Het is de tijd voor plannen – en dus voor beslissingen.

Ik was bij uitgeverij Ambo, en maakte plannen met Laurens en Melanie. Mijn boek “Oorlog als er vrede dreigt” verschijnt nu definitief eind mei, begin juni. Daar hoort een mooie presentatie bij en daar hebben we een plannetje voor. Ook hadden we het alvast over mijn volgende boeken, er staan er al weer twee in de steigers. Daar moet ik dan wel tijd voor maken, want mijn Israël/Palestina boek, dat vanwege de documentatie veel werk was, heb ik met opoffering van een zomer- en een kerstvakantie wel af gekregen, maar dat was wel een enorme klus. Daarna zat ik eens op de bank, en ik dacht wat heb ik toch een merkwaardig gevoel. Ik zat me te vervelen, ik wist niet eens meer wat dat was. Ja, ik wil heel graag wat meer ruimte om te schrijven, en dus moet er wat anders wijken.

In de partij woelt het ook. Het verkiezingsprogramma is klaar om naar de afdelingen te gaan, en dan met amendementen aangenomen te worden op het partijcongres. Gisteren was ook de verkiezingslijst rond voor de Tweede Kamer – niet zo veel verrassingen, dat Jan M niet meer verkiesbaar zou zijn was bekend, en Krista van Velzen heeft te kennen gegeven niet bovenaan de lijst te willen, ze heeft dringend behoefte aan enige rust. Wat ik me voor kan stellen, zeker in de TK is het slopend. En nu vinden ook de gesprekken plaats om te inventariseren wie van de Eerste Kamer in principe beschikbaar is voor een nieuwe ronde van vier jaar, zodat de commissie weet welke kandidaten er zijn. Mijn gesprek heeft gisteren plaats gevonden. Voor mijn fractiegenoten geen verrassing: ik heb laten weten niet opnieuw bij te willen tekenen. Als grap zeg ik dat ik meer tijd wil hebben voor mijn kinderen, daar schijn je tegenwoordig goed mee weg te komen.

Ik heb het aan het eind van de rit acht jaar gedaan, twee keer een contract van vier jaar. Met veel plezier. Een andere wereld, de politiek, dan ik gewend was. En het was een geweldig idee om me voor de Eerste Kamer te vragen, een parttime functie die ik kon verenigen met mijn werk voor Gaza, en een beetje in de luwte ook, want de TK is mij veel te hectisch. Maar ik ben ondertussen wel vijfenzestig geworden, en dat betekent dat ik zuiniger omga met mijn tijd, en meer nadenk waar ik die voor wil gebruiken. En dus ga ik afscheid nemen. Met hartzeer, en gisteren, na mijn exit gesprek was ik echt verdrietig bij de gedachte dat ook dit eindig was – elke dinsdag naar Den Haag, en vooral het plezier van die fantastische bak eigenzinnige en gedreven mensen. Ik voel al hoe enorm ik dat ga missen. Maar goed: ik heb nog een jaar om af te kicken, de verkiezing voor de EK is volgend jaar maart, en ook in de politiek gaat er in dat jaar nog veel gebeuren. En er zijn veel verschillende manieren waarop je socialist kunt zijn.

Met mijn weblog ga ik door, maar als ik weg ben uit de EK dus niet meer onder auspiciën van de partij, want de service die zij mij geleverd hebben is afgelopen als ik geen functie meer bekleed. Dus ben ik al bezig aan een nieuwe vorm, waarbij het vooral de vraag is hoe ik die jaren aan materiaal waar ik graag naar wil blijven kunnen verwijzen over te hevelen valt. Daar krijg ik gelukkig hulp bij.

Met onze Kifaia ploeg zijn we ook druk in gesprek over de komende tijd. Het is een paar van onze mannen gelukt om een kort bezoek aan Gaza te brengen. Het ziet er dus naar uit dat we er weer heen kunnen, nadat we vele maanden lang om duistere redenen geen toestemming meer kregen. Binnenkort komt er wel weer een nieuwsbrief, en een verslag op onze Kifaia website. Met ons project daar gaat het wonderbaarlijk goed, al is het leven in Gaza ontzettend moeilijk, en is het vooral lastig – en duur – om aan medische hulpmiddelen te komen. We blijven het project ondersteunen, financieel zowel als met training, maar we kunnen ook constateren dat ze zich erg hebben verzelfstandigd – precies wat ook onze bedoeling was. Dus praten we over een paar zaken: gaan we uitbreiden en is er ruimte en energie voor het meehelpen opzetten van een dependance? En moet ons werkbestuur niet eens vernieuwd? Is het geen goed idee om het voorzitterschap niet eens aan iemand anders over te dragen? Hoe dan ook zal ik bij Kifaia blijven werken en ik zal me intensief blijven bemoeien met Palestina/Israël – dat kan niet meer anders.

Zo dus. Veel om over na te denken, plannen te maken, voorwaarden te scheppen, prioriteiten te stellen, veel verandering.

Ondertussen, tijdens het denken, ruim ik kasten op en ben in de juiste stemming om heel veel weg te gooien en te geven. Tijd voor ruimte, overzicht en versimpeling. En dan mijn balkonnetje, mijn minituin. Kijken wat de winter heeft overleefd, welke planten zijn verdronken of bevroren. Een kleine rododendron heeft het loodje gelegd, maar kijk, aan die bijna dooie hortensia verschijnen de eerste groene blaadjes. Wel reuze symbolisch, denk ik. Ook de natuur zit vol cliché’s.