Who Started It?
Chronology of the Latest Crisis in the Middle East
By SHARAT G. LIN
The Bush administration, Congress, and the press repeatedly echo the Israeli government’s position that the current warfare between Israel versus Palestinians and Lebanese is a consequence of the “kidnapping” of Israeli Corporal Gilad Shalit by Hamas-led militants on June 25, 2006 and the “abduction” of two more Israeli soldiers by Hezbollah on July 12, 2006. Yet every hostile action in this part of the Middle East is seen by someone as a response to a prior action by the other side. The only logical starting point for objectively examining the sequence of causes and effects is to begin with a watershed event that was clearly independent of any preceding military or political provocation. In 2006 that event was the Palestinian elections of January 25.
A careful examination of the sequence of events reveals that every significant military action by a Palestinian or Lebanese militia was clearly in response to desperate conditions imposed on Palestinians by Israel. While one may not condone many of these actions because they result in the loss of life, they must be understood in the context of the entire crisis in this part of the Middle East and the living conditions of Palestinians, many of whom have been exiled from their ancestral homes since the U.N. partition of Palestine in 1948.
Chronology of Crisis
The following chronology of major events was compiled from Associated Press, New York Times, Financial Times, The Observer, and other established news agencies.
January 20, 2005
Facing mounting criticism of his conduct of the war in Iraq and “the war on terror”, President George W. Bush at his second inaugural address tries to give a positive face to his administration by adding “promotion of democracy” as new cornerstone of U.S. foreign policy. He says, “So it is the policy of the United States to seek and support the growth of democratic movements and institutions in every nation and culture, with the ultimate goal of ending tyranny in our world.” An outcome of this policy was the encouragement given to Hamas to participate in future Palestinian elections.
mid-January 2006
Public-opinion polls in Palestine continue to suggest that Fatah will win the most seats in the elections for the Palestinian parliament. The polls indicate that Hamas could win more than one-third of the seats.
January 25, 2006
Israel seals off Gaza by closing the Erez border crossing into Gaza in anticipation of security concerns leading up to Palestinian elections. Karni crossing was closed on January 15, 2006, and three other commercial crossings have been opened only intermittently. The impoverished Gaza Strip is critically dependent on imports of food, fuel, medicines, and other essential commodities brought in through Israeli-controlled border crossings. Gaza residents were equally dependent on the border crossings to get to their jobs in Israel before that avenue of employment was cut off by Israeli authorities.
(The entire Gaza Strip is surrounded by concrete walls and high fencing. Israel controls all access into and out of Gaza, including the Rafah crossing between Gaza and Egypt. Palestinian access to the sea is strictly controlled by the Israeli navy. Palestinian air traffic is banned.)
Palestinians go to the polls to elect a new parliament – the Palestinian Legislative Council.
January 26
The preliminary election results are announced. Hamas wins 76 of the 132 seats, an absolute majority. Fatah wins only 43. International observers declare the elections to be free and fair. The later final tally will be 74 seats for Hamas.
February 12
The Heritage Foundation, a conservative think tank in Washington, DC, says that democracy should no longer be an immediate goal of U.S. foreign policy. Other think tanks, such as the Washington Institute for Near East Policy, follow suit later in the month by attacking the administration’s commitment to promoting elections.
February 13
Israeli officials and Western diplomats reveal that Israel and the United States are discussing ways to destabilize the newly-elected Palestinian government. The intention is to starve the Palestinian Authority (PA) of money and international connections until President Mahmoud Abbas is compelled to call a new election.
February 18
The new Palestinian parliament is sworn in by President Mahmoud Abbas in Ramallah. With many Palestinian legislators in Gaza banned by Israel from travelling to the West Bank, they have to settle for participating via a video link.
February 19
Israel cuts off approximately $50 million in monthly customs and tax revenues that it collects for the Palestinian Authority. The money is essential to pay the salaries of 160,000 Palestinian government employees, including 58,000 police and security personnel.
The U.S. government backs Israel by announcing that it too is likely to cut off aid to the Palestinian Authority until the new Hamas government recognizes Israel and disarms its commandos.
March 5
Hamas leader, Ismail Haniyeh, is sworn in as prime minister to head the next government. Branding it a “terrorist authority”, both the U.S. and Israeli governments refuse to constructively engage a new Palestinian government jointly led by a Fatah president and a Hamas-led cabinet.
March 10
U.S. officials pressure independent “moderate” politicians not to serve in a Hamas-led government. The Bush administration’s strategy is to force Hamas to govern alone, hoping to isolate it politically when its government eventually fails under the cut-off of tax revenues and western aid.
March 14
When British prison monitors were suddenly ordered to leave their posts supervising six high-profile Palestinian detainees in Jericho, Israel besieged the prison compound with tanks, taking the six detainees into their custody. One of those seized was Ahmed Sa’adat of the secular left-wing Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), who had won a seat in the Palestinian election in January. It is widely believed that the sudden withdrawal of the British prison monitors was calculated to give Israeli forces a pretext to seize the detainees by force from PA custody. The coordinated British and Israeli actions sparked widespread outrage throughout Palestine.
March 19
Prime Minister Ismail Haniyeh proposes a 24-member cabinet made of Hamas members, Fatah members and independents having been deterred from joining by U.S. pressure.
With the nearly 1.4 million Gaza residents facing severe shortages of bread, milk, and other essential commodities, Israeli and Palestinian negotiators reach a tentative agreement to open one border crossing into Gaza near kibbutz Kerem Shalom to allow humanitarian aid to enter the densely-populated Palestinian enclave from Egypt.
April 7
The U.S. and EU formally cut off all direct aid to the Hamas-led government, demanding that Hamas recognize Israel, honor previous PA agreements, and disarm its commandos. They say that they will redirect some aid to humanitarian projects that bypass the PA. The U.S. decision affects $411 million previously earmarked for the PA to maintain services in the impoverished Palestinian territories, and about $100 million to be redirected to food and medicines delivered through international agencies.
May 7
The PA defaults on two months of salary payments for its 160,000 government employees.
As the humanitarian situation in Gaza and the West Bank continues to deteriorate, the U.S. and EU search for ways to resume international aid while bypassing Hamas. They consider channelling aid through the office of President Mahmoud Abbas in cooperation with the World Bank, IMF, and United Nations.
May 18
Starved of income, facing daily food shortages, and virtually imprisoned within the boundaries of Gaza, residents are becoming desperate for a resolution of the impasse. Amid rising unrest, competing Hamas and Fatah forces attempt to assert their presences by parading around with arms. In the following weeks, Hamas and Fatah militias engage in intermittent shootouts, some bloody.
May 29
Israeli ground troops enter Gaza for the first time since withdrawing eight months ago. They kill four Palestinians, including a policeman.
June 5
President Mahmoud Abbas announces a referendum scheduled for July 26th on a plan that would implicitly recognize Israel. Hamas opposes the referendum.
June 7
After negotiations between Hamas and Fatah aimed at halting weeks of bloody infighting, the Hamas-led government agrees to withdraw controversial private militias from public spaces in Gaza.
June 8
A midnight Israeli missile attack in southern Gaza kills four Palestinian members of the Popular Resistance Committees, including Jamal Abu Samhadana, who had recently been appointed to be inspector general in the Interior Ministry. Israel has blamed Samhadana for attacking a U.S. diplomatic convoy in Gaza in 2003, although his group has denied involvement.
June 9
In response to Israeli missile attacks, Palestinian militants fire small crude Qassam rockets into Israel towards Ashkelon, but no Israelis are hurt.
Israeli artillery shelling, ostensibly aimed at Qassam rocket launch sites, kills 7 civilians on a northern Gaza beach, including a Palestinian family having a picnic with their 3 small children. Israel claims it was an accident. Other Israeli rocket attacks kill another 9 Palestinians, and injure at least 30 in Gaza.
In response, the Hamas government vows to end its official 16-month ceasefire with Israel.
June 10
Hamas forces fire at least 15 Qassam rockets from Gaza into Israel.
June 11
An Israeli air strike kills two Hamas commandos in Gaza. Palestinians respond with more Qassam rockets.
June 12
Palestinian security forces loyal to President Mahmoud Abbas open fire with small arms on the parliament building and cabinet offices in Ramallah before setting the buildings on fire. The action is a retaliation for an attack by Hamas commandos in Gaza.
June 14
Angry Palestinian government employees, who have not been paid for months, storm their parliament in Ramallah, demanding back pay.
A bit of temporary relief comes when the Palestinian foreign minister, Mahmoud Zahar, returns to Gaza carrying $20 million in cash euros after a trip seeking emergency funds from foreign governments.
Fatah and Hamas reach an agreement to integrate a 3,000-man militia formed by the Hamas-controlled interior ministry into the Fatah-dominated national police.
June 15
Palestinians fire Qassam rockets into the Israeli town of Sederot.
Hamas announces its willingness to reinstate the 16-month ceasefire if Israel will stop all attacks on Gaza and the West Bank. Israel refuses, demanding that the Palestinian rocket attacks stop first.
June 21
At least a dozen more Palestinian civilians are killed by Israeli attacks in Gaza over an 8-day period.
June 25
Palestinian commandos kill two Israeli soldiers and capture Israeli Corporal Gilad Shalit after tunnelling 300 yards into Israel from Gaza. Hamas, the Popular Resistance Committees, and the Army of Islam participate in the raid south of kibbutz Kerem Shalom, just north of the Egyptian border.
Shalit is the first Israeli soldier captured by Palestinians since 1994. Hamas government spokesman, Ghazi Hamad, publicly urges the captors to “protect his life and treat him well.”
Israel closes all border crossings into Gaza. Israeli Prime Minister Ehud Olmert holds the PA fully responsible.
June 26
Prime Minister Ehud Olmert warns of military action.
Palestinian captors demand that Israel release all 95 Palestinian women and 313 youths under age 18 held in Israeli prisons in exchange for the release of Corporal Shalit. A total of over 9,500 Palestinians (excluding those who are Israeli citizens) are known to be held in Israeli prisons.
June 27
Fatah and Hamas are compelled into unity in the face of looming full-scale war. They adopt a common political platform that includes an implicit recognition of the state of Israel by Hamas. The so-called Prisoners Document calls for the creation of a Palestinian state within pre-1967 borders, alongside Israel, and asserts the right of Palestinian refugees to return to lands within Israel proper.
Israeli troops and armor move in force into southern Gaza.
June 28
The Popular Resistance Committees kill one Israeli settler near Ramallah.
June 29
Israeli tanks and armored bulldozers roll into northern Gaza. Israeli aircraft bomb three bridges at Deir al-Balah and the former settlement of Netzarim. They also destroy Gaza’s sole power station that supplies half of Gaza’s electricity. Israel begins shelling Beit Hanoun and Beit Lahiya in Gaza. Israeli missiles target the Islamic University in Gaza City.
Israel arrests Deputy Prime Minister Nasser Shaer, one-third of the Palestinian cabinet, including Labor Minister Mohammed Barghouti and Finance Minister Omar Abdel Razak, and 20 Palestinian legislators in Ramallah, Jenin, East Jerusalem, and other parts of the West Bank. President Mahmoud Abbas appeals to the United Nations for help in obtaining their release. In all, 87 Palestinians are detained in the West Bank.
PA government leaders join in the demand that Israel release all women and children prisoners in exchange for Corporal Shalit.
Israeli Justice Minister, Haim Ramon, suggests that the Hamas leader, Khaled Meshal, exiled in Syria, is a target for assassination. Other Israeli officials suggest that Prime Minister Ismail Haniyeh could also be seized in Gaza, or even assassinated if Corporal Shalit is not returned.
June 30
Israeli warplanes strike the Palestinian Interior Ministry building, setting it on fire. Meanwhile, Israeli aircraft and artillery continue to shower southern Gaza.
July 2
Under mounting pressure from U.N. Secretary-General Kofi Annan and international aid agencies concerned about the looming humanitarian situation in Gaza, Israel temporarily opened the border crossings at Karni and Kerem Shalom to allow trucks carrying food, fuel, and medical supplies to enter Gaza after being sealed for a week.
July 3
After Prime Minister Ehud Olmert said that he intended to make the lives of Gaza residents ever more miserable until Corporal Shalit is returned, Israeli forces intensified their attacks on Gaza. Israeli aircraft bomb Gaza City, hitting the local Fatah party office and the offices of Prime Minister Ismail Haniyeh.
July 6
With Israel escalating its rocket attacks and advancing into densely-populated areas of Gaza, 16 Palestinians are killed. One Israeli soldier also dies.
July 7
The European Union, issuing its strongest criticism yet, states; “The EU condemns the loss of lives caused by disproportionate use of force by the Israeli Defence Forces and the humanitarian crisis it has aggravated.”
Facing mounting international criticism for its invasion of Gaza, Israeli Public Security Minister Avi Dichter indicates for the first time that Israel might be willing to free Palestinian prisoners in exchange for the release of Corporal Shalit.
July 8
Prime Minister Ismail Haniyeh calls for a ceasefire to halt the Israeli offensive in Gaza. Israel rejects the Palestinian offer, demanding that Palestinians first return the captured Israeli soldier and halt rocket attacks into southern Israel.
July 9
The Palestinian death toll due to Israel’s Gaza offensive surpasses 50.
July 12
Responding to the mounting carnage in Gaza, and the Israeli seizure of much of the Palestinian government leadership, the Lebanese Hezbollah militia engages in border skirmishes with Israeli troops. In the ensuing battle, Hezbollah forces kill 3 Israeli soldiers and capture two. With Israeli forces in hot pursuit into Lebanon, another 5 Israeli soldiers die. Hezbollah casualties were not immediately announced.
Prime Minister Ehud Olmert responds by saying, “Lebanon is responsible and Lebanon will bear the consequences of its actions.”
Lebanese Prime Minister Fuad Siniora calls for an urgent meeting of the U.N. Security Council, appealing for help in preventing the impending Israeli invasion of Lebanon.
July 13
Israel responds with military assaults from the air, land, and sea into southern Lebanon. Its combat operations in southern Lebanon are the first since withdrawing in 2000. Israel launches a aerial bombardment of Beirut International Airport, the surrounding southern suburbs where Hezbollah operates, and the main highway connecting Beirut with Damascus.
Residents of Beirut stream out of the city desperately seeking refuge in the mountains or towards Syria. With the Israeli naval blockade and the country’s only international airport inoperable, nearly all normal means out of the country are blocked.
Hezbollah fires scores of Katyusha rockets into Israel, most falling around the beach town of Nahariya. A single larger missile hits Haifa, some 20 miles south of the Lebanese border, much farther than any previous Hezbollah rocket attacks. Hezbollah rockets also strike Raifa.
President George W. Bush unconditionally defends the Israeli bombing of Lebanon, and goes on to assert that Syria be “held to account” for fostering “terrorism”. He refuses to join international calls for a prompt ceasefire. Meanwhile, at the U.N. Security Council, the United States casts the sole vote (veto) against a resolution that would have demanded that Israel halt its military offensive in Gaza.
July 14
Israel continues pounding southern Lebanon, southern Beirut, and sets fuel tanks ablaze at the Beirut International Airport.
Hezbollah launches a missile attack on an Israeli warship off the coast of Beirut, killing four sailors.
An emergency meeting of the U.N. Security Council called by Lebanon convenes to discuss the possibility of a U.N.-mandated comprehensive ceasefire and lifting of the Israeli air and sea blockades of Lebanon. U.S. Ambassador John Bolton stands alone in refusing to even urge restraint from Israel, and instead blames Syria and Iran for the current crisis. In the shadow of yesterday’s U.S. veto, the session ends without taking any action.
July 15
Israel bombs bridges and roads across Lebanon, dividing the country and stranding civilians desperately fleeing its attacks.
July 16
Fighting continues to escalate over the weekend. Israel strikes throughout Lebanon, including Sour, Nabatiyeh, Ba’albek, and as far north as the port city of Tripoli, killing scores of civilians. Seven Canadians are killed in an Israeli airstrike on the Lebanese border town of Aitaroun. In southern Beirut, Israel introduces for the first time the use of U.S.-made GBU-28 guided bunker buster bombs in an attempt to destroy Hezbollah underground bunkers within the city. Several 12 to 15-story buildings completely collapse into mountains of rubble (eerily reminiscent of Ground Zero after September 11th). Large areas of the city are levelled. South of Beirut, Israeli forces bomb the Jiyeh power plant. The cumulative death toll in Lebanon reaches 160, overwhelmingly civilian, since the fighting began four days ago.
A Hezbollah rocket attack in Haifa kills 8 people. Others hit Tiberias, Nazareth, Afula, Givat E’la, and the Sheba’a Farms settlement in the Israeli-occupied Golan Heights. The cumulative death toll in Israel reaches 24, 12 civilian and 12 military.
Israeli Defence Minister Amir Peretz signals an escalation in military strategy from trying to secure the release of two Israeli soldiers captured by Hezbollah to the aim of permanently removing Hezbollah from southern Lebanon – essentially the area south of the Litani River.
Media commentary widely adopts the notion that Israel is exacting “collective punishment” on Lebanese and Palestinian residents, in effect holding them responsible for the respective actions of Hezbollah and Hamas. The Israeli calculation appears to be that collective punishment through widespread bombing and destruction will intimidate public opinion into opposing Hezbollah and Hamas.
July 17
Israel aircraft bomb the Palestinian Foreign Ministry offices in Gaza. Sustained Israeli bombardments continue in Lebanon.
July 20
U.S. Marines begin evacuating American citizens via amphibious landing craft from a beach north of Beirut before ferrying them to Cyprus.
Diplomatic efforts accelerate to deploy a U.N. or NATO peacekeeping force to introduce a buffer between the Israeli and Hezbollah forces along the Israel-Lebanon border.
July 22
An advanced force of 2,000 Israeli troops with tanks and armored bulldozers move across the Lebanese border under the cover of a fierce barrage of air strikes. This is in anticipation of a massive ground offensive to sweep Hezbollah forces out of the area south of the Litani River.
July 24
Fierce bombardments by both sides continue throughout the week, but there is always an immense military asymmetry between Israel and Hezbollah. The official cumulative death tolls reach 380 in Lebanon, over 100 in Palestine, versus 37 in Israel. The World Health Organization estimates that up to 600,000 people have been displaced by Israeli bombing in Lebanon.
U.S. Secretary of State Condoleeza Rice begins a trip to the Middle East, but without any specific proposals for a ceasefire or diffusing the crisis. Her main preoccupation appears to be limited to finding a way to curb Hezbollah and putting the Lebanese government in control of the area south of the Litani River.
Ten observations
Several significant points emerge from the unfolding events in Israel, Palestine, and Lebanon.
First, the capture of Israeli Corporal Gilad Shalit on June 25 was not an unprovoked aggression. It was immediately preceded by a series of Israeli shellings, rocket attacks, and commando raids on Gaza that killed over three dozen people, mostly civilians. Even the earlier Palestinian rocket attacks into Israel beginning on June 9th were in response to a series of Israeli assaults on the Palestinian Authority in particular and Palestinian sovereignty in general.
Second, the capture of two Israeli soldiers by Hezbollah on July 12 was in support of Palestinians trapped and under almost continuous siege in Gaza. It was also a reaction to the virtual dismemberment of the Palestinian government through Israel’s widespread arrests of its elected political leaders. No people would be able to tolerate such a physical assault on their democratic political institutions and society.
Third, all meaningful proposals for ceasefires came from the Palestinian side and the Lebanese government. All Palestinian and Lebanese ceasefire proposals were summarily rejected by the Israeli government, which placed decidedly asymmetric conditions on the acceptance of any ceasefire.
Fourth, both in Gaza and in Lebanon, Israeli attacks deliberately targeted essential infrastructure – roads, bridges, airports, seaports, and power stations. These targets have little military significance to militias like those of Hamas and Hezbollah. Yet they are crucial for the civilian population, for the movement of food and medicines, and for escape routes. The systematic destruction of Lebanon’s transport infrastructure had no more immediate effect than to deny all Lebanese citizens and foreigners routes of escape from the heavy Israeli bombardments.
Fifth, both in Gaza and in Lebanon, Israel’s deliberate policy was to exact collective punishment on all residents in the hopes of putting pressure on the militias from within. The plan is more likely to have the opposite effect of galvanizing a broad range of popular support behind the militias in much the same way that the Israeli assault on the Palestinian government and Gaza brought Hamas and Fatah much closer together.
Sixth, the U.S. government’s unconditional support for Israel, and unwavering rejection of ceasefire proposals, does not even pretend to advocate a peaceful resolution of the crisis. The U.S. government’s prior role as peacemaker, however partial, in the Camp David Accords in 1978 and the Oslo Accords in 1993, has apparently been abandoned. This extreme position will only further galvanize Arab and Muslim public opinion against the U.S. government and exacerbate declining U.S. credibility in the region.
Seventh, the cut-off of Palestinian tax revenues by Israel and the severance of direct aid by the U.S. and European Union in response to the lawful installation of a democratically-elected government in Palestine belie the U.S. and Israeli commitment to democracy. They also reflect an utter disregard for the humanitarian needs of the Palestinian people who had already been cut off from their jobs and only means of livelihood in Israel since the beginning of the second Palestinian Intifada in 2000. The potential collapse of the Palestinian Authority would bring complete anarchy to an already chaotic situation, and unleash heretofore unseen forces from inside the Palestinian resistance.
Eighth, the iron-handed control that Israel continues to exercise over the movement of people and goods into and out of Gaza belies the political and economic reality of Israel’s withdrawal from Gaza in September 2005. Ten months after that withdrawal, Gaza residents are as much at the mercy of Israeli restrictions as ever. Even the movement of people and goods between Gaza and Egypt, which share a common land border, remains under strict Israeli military control.
Ninth, Israel’s repeated suggestions that it might assassinate Palestinian leaders, including Prime Minister Ismail Haniyeh, demonstrate complete disregard for the rule of law and Palestinian national sovereignty. Its arbitrary arrests of Palestinian cabinet ministers and legislators prove that it may act with impunity against any duly-elected Palestinian government not to its liking.
Tenth, the slanted language of war belies the objectivity of U.S. policy as well as the impartiality of news coverage. Israeli soldiers are “kidnapped” or “abducted”, but Palestinian leaders are “arrested” or “apprehended”. Palestinian militants are “terrorists”, but the massive Israeli air strike that left a vast gaping Ground-Zero-like hole in the midst of high-rise residential buildings in southern Beirut is “Israel’s right to defend itself”.
Windows of opportunity to bring about peaceful settlements
A careful examination of the sequence of events over the past six months reveals that Israel is threatened only for reasons that are traceable back to its own disproportionate actions. The traditional Hamas position of refusing to recognize Israel must be re-evaluated in the light of that organization assuming the reins of political power in a democratically-elected government. As events have now proven, on June 27 Hamas signed a document that effectively recognizes the state of Israel, accepting a two-state solution for the creation of a sovereign Palestinian state side-by-side with Israel. Both Israel and the U.S. lost an unprecedented opportunity to politically engage the Hamas government, a government that, unlike the Fatah government, is effectively in a position to implement a lasting peace from the Palestinian side. Former President Yasser Arafat and his successor, Mahmoud Abbas, have been trapped in space and time – in Ramallah and unable to move forward to statehood and a lasting peace with Israel – because of their lack of influence over the militias, including Hamas and the Palestinian guerrilla groups based in Lebanon. Hamas, on the other hand, in a potential peace settlement with Israel is in a position to ask Palestinian militias to lay down their arms and make it happen.
It is time that the U.S. government see that unconditional support for Israel’s current reckless course will neither lead to peace nor stability in the Middle East. As the world’s sole superpower, as Israel’s primary backer, and as an aid provider to Palestine, the U.S. is in a unique political position to broker a ceasefire and diffuse the current crisis. In fact, with Hamas in power in Ramallah, it has an historical opportunity to bring about a two-state solution and a practical final peace in the region. It also has a unique historical opportunity to diffuse the broader risks of mass destruction in the Middle East by offering to broker the mutual denuclearization of Iran and Israel. Whereas Iran may find it difficult for domestic political reasons to halt its nuclear program under unilateral external pressure, it may well be willing to step down from dual-use nuclear technology if Israel does the same and gives up the operational nuclear weapons already in its arsenal. Actually, Israel will be the harder party to convince. But the entire Middle East will become a safer place without nuclear weapons and nuclear weapons programs. The Bulletin of Atomic Scientists’ “doomsday clock” will be able to be set back a few more minutes. The choices are clear: reduce the combustibles on all sides while there is a window of opportunity, or let the wildfires burn.
Sharat G. Lin writes on global political economy, India, and the Middle East. He lived in Beirut during the Lebanese civil war, and spent time in Israel, Gaza, and the West Bank. Captured by a Palestinian militia in 1973, he has first-hand experience of their internal workings.
Een “must-read”: Seymour Hersh in The New Yorker over de rol die Amerika speelde in de achtergrond van het conflict. Volgens Hersh beschouwde (of beschouwt?) de regering Bush de Israelische aanval op Libanon als een voorzet voor het bombardement van Iran.
Seymour Hersh: Washington’s interests in Israel’s war
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik begrijp helemaal niet waarom in de afspraken die er nu liggen, een deel van de krijgsgevangenen nergens genoemd worden. Wel worden de Israëlische soldaten genoemd. Om een van hen is sinds 12 juli zoveel tumult geweest dat ik zelfs zijn naam heb onthouden: Gilad Shalit.
“PP3. Emphasizing the need for an end of violence, but at the same time emphasizing the need to address urgently the causes that have given rise to the current crisis, including by the unconditional release of the abducted Israeli soldiers;
Maar er wordt niets gezegd over de gevangengenomen Palestijnse parlementsleden, van wie ik had begrepen dat ze ‘wisselgeld’ moesten zijn. En over de enorme aantallen Palestijnse vrouwen en kinderen die nog in Israëlische gevangenissen zitten.
Als steeds is gezegd dat Hezbollah Shalit gevangen nam (gebeurde dat nou trouwens op Libanees of Israëlisch grondgebied? Ik heb beide versies langs zien komen) om een uitruil van gevangenen te bewerkstelligen, wat aanleiding was voor Israel de monsterlijke aanval in te zetten, hoe kan het dan dat dit bij de afspraken over stoppen geen rol speelt?
http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4785963.stm
Ik vind dat je gelijk hebt, Clara. Dat had er ook in gemoeten.
@clara: Het is duidelijk dat het Israel nooit om de twee soldaten ging. De aanval was al lang voorbereid, Israel heeft alleen maar op een geschikte provocatie gewacht. Lees het artikel van Seymour Hersh, die goede kontacten heeft met Amerikaanse militaire kringen.
Ik donder zo langzamerhand helemaal om van de info. Las vanochtend in mijn maandagse nieuwsbrief van The New Yorker het artikel van Hersh, stuur het net naar Anja, ontvang het op hetzelfde moment van vrienden via e-mail uit Australië die het weer van de (uitstekende) site truthout hebben en zie nu dat jij datzelfde artikel hier al had aanbevolen, Charles.
Maar ik deel na het lezen van dat onthutsende artikel je conclusie, Charles.
http://www.truthout.org/
Beste Anja Meulenbelt, lezers en belangstellenden,
Als vast lezer, maar nimmer met bijdrages, moet het er nu wel eens van komen.
Via de Nederlandse overheid ben ik menigmaal in Libanon geweest en heb bijdrages geleverd aan o.a. UNRWA en UNTSO, ik ken het gebied en de bevolking vrij goed.
Ook zag ik op deze weblog vaak keiharde oproepen van mijn ex-UN collega Leo Hart waarbij ik zat te popelen om hier wat genuanceerde reacties op te geven, echter; mijn ambtelijke status verhinderd dat (ten dele)
Er moet mij nu wel iets van het hart, en dan met name gericht aan die lezers die niet door hebben hoe de vork DAAR echt in de steel zit.
De laatste weken zijn ons toch vooral duidelijk geworden dat:
1.Hezbollah een vast gegeven is -en was- in de Libanese samenleving.
2.Israel Libanees grondgebied belaagd had (sinds terugtrekking 2000) en middels commando acties Libanese mensen arresteert.
3.Israel geen oplossing wenste over de Shebaa Farms, noch van plan was de Golan op te geven, of om hier serieus mee te gaan onderhandelen.
4.Israel niet van plan was in normaal overleg met de Libanese overheid vastgestelde (herstel)betalingen te doen toekomen en ook niet in overleg wilde met de Libanese overheid hoe om te gaan met Hezbollah en resolutie 1559.
5.De VS er bij de Libanese overheid op aandrong het vertrek te eisen van de Syrische troepen uit Libanon om de weg vrij te maken…waarvoor?
6.De Libanese overheid hier gehoor aan gaf en uiteindelijk alle Libanezen de neuzen dezelfde richting op kregen.
Dit waren vaste waardes van voor de\”oorlog\”, en nu net met een broze wapenstilstand zijn deze waardes aan de ene kant waardevol en aan de andere kant waardeloos.
Wat er helaas verloren is is de geloofwaardigheid. De geloofwaardigheid dat het westen het goed voor heeft met het Midden-Oosten, de geloofwaardigheid van moraal en standaarden die er toe horen. Dat als de ene natie iets toekomt het de andere ook kan krijgen.
Wat er na 12 juli verloren is is enorm, materieel gezien, menselijk gezien en werkt enkel traumatiserend. Nu haasten werkelijk alle Israëlische regeringsverantwoordelijken zich over elkaar heen om zich tot winnaar uit te roepen, met name naar haar eigen –Joodse- bevolking. Gezien de destructieve impact is Israël de verliezer, maar Israël niet alleen. Ook het “westen” verliest en dreigen we destructie na destructie te moeten goedkeuren om revolutionaire krachten een halt toe te roepen.
Of zorgt onze westelijke destructie weer voor diezelfde revolutie, zie Afghanistan, Irak en; al decennia’s, de Palestijnse gebieden. Niet voor niets zijn Hamas en Hezbollah ontstaan uit misère en ellende, en juist misère en ellende die wij, lees het westen en lees; onze exponent, de staat Israël anderen aandoen.
De besef dat wij niets rechtvaardigs te bieden hebben en vervolgens hier resulterend destructief en onrechtvaardig mee om gaan zal er toe leiden dat als 1e de staat Israël zijn bestaansrecht kwijt raakt.
Hoe halsstarrig westerse machthebbers vanuit religieuze en politieke belangen dit ontkennen. De staat Israël is mislukt en recent en verleden bevestigen dit (enkel intern met haar Palestijnse inwoners al). Een grote kerel die dat in het westen durft te roepen, het wordt tijd om maar eens een nieuwe VN resolutie op te maken met een nieuw verdelingsplan, voor een veiliger maar bovenal rechtvaardiger midden-oosten. Anders ziet onze toekomst er niet best uit.
@clara
“Als steeds is gezegd dat Hezbollah Shalit gevangen nam (gebeurde dat nou trouwens op Libanees of Israëlisch grondgebied? ”
Ontstellend, dat gebrek aan enige feitenkennis! Hezbollah heeft Shalit niet gevangengenomen, niet op 12 juli en niet op enige andere datum.
“hoe kan het dan dat dit bij de afspraken over stoppen geen rol speelt?”
Omdat Hezbollah niet beloond mag worden voor het kidnappen van twee (andere) Israelische militairen in Israel op 12 juli.
Als dat erin zou staan, zou deze oorlog echt voor niks zijn geweest!
Ik dacht dat er op deze site uitstekende chronologische verslagen stonden, ik heb ze gelezen: niks mis mee. Leest niemand anders die?
Maar Johan toch, nu wil ik toch even reageren. Je stelt doodleuk dat Hezbollah een vast gegeven is- en was- in de LIbanese samenleving. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een land een leger in haar midden duldt dat op geen enkele manier onder de democratische contrôle van het Libanese volk is gesteld. Sterker nog, wiens politieke tak onvoldoende steun heeft om ook maar op énige manier als legitieme vertegenwoordiging van het Libanese volk te kunnen worden beschouwd.
Als je dat als de gewoonste zaak van de wereld afdoet dan ben je ziende blind.
Jouw conclusie in de laatste alinea kan ik gedeeltelijk onderschrijven. We moeten ons afvragen of de staat Israël wel zo’n schot in de roos was. Wat mij betreft hebben we de Palestijen belast met de gevolgen van de Europese Holocaust. Europa had deze last eigenlijk zelf moeten dragen.
Ikzelf zou graag wat inschuiven, hier in Europa, om plaats te bieden aan het toch waanzinnig succesvolle joodse volk. We zouden er hier in Europa beter van worden.
Laten we het eens over 1 van de drie of vier Libanese gevangenen hebben, waar Hezbollah de vrijlating van eist.
Samir Kuntar (Arabisch: سمير القنطار, ook geschreven als Qantar) (Geboren 20 juli 1962 in Aabey, Libanon), is een Libanees die deelnam aan een terroristische aanval op Israelische burgers in 1979. Hij zit in de gevangenis onder een straf van viermaal levenslang sinds zijn veroordeling in 1979 op aanklachten van moord en terrorisme voor de moord op twee Israelische burgers (een 28 jarige man en zijn 4 jaar oude dochtertje) en het doden van twee Israelische politieagenten.
Op 22 april 1979 leidde Samir Kuntar een groepje van vier man die Israel binnengingen uit Libanon met een bootje. Zij behoorden tot de PLF onder leiderschap van Abu Abbas (ja, dezelfde!). Rond middernacht arriveerden zij in de kustplaats Naharia ongeveer 10 km ten zuiden van de Libanese grens. De vier doodden een politieagent die ze tegenkwamen en braken in bij het appartement van de familie Haran voor politieversterkingen konden arriveren.
De vier hielden de 28 jarige Danny Haran, samen met zijn 4-jarig dochtertje Einat De moeder, Smadar Haran, slaagde erin zich te verbergen in een kruipruimte met haar twee jarig dochtertje Yael Kuntar’s groep begreep dat er meer mensen in huis waren en zochten naar ze, al schietend en handgranaten gooiend.
Een vuurgevecht met de Israelische veiligheidstroepen brak uit. Samir Kuntar schoot de vader van dichtbij dood voor de ogen van zijn dochtertje, en vermoordde toen het dochtertje door haar het hoofd in te slaan met de kolf van zijn geweer
Een poltieman en twee van Samir Kuntars eenheid werden gedood in het vuurgevecht. Kuntar en de vierde deelnemer werden gearresteerd. Die vierde deelnemer, Ahmed Abarrass, werd vrijgelaten door Israel in de 1986 Ahmed Jibril gevangenen deal in ruil voor drie Israelische soldaten
Kuntar werd berecht en veroordeeld voor de moorden op Danny en Einat Haran. Hij heeft ook tot tweemaal toegegeven de moorden gepleegd te hebben en heeft zijn trots hierover geuit.
Dit is de 1 van de 3 Libanese gevangenen die Hezbollah wil uitruilen en waarvoor twee willekeurige soldaten werden gevangengenomen.
(het meeste vertaald van Wikipedia)
Er zijn absoluut gevangenen met bloed aan hun handen, Mike. Er zijn ook Israeli’s met bloed aan hun handen, alleen zijn die ingedekt door de staat en ook in het geval van moedwillige doding van burgers zelden bestraft.
Uri Avnery heeft eens gezegd dat als je vrede wilt je ook de krijgsgevangenen vrij moet laten.
Hoe dan ook, Israel had al eerder gevangenen geruild, dus dan is dat bloed aan de handen opeens toch niet zo belangrijk. En het is inmiddels wel duidelijk dat de invasie en de bombardementen in Libanon weinig uitstaande hadden met die twee gevangen Israelische soldaten.
Beste Henk,
Doodleuk wil ik niet zeggen. Het is wel een gegeven! En met dat gegeven is nooit serieus omgegaan. Wel werd er serieus omgegaan door de internationale gemeenschap om Syrie uit Libanon te krijgen, of de moord op Hariri verklaart te krijgen. Ook is er serieus aandacht geschonken aan het rijke zakenleven, met name door onze grote grutters Heineken en ABN Amro. Maar serieus met een vaststaand gegeven (zijnde Hezbollah) om de tafel gaan zitten, dat is men blijkbaar niet van plan.
De rijke clan in Libanon gaf nooit zo veel om de armere Shi’ieten. Iets waar Hezbollah wel om geeft. Juist de rijkere clan zal straks, als Hezbollah wel ontwapend en geintegreerd is in het Libanese leger, apetrots zijn op “hun” verzetsbeweging.
Dat u mij dan als ‘ziende blind’ beschouwd zie ik meer als propaganda tegen Hezbollah. Vraag het aan de christenen in Younieh, of Bcharre, ze zullen u bijna allemaal vertellen dat Hezbollah een gegeven is in Libanon, politiek, religieus en als onderdeel van de samenleving. Eigenlijk zie ik de Hezbollah voor -met name- de Shiíeten als waanzinnig succesvol.
Om op uw laatste alinea te reageren, het joodse volk is zeer divers, vele stromingen en richtingen. Hebreeers, Macabeeers, Jemenieten, Oekraieners, Ethiopiers, Duitsers, Fransen.
Over welk volk praten we eigenlijk? Dat is de fout die vele westerlingen maken, het joodse volk, waar ook ter wereld, en de israelieten, in 1 noemer vatten. Dus beste Henk, voor wie wilt u inschuiven?
Johan, je gaat naar mijn mening voorbij aan de simpele constatering dat Hezbollah géén legitieme vertegenwoordiger van het Libanese volk is. Zie mijn opmerking onder 8.
Jouw redenering volgend, Johan, blijf je nergens. Hezbollah is een gegeven zeg je, simpelweg omdat het bestaat. Israël is dus ook een gegeven ? De bezetting van Palestijnse gebieden is dus ook een gegeven ?
Om op je laatste vraag terug te komen, ik wil inschuiven voor alle Israelische burgers die een toekomst in Europa zien. Maar, dat snap je wel, die laatste alinea was een beetje symbolisch bedoeld. Om aan te geven dat ik de stichting van de staat Israël geen gelukkige keus vind én omdat ik vind dat wij asl Europa de Palestijnen hebben laten opdraaien voor onze misdaad, namelijk de Holocaust.
Graag zou ik de joden hun rechtmatige plaats in Europa teruggeven al realiseer ik me dat dat utopisch geneuzel is.
Overigens, dat ik constateer dat het joodse volk waanzinnig succesvol is, dat staat toch buiten kijf ? Kijk maar eens naar wat ze presteren, waar ook ter wereld. Dus vandaar dat ik zei dat Europa er uiteindelijk beter van zal worden.
En kan Hezbollah zichzelf opheffen.
het punt is dat hezbollah legitiem verzet levert tegen een illegitieme invasie. het punt is dat hamas legitiem verzet voert tegen een illegitieme bezetting. ‘radicalen’ zeggen alleen maar heel ‘extreem’ wat iedereen vindt, maar wat nooit wordt uitgevoerd. ik ben een seculiere socialist en zal dat altijd blijven, ik ben dus geen islamist. maar het is niet verstandig om islamisten of ‘extremisten’ te bestrijden net op het ene punt waarop ze gelijk hebben: het punt van de bezetting, het punt van de invasie. Het is zelfs hypocriet om als linkse liberal, comfortabel van hier uit, op de bank voor de tv, de wanhoopsdaden van uitgeputte mensen te veroordelen, en tegelijk niets te doen om hun lijden te verzachten, om de israelisch-amerikaanse terrerumachine te stoppen, om de principes van het internationaal recht te doen toepassen.
Henk, natuurlijk is Hezbollah geen legitieme vertegenwoordiger in staatsrechtelijke zin, maar de beweging wordt wel degelijk breed gedragen. Dat zou wel eens kunnen liggen aan het gevoel dat de Libanese regering de belangen van het volk niet volledig behartigt. Israël schendt in ieder geval regelmatig het luchtruim en het territorium van Libanon zonder dat het Libanese leger daar iets tegen doet (of kan doen). Libanon had Hezbollah moeten ontwapenen, maar is daartoe niet in staat. De VN of een ander orgaan heeft geen mandaat om Libanon daarbij te assisteren. Er was dus sprake van een impasse, die Hezbollah bestaansrecht gaf. Daar verandert de huidige regeling niets aan, omdat die Libanon geen veiligheidsgaranties tegen Israëlische agressie biedt en het Palestijnse probleem (mede een bestaansreden voor Hezbollah) niet oplost. Kortom, er verandert feitelijk niets, behalve dat de Hezbollahaanhang zich zeer tekort gedaan zal voelen. Daarmee is een nieuw conflict geschapen.
@mike, je hebt helemaal gelijk: mijn ontstellend gebrek aan enige feitenkennis is op schandelijke wijze aan het licht gekomen. Omdat je me niet tegemoetkwam met de juiste informatie over Gilad Shalit heb ik die zelf maar opgewikipediaat:
Gilad Shalit (Hebrew: גלעד שליט, born 28 August 1986) is a corporal in the Israel Defense Forces (IDF). He comes from Mitzpe Hila in the Western Galilee, and holds dual Israeli and French citizenship. Gilad is the first Israeli soldier captured by Palestinians since Nachson Wachsman in 1994.
Early on Sunday morning, 25 June 2006, Shalit was captured by Palestinian militants who attacked an army post in Israel after crossing the border from the Gaza Strip into Israel via a an underground tunnel they dug near the Kerem Shalom crossing at the south Gaza Strip border. During the morning attack, two Israel Defense Force soldiers were killed and four others wounded, in addition to Shalit, who suffered a broken left hand and a light shoulder wound.
Zelf houd ik het erop dat mijn schaamteloze onkunde is veroorzaakt door het feit dat de officiële aanleiding voor deze drie weken durende nachtmerrie – het gevangennemen van Israëlische soldaten – volkomen tenonder is gegaan in een golf van publicaties over verwoesting, dood en geweld.
Nu het eindelijk stil is geworden en de verwoesting in volle omvang zichtbaar wordt, nu verbaas ik me er oprecht over dat de officiële aanleiding – het gevangennemen van Israëlische soldaten – niet zichtbaar is in de resolutie die tot het staakt-het-vuren heeft geleid. Ik ben overigens niet de enige.
Je geeft ons informatie over de achtergronden van een van de Libanese gevangenen, van wie Hezbollah de vrijlating heeft geëist. Ik ben het met je eens: het is walgelijk en het is misdadig. Ik zal niet bestrijden dat als deze Kuntar voor een nationale of internationale rechtbank wordt gebracht, er een zaak is.
Ik had het echter in mijn posting hierboven over uitruil van de Israëlische soldaten met in hechtenis genomen tientallen Palestijnse parlementsleden (van wie intussen enkelen zijn vrijgelaten) en vrijlating van Palestijnse vrouwen en kinderen in Israëlische gevangenissen. Ik sprak er mijn bezorgde verbazing over uit, dat niemand het meer over deze mensen heeft. Wat is eigenlijk de aanklacht van Israel tegen hen? Is of komt er een proces tegen hen? Wat is de reden geweest hen van hun vrijheid te beroven?
Ik heb op wikipedia gezocht, maar je kunt de namen van deze mensen en wat ze hebben misdaan daar niet vinden. Als je het nou over een verbijsterend gebrek aan enige feitenkennis hebt: dat vind ik nou een verbijsterend voorbeeld van feiten die bewust voor de wereld verborgen blijven.
Beste Henk, anderen,
wie bepaalt of een interne beweging legitiem is? Dat lijkt me het land zelf. Als de 35% Sjiieten in Libanon allemaal pro Hezbollah zijn, dan hebben we hier mee te maken. Nu zijn ze dat niet allemaal, maar veel scheelt het niet.
Jouw simpele constatering is inderdaad, simpel, om niet te zeggen, TE simpel.
Hezbollah had en heeft zijn wortels door heel Libanon, daar hebben wij mee te maken. Maar als wij dan hier niet mee om kunnen gaan is dat niet geheel aan de andere partij te wijten. Hetzelfde zien we met de legitieme keuze van de Palestijnen voor Hamas.
Om even een tussensprong naar uw laatste zin te maken. Hezbollah kan zich niet opheffen omdat vele Sjiieten in Libanon hiervan afhankelijk zijn. Wie doet vuilnisdiensten, wie bouwt huizen, moskeeën, restaurants, scholen, wegen etc. Met name Hezbollah voor die plaatsen waar Sjiieten wonen. Het feit dat zij Israël bestrijden komt voort uit de ontstaansgeschiedenis als verzetsbeweging, dit ten tijde van de Israëlische bezetting in Libanon. Ons ministerie van oorlog werd pas jaren later, dus ver na 1945, pas ontmanteld.
Om verder te gaan in reactie, ja, Israël is een gegeven, ja, de bezetting van Palestijnse gebieden zijn een gegeven. Het is toch zonneklaar om als sponsor van en voor deze gegevens enige zeggenschap te verkrijgen om hier iets mee (on)gedaan te krijgen? Dit in geval Israël niet helemaal netjes met haar burgers omgaat. Het trieste feit is dat dit sinds de oprichting het geval is. En wij maar door sponsoren.
Dus mochten de (vanuit Europese oorsprong) Israëliërs “terug” willen naar Europa, ja, waarom niet? En mochten deze mensen dan zo waanzinnig succesvol blijken te zijn, dan wil ik wel eens zien hoe dat werkt.
Stel Job Cohen is een waanzinnig succesvol burgemeester van Amsterdam, plaatsen we hem dan onder het waanzinnig succesvolle joodse volk, of onder waanzinnig succesvolle Amsterdammers, Nederlanders, Kaukasiers?
Ik begrijp de redenering in die zin niet van uw kant, veel misplaatste notaties en quotes worden te over gemaakt. In de NRC is een opinie artikel verschenen (ik ben de auteur kwijt) waarin specifiek vermeld wordt dat een criticaster op het Israëlische bombardement op Libanon joods is. Goh, mijn zoon zou zeggen, lekker belangrijk. En zo is het, het is onbelangrijk. Al zou de man hindoe zijn, of tot het Polynesische volk behoren, daar gaat het vaak niet om.
Eddo Rosenthal levert al jarenlang commentaar op TV, hij is joods maar is dat van belang? Vaak niet al dreigt hij vaak in een wij/zij gevoel te praten. Alleen dat komt omdat deze heer bovenal Israëli is.
Om dan helemaal een zijsprong te maken, de leider van de Christen Unie, Andre Rouvoet, wordt geïnterviewd nav de Israëlische oorlog, en dan zegt hij, ja, kan ik dat wel een plaats geven (de Israëlische bommen op Libanon) Deze man is niet joods maar voelt zich verwant met. En dan denk ik, men bekijkt het door een niet neutrale bril. Als Andre Rouvoet onafhankelijk in dit verhaal zou staan zou hij de verwoesting op christelijke dorpen, huizen en de christelijke doden in Libanon ten sterkste moeten afkeuren. In plaats van, zoals u weergeeft, graag te willen inschuiven voor waanzinnig succesvolle joden uit Israël.
De essentie is die die zo’n conflict vanuit de materie bekijkt. En dan zie je dat het Israëlische leger, een instrument van de Israëlische politiek, voor God speelt. En ik heb vroeger geleerd dat zelfs waanzinnig succesvolle joden dat niet mogen doen.
@Henk
“Graag zou ik de joden hun rechtmatige plaats in Europa teruggeven al realiseer ik me dat dat utopisch geneuzel is.”
Wat doen we met de andere 55% in Israel die niet in Europa geboren zijn of van Europeanen/Amerikanen afstammen? Terug naar Jemen, Irak, Iran, Marokko, Syrie, India? Zullen de mensen daar ook “inschuiven”?
Utopisch geneuzel? (utopie=een ideale werkelijkheid die in feite niet bestaat)
Lijkt mij eerder een dystopie gebaseerd op verkeerde basisaannames. Dit soort onwekelijke en onwezenlijke gedachten dragen niets bij aan welke discussie dan ook. Een twee-staten oplossing wel.