Anja, ik liet Helma’s foto’s aan Poeskees (vrouwtje, zwart) zien, die graag bij mij op schoot een potje mag meesurfen.

Van de foto van het slapende poesje was ze geheel ondersteboven. “Smacks! Wie geeft een kitten nou smacks!”, riep ze ontsteld uit. “Dat jong slaapt niet, dat jong is bewusteloos! DOE iets!!”

Iets in mij zei me dat ik haar misschien beter niet Charley Chaplin kon laten zien. Maar het was te laat. Met een luide gil verdween Poeskees onder het bureau. Om er een kwartier later blazend van kwaadheid onder vandaan te kruipen. “Aan de kant, opzouten”, sprak ze en duwde me vastberaden van mijn bureaustoel.

Zo kwaad heb ik haar zelden meegemaakt. Ik ving tussen het geratel van het toetsenbord flarden gemopper op. “Hoezo, afzeikfilter …” “En dat noemt zich feministen …” “Straks Marianne Thieme bellen …” “Polariseren, hè, de mond vol over polariseren …” “Sorry Charley, dit moet even …”

Met onderstaand resultaat. Als ik het niet instuur en jij het niet plaatst, loopt ze bij me weg – heeft ze gedreigd.

Kerstavond of geen kerstavond.

Dus ik moet wel.