Ze zijn voorbij, de ‘noughties’, en ook al waren het voor mij persoonlijk vaak gelukkige en productieve jaren, met de wereld viel het niet mee. Gaza, bovenal, die weken dat ik machteloos van woede aan tv en pc gekluisterd zat zitten me nog in de botten. En dat een jaar later nog steeds vrijwel niets is bereikt voor de Palestijnen maakt me ook niet vrolijk, al is het tegelijk duidelijk dat het protest in de wereld sterk is toegenomen.

En dan Nederland, ook al niet alleen maar leuk. De opkomst van xenofoob rechts, die idiote pogingen tot uitsluiting en verkettering van de Nederlandse moslims, de machteloosheid ook van linkse partijen en de neiging om mee te draaien met de ‘harde aanpak’, de onverschilligheid tegenover vluchtelingen en asielzoekers, en mensen die voor partner, ouders of kinderen naar Nederland komen – de toegenomen hardheid en ‘eigen volk eerst’ maakt dat ik me hier in dit land nog nooit zo weinig thuis heb gevoeld.

De andere kant is dat de tegenkrachten zich ook steeds meer weren, en ik heb in de afgelopen jaren veel nieuwe contacten gelegd, en vriendschappen gesloten – en dat is waardevol en dierbaar. Een grote gemeenschap van mensen met ‘rechtvaardige handen’ waar ik graag bij wil horen.

We gaan er weer tegenaan, in de jaren tien!

Voor al mijn dierbaren en vrienden, medestanders, fellow-travellers, de hele linkse kerk, mijn vrienden-met-een-ander-geloof en twee paspoorten, mijn medestrijders voor het recht voor Palestina, het allerallerbeste voor de komende tijd.