Wie zich, zoals ik, intensief bezighoudt met Palestina/Israel, en daar ook over schrijft, mag er op rekenen regelmatig bestookt te worden door de verdedigers van Israel die vinden dat ik ongelijk heb. Wat dan meestal volgt is een verhaal waarin een of meerdere onderdelen van de zionistische canon uit de doeken wordt gedaan. Als ik daar antwoord op geef, schuift de reactie door naar een ander leerstuk. Dat op de meeste van de onderdelen van de zionistische canon allang historisch en feitelijk onderbouwde kritieken zijn geschreven, die laten zien dat de canon voornamelijk op mythen is gebouwd lijkt niet uit te maken. De volgende die reageert begint weer gewoon opnieuw.
Het wordt op den duur nogal vervelend om steeds maar weer dezelfde verhalen te moeten ontzenuwen, te ‘deconstrueren’. Wat ik al een tijdje van plan ben, is om die zionistische canon enigszins overzichtelijk weer te geven, met de verwijzingen bij elk onderdeel naar de antwoorden daarop. Een groot deel daarvan is op dit weblog al te vinden, maar door de overvloed aan materiaal weet ik zelf ook niet altijd meer waar het staat. Dat is dus een klus die enige tijd gaat vergen, en die niet in een, twee dagen af is. Ik lees er bovendien nog steeds veel bij, want uiteraard ben ik niet de enige die zich ermee bezighoudt, ik bevind me in goed gezelschap.
Voor wie dat nog niet gevolgd heeft, de zionistische canon is de onderbouwing van wat ik paradigma 1 noem: de opvatting het rechtmatig was om Israel, een joodse staat te stichten in het land dat voorheen Palestina heette, een toevluchtsoord voor de vervolgde joden en hun nazaten, een klein land dat zich staande moet houden te midden van vijandige Arabische landen. Ikzelf ben inmiddels geëvolueerd, via paradigma 2, kort samengevat als ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’, naar paradigma 3: de staat Israel is gevestigd ten koste van de er wonende Palestijnen, de ’slachtoffers van de slachtoffers’, die werden verdreven en onteigend. Israel is nog steeds bezig met het oorspronkelijke zionistische doel: zoveel mogelijk land te veroveren met zomin mogelijk Arabieren erop. Zie hiervoor ‘de paradigmastrijd’, inclusief mijn persoonlijke verhaal hoe ik van positie ben veranderd. Hier.
Het spreekt vanzelf dat de mensen van paradigma 1, de apologeten van Israel, op bijna alle onderdelen van het historische, politieke en actuele verhaal grondig van mening verschillen met de mensen van paradigma 3.
Nu is het duidelijk dat de geschiedenis, de officiële geschiedenis, er vrijwel altijd een is van de overwinnaars en de veroveraars, en dat de geschiedenis van de verslagenen en onderdrukten altijd met enige moeite onder het stof vandaan gehaald moet worden. Dat heersers en veroveraars er belang bij hebben om hun versie van de werkelijkheid als de enige te presenteren is niet nieuw, en de canon van het zionisme is in die zin niet uniek. Wanneer onze eigen Balkenende verzucht dat hij graag de VOC-mentaliteit in Nederland terug zou zien, dan vergeet hij kennelijk dat de Nederlandse geschiedenis van verovering en kolonialisme niet alleen een mooi verhaal is, en dat diezelfde geschiedenis er vanuit het oogpunt van de onderworpen volken er wel een beetje anders uitziet. Vrijwel alle staten hebben een geschiedenis geschreven waarin ze hun eigen bestaan rechtvaardigen, hun heldendaden vieren, hun misdaden onder het tapijt vegen. Het is niet uniek dat staten gevestigd worden met een groot onrecht aan de inheemse bevolking, zie de Verenigde Staten. Het unieke aan de zionistische canon is dat die niet langzamerhand is gegroeid, maar is ‘geschreven’ toen de staat Israel werd gevestigd, in een tijdperk dat alle Westerse landen zich uit de kolonieën terugtrokken, al of niet na bloedige bevrijdingsstrijd. En juist omdat Israel geen stabiele staat is geworden, maar nog steeds in strijd is met de verdreven inheemse bevolking, de Palestijnen, en met de omringende Arabische landen in een ongemakkelijke verhouding leeft, is de zionistische canon, de rechtvaardiging van de joodse staat Israel, nog actueel.
Hieronder doe ik een eerste poging om de belangrijkste onderdelen van de zionistische canon, het verhaal van paradigma 1, op een rijtje te zetten. Het is niet mijn bedoeling om de discussies weer opnieuw te beginnen, die hebben we meestal al enige keren gehad, maar om een overzicht te maken, waarna ik gaandeweg de weerleggingen van de mythen zal verzamelen en overzichtelijk zal ordenen. Als een dossier waar wie wil gebruik van kan maken – of zich over kan ergeren.
De zionistische canon
1. De joden zijn de rechtmatige bewoners van het land Israel. Eens veroverden de Israelieten ‘het beloofde land’ Kanaän, en stichtten daar een Israelitisch koninkrijk. Zij werden tweeduizend jaar geleden verdreven door de Romeinen en leefden sindsdien verspreid, in de diaspora, met het grote verlangen ‘terug te keren’ naar Zion. Pas na de holocaust was er voldoende steun om de joodse staat opnieuw te verwezenlijken.
2. De er wonende bevolking waren Arabieren, die zich ten onrechte Palestijnen noemden. Velen van hen kwamen recentelijk naar de regio, aangetrokken door de gunstige economische situatie, geschapen door de eerste zionisten. Israel was ‘een land zonder volk, voor een volk zonder land’. Wie er woonden waren primitieve Arabieren, die het land verwaarloosden. De zionisten hebben welvaart gebracht en beschaving, waar ook de Arabieren van profiteerden. Zij brachten ‘de woestijn tot bloei’.
3. Het waren de Arabieren die al voor 1948 de joden aanvielen, en zij waren het die na de stichting van de staat Israel het land binnenvielen en werden verslagen. Arabieren haatten de joden en doen dat nog steeds.
4. Het waren de Palestijnen zelf die tijdens de oorlog vluchtten, daartoe opgeroepen door hun eigen leiders. Het vluchtelingenprobleem is de verantwoordelijkheid van de omringende Arabische staten, die weigerden hen op te nemen en te laten integreren.
5. Het waren de Palestijnen c.q. de Arabieren zelf die het verdelingsplan afwezen, anders hadden ze nu hun eigen staat gehad. Israel accepteerde het verdelingsplan wel.
6. Israel heeft vele malen de Palestijnen vrede aangeboden, die keer op keer door de Palestijnen zelf werd afgewezen. ‘De Palestijnen sloegen geen kans over om een kans over te slaan’. Dat was met het Oslo-akkoord, het ‘genereuze aanbod van Barak’ en alle opvolgende mislukte vredesonderhandelingen.
7. Israel is de enige democratie in het Midden-Oosten.
8. Israel zal nooit aanvallen, maar zich wel altijd verdedigen. Het Israelische leger staat bekend om zijn ‘purity of arms’, ze zullen nooit moedwillig burgers aanvallen. Dit in tegenstelling tot de Palestijnen.
9. De checkpoints, de muren rond Gaza en op de Westbank zijn er vanwege de veiligheid van Israel. Israel moet zich nu eenmaal tegen zijn vijanden beschermen.
10. Een vreedzame oplossing met de Palestijnen is niet mogelijk, omdat zij de joodse staat niet accepteren, omdat zij als moslims joden haten, omdat zij Israel willen vernietigen en de joden de zee in willen drijven. Zie de zelfmoordaanslagen, zie Hamas.
Deze lijst is nog niet volledig, er zijn vele varianten mogelijk op elk thema, en er komen steeds nieuwe varianten bij, in de trant van ‘nu heeft Israel zich toch teruggetrokken uit Gaza, en wat krijgen we als dank: kassam raketten’.
Gaandeweg zullen de thema’s verder ingevuld, aangevuld en beantwoord worden.
Ook zullen we het hebben over de bijbehorende methodiek, zoals de aangehouden volgorde van gebeurtenissen, voorbeeld: de Israelische aanvallen op Gaza zijn een reactie op het afschieten van raketten, en niet andersom. En andere pogingen om de critici van Israel in diskrediet te brengen, onder andere door ze af te schilderen als antisemieten.
Bij de behandeling van de verschillende thema’s zal ik zoveel mogelijk betrouwbare bronnen en commentaren inventariseren.
Er zijn bibliotheken volgeschreven met al dan niet wetenschappelijk verantwoorde bronnen , waarmee de zionisten hun gelijk proberen te halen. Ik denk ,dat jij – Anja – een enorme klus eraan zal hebben om overtuigend genoeg te zijn .Het gevaar , waar jij voor op moet passen is dat je dezelfde tekortkoningen gaat gebruiken in jouw historiografische benadering:net als met de zionisten moet het m.i. bijna onmogelijk zijn voor jou om zoiets aan te pakken,omdat je er teveel bij betrokken bent.Ik refereer ook even aan jouw enigszins felle reactie naar mij toe , n.a.v. mijn kritiek op Ilan Pappe. Anja,toen de revisionistische geschiedschrijvers in Israel zich begonnen te manifesteren ,kwam er een stortvloed van commentaren en recensies. Velen waren onzin,gewoon zionistische propaganda.Maar daarnaast vindt je in zowel historische vakbladen als in speciaal verschenen boeken wél gefundeerde kritiek,die een must is voor iemand , die zo objectief mogelijk de geschiedenis van het middenoosten probleem in kaart probeert te brengen.
Betrokkenheid en objectiviteit, dat wil zeggen dat je je feiten checkt sluiten elkaar helemaal niet uit. Maar ook dat is een oud debat, dat we ook al hebben gehad. Hier. Mijn betrokkenheid met de Palestijnen maakt bijvoorbeeld dat ik zelf ga kijken, en dat al veertien jaar lang. Dan kan je veel van de zionistische propaganda, zoals ‘we hebben ons uit Gaza teruggetrokken’ meteen naar de vuilnisbak verwijzen, want dan zie je zelf dat dat niet waar is. Betrokkenheid kan ook maken dat je zaken zelf onderzoekt waar die zogenaamde objectieve journalisten en anderen geen zin in hebben. Omgekeerd weten wel veel mensen die zichzelf reuze objectief vinden omdat ze denken geen kant te kiezen vaak van toeten noch blazen, maar wel dikke meningen ondertussen. Ik kom ze bij bosjes tegen, mensen met een flinke voorongenomenheid en weinig kennis, die zich niet bewust zijn van het paradigma dat ze innemen, maar ondertussen mij met graagte wijzen op mijn ‘eenzijdigheid’. Omdat wat ik te zeggen heb niet past in het beeld dat ze graag willen houden.
Verder heb ik geen enkele illusie dat de mensen van paradigma 1, de Israel apologeten, zich maar iets gelegen zullen laten liggen aan het materiaal dat ik in de loop van de jaren bij elkaar heb gezocht. Die herhalen, zoals ik al zei, gewoon hun mantra. Ik richt mij op mensen die misschien nog niet zoveel weten, maar bereid zijn om te onderzoeken. Daarom is het belangrijk dat ik de bronnen waar ik uit put aangeef. En dat doe ik dan ook.
Verder beroep ik mij vooral op onderzoek, oa van historici, die de toets van de wetenschappelijkheid kunnen doorstaan. Dat er altijd mensen zullen zijn die zich vastbijten in een of ander detail of gaan schieten op de boodschapper omdat de boodschap ze niet bevalt is een gegeven. De historici als Pappé en Morris hebben die toets allang doorstaan. De essentie van wat ze zeggen kan niet meer aangevochten worden, tenzij je echt te kwader trouw bent. En dat geldt voor meerdere bronnen.
Dus. Waar ik kritiek tegenkom dan wel opgestuurd krijg dat steekhoudend is zal ik daar zeker naar kijken. Maar veel daarvan is weer de gewone troep, dat kan ik ook niet helpen.
Dus als jij het nodig blijft vinden om in te gaan tegen wat er tegen de zionistische canon in te brengen is dan zul je je best moeten doen. En je mag je ondertussen wel afvragen wat jouw motief is om dat te blijven doen. Over de mijne ben ik tenminste duidelijk.
`Al bestaat de minderheid uit 1. De waarheid is de waarheid´ Ghandi
Uiteindelijk doet het er op dit moment niet zo veel toe wat er in 1948 is gebeurd. Waar het om gaat is dat de onmenselijke bezetting van de Palestijnse gebieden moet ophouden. Want die bezetting is in strijd met internationale recht.
Het doet er heel erg veel toe wat er in 1948 is gebeurd, Nihad, want het wordt nog steeds gebruikt om te rechtvaardigen dat de vluchtelingen geen recht van terugkeer hebben, dat Israel het recht heeft om het overgrote deel van het land in te nemen, en het recht heeft om niet-joodse burgers van Israel te discrimineren. Ik ben er zoals bekend erg voor dat de bezetting ophoudt. Maar behalve dat dat niet zomaar zal gebeuren heb je daarmee nog maar de helft van de problemen opgelost.
Dat heb ik eerlijk gezegd ook al minstens tien keer eerder betoogd, maar ik zal daarvoor het materiaal overzichtelijk bij elkaar zoeken, zodat ik dat niet nog eens tien keer hoef te gaan doen.
Natuurlijk doet het er toe wat er in 1948 is gebeurd, begrijp mij niet verkeerd. Waar het mij omgaat is dat het m.i. geen bezetting rechtvaardigt.
Daarbij toevoegend: Je hoeft het niet tegen mij te zeggen over 1948. Ik heb het boek van Illan Pappé “The Entnical Cleansing of Palestine” thuis liggen en gelezen.
Heel goed, Nihad. Met je opmerking ‘het doet er op dit moment niet zoveel toe wat er in 1948 gebeurde’ zette je mij dus op het verkeerde been. Want als je Pappé hebt gelezen weet je dus net zo goed als ik dat het daar al mis was en daarom ook nooit meer goed gekomen is.
Je vergeet het belangrijkste punt, punt nul om het zo maar te noemen. God heeft, zoals neegelegd is in de Bijbel, het land Israel aan het Joodse volk geschonken. Daar begint alles mee maar eindigt het ook mee. Andere volkeren hebben er niets te zoeken.
Prachtig voorbeeld van wat ik bedoel, Hans. Dank je wel. Daar kom ik nog op terug.
Bedankt Anja,
Ik heb moeite om te wachten op je vervolg.
Er is zoveel “hasbara”. Soms voel ik me zo machteloos, en terwijl ik dit schrijf moet ik in ootmoed weer aan alle getraumatiseerde en gediscrimineerde Palestijnen denken. Waar het uiteindelijk allemaal om draait. Ik schaam me. Het draait niet om mijn ego.
Je argumenten zijn hard nodig om op de verschillende blogs en rond ons heen, bij vrienden en gezelschappen te kunnen argumenteren. Ook je links en argumenten, om in onze computer op te slaan.
Misschien zouden we eens zo’n uitgebreide “hasbara” handleiding ergens kunnen voorzien van jouw/ons commentaar. Of een behoorlijk naslagwerk maken. Uiteraard met een uitgebreid voorwoord. “Hasbara” is vaak zo slim doorwrocht… Soms heb ik wel een week nodig om te begrijpen waar het mis zit. Waar ik dan de verkeerde conclusies getrokken heb. En dan ben ik uiteraard te laat met mijn argumentaties.
Kan ik je helpen met eenvoudige mankracht?
Nog even over die paradigma’s. Is er volgens jou een zinvol gesprek mogelijk tussen mensen uit verschillende paradigma’s? Op basis waarvan? Of, indien niet: waarop loopt het spaak?
Ik heb er trouwens ook nog één in de zionistische canon:
– Israel krijgt onevenredig veel kritiek vanwege haar behandeling van de Palestijnen. Andere conflicten waarbij méér en veel gruwelijker geweld gepleegd wordt, krijgen systematisch minder aandacht. De oorzaak hiervan ligt in antisemitisme, zowel bij Westerse marxisten als bij islamitische landen die een stem in de VN hebben.
Ik doe mijn best, Herman. Ik ben nu aan het verzamelen en ordenen, ik weet nog niet goed welke vorm ik moet kiezen. Ik zal mijn resultaten stukje bij beetje op dit weblog zetten, en uiteindelijk moet het een overzichtelijk ding worden, waarbij een alternatief wordt gegeven bij alle tien leerstukken van de zionistische canon – met verwijzingen naar meer materiaal en bronnen. Ik zou nog niet weten hoe je me helpen kunt, ik moet behalve mijn boekenkast ook mijn weblog doorploegen. Alleen dat laatste al, een overzicht maken, op onderwerp en op auteur is al een flink werk.
Of er een zinvol gesprek mogelijk is tussen aanhangers van de verschillende paradigma’s is de vraag Tjerk. Het hangt er van af of mensen om te beginnen bereid zijn om naar hun eigen paradigma te kijken. Mijn ervaring met verstokte paradigma 1ers is dat ze zeker weten dat hun verdediging van Israel berust op de waarheid, daar heb ik in ieder geval weinig gesprek meer mee, want die willen helemaal niet weten wat mensen uit paradigma 3 daarover te zeggen hebben – er is al een uitgebreid systeem van afweer beschikbaar waar ik in ieder geval niet doorheen kom. Mijn geduld is ook een beetje op, wat niet vreemd is als je heel letterlijk geconfronteerd wordt met de schade, het onrecht, de misdaden die gepleegd worden vanuit paradigma 1.
Ik ga er zonder meer van uit dat paradigma 3 ‘verder’ is dan de vorige, het omvat zowel het verhaal van Israel als de Palestijnen, het schept een veel omvattender kader, het laat veel meer ruimte voor het verwerken van onderzoek. Maar ja, daar is iemand uit 1 of 2, of mensen die nog niet bereid zijn om conclusies te trekken en te formuleren waar ze staan het natuurlijk niet eens mee. Die noemen dat graag eenzijdig. Of verwijten me dat ik niet ‘objectief’ genoeg ben vanwege mijn betrokkenheid.
Dt Israel onevenredig meer kritiek krijgt is inderdaad een van de bekende afweermechanismen. Daar is op dit weblog ook al het een en ander over gezegd, en ik zal dat op een gegeven ogenblik ook verwerken.
Anja, een heel goed, maar heel arbeidsintensief project!
Nog enig commentaar ad canon nr. 1.
Dat is volgens mij niet een helemaal juiste weergave.
Want de Israëlieten veroverden Kanaän rond 1200 tot 1100 voor Chr., en niet “2000 jaar geleden”! (En dit is inderdaad heel wat anders dan dat “God het land aan het Joodse volk heeft geschonken”!).
De Romeinen bezetten het gebied, maar de diaspora begon pas na de verovering van Jeruzalem door keizerszoon Titus (70 na Chr.; zelf keizer van 79 tot 81 na Chr.), waarmee de toenmalige Joodse opstand was beëindigd.
Klopt, Olav, die tweeduizend jaar sloeg op het moment dat de joden verdreven zouden zijn. Ik heb dat gecorrigeerd. Overigens is de geschiedenis zoals die in de bijbel staat omstreden, maar daar kom ik nog op.
Nog eentje dan:
Joden wachten al 2000 jaar op hun thuisland (o.i.d.). Ze zijn namelijk door de Romeinen uit het land verdreven na de 2e Joods-Romeinse oorlog.
Joden vormden in Palestina de eeuwen daarna gewoon nog steeds de meerderheid, ondanks de slachtpartij van de Romeinen in de 2e eeuw na Christus. Waarschijnlijk zijn de meeste Joden gewoon ver-Arabiseerd en hebben ze zich bekeerd tot de Islam.
Of joden de meerderheid zijn geweest is twijfelachtig. Maar dat een deel van hen naar Galilea zijn uitgeweken, en een deel van hen christen of moslim zijn geworden is weer wel waarschijnlijk. Terwijl er onder de Europese joden weer veel bekeerlingen waren die geen directe afstammeling waren van de Israelieten van zoveel eeuwen geleden. Het zou dus wel eens kunnen zijn dat er onder de Palestijnen nogal wat van de oorspronkelijke joden te vinden zijn, al weten die dat niet meer.
Maar het is voor een flink deel speculatie en eigenlijk zou het er niet toe moeten doen. Om rechtstreekse afstamming van mensen twintig eeuwen geleden te laten gelden als recht op bezit, ten koste van de mensen die er wonen, is een gedachte die voor geen enkele rechtbank stand zou houden.
Ik kom nog wel met meer literatuur, dus we gaan hier niet verder speculeren.
Er is na de 2e Joods-Romeinse oorlog altijd Joodse aanwezigheid geweest in Palestina. Denk maar eens aan de Kruisvaarders die in Palestina Joden vermoorden.
Het zou best kunnen dat er niet alleen Joden hebben gewoond in Canaän en het land hebben gedeeld met andere Semitische volkeren. Voorzover we eigenlijk kunnen spreken van Joden trouwens. Want historici zijn er niet over uit over de Hebreeuwers en de Israëlieten wel één volk waren.