Het is nog lang niet zo dat we nu een humaner asielbeleid hebben, al was het generaal pardon een belangrijke stap.
Er is een jongetje George. Waarschijnlijk uit Congo, maar dat weet niemand zeker, want hij werd als peuter meegenomen door een vrouw die niet zijn moeder was. Zijn moeder zou in Nederland zijn maar werd niet gevonden. Hij werd ’tijdelijk’ ondergebracht bij een pleeggezin. Maximaal drie maanden, werd er gezegd. Tijdelijk: dat is ondertussen vier jaar en drie maanden.
De enige band die hij heeft is dus met zijn pleegouders. De enige taal die hij spreekt is Nederlands.
George die nu vijf of zes is kreeg een brief van het IND. Daarin stond dat het kind ‘Nederland zelfstandig en uit eigen beweging dient te verlaten, binnen 28 dagen’. Als hij dat niet doet zal hij worden ‘verwijderd’. Zijn zaak komt eind maart voor. Dat is definitief, hoger beroep afwachten in Nederland zit er dan niet meer in. Waar hij heen zou moeten: naar een kindertehuis in Congo.
De advocate Breuls noemt het in de Volkskrant van vanochtend van de zotte. Ze wilde eerst niet geloven dat George echt uitgezet zou kunnen worden, maar ze heeft gerechtelijke uitspraken gezien van andere kinderen die daadwerkelijk het land uit moeten.
Het is ongelofelijk dat deze asielkinderen niet dezelfde rechten hebben als Nederlandse pleegkinderen. Normaal telt de gezinsband wel, maar voor George niet. Hij wordt niet beschremd door de staat, en dat hoort wel. Dat Nederland zo met kinderen omgaat. Ik heb al het vertrouwen in dit land verloren.
Tijdens de bijeenkomst van Vrouwen tegen Uitzetting (hier) liet een vrouw die in principe onder het generaal pardon valt, met tranen in haar ogen de brief zien waarin ze werd uitgenodigd voor een uitzettingsgesprek op het politiebureau. Het had haar de stuipen op het lijf gejaagd. Hoort ze dat ze mag blijven, moet ze dan toch een gesprek over hoe ze haar uit kunnen zetten, waarom? Wat is dat voor een zinloze pesterij of kafkaiaanse bureaucratie?
Jan de Wit heeft het aangekaard en kamervragen gesteld. Staatssecretaris Albayrak gaf hem gelijk en zei dat het zo niet had mogen gebeuren. De mensen krijgen nu een andere brief, waarin ze uitgenodigd worden om over de stand van zaken te praten. Pas over enige maanden zal precies bekend zijn wie er onder het generaal pardon zullen vallen. Zie voor de kamevragen van Jan de Wit: Hier.
Elke keer dat ik dit soort dingen lees , vraag ik me af wat voor mensen zijn dat die bij de IND werken? Welke ambtenaar bedenkt zoiets, hebben die mensen zelf kinderen en zo ja waarom kunnen ze zich dan niet inleven in de situatie van een dergelijk kind. Waarom kunnen ze niet snappen dat regels in dergelijke gevallen niet van toepassing kunnen zijn.
Kan je iets doen met “De Rechten van het Kind?” Dit is te erg voor woorden en ik schaam me diep voor deze landgenoten die zulke dingen gewoon kunnen doen. Opdracht of geen opdracht. Zo ga je niet met je toekomst om. Want dat zijn kinderen toch? ONZE TOEKOMST?
Hier, nog zo eentje. Mag van mij ook blijven. Ik wil dat het nou eens afgelopen is met het schenden van de rechten van kinderen.
Allemaal even een brief schrijven voor Eric (17).
Beste Mevr. Meulenbelt,
Dit hele verhaal getuigd van geen respect hebben voor elkaar. In dit land ben je al lang een nummer, een product van de consumptie maatschappij. Of het nu om asielzoekers gaat of mensen die uitzicht loos zitten te wachten op maatzorg, het toont hoe onmenselijk onze samenleving is. Ik hoop voor George en vele anderen, dat mensen weer eens naar elkaar om gaan kijken.
Met vriendelijke groet,
Er wordt wel gekeken of er iets gedaan kan worden via de verdragen voor de rechten van het kind. Het zegt ons vooral dat we ook met een nieuwe regering en met Albayrak die het ongetwijfeld beter wil doen dan Verdonk nog niet zijn. Mijn pleidooi om ook het IND door te lichten, waar ik geen meerderheid voor zal krijgen, wordt er alleen maar dringender door. Er gebeurt daar van alles waar de politici, zeker de nieuwe, geen idee van hebben. En ik bedoel niet eens dat het gaat om de ‘schuldigen’ op te sporen. Het gehele proces waarmee mensen worden beoordeeld, behandeld, veroordeeld, zou getoetst moeten worden aan de mensenrechtenverdragen, en aan onze toch zo humanitaire normen en waarden, ons gewone gevoel van rechtvaardigheid. Je zet een kind van zes, die niemand kent behalve zijn pleegouders, godverdomme het land toch niet uit.
twee gevallen bij ons uit de buurt: een gezin dat al 16 jaar hier is valt zeer zeker onder het Generaal Pardon. Toch werd de vader afgelopen maandag opnieuw ( inmiddels de derde keer) in Zevenaar verwacht voor een gesprek over zijn vluchtverhaal. Zevenaar ligt aan de andere kant van het land. Tijdstip van het gesprek zó vroeg dat we vóór de files moesten vertrekken. Dat is half zes in de ochtend. De man heeft een goed netwerk om zich heen, je vraagt je af, hoe hij er anders had gekomen. Enfin. De dienstdoende IND-er was welliswaar humaan, maar het gesprek was tenenkrommend pijnlijk. Waarom? Dit gezin moet 1x in de week stempelen. Een ander gezin in onze stad, plusminus dezelfde situatie, stempel 1x in de maand. Dochter van 16 van het eerste gezin moet ook 1x in de week stempelen. We belden voor een verschuiving, omdat ze op de hen toegewezen dag een tentamen had. Zegt díe medewerker: maar ze hóeft helemaal niet te stempelen, ze is nog geen 18 immers. Terwijl hier een brief ligt uit 2005 waarin staat “Gezien uw leeftijd, moet u zich vanaf heden elke dinsdag melden in… enz”
Een jongetje van 11 uit Angola was, toen hij 3 jaar oud was, door zijn oom en tante meegenomen op de vlucht. Zijn ouders zijn doodgeschoten. Samen met zijn nichtje vormde hij in Nederland een gezin. Hij ging al vanaf zijn vierde naar een Nederlandse school. Anderhalf jaar geleden is hij ’s nachts van zijn bed getild (!) en uitgezet, “want hij hoorde er niet bij immers.” De school belde de volgende dag onwetend met de vraag, waarom hij niet op school was gekomen. Oom en Tante wonen met hun dochter inmiddels in Engeland. Ze hebben nooit meer contact met hun neefje kunnen krijgen. Waar hij gebleven is? Laten we hopen bij een verdwaalde andere tante. Te vrezen is… kindsoldaat?
Vluchtelingfamilie drie is deze zomer plompverloren op straat gezet, na in de nacht van 1 Januari te zijn opgepakt. Vier maanden in een uitzetcentrum en hup “schop onder den kont” zoek het maar uit. Een kerkgenootschap en vrienden hebben haar opgevangen.
Vluchteling vier, reist al twee jaar heen en weer tussen twee steden, omdat hij bang is voor de politie. Deze angst is rationeel niet geheel gegrond, maar gezien zijn verleden wel begrijpelijk. Hij wil nooit meer in de handen vallen van wie hem in het verleden in zijn land van herkomst mishandeld hebben.
En dan woon ik nog (in de buurt van ) een niet eens heel grote stad. Vier bizarre verhalen. Wie ruimt de trauma’s op die mevrouw Verdonk achterliet ?
Volgens mij is de zaak nog veel ernstiger. Bij het IND hebben ze gewoon standaardbrieven in de computer, en degene die een zaak behandelt zoekt gewoon de meest adequate brief uit. Alle zaken worden gewoon snel en efficiënt afgedaan met behulp van 10 standaardbrieven. Niets individuele behandeling. Gewoon scoren met zoveel mogelijke afwijzingen. Of men mensen, pleegouders ed. daarmee kwetst, en of een kind van 5 ‘zelfstandig’wel terug kan, over die tekst wordt helemaal niet nagedacht. Als men daar niet eens over nadenkt, hoe moet dat dan in de werkelijke procedure?. En, wat veel ernstiger is, in wat voor een samenleving zijn wij inmiddels belandt als wij zelfs kleine kinderen het land uit zetten. Wie is hier gek, zijn wij in Nederland langzaam maar zeker helemaal ‘van de pot gerukt’. Heeft dit alles nog wel iets met menswaardigheid te maken? Wordt het inmiddels ook niet hoog tijd dat wij gaan nadenken over wat wij al jaren toelaten. Moet die hele IND niet gewoon opgedoekt worden als ze zich zelfs bezig houden met kleine kinderen van 5.
Elisabeth Spaan
Wie heeft de voogdij over George? Is dat ook het Nidos zoals bij Henk Weltevredens dochter Ngudi? Wat zeggen zij over de situatie?
Jeetje, als ik terugdenk aan toen ik zelf zes was : mijn moeder was de hele wereld. En wat betreft de pleegouders die gehecht zijn aan het jongetje: het woord ‘gehecht’ komt niet eens in de buurt van een adequate beschrijving van de band tussen een kind en zijn (pleeg)ouders. “Gehecht” ben je aan een puppy. Van een kind dat je opvoedt, naar school brengt, troost als het naar heeft gedroomd, op wie je trots bent bij een mooi rapport, met wie je kleit en vingerverft, wiens verjaardagen je viert met taart en familie, die je eigen kinderen hun broertje noemen, HOU je.
Stel het eens voor dat je met je eigen zesjarig kind een gesprek zou moeten voeren: “Luister jongen, vanaf volgende week mag je niet meer bij pappa en mamma wonen. Een meneer komt je ophalen en dan ga je naar een heel ver land dat Afrika heet en daar blijf je.” Dat komt toch nooit meer geod met zo’n kind?
Ikzelf ben de derde van zeven kinderen in ons gezin. Vier van ons zijn pleegkinderen. Met twee van hen ben ik opgegroeid en zijn mij net zo ‘eigen’ als mijn biologische broers. Stel dat één van ons weg had gemoten, dan had dat een gat had geslagen in de familie vergelijkbaar met een sterfgeval.
Het zou dit kabinet sieren als het eens herformuleerde wat het onder gezin (de hoeksteen van de samenleving, tenslotte) verstaat.
Hoe staat het met de plichten van de ouders? Zijn die niet verantwoordelijk?
Over welke ouders heb je het Marina. Ben je zo gespeend van enig emphatisch vermogen dat je niet kunt snappen dat in landen waar oorlog heerst kinderen van hun ouders gescheiden kunnen raken. Is dat te moeilijk om te kunnen begrijpen??
Een totalitair regime doet ook zulke dingen. Onze nieuwe staatssecretaris Albayrak heeft genoeg te doen. George moet gewoon hier blijven naar school gaan en groot worden.
Ik heb het artikel ook gelezen Anja. Kunnen we (de SP) geen actie starten voor George? En (bedoeld) voor Marina: niemand weet volgens mij wie zijn ouders zijn…. In het Volkskrantartikel stond dat een vrouw hem meenam, “afleverde” en zei dat zijn moeder in Nederland moest wonen. Hoe vreselijk dat ook klinkt… Want ik kan me nauwelijks voorstellen dat je dit niet alleen doet als je geen andere mogelijkheid ziet. Hoe dan ook:ik mag toch aannemen dat de IND (en andere organisaties) dat hebben proberen uit te zoeken… En als je z’n moeder dan niet vindt, moeten we dan zo’n kind (geintegreerd tot en met, en met pleegouders die ‘m graag willen bijven verzorgen) dan maar “terugsturen”? En wel adoptiekinderen ‘importeren”? Hoe wreed kun je zijn t.ov. een kind!
De volkskrant is nogal een sensatiekrant die ik met een korreltje zout neem. De moeder woont hier dus ook, een vorm van te vondeling leggen dus.
Het is inderdaad van groot belang dat de hele IND eens grondig op de schop wordt genomen. Al jarenlang zijn klachten daarover door de Ombudsman gegrond verklaard. Onder minister Verdonk is dit apparaat totaal verziekt geraakt. Elisabeht Spaan (nr. 7) heeft gelijk: men werkt met standaardbrieven, zodat er vaak idiote beslissingen uitrollen. Dat is bovendien in strijd met het principe, dat elke zaak individueel op de eigen merites moet worden beoordeeld. De huidige IND is een grote schande, en haar handelen in gevallen als George rechtstreeks in strijd met het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind.
En, Marina, stel dat die moeder hier dus woont, en haar kind bij wijze van spreken te vondeling heeft gelegd, is dat dan een reden om een kind van zes het land uit te zetten, dacht je?
Nee dat niet, en als er adoptieouders zijn, prima maar dan moet de natuurlijke moeder (vader?) wel afstand doen.
Blij dat je niet vindt dat zo’n kind uitgezet moeten worden, Marina. Maar waar het om gaat zijn kinderen waarvan de natuurlijke ouders niet te vinden zijn.
Ik lig al een paar nachten wakker van dit bericht. Wij hebben ook zo’n pleegkind, al ruim 4 jaar. In Nederland geboren, achtergelaten na een paar dagen en sindsdien bij ons. Elk jaar zitten we maanden in spanning of zijn tijdelijke verblijfsvergunning wel of niet verlengd wordt. De criteria voor blijven of weggestuurd worden zijn volstrekt onduidelijk. Hoewel jeugdzorg voogd is, hebben we daar geen steun aan. Maar wie helpt ons wel, als het misgaat?
Net als de pleegmoeder van George begin ik al het vertrouwen in dit land te verliezen.
En inmiddels is “Eric” erbij gekomen. Congolees van afkomst en 17 jaar. Hij moet het land uit, omdat hij niet geheel zelfstandig op zijn 12de een speciaal document had gehaald bij de Congolese overheid, toen hij naar ons land kwam in het kader van GEZINSHERENIGING. In hetzelfde dorp zit nog een jongen, pleegkind bij Nederlandse ouders. Zelf komt hij uit Angola, dacht ik. Hij staat voor hetzelfde probleem. In totaal zou het gaan om een paar duizend kinderen, die hier lang genoeg zijn om helemaal gewend te raken en voor 100% mee toe doen aan onze maatschappij. Ze spreken Nederlands, ze gaan naar school, lopen stage, spelen voetbal, hebben vrienden en vriendinnen. Waarom nou toch die kinderen nu gaan uitzetten? Ik snap er echt niets meer van en schaam me steeds vaker om Nederlandse te zijn.
Wat Marina (en met haar de IND )maar niet lijkt te willen snappen is dat de verblijfplaats en zelfs de identiteit van de moeder onbekend is. Ze blijft zich vasthouden aan de regeltjes, (want die zijn kennelijk belangrijker dan humaniteit), ipv te kijken naar het belang van een kind, dat er geen schuld aan heeft hier ooit naar nederland te zijn gekomen.Er is geen moeeder die afstand kan doen, want de moeder is onbekend en of ze in nederland is of daar ooit geweest is is ook onbekend. Regels zijn er om in noodgevallen vanaf te wijken. Dit is een noodgeval. En er zijn nog meer noodgevallen. Maar de IND houdt stug vast aan de regeltjes, ook al zijn die in individuele gevallen totaal niet toereikend.
Die Anja van 18 is een andere Anja dan ik, Bert.
Ik vind dat we niet moeten blijven zeuren, eindelijk is er een generaal pardon en terecht.
Maar nu al weer geluiden dat het niet genoeg zou zijn, mensen die na 2001 in nederland vertoeven en de rechter heeft in zijn afwijzing alle punten meegewogen die moeten dan zo spoedig mogelijk uitgezet worden.
We hebben een goed rechtsysteem,de mensen mogen nog een keer in beroep, moch dan alsnog blijken dat ze worden afgewezen dan moet dat ook in de praktijk worden gebracht, en worden uitgezet
Ik irriteer me dat er weer figuren zijn die weer de boel willen oprekken, zo is het nooit goed.
Dit kan niet oneindig doorgaan
Laten we nu maar eens zorgen gaan maken over onze ouderen, voedselbanken,armoedebeleid.
en van onze nieuwe nederlanders gaan eisen dat ze de praktijken eerwraak. meisjes besnijdenis,uithuwlijking uitbannen.
en dat de mensen die er nu zijn zich inburgen ( vooral nederlandse taal zich toe te eigene
Alleen nog toe laten echte vluchtelingen, geen economische asielzoekers meer
L.van Maaren