Ondanks alles, voor iedereen een goed, een beter 2009.

Hoewel ik daar weinig over heb gezegd op mijn weblog zal het weinig mensen zijn ontgaan hoe betrokken ik de afgelopen dagen was, bij dat verschrikkelijke bloedbad dat in Gaza is aangericht. Bijna niemand zal onaangedaan de beelden hebben kunnen zien, van creperende politiemannen, van een vader die zijn vijf dochtertjes moet begraven. De beelden komen nog harder aan als je weet wat er was, daar op die hoek, nu puin, stond het ministerie waar ik wel eens heen moest. Het vissershaventje waar ik altijd op uitkijk als ik er ben, en de lichtjes zie van de bootjes die er in de schemering op uitgaan om in de nacht te proberen wat vis te vangen, ook vernield. In het toch al berooide en met opzet verpauperde Gaza is nu nog meer kapot, en in die puinhopen moeten die anderhalf miljoen mensen door zien te leven, want enig alternatief is er niet. Onze mensen daar, die nu nog niet kunnen werken, en voor het eerst in al die jaren verstek hebben moeten laten gaan in het bezoeken van de gehandicapten zullen zo gauw ze kunnen weer aan het werk gaan – en er wacht weer ontzettend veel extra werk op ze, vanwege de honderden nieuwe patiënten die voor hun leven verminkt zijn. En wij gaan door met ze daarbij te ondersteunen. Er is ook ongevraagd al behoorlijk wat geld binnengekomen, en dat is ook broodnodig. (Nog eens voor wie het niet weet: giro 8207589, Stichting Kifaia, Amsterdam) We weten op dit moment nog niet hoe we het geld daarheen krijgen wan de banken functioneren niet en wij mogen er nog niet in, maar het gaat lukken.

Dat ik hier op mijn weblog een hoofdkwartiertje in kon richten om in ieder geval de informatie door te geven was goed – kon ik ten minste iets kwijt van de machteloze woede en het immense verdriet, vooral om het allemaal aan te zien en opnieuw te constateren dat er politiek gezien vrijwel niets gebeurt. En ik hoorde het vaak dat het werd gewaardeerd, een soort virtuele verzamelplaats voor verontwaardigde en bezorgde mensen. Overal ter wereld zijn mensen diep verontwaardigd over deze massamoord op een bevolking die zich niet of nauwelijks kan verweren en niet eens kan vluchten. In Iran demonstreerde de joodse gemeenschap tegen Israël, in Oostenrijk sprak een oude joodse vriendin, Paula Abrams-Hourani. Om van de lange lijst van protestacties er twee te noemen. Ik ben meerdere mensen tegengekomen voor wie dit een cruciale grens over is gegaan, en die nu hun schroom om er hun mening over te uiten laten varen: dit kan zo niet. Dit mag niet. Hier moet je wel iets van zeggen. Zelfs als je heel goed begrijpt wat Israël voor mensen kan betekenen, hiermee is Israël een grens over gegaan waarmee ze niet alleen het Palestijnse volk ontoelaatbaar beschadigen, maar moreel gezien ook zichzelf.

Ik wil iedereen bedanken, ik heb ontzettend veel ondersteunende, bezorgde en warme woorden ontvangen, van vrienden maar ook van mensen die ik nauwelijks ken, die willen weten hoe het met mij gaat, en met mijn familie en onze collega’s daar. (Ze leven allemaal nog, maar ze hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt.) In de drukte ben ik er niet toe gekomen om als die SMSjes, e-mail en kaartjes allemaal te beantwoorden. De vrienden en donateurs van Kifaia krijgen heel binnenkort de nieuwsbrief thuisgestuurd – we hebben op het laatste nippertje, hij was al klaar, een brief over de afgelopen dagen toe moeten voegen. Want 2008 was al een moeilijk jaar voor Gaza, dit sloeg alles, zoveel geweld in een keer heeft de bevolking van Gaza nog niet over zich heen gekregen.

Ik kom vandaag nog met een verhaal over de stand van zaken, zoals het er nu uit ziet.
Ik probeer nog een paar artikelen te vertalen, uiteraard heeft bijna iedereen die Gaza goed kent iets willen zeggen, en er liggen indrukwekkende stukken van Amira Hass, Gideon Levy, Sara Roy en anderen. Ik zal een selectie maken, en vertalen is een prettig rustig karweitje om toch wat nuttigs te doen.

Morgen is een demonstratie in Rotterdam, zaterdag in Amsterdam.
Laat het de grootste demonstratie zijn die we in Nederland hebben meegemaakt.