Zo! 200.000! Dat was een mooie dag.
Een bonte massa, het oranje en geel van het FNV, het paars van het CNV, rood van de PvdA, balonnen, tomaatvlaggen, alle soorten spandoeken en alle soorten mensen. En helemaal niet alleen de ouderen, zoals zuur was voorspeld.
Ik reed met de laatste tram mee van de Dam naar het Museumplein. De conducteur had er duidelijk ook lol in, en had de gele driehoek, Nederland verdient beter, voor zijn ruit geplakt. Ik was mijn vriendin allang kwijt geraakt, maar kwam wel een massa andere oude vrienden en kennissen tegen, sommige nog van héél vroeger, toen we veel vaker demonstreerden. Ik veroverde een plaatsje op de ‘punt’ op het Museumplein van waaruit ik de boel mooi kon overzien. Onder me stond Paulus te flyeren en koekjes uit te delen. Het hele plein was al mudvol, en toen kwam de grote stroom van Keer het Tij van de Dam nog.
Ik zag een Surinaamse mevrouw bij een SP spandoek staan, met een eigen boodschap:
Nederlandse slavernij in 2004. Surinaamse en Antiliaanse 65+ers 354 euro per maand. Ik ging naar haar toe, zei dat ik het leuk vond dat ze er voor de SP stond, want wat mij betreft is de partij nog een beetje te bleek. Dat ligt ook aan ons, hoor, zei ze. Surinamers dansen liever.
Pingback: Weblog Paul Lempens
Anja, dank voor al die foto’s, ik heb me aanvankelijk maar voor het podium op de Dam gesitueerd, het was zo hart verwarmend, later met fiets aan de hand mee geswingd richting concertgebouw met zo’n drumband. het museumplein en de mensen daarop, klein als ik ben, niet kunnen zien. Het gevoel van we willen WEL SOLIDAIR met elkaar zijn. We laten ons niet manouvreren in die kille wereld van wat dit kabinet uitstraalt was voor mij het overheersende signaal.Iedereen straalde hierdoor blijheid uit.
Anneke
Erg leuke foto’s van een fantastische dag, Anja!
02-10-2004 •De dag dat de vakbeweging wakker werd
Met 12 mensen uit onze afdeling hebben we op 2 oktober deelgenomen aan één van de grootste demonstraties uit de Nederlandse geschiedenis. Twee uur lang moesten we wachten op Utrecht CS op een plek in de trein. Als haringen in een ton bereikten we Amsterdam en waren nog net op tijd om ons bij de staart van de stoet op de Dam te voegen.
We zouden daar flyers en stroopwafels uitdelen aan de demonstranten (“Wij verdelen de koek eerlijk!”), maar toen we aankwamen bij de rode SP-bus op het Damrak was alles al uitgedeeld! Het was geweldig om mee te maken: al die duizenden verschillende mensen waren toch maar naar Amsterdam gekomen om hun stem te laten horen.
Waar diende de vakbeweging ook al weer voor ….
Het was vooral goed om te zien dat zoveel vakbondsleden in het geweer waren gekomen. Sinds 1991 hebben de bonden zich laten “inpolderen”. Steeds weer was “overleg” het devies en de sociale strijd werd als achterhaald gezien. De bonden werden steeds minder zichtbaar. Zo sterk, dat luidop de vraag gesteld wordt: “Hebben we die bonden nog wel nodig?”. Daardoor is het mogelijk geworden dat de huidige regering zich niets meer aan de bonden gelegen hoeft te laten liggen. Inmiddels dringt bij die bonden het besef door dat strijd altijd nodig blijft. Zwakke bonden maken het mogelijk dat solidariteit wordt uitgehold en ons land zijn sociale gezicht verliest. En dat is precies wat er op dit moment gebeurt.
Zowel in Nederland als in Europa zien we dat rechtse regeringen i.s.m. grote bedrijven alles doen om de ruggengraat van de bonden te breken. Want dan wordt het immers mogelijk om mensen meer te laten doen voor hetzelfde geld, personeel dat dan overbodig wordt eruit te werken, goedkopere arbeidskrachten elders te werven, meer verslechteringen door te voeren en de publieke sector verder uit te kleden.
“Rechts” vindt, dat zo onze concurrentiepositie wordt verstevigd. Dat zou goed zijn voor de economie, voor Nederland, voor Europa en voor ons allemaal….
Crisis? Voor wie dan?
Maar inmiddels weten we beter. Het gaat helemaal niet zo slecht als men ons wil doen geloven! De feiten en cijfers laten zien dat ons land het economisch heel behoorlijk doet.
De arbeidsproductiviteit ligt in ons land 10 procent hoger dan in de VS. In Europa staan we daarmee na Noorwegen en België op de derde plaats. De werkloosheid is lager dan in Frankrijk en Duitsland. De reserves van de pensioenfondsen zijn twee keer zo groot als de hele Nederlandse staatsschuld. Door de stijging van de olieprijzen wordt de gasvoorraad steeds meer waard. De lonen van de managers bij overheid en bedrijven stijgen explosief. Hoezo crisis?
Natuurlijk zijn er problemen. Maar in plaats van die aan te pakken, schopt het kabinet paniek, preekt het hel en verdoemenis en zit het op zijn handen als het gaat om echte oplossingen. De regering voert de VVD-agenda uit. Een agenda die er al was vóór de vergrijzing: snijden in de koopkracht waardoor de binnenlandse bestedingen dalen en dus de werkgelegenheid terugloopt. WAO’ers, werklozen en mensen in de bijstand de arbeidsmarkt op jagen door strengere keuringen, en sollicitatieplicht voor groepen die werkgevers niet willen hebben. Allemaal maatregelen die de werkloosheid verhogen. En als de werkloosheid hoog is, blijven de lonen laag.
Bezuinigen en – meer nog – efficiënt omgaan met overheidsfinanciën zijn nodig. De verzorgingsstaat zoals we die nu kennen moet gemoderniseerd worden, om iedereen er blijvend in te kunnen laten delen. Zo is het hoog tijd om de enorme bureaucratie in Nederland eens aan te pakken. Alleen al in de zorg is zo 1 miljard Euro te besparen! Maar de asociale manier waarop dit kabinet bezuinigt maakt meer kapot dan ons lief is. Het ontbreekt deze regering aan een gedegen politieke visie, die als basis zou moeten dienen voor een samenhangend, eigentijds beleid. Een beleid dat inspireert, luistert naar mensen en hen aanzet om mee te doen. In plaats daarvan komt men met doemscenerio’s en tientallen bezuinigingsmaatregelen. Men heeft geen enkele boodschap aan mensen en organisaties die dit ter discussie stellen. Als het maar geld oplevert. Balkenende gedraagt zich daarmee als de Colijn van de 21e eeuw: dezelfde domme fouten, dezelfde arrogantie. De klappen vallen weer in de hoek waar ze altijd vallen en dat kan en moet anders.
Om dat te laten zien is de SP vorige maand met een alternatieve begroting gekomen met als titel “Van harte beterschap”. Die begroting heeft de SP door laten rekenen door het Centraal Plan Bureau. En wat blijkt? Het is heel goed mogelijk om te bezuinigen op een sociaal aanvaardbare manier. Sterker nog: de SP ziet zelfs kans om te investeren in de publieke sector en het begrotingstekort binnen de perken te houden! Zó maken we Nederland echt beter.
Geen uitverkoop van onze verworvenheden
Terug naar de vakbeweging. Ons sociale stelsel is één van de beste ter wereld. De nieuwe noden van deze tijd vragen om aanpassing, maar dat is iets anders dan het uitkleden er van of “alles maar op de markt te gooien”. Vergeten wordt vaak dat het gaat om verworvenheden, die we niet zomaar cadeau hebben gekregen, maar waarvoor onze voorouders hard hebben moeten vechten, werken en sparen en de vakbonden hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld. Dat moeten we ons niet af laten pakken. En daarvoor blijft een grote, sterke en strijdbare vakbeweging nodig. Die moet het kabinet onder druk blijven zetten, ook na 2 oktober. En daar zijn SP-leden hard bij nodig.
Vakbonden hebben bestaansrecht, maar zouden daar meer van kunnen maken. “Losse” acties, demonstraties en stakingen hebben een beperkt of helemaal geen effect. De Geus c.s. halen hun schouders er voor op en gaan over tot de orde van hun dag. De acties zullen minder lief en vooral pijnlijk moeten zijn om dit kabinet op andere gedachten te brengen.
Waar het ook de vakbonden op dit moment aan ontbreekt is een duidelijke visie op de samenleving van nu en de komende jaren. Vakbonden zouden hun leden duidelijk moeten maken hoe zij menen dat een sociaal Nederland – ook in deze tijd – gestalte moet krijgen en hoe dat bekostigd moet worden. Kortom: de vakbonden hebben een visie nodig die een alternatief biedt voor het beleid van welke regering dan ook en het kader vormt voor haar strategie, de acties en scholingen die zij organiseert. Een vakbond moet onafhankelijk zijn (en niet zoals de FNV nu: nauw gelieerd aan de PvdA) en van zich zelf een macht van formaat maken.
Laat u niet inpolderen…
Maar dat gebeurt allemaal niet vanzelf. Net als veel andere verenigingen, hebben ook de bonden te maken met desinteresse van leden. Vaak komt het werk op enkele schouders neer. Daarnaast zitten de bonden met bestuurders die in de overlegcultuur van de jaren negentig opgeklommen zijn. Wat de bonden nodig hebben zijn actieve, strijdbare en kritische leden. Die houden hen scherp en kunnen ervoor zorgen dat de bond niet ontaardt in een simpele belangenvereniging, die wat rommelt in de marge en zich gemakkelijk laat inpakken. Die strijdbare leden kunnen bereiken dat een bond echt wordt waarvoor zij in eerste instantie bedoeld is: een strijdorganisatie, die de solidariteit organiseert en Nederland haar sociale gezicht doet behouden – ook in de toekomst.
Bent u lid van een vakbond? Laat uw stem dáár ook horen. Bent u nog geen lid? Sluit u aan. Voorkom dat men weer in slaap valt of zich laat “inpolderen” en de tweede oktober gauw vergeten wordt…. Geen knollen voor citroenen! Maak van de SP de motor van links, sociaal Nederland, óók in de vakbeweging.
Jan Voorbij
(lid Onderwijsbond CNV)
@ Jan Voorbij
heel veel; dank dat u even Voorbij dit weblog wilde gaan met uw bijdrage. U geeft een heldere opsomming van een aantal zaken en ook een paar goede handvaten voor de komende tijden.
Weet u; er is inderdaad gebrek aan visie bij de bonden. Laat men allereerst eens beginnen met het stoppen van het spekken van de PvdA verkiezingskas bij de FNV (ik weet; u bent bij het CNV). Verder geven bonden handenvol geld uit aan steeds weet herhalende cursussen bijv voor O.R. leden. Dit mag op de helling. Dit orgaan heeft geen enkele macht. Dus waarom zou je er nog veel geld in proppen.
Verder moeten bonden ophouden met het spenderen van geld aan zinloos relatiegeschenkprulletjes zoals vuuraanstekers en petjes. Daar win je toch geen leden mee. die win je alleen met goede acties en argumenten.
Er moet inderdaad een andere strategie komen om de doodzieke bonden weer nieuw leven in te blazen. Kijk naar Frankrijk; hoe daar actie kan worden gevoerd. In No-time hebben de franse vrachtwagenchauffeurs alle belangrijke snelwegen geblokkeerd. En dat moet hier ook gebeuren meneer Voorbij. Want alleen daar is men gevoelig voor. Gewoonweg de hele teringzooi lamleggen en dan moet je maar eens zien; hoe snel ze over de brug komen. In dit soort acties; daar moet men steun aan geven. Mischien moeten de bonden een keer franse expertise uitnodigen…..
Pingback: Weblog Theo Cornelissen
Jan Voorbij, goed je bijdrage. Ik heb nog een vraag aan je, het interesseert me wel hoe het komt dat er op dit moment meer CNVers op de SP zouden stemmen dan op het CDA. Ben jij altijd al voor de SP geweest? Hoe verhoudt zich dat voor jou met de C van CNV? Dit is echt uit interesse, hoor. Ik ben gewoon benieuwd.
Met groet van
Anja, Ik ben jarenlang lid geweest van de CPN. Sinds een paar jaar van de SP. Ik heb een gelovige achtergrond en voel mij daarom al decennia verplicht niet alleen mijn naaste lief te hebben, maar ook om de wereld beter te maken. Socialisme is voor mij één van de “gereedschappen” om mijn geloof concreet vorm te geven (een andere is mijn werk: onderwijs).
Mvg,
Jan
Dank je Jan. We hebben dus wat gemeenschappelijk al heb ik geen gelovige achtergrond van huis uit en ben pas later in de kerk terecht gekomen. Tijdens de discussie gisteren over socialisme en liberalisme zei Ronald van Raak: niet alle socialisten zijn christen, maar alle echte christenen zijn socialist. Ik vind het echt goed, en nodig, om zulke oude woorden als naastenliefde weer uit de kast te halen.
Well said, Anja! We staan in een oude traditie en dat wordt vaak vergeten. Zonder de prediker uit te hangen: ik doel op de 5000 jaar oude traditie die leert je te bekommeren om jezelf èn je naaste, om je omgeving (milieu!) en de wereld, om de toekomst. We moeten elkaar opzoeken, voor elkaar zorg dragen, respect hebben en samen strijden met en voor elkaar. Pathetisch? Welnee… Dat maakt ons mensen immers tot echte mensen. Daarom moet je in deze tijd wel uitkomen bij clubs als de SP, GL of CU. Daar zit de hoop. Weg met de waan van het individualisme.