Ik moet het verslagje van gisteren nog schrijven, over de man zonder benen en de training. Maar het belangrijkste is dat Khaled weer thuis is.
Het is geen vrolijk verhaal, hoe duizenden wanhopige mensen zich door de poorten van de grens moeten wringen, de dienstdoende bewaking om moeten kopen, hoe ouders kinderen kwijt raken, hoe mensen hun koffers over de muur heen gooien, hoe patienten die terugkomen van een operatie moeten lopen en in de verdrukking raken. Hier zou eens iemand een film van moeten maken, zegt Khaled.

Maar hij is weer thuis. De jongens hebben de flat volgehangen met welkom thuis posters. Er is weer een fantastische Palestijnse maaltijd en we praten weer bij.

Zo komt de taxi om ons naar de andere grenspost te brengen, die voor de buitenlanders. Daar is het ook niet leuk, maar wel makkelijker. Morgen meer.