door.