English: go to Palestine Telegraph, here.

De oorlog is al weer een hele tijd geleden afgelopen, en Gaza dreigt opnieuw vergeten te worden. Iemand enig idee hoe het daar gaat met de mensen? Slecht, dus. Neem de kinderen die na de zomer weer naar school gingen. De gehele Gazastrook staat nog steeds onder een strenge blokkade: Israël bepaalt wat er in en uit mag, en bewaakt de grensovergangen. Er mag dus heel weinig in: het absolute minimum aan noodvoedsel dat de VN daar nodig heeft om de mensen van het allerbelangrijkste te voorzien: meel voor brood, linzen, rijst, bakolie. Dat betekent dat mensen niet dood gaan van de honger, maar wel lijden onder voedingstekorten, onder te weinig vitaminen en proteïnen, en veel mensen hebben bloedarmoede. Ook de schoolresultaten lijden er onder, want met voedingstekorten zijn kinderen chronisch moe en kunnen zich slecht concentreren.

Een groot deel van wat mensen nodig hebben moet via de smokkeltunnels komen die onder de grens naar Egypte door gegraven zijn, maar dat spul is vaak duur, en veel mensen kunnen dat niet betalen.

Ook het materiaal dat scholen en leerlingen nodig hebben worden door Israël niet toegelaten: schriften en pennen. Er is te weinig papier en inkt om te kunnen fotokopiëren. Er zijn niet genoeg rugzakjes waarmee de kinderen hun spullen mee naar school kunnen nemen, en veel kinderen nemen hun spullen mee in een vuilniszak. In Gaza gaan kinderen met een schooluniform aan naar school, en dat juist omdat arme kinderen dan niet slechter gekleed zijn dan rijke, maar ook de uniformen kunnen niet meer betaald worden. De kinderen maken hun huiswerk op elk stukje oud papier dat ze vinden kunnen.

In de oorlog zijn 18 scholen geheel verwoest, en minstens 280 scholen behoorlijk beschadigd. Die kunnen niet gerepareerd worden, want zaken als cement, hout en glas worden ook niet toegelaten. En straks, als de kou komt, wordt het helemaal niet meer te doen, want de scholen die beschadigd zijn hebben geen glas om in de ruiten te zetten en het kan daar akelig koud worden.

Dat er te weinig gebouwen zijn betekent dat de kinderen van wie de school weg is nu bij de andere klassen worden gepropt. Hoewel ze in Gaza al werken in ploegen, ’s ochtends de ene helft van de kinderen, ’s middags de andere, zijn de klassen nu zo’n 55 kinderen groot. Veel individuele aandacht is er dus niet meer bij, terwijl er juist zoveel kinderen zijn die dat nodig hebben. Kinderen die zijn getraumatiseerd, en dat is bijna iedereen, kunnen veel moeilijkheden hebben om zich te concentreren, sommigen zijn heel erg stil en depressief, en anderen, vooral de jongens, kunnen hyperactief worden, en zijn moeilijk in bedwang te houden. De Palestijnse gebieden stonden vergeleken met andere Arabische landen altijd bovenaan de ranglijst van goed onderwijs, bijna geen analfabeten meer, maar dat gaat nu hollend achteruit.

En het is niet dat de wereld niet helpen wil. Er staan 1750 containers aan de grens met schoolspullen, pennen en papier, ter waarde van 150 miljoen dollar. Israël laat ze eenvoudig niet door. En waarom, vraagt een van de ouders, denken ze echt dat een kind met een potlood gevaarlijker is dan een militant die een raket afvuurt?