Dagboek 17 december 2005

Geen foto van de koningin deze keer. De gelegenheid was te formeel om opeens uit mijn rol te stappen en een kiekje te schieten. Paleis Noordeinde. Leden van Eerste en Tweede Kamer. Lang wachten in een ruimte tot de majesteit zou arriveren. Ik vroeg aan iemand naast me, weet jij wat we hier doen? Mevrouw met een parelsnoer: u wordt ontvangen door de koningin. Ja, zover was ik ook wel. Eindelijk. Achter elkaar de brede trappen op, het voorgedrukte kaartje met je naam er op in de hand, om te overhandigen aan – een meneer, bij het betreden van de ruimte waar de majesteit stond, met Prins Willem Alexander naast haar en daarnaast Maxima. Naam werd afgeroepen, naar voren, hand geven, majesteit, nog een hand nog een hand. Ik zei tegen Maxima dat ik graag bij gelegenheid nog eens met haar wilde praten over migrantenvrouwen.

Daarna, in een nieuwe ruimte, meteen een andere stemming. Bladen met glazen en hapjes. Tineke en ik waren er voor de SP, met Harry van Bommel. Die netwerkt graag. Stond al gauw te praten met Mabel, met Maxima. Ik vermaakte me met Kim, van de PvdA – als je langer in de kamer zit krijg je ook door de partijlijnen heen mensen waar je het goed mee kunt vinden. Kim en ik zijn beide erg voor samenwerking tussen de linkse partijen, en vinden het jammer dat we met de zorgwetten en de sociale zaken niet een duidelijker front hebben gevormd. De koningin mengde zich ook in het gezelschap, met de mevrouw met het parelsnoer voor zich uit. Eerste stop: een paar van de gekleurde parlementariers. Queen goes native. Ook hier ging ik geen foto’s maken en nu om een andere reden: de afspraak is net als in de koffiekamer en de salon van de Eerste Kamer: hier mogen mensen vrij spreken en worden niet geciteerd. Geen pers aanwezig. Ik hoorde in ieder geval de koningin tegen Harry zeggen: ik ben het helemaal niet met u eens. Dan neemt plaatjes maken net die vrijheid weg die zo’n stijve bedoening nog leuk maakt. En ik stond net met Maxima te praten toen er een vervelende VVDer inbrak. Maxima werkte zich daar met charme en diplomatie doorheen. Als we dan toch een koningin moeten, zij wordt geen slechte.

Iets te veel van die glazen op, dat gaat vanzelf in zo’n sfeer van halve opwinding die nergens over gaat en nergens heen kan, dan zijn die langszeilende bladen net een beetje te aantrekkelijk. Zag dat niemand van de koninklijke familie een glas in de hand had. Geen makkelijke baan hebben die lui. Met Tineke in de trein terug naar Amsterdam.

Achterstallige kranten, acht maal vier is twee en dertig. Ben op de helft. En dan komen er al weer nieuwe kranten, dat gaat maar door.
Verdonk gaat 10 miljoen uitgeven om haar integratiebeleid te verkopen. Als dat integratiebeleid beter was konden ze die tien miljoen aan wat beters besteden. De kamer kreeg daar niets over te zeggen, wanht het geld was al uitgegeven.
Verdonk zegt dat er niets mis is en dat er geen informatie over de vluchtelingen is doorgegeven, onder andere aan Congo. Verdonk geeft toe dat dat toch is gebeurd en zegt sorry. In een ander land zou een minister die het parlement voorliegt, een absolute doodzonde, er uit vliegen. Hier niet.
Man met baard en muts en een ‘buitenlands’ uiterlijk keek schichtig in trein. Alarm. Anderhalf uur stond de trein stil. De man werd meteen weer vrijgelaten, en als excuus met de auto naar huis gebracht. De burgers moeten waakzaam zijn. Voortaan kijken dus alle mannen met baard en muts schichtig, want hoe moet je anders kijken als je bij voorbaat verdacht bent en iedereen elk moment aan de handrem kan gaan hangen.
Een van de elf Schiphol doden, een Libier, zat onterecht vast en stierf dus helemaal dubbel voor niks. Maar zijn familie krijgt 845 euro aan schadevergoeding. Daar zijn ze vast heel erg blij mee.

Ik ben weer helemaal terug in Nederland en heb heimwee naar Gaza.

2 gedachten over “Dagboek 17 december 2005

  1. Ja, zo te horen ben je weer helemaal terug. Het “machtsmisbruik” hier is, zoals je zelf ook al constateerde, gewoon door gegaan. Dus geen rust voor de SP, maar gewoon door blijven tijgeren. Zet hem op Anja.
    Groet,
    Amita

  2. als we nou eens allemaal de gehaakte pannelappen van de muur plukken en op ons hoofd zetten, een jurk aandoen en onze baard laten staan: is het gauw afgelopen met die ‘ik ben niet bang maar wel zenuwachtig’- gedoe!

    welkom terug, Anja

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *