Ik leer op mijn oude dag nog wel eens wat bij – over alle mogelijkheden die de nieuwe techniek ons biedt, bijvoorbeeld. Neem Google. Ik had al ontdekt dat je meteen naar afbeeldingen kon, en mijn ijdelheid werd zeer gestreeld toen ik ontdekte hoeveel van mijn foto’s van interessante mensen al op de eerste pagina staan. Ook wees iemand me er op dat ik met geavanceerd zoeken op mijn eigen naam een keurig rijtje getoond krijg van wie er de afgelopen 24 uur ergens op het website weer eens iets onaangenaams over me hebben gezegd – ik doe dat alleen als ik opsta met een onverwoestbaar goed humeur. En pas kreeg ik samen met een groep senatoren google-les. En werd gewezen op de vertaal functie. Tsjonge. In een seconde heb je een heel artikel vertaald voor je neus, in je taal van keuze. Nou ja, vertaald: ik deed de proef met een interview met Jonathan Cook dat ik graag op mijn weblog wil plaatsen. Een paar leuke fragmentjes: oordeel zelf:

While I was walking along the Old City walls, I was surprised to see a group of Israeli soldiers beating two young Palestinian boys, maybe 12 years old, for no apparent reason. It certainly disturbed me, although I can’t say it greatly politicized me at the time — like most tourists, I suppose, I put it to the back of my mind.

Terwijl ik een wandeling langs de oude stadsmuren, was ik verbaasd om te zien een groep Israëlische soldaten gewonnen van twee jonge Palestijnse jongens, misschien 12 jaar oud, zonder duidelijke reden. Het is zeker verontrust mij, hoewel ik niet kan zeggen sterk gepolitiseerd mij op het moment dat – net als de meeste toeristen, veronderstel ik, ik zet het op de achterkant van mijn geest.

A vague interest in the Middle East solidified into a more obvious concern while I was working in the foreign department of the Guardian. I started to sense that the paper’s coverage didn’t seem to be giving the whole picture of what I was seeing on my travels.

Een vage interesse in het Midden-Oosten gestold in een meer voor de hand liggende zorg terwijl ik bezig was in de buitenlandse dienst van de Guardian. Ik begon te voelen dat de dekking van het papier niet lijken te geven van het hele beeld van wat ik zag op mijn reizen.

The Palestinian minority inside Israel started to wake up belatedly to this game in the late 1990s, during the Oslo process, for a variety of complicated reasons set out in my book Blood and Religion.

De Palestijnse minderheid in Israël begonnen om wakker te laat om dit spel in de late jaren 1990, tijdens het Oslo-proces, voor een verscheidenheid van gecompliceerde redenen die in mijn boek Blood and Religion ingesteld.

Ik geloof toch dat ik even het een en ander bij moet schaven. Dat wordt nog wel een werkje.

I still think that some things I just need to refine. This is still a little work