Chaplin Poes

Weer een belangrijke bijdrage van Helma:

Chaplin Poes

De Partij der Staartigen is even teruggekomen uit het Kerstreces voor een spoedzitting. Of dit wel mocht, of dit wel katvriendelijk was en of het object in kwestie er niet een traumaatje aan over zou houden als alle tweebeners zo gauw ze hen de rug toekeerde zouden beginnen te lachen. Ook vroeg Kobus zich af of er geen sprake was van mishandeling. Hoe hadden ze die medeviervoeter zo ver gekregen dat die zo lang stil was blijven staan? Waren hier verdovende drugsmiddelen in het spel, of omkoperij met te veel blikjes Whiskas? Waarna Josephine begon te gapen. Laat die staartloze tweevoeters toch hun lolletje, mompelde ze, die sloerie van een poes wou vast een beetje extra aandacht, waarna ze in een lekker dutje schoof.

5 gedachten over “Chaplin Poes

  1. Trauma? Als de buurpoezen hem gaan pesten natuurlijk wel. Mijn Negri (of eigenlijk ben ik meer van haar)lachte zich een ongeluk en zei blij te zijn dat zoiets op haar zwarte vacht waarschijnlijk niet goed te zien zou zijn. Ook haar klauwtjes zouden een obstakel vormen.

    En of het vriendinnetje dat we in januari voor haar gaan uitzoeken (dochter McGyver is een paar maanden geleden gestorven)alsjeblieft een gewonde tijger of lap ofo mag zijn.
    Saai beest!

  2. Pien en Pluk – hippe Staartigen die ik af en toe terugvind in de louncherooms van de Rotterdamse housepaleizen – vragen wie de kapper is van dit zelfbewuste beest. En of ik anders zelf niet een tof patroontje in hun vacht kan tondeusen. Dat heb ik tenslotte bij mezelf ook zo’n tien jaar gedaan.
    Ik geef maar toe aan hun grillen, want ze dreigden zich anders tot een van die total-make-over-programma’s te wenden: en van de een op de andere dag moeten samenleven met twee honden, slakken of kikkers zie ik niet zitten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *