Hussam Faisal Muhana is een kampioen. Hij is het jongste Palestijnse kind dat door het Israelische leger werd gearresteerd. Hij is tien, en hij liep met andere jongens mee naar een demonstratie tegen de muur in zijn dorp dicht bij Tulkarem, en net als de anderen gooide hij stenen. Hij werd gepakt. Hij zat 11 uur in een Israëlische gevangenis, waar hij werd ondervraagd. Waarom hij met stenen gooide. Nou daarom, was zijn antwoord.
Tijdens het verhoor werd hij niet mishandeld, zegt hij achteraf, ze sloegen hem alleen met knuppels tegen zijn benen toen hij werd gearresteerd. En ze gaven hem water en een pitabroodje met yoghurt.
Zijn ouders en de mensenrechtenorganisaties begonnen met bellen, toen ze hoorden dat hij door het leger was meegenomen waar hij zat – elf uur na zijn arrestatie bracht het leger hem naar checkpoint Jabara, waar ze hem op een taxi zetten waar hij om tien uur ’s avonds aankwam bij zijn ongeruste ouders. Gelukkig had hij de volgende dag vrij van school en kon uitslapen.
Nou ik moet zeggen dat ik vind dat deze jongeman uitstekend behandeld is door de israeli’s. Het is denk ik ook een beetje de schuld van zijn ouders, die hadden beter op moeten letten en hem niet moeten laten participeren in het gooien van steenen. Zo te zien een nette afhandeling van deze zaak dus.
Ja hoor, Jerson. Ik zie dat jouw normen al aardig meegezakt zijn met het Israëlische peil. In een beschaafde democratie arresteer je geen kinderen, en je slaat ze niet, en als ze voor moeten komen worden ze uiteraard begeleid door hun ouders, en door rechtsbijstand, en uiteraard neem je een kind geen 11 uur gevangen zonder de ouders op te sporen, maar misschien vind jij dat al heel gewoon omdat het een Palestijns kind is? Mensenrechten – en rechten van kinderen, zeker ook nooit van gehoord?
Jerson, je moest eens weten hoe Israel met Palestijnse kinderen omgaat. Allereerst vindt Israel dat het verdrag van de rechten van het Kind (dat Israel ook heeft geratificeerd) niet van toepassing is in de bezette gebieden. Palestijnse kinderen worden daar ‘berecht’ door de miltaire rechtbank. (Settler kinderen vallen onder burgelijk strafrecht) In een tien minuten durende zitting wordt een kind rustig tot 18 maanden cel veroordeeld voor het gooien van stenen tegen de omheining van een settlement of naar en legerjeep – en dat is NADAT zijn advocaat strafvermindering heeft weten te krijgen.
Vrijspraak is vrijwel onmogelijk, ook als het kind onschuldig is. Ze bekennen in die 11 uur ondervraging namelijk ALTIJD. Rara hoe komt dat..? Bekentenissen zijn overigens opgesteld in het Hebreeuws dus weet en kind vaak niet eens wat het ondertekent. Geen bekentenis betekent automatisch langer de cel in. Onderhandelen met de aanklager kan nl alleen na een bekentenis.
Een Palestijns kind wordt vanaf 16 jaar als volwassenen ‘berecht’ – settler kinderen vanaf 18 jaar. De leeftijd (van Palestijnse kinderen) op het moment van het vonnis geldt, niet het moment van het vermeende vergrijp. Vaak worden zaken gerekt tot een kind zestien is.
Het enige moment waarop ouders hun kind zien, is tijdens de zitting. Ze mogen het kind dan niet aanraken en eigenlijk ook niet spreken. Bezoek in de gevangenis wordt vaak net toegestaan. helemaal niet als de gevangenis zich in Israel bevindt, daar mogen Palestijnse ouders niet eens naartoe.
Over de omstandigheden in de gevangenis zal ik niet uitwijden.
Vergeet ook niet dat de bezette gebieden NIET aan Israel toebehoren en Israel geen enkele juridische zeggenschap heeft over de inwoners. Verder is verzet tegen de bezetter – ook gewapend verzet, als je stenen gooien zo wil noemen – volstrekt legitiem. Stenen of zelfs molovcocktails gooien naar een legerjeep mag.
Ik sprak kortgeleden twee moeders van gevangen gezette jongens, en geloof me, die vrouwen hebben er alles aan gedaan om hun kinderen binnen te houden. Er is voor jongeren vaak geen andere manier dan stenen gooien om hun frustratie te uiten tegen voortdurende invallen van het leger in hun dorpen, geweld van settlers dat altijd onbestraft blijft.
Kijk eens op de website van Defence for Children: http://www.dci-pal.org
Dank je wel, voor je verhaal Christine. In Gaza heb ik het ook vaak meegemaakt hoe wanhopig ouders probeerden hun jongens uit de gevarenzone te houden, toen daar nog vaker dan nu tanks Gaza binnenreden. Maar zeker in al die overbevolkte vluchtelingenkampen kon je die jongens niet thuis houden, je kon ze niet opsluiten, ze moesten bovendien naar school.
Ik kende de ouders van Fares. Toen zijn grote neef was doodgeschoten werd hij zelf ook heel militant, elke dag er op uit, richting het Israelische leger, en dan zijn moeder er achteraan om hem aan zijn lurven weer mee naar huis te slepen – het was een grapje onder de jongens: Fares, waar is je moeder? Zijn vader bond hem een keer vast, en gaf hem een keer een pak slaag, hij was nergens van onder de indruk. Hij werd door een tank doodgeschoten. Zijn foto, een mager joch tegenover een enorme tank, staat op het omslag van mijn boek De tweede intifada.
Een paar dingen gebeuren er met kinderen die permanent onder gevaar leven, en die veel geweld hebben meegemaakt, en met name met de jongens. Ze weten heel goed dat hun ouders hen niet kunnen beschermen, ook thuis niet – er zijn zoveel kinderen bij bombardementen en beschietingen omgekomen in hun eigen huis of op school – en dat betekent ook dat die ouders hun gezag verliezen. Een deel van de getraumatiseerde jongens verliest elke angst. En het gevoel: we gaan er toch aan, helpt ook al niet. Soms is het psychologische gevecht dat kinderen ’s nachts in bed plassen van angst en dan overdag, als om de angst tegemoet te gaan, de branie uithangen tussen de andere jongens. Ook al zijn ze niet achterlijk, en weten ze dat ze met stenen niet tegen een leger opkunnen, even geeft ze dat gevoel van macht, van iets doen tegen de onmacht.
Mensen die reageren: die ouders hadden beter op moeten letten, hebben meestal geen idee van de situatie daar en wat het doet met mensen om permanent onder een gewelddadige bezetting te moeten leven. Veel van die kinderen hebben nooit een normaal leven gehad en weten ook niet meer wat dat is.
Hier, Jonathan Cook over de verschillende rechtssystemen die Israel hanteert voor joodse en voor niet-joodse staatburgers, zie het verschil in omgang met de jongeren van beide bevolkingsgroepen, en hoe een rechter het nu ook te gortig vindt.
Van al die onmacht word je snel melancholisch. De jongen op de foto oogt wel super melancholisch. En zo danig zal hij snel geneigd zijn te zeggen dat hij niet mishandeld is, het kan immers altijd nog erger.
Gelukkig leest Hussam het commentaar van Jerson niet, het zou een extra trap op zijn ziel zijn.
Groet,
Ik zou geen dingen gaan interpreteren op grond van een foto, Bert. Hussam heeft gezegd bij zijn arrestatie tegen zijn benen geslagen te zijn, maar daarna niet meer. Dat ze hem uren lang opsluiten en verhoren, zonder dat hij weet waar hij aan toe is, en zonder dat hij kontakt kan hebben met zijn ouders, en dan op een taxi zetten – een joch van tien, is allemaal erg genoeg.
Ik heb ook niet gezegd, Anja, dat dat allemaal niet erg genoeg is. Alleen een melancholicus zal meer dan anderen het hem aangedane leed niet benoemen als aangedaan leed. En de foto van Hussam laat toch onmiskenbaar een (zwaar) melancholisch kind zien.
Groet,
Bron voor meer informatie: Defence for Children International, http://www.dci-pal.org/
Palestinian Child Prisoners: The systematic and institutionalised ill-treatment and torture of Palestinian children by Israeli authorities.
This report documents the widespread ill-treatment and torture of Palestinian children at the hands of the Israeli army and police force. It contains the testimonies of 33 children who bear witness to the abuse they received at the hands of soldiers from the moment of arrest through to an often violent interrogation. Children report being painfully shackled for hours on end, kicked, beaten and threatened, some with death, until they provide confessions, some written in Hebrew, a language they do not speak or understand. The report finds that these illegally obtained confessions are routinely used as evidence in the military courts to convict around 700 Palestinian children every year.
Once sentenced, the children who gave these testimonies were mostly imprisoned inside Israel in breach of the Fourth Geneva Convention where they receive few family visits, and little or no education.
The report concludes that this widespread and systematic abuse is occurring within a general culture of impunity where in 600 complaints made against Israeli Security Agency interrogators for alleged ill-treatment and torture, not a single criminal investigation was ever conducted.
The report also contains recent recommendations made by the UN Committee Against Torture which expressed ‘deep concern’ at reports of the abuse of Palestinian children when it reviewed Israel’s compliance with the Convention Against Torture in May 2009.
Hier is de link naar het rapport:
http://www.dci-pal.org/english/publ/display.cfm?DocId=1166&CategoryId=8