In augustus 2006 raadde ik het iedereen aan, om eens naar het Armandomuseum te gaan. Hier. Voor wie het niet gedaan heeft: te laat. Het is afgebrand. Met veel van het werk van Armando, en ander werk, er in.
Gelukkig was er veel werk uitgeleend of opgeslagen. Toch. Onvervangbaar, een reproductie is toch nooit meer dan dat.
Zijn gedichten hebben we nog. Gedichten verbranden niet.
hij weet wanneer destijds de treinen
uit medelijden denkt hij kent hij
de treinen en de afstanden
hijgend van west naar oost
kent hij
de geheimen van de trein
hij komt de doden niet nader
kan de doden niet bereiken
niet aanraken niet
tot leven wekken ofschoon de doden
hardop bestaan
het is te horen en te zien ze zijn bedolven en
verbrand
ze leven luider dan ooit
ik ben het kwijtgeraakt het werd weggegrist
werd me afgenomen er is iets zoek
het is gebeurd en het moet vergeten
worden het zal nooit vergeten worden
je kunt het beter vergeten
ja het is lang geleden
ga maar
wees voorzichtig ga maar weg
kijk es naar buiten en keek
naar de wolken
gaan jullie maar ik blijf hier
waar het gebeurde
De mensen die dat museum hebben ingericht, het beheren, stonden er bij te huilen. Armando zelf reageerde tamelijk laconiek. Hij hoeft niet te gaan kijken. Wat weg is is weg.
Wat een verlies. Ik werd er misselijk van, toen ik het op tv zag. Kunst hoort niet te sterven.