English: hier.

Tijdens de oorlog tegen Gaza schreef Robert Fisk een woedend artikel. Fisk is een van de bekendste onafhankelijke Midden-Oosten verslaggevers. Als geen ander weet hij uit eigen ervaring hoe vaak Israël burgers aanviel, en hoe vaak Israël daarover loog. Ik herhaal het artikel van Fisk nog een keer. (Mijn vertaling)

En weer zullen we ons afvragen: waarom haten ze ons toch zo?

Israël heeft dus opnieuw het leven van de Palestijnen tot een hel gemaakt. Veertig burgers, vluchtelingen, dood in een school van de VN, nog drie in een andere. Niet slecht voor een nachtje werk in Gaza, door een leger dat gelooft in zijn eigen morele zuiverheid. Maar waarom zouden we daar verbaasd over zijn?

Zijn we de 17500 doden vergeten, het merendeel burgers – vrouwen en kinderen – van de invasie van Israël in Libanon in 1982? De 1700 Palestijnse burgers gedood in het bloedbad van Sabra en Shatilla? De massamoord van 1996 op 106 Libanese vluchtelingen in Qana, de helft van hen kinderen, op een legerbasis vn de VN? de massamoord op de Marwahin vluchtelingen die hun huis uit moesten door de Israëli’s in 2006, en toen werden afgeslacht vanuit Israëlische helikopters? De duizend doden in dat zelfde 2006, door een bombardement tijdens de invasie in Libanon, ook bijna allemaal burgers?

Wat verbazingwekkend is dat zoveel westerse leiders, zoveel presidenten en premiers, en, naar ik vrees ook veel redacteuren en journalisten zich al die tijd voor lieten liegen en het geloofden: dat Israel erg zijn best doet om burgerslachtoffers te voorkomen. “Israel doet er alles aan om onnodige burgerslachtoffers te voorkomen” zei een Israelische ambassadeur nog – enige uren voor het bloedbad in Gaza begon. En elke opeenvolgende president of premier die deze leugen herhaalde als een excuus om te vermijden om een ogenblikkelijke stopzetting van de aanval te eisen heeft het bloed van die slachtpartij aan zijn handen. Had George Bush de moed gehad om 48 uur eerder een ogenblikkelijke wapenstilstand te eisen dan zouden die veertig burgers, de ouderen, de vrouwen en de kinderen, nu nog leven.

Wat gebeurde was niet alleen om je voor te schamen, het was een grof schandaal. Zou ‘oorlogsmisdaad’ een te sterke uitdrukking zijn voor wat er is gebeurd? Want zo zouden we het noemen als zo’n geweldsdaad was gepleegd door Hamas. Dus vrees ik dat we het zo moeten noemen: een oorlogsmisdaad. Nadat ik al zo veel bloedvergieten heb gezien in het Midden Oosten en er verslag van heb gedaan – door de Syrische troepen, de Irakezen, de Iraniërs, en door de Israëlische troepen zou ik misschien ondertussen cynisch moeten zijn. Maar Israel beweert een oorlog uit te vechten tegen het “internationale terrorisme”. Israel beweert in Gaza namens ons te vechten, voor onze Westerse idealen, voor onze veiligheid. En dus zijn we medeplichtig aan de barbarij die nu wordt losgelaten op Gaza.

(Robert Fisk)

Ik heb de berichten geschreven over de rechtvaardigingen die het Israëlische leger ons opdiste voor zulke wandaden in het verleden. Aangezien we ze opnieuw kunnen verwachten in de komende dagen: dit zullen we horen: dat het de Palestijnen zelf zijn die schuldig zijn aan die doden, dat ze de lijken hebben neergelegd tussen het puin, dat het hun eigen schuld is omdat ze nu eenmaal het gewapende verzet steunden, of dat gewapende Palestijnen met opzet onschuldige vluchtelingen gebruikten als schild.

Het bloedbad in Sabra en Shatilla werd uitgevoerd door Israël rechtse Libanese falangisten, terwijl de Israëlische troepen – het is vastgesteld door een Israëlische onderzoekscommissie – 48 uur toekeken en niets deden. Toen Israël de schuld kreeg beschuldigde de regering van Menachem Begin de hele wereld van smaad. Nadat de Israëlische artillerie mortiergranaten had afgevuurd op de basis van de VN in Qana in 1996, beweerden de Israëli’s dat daar ook schutters van Hezbollah veborgen hadden gezeten. Het was een leugen. De verantwoordelijkheid voor de meer dan duizend doden van 2006 – een oorlog die begon nadat Hezbollah twee soldaten aan de grens gevangen had genomen – werd door Israël afgewimpeld als zijnde de schuld van Hezbollah. Israël beweerde dat de kinderlijken van het tweede Qana bloedbad misschien wel uit hun graven waren gehaald. Ook dat was een leugen. Voor de Marwahin massamoord hebben ze zich nooit verontschuldigd. De dorpsbewoners kregen het bevel te vluchten, gehoorzaamden en werden vervolgens vanuit een Israëlische gevechtshelikopter neergemaaid. De vluchtelingen hadden hun kinderen om de vrachtwagen die hen zou vervoeren heengezet, zodat iedereen kon zien dat ze onschuldige burgers waren. Vervolgens beschoot de helicopter ze van dichtbij. Maar twee van de slachtoffers overleefden, door zich dood te houden. Israël heeft zelfs niet zijn excuses aangeboden.

Twaalf jaar eerder viel een Israëlische gevechtshelicopter een ambulance aan die burgers vervoerde uit een dichtbijzijnd dorp – wederom nadat ze van Israël het bevel kregen om te vertrekken – en doodde drie kinderen en twee vrouwen. De Israëli’s beweerden dat er een Hezbollah strijder in de ambulance zat. Het was niet waar. Ik heb al deze gruwelijkheden verslagen. Ik heb ze onderzocht, ik heb met de overlevenden gepraat. Evenals een aantal van mijn collega’s. Vervolgens kregen wij – uiteraard – die schandalige standaard beschuldiging naar ons hoofd: wij waren natuurlijk antisemieten.

En terwijl ik dit schrijf heb ik er geen enkele twijfel over: we zullen opnieuw die schandalige leugens horen. Al die voorspelbare het-is-de-schuld-van-Hamas-zelf leugens, en en god weet dat we die zonder ze van deze misdaden te beschuldigen al genoeg kunnen verwijten, dus straks krijgen we ze-hebben-de-lijken-van-de-begraafplaats-gehaald leugen, en we zullen zeker vergast worden op de Hamas-zat-in-die-school leugen en helemaal voorspelbaar is de het-zijn-allemaal-antisemieten leugen. En onze leiders gaan zich opwinden en roepen dat Hamas de wapenstilstand heeft verbroken. Wat niet waar was. Israël verbrak die, eerst op 4 november toen ze zes Palestijnen doodden in Gaza, en opnieuw op 17 november toen ze met een ander bombardement er nog vier doodden.

Jazeker, de Israëli’s verdienen veiligheid. Twintig Israëli’s dood rondom Gaza in tien jaar is ernstig. Maar 600 Palestijnen dood in nog geen week, en duizenden sinds 1948, met de massamoord in Deir Yassin om de Palestijnen weg te jagen van dat stuk van hun land dat Israel moest worden als startschot – dat is wel van een andere orde van grootheid. Dit is niet meer het ‘normale’ bloedvergieten dat we kennen van het Midden Oosten, dit is een oorlogsmisdaad op het niveau van de Balkanoorlogen van de jaren negentig. En natuurlijk, als vervolgens een Arabier blind van woede tegen het Westen vergelding zoekt, dan zeggen wij dat we daar niks mee te maken hebben. Waarom haten die mensen ons toch zo, zullen velen zich weer afvragen. Maar we kunnen niet meer zeggen dat we het antwoord niet weten.