mary had a little lamb
it was white as snow
and everywhere that mary went
the lamb was sure to go
Ach jee, Kees is hemelen. Kees van Kim Soepnel. Wat verdrietig. Nou was hij wel een erg oude hond geworden, aan het dementeren, en incontinent en stokdoof, en hij kon niet meer net als vroeger mee met Kim als ze op moest treden. Want daar lag dan een vergenoegde hond op het podium in zijn eigen mandje, die pas pas onrustig werd als Kim even uit beeld verdween.
Het was zijn tijd. Maar toch. Voor Kim een Keesvormig gemis dat je niet meer ingevuld krijgt. Maar Kees was iemand, echt. En dat zeg ik terwijl ik helemaal niet van de honden ben. Dus tussen al dat hevige wereldnieuws moet hij maar even herdacht worden, hier. Kees, heel erg op deze aarde geweest en weer vertrokken. Die witte vleugeltjes, die staan hem wel.
Ik heb dertien jaar een hond gehad. Ruim 2 jaar na haar dood dacht ik op een dag: Goh, gisteren heb ik eens niet aan Lady gedacht. Zo erg kun je een dier missen.
Ik weet het. Nu is de tragiek van de verhouding tussen kat en mens dat de poezen korter leven. Je raakt ze dus weer kwijt. Ik heb al heel wat afscheid moeten nemen, van Miepie, van Saartje, van Max. Stuk voor stuk persoonlijkheden, in die kleine bontjasjes, en elk met een eigen verhaal, dat ik zo nog kan na vertellen.
Ik weet er alles van…. 🙁