Gisteren was ik in Eindhoven. De aftrap voor de reizende expositie en de komst van een paar Palestijnse studenten uit Nablus, georganiseerd door ROOD. De expo zal Rotterdam, Eindhoven, Groningen en Haarlem aandoen, met een reeks van gebeurtenissen er omheen. Het onderwerp: het gewone Palestijnse leven.
We komen als de Zajel, zeggen Mira, Ablah en Fawaz, de Zajel is een vogel met een boodschap.
Ondanks het mooie weer gisteren was er in Eindhoven een groep gemotiveerde mensen gekomen die wilden praten en vragen stellen over Palestina. Ik praatte zoveel dat ik vergat foto’s te maken, dus ik heb er maar één van toen we na afloop met wat mensen van ROOD nog na stonden te praten. Toen bracht Bianca me achterop de fiets terug naar het station.
Ik hou jullie op de hoogte van het programma, of kijk vast zelf op de website:
Het Palestijnse leven
Anja vindt jij eigenlijk dat de staat Israel ontbonden moet worden en dat er 1 Palestijnse staat moet komen waar de Joden gewoon onderdeel van uitmaken?
@ Piet:
Gezamenlijk het land besturen, op democratische wijze. Dat idee kwam al bij me op toen ik 11 was… helaas denken de Israelische en Palestijnse regeringsleiders daar anders over…
Piet, je stelt de vraag aan Anja, maar mag ik hier ook op reageren? ja, ik denk dat de enige oplossing voor het conflict hier is de een-staat oplossing.
En daar zijn verschillende argumenten voor. Het land is te klein om twee staten op te hebben. Men is economisch compleet afhankelijk van elkaar, de infrastructuur is met elkaar verbonden. Cultureel gezien staan Joden en Palestijnen zeer dicht bij elkaar (hoewel met de komst van alle russen etc. is dat minder)Dit is van mij zeker geen ontkenning van de Joden, of dat die geen recht hebben om hier te wonen, of het hun land te noemen. We kunnen de klok niet meer terugdraaien naar 1948, maar nu moet Israel/Palestina een moderne seculiere staat worden, met een evenredig aantal vertegenwoordigers in een eventuele regering. Joods/Muslim/Christen/Bedoein/Druze.Ook zou ik de nederzettingen open willen hebben voor iedereen die woonruimte nodig heeft, Joods/palestijns, en de Arabische dorpen idem dito. Ik droom , ik weet het, maar met goede wil zou dit kunnen.jaren geleden kon hier niet over gesproken worden, maar nu gaan er stemmen op die hier voor pleiten en wie weet, durven er in de toekomst meer mensen zich uit te spreken voor een eenstaat oplossing. De twee-staten oplossing is geen oplossing, en zorgt alleen maar voor meer ellende, meer apartheid, meer vervreemding.
De vraag naar de éénstaatsoplossing of de twee-staatsoplossing is al een oude. Er zijn een paar idealisten aan beide kanten die het liefst één democratische staat zouden zien waar Palestijnen en joden en nog andere etnisch/religieuze/nationale groepen naast elkaar kunnen leven, zoals in andere moderne democratiëen ook.
Om te beginnen moeten we wel bedenken dat het niet aan ons is om te bedenken hoe het daar zou moeten. Trees heeft recht van spreken, zij is staatsburger van Israël, en door haar huwelijk, kinderen, in Sachnin wonen praktisch Palestijn.
De grote meerderheid van de Palestijnen wil een eigen staat. Wil onafhankelijkheid en zelfstandigheid. De gedachte is dat de Palestijnen binnen één staat net zo beroerd behandeld zouden worden als de Palestijnen nu binnen Israël.
Maar de discussie verschuift nu weer naar de één staatsoplossing omdat het de vraag is of het nog mogelijk is om een leefbare Palestijnse staat op te richten door het nederzettingenbeleid van Sahron (en alle voorafgaande Israëlische regeringen). Wat je onder de omstandigheden, mede door de steun van de VS waarschijnlijk gaat krijgen is een reeks reservaten binnen de grenzen van ‘Groter Israël’. In dat geval krijg je een situatie die het meest lijkt op het Zuid Afrika van voor de apartheid werd afgeschaft. Dan moet ook de strategie veranderen, en die zal dan gericht moeten zijn op gelijke burgerrechten binnen die ene staat, in plaats van vechten voor een onafhankelijke Palestijnse staat.
Van buiten af zou je als modern wereldburger zeggen dat het mogelijk moet zijn om van Israël een normale democratie te maken. Maar dat roept grote angsten op bij een groot deel van de joods-Israëlische bevolking. Want dan is Israël een gewoon democratisch land met gelijke rechten voor alle staatsburgers en niet meer per se een joods land. Een probleem is dat de Israëli’s in de loop van de tijd zo bang zijn gemaakt voor de Palestijnen, en de zelfmoordaanslagen hebben daar helaas ook geen goed aan gedaan, dat ze niet kunnen geloven dat er met Palestijnen heel goed samen te leven valt. Ongeveer zoals er Nederlanders zijn die denken dat dit straks niet meer ‘ons’ land is als de moslims in de meerderheid zouden zijn, maar dan nog een paar tandjes erger.
Het is, kortom, niet zo eenvoudig om te beslissen, doe maar de eenstaats of de tweestaatsoplossing.
Voor meer info hierover, ga naar het stuk over Jeff Halper, hier op mijn weblog, via het zoekmachientje.
Even een reactie op Anja. Er zijn ook legio palestijnen die bang zijn om met de Joodse Israeliers samen te werken. Ook zij zijn bang, en hebben ervaring met ze sinds 1948. En deze ervaringen zijn altijd erg slecht geweest, zoals we allen weten. Dus het is aan beide kanten. Voor vele Palestijen binnen Israel is een een-staat oplossing belangrijk omdat ze angst hebben voor de twee-staten olossing. Angst om, als er ooit eens een palestijnse staat zou zijn, ze gedwongen worden om daar naar toe te gaan. Maar waarom zou een palestijn uit Sakhnin naar ramallah moeten verhuizen. Hij heeft daar niets te zoeken. Zijn land is hier in Galilea, of in de Negev. Het mag dan 100 keer een Palestijnse staat heten, men wil hier niet weg. Niet omdat ze zo dol zijn op de Joodse staat, maar het is hun land, hun dorp. Een artikel in haaretz van eergisteren vertelde weer dat meer dan 40 % van de Joodse Israeliers voor transfer van de Palestijnen binnen Israel is. Genoeg reden om je zorgen te maken denk ik.
Ik zag vanavond bij Nova een kort item over het aangrijpende en briljante initiatief ‘Videoletters’. Nederlandse filmmakers die mensen in het voormalig Joegoslavië – mensen die vroeger elkaars vrienden, buren, kennissen waren geweest – weer bij elkaar brachten door over en weer videobrieven te bezorgen. Want de mensen waren door de oorlog zover uit elkaar gedreven, dat niemand de eerste stap durfde te zetten naar hernieuwd contact. Een mentale blokkade.
Ik begreep dat het programma Videoletters nu in alle zes voormalige Joegoslavische staten tegelijk wordt uitgezonden en er daarna bussen gaan rijden, waarin nog meer mensen hun eigen videobrief kunnen opnemen. Wat een geweldige gebeurtenis, wat een vondst.
Die videobrieven werken. Mensen vinden elkaar terug. Ik zat ernaar te kijken en was echt ontroerd, dat gebeurt me niet veel. Ik zat te denken dat iets soortgelijks mogelijk ook in Palestina/Israel zou werken, misschien zelfs door mensen die elkaar nog helemaal niet kennen op deze manier over zichzelf en hun dromen aan elkaar te laten vertellen.
Trees, hoe is het trouwens met jouw woonperikelen? Ik moet vaak aan je denken.
Hoi Claar. De woonperikelen zijn bij lange na niet opgelost. We weten het eigenlijk niet. Onze tijd om een vergunning te krijgen is aan het aflopen. toevallig vanochtend bij de advocaat geweest. En ze gaat haar best doen. We proberen de demolishing uit te stellen d.m.v.hoger beroep. En de boete gaan we afkopen door middel van 2 maanden gevangenis. We gaan i.i.g. kijken of dat kan. het is een beetje onzeker allemaal.
Ook ik heb die uitzending gezien Claar, en ik vond het zo ontroerend. het meest nog die jongen die zich afvroeg of die oorlog ergens goed voor was geweest, en concludeerde dat dat dus niet zo was, allemaal zinloos.En zo is het meestal. jaren lang vecht men voor “God en vaderland”, tenminste dat wordt je verteld. men lijd verliest , en dan gaan de hoge heren om de tafel zitten, tekenen een velletje papier, en that’s it.
triest, erg triest allemaal.
En de boete gaan we afkopen door middel van 2 maanden gevangenis.
Hè? Bedoel je echt, Trees, dat jullie weer geen andere keus hebben dan serieus te overwegen weer twee maanden naar de gevangenis te gaan? En hoevaak kun je in Israel beboet worden voor hetzelfde ‘vergrijp’?
Toen Leo Hart en jij op 3 maart jullie verhaal (en ongetwijfeld dat van anderen) via deze site naar buiten brachten, heb ik net als andere lezers geprobeerd politici hier wakker te schudden. Heb e-mails verstuurd, mensen persoonlijk aangesproken. Ik kreeg ook wel een paar reacties, maar die schoten niet erg op. De PvdA-kamerfractie liet bv weten dat ze het intern gingen bespreken en de Europese fractieleider van de PvdA, Max vd Berg, antwoordde dat hij dacht dat deze praktijken intussen verboden waren. Niet dus.
Ik ga er nog een keer achteraan en vraag anderen, hetzelfde te doen. Wat een machteloosheid.
Zijn er mogelijkheden, deze hopeloze vicieuze cirkel op een andere manier te doorbreken? Ik vind het moeilijk dat ik geen kennis heb van de ‘rechtsgang’ daar bij jullie. Wij Europeanen hebben altijd nog de gelegenheid, naar de Nationale Ombudsman of het Europese Hof te stappen als we vinden dat een gemeente haar burgers onrechtmatig behandelt. En zo’n situatie als die van jullie zou hier op lokaal niveau gewoon allang afgehandeld zijn met een correcte planschadeprocedure. Want voorzover ik het heb begrepen beroept de gemeente Misgav (waar je feitelijk niet eens woont, begrijp ik) zich op het feit dat ze haar bestemmingsplan heeft gewijzigd, en hebben jullie daarom geen vergunning gekregen en dus illegaal op eigen land gebouwd. Maar wij kennen hier in zulke gevallen ook een gewoonterecht waarop je je mag beroepen.
Je schreef, dat er een vorig jaar door het ministerie in het leven geroepen planning comittee is, dat zich over de kwestie moet buigen, over de verdeling van grond tussen de twee gemeenten. Is bekend, wanneer dit comittee moet besluiten en rapport uit moet brengen? Of is dit comittee er alleen voor de show? Dit klinkt in mijn (verwende) oren naar onbehoorlijkheid van bestuur.
En hebben ‘Palestijnse’ Israeli die in dezelfde of vergelijkbare situatie verkeren als jullie, zich eigenlijk verenigd? Of vechten jullie allemaal je eigen wanhopige strijd?
Wat een ellende, Trees. Hou vol!
Uiteraard hebben we ook in de werkgroep buitenland van de SP besproken wat we kunnen doen. De grote moeilijkheid is dat de politiek het op zal vatten als een binnenlandse aangelegenheid van Israël. Als je bedenkt hoe moeilijk het al is om bij de regering en de niet-linkse partijen de politieke wil te kweken om een duidelijke uitspraak te doen over de bezetting, de muur, de schendingen van de Conventies van Geneve, allemaal al uitgebreid aangetoond, door de VN bevestigd, plus de uitspraak van het Internationale Gerechtshof, dan kun je nagaan hoeveel moeilijker het nog gaat worden als het gaat om wat als ‘interne’ zaken wordt gezien.
Wat we wel kunnen doen, maar dat levert Trees en Ali geen oplossing op korte termijn, is deze zaak te gebruiken om de publieke opinie mee te beïnvloeden, en het cliché af te breken dat Israël zo’n mooie westerse democratie is. Daar komt wel een artikel over.
Dat protest van buitenaf gezien zal worden als inmenging in binnenlands bestuur, daarvan ben ik me ook bewust. Hoe gevoelig dat ligt, zeker nu, begrijp ik.
Maar het is zaak, steeds te laten weten dat het niet onopgemerkt blijft. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor Trees en voor anderen in vergelijkbare situaties is. Om dol van te worden, lijkt me.
Druk opvoeren van binnenuit en van buitenaf, meer kunnen we niet doen. Triest maar waar.
Ik ben vorige week naar een vergadering geweest waar palestijnse vrouwen die in dezelfde situatie als ik zitten, een getuigenis konden geven. Men had mij gevraagd om dat ook te doen.De vergadering werd georganiseerd door de Arabisch Israelische NGo Mossawa(arabisch voor gelijkheid). Ik ben er een paar dagen depri en boos van geweest. daar was die vrouw die tijdens het praatje dat ze hield in janken uitbarstte. Ze heeft 5 dochters in de leeftijd van 15 tot 3 jaar, en haar huis gaat eind deze maadn tegen de vlakte. Er was die vrouw waarvan de boetes tot 10.000 euro waren opgelopen. Ze kon het niet betalen en over twee weken moet ze naar de rechtbank en ze verwacht dat ze haar ook achter slot en grendel zetten. Moeder van 4 kinderen, en zo ging het maar door. Claar je vraagt hoe vaak je beboet kan worden voor ehtzelfde vergrijp? Voor osn is het de vierde keer. In juli 2004 hadden we net een boete afbetaald van 12000 shekel (2500 euro) en in oktober kregen we er weer een die in februari verdubbeld is. dat is ook het probleem. Als Ali (mijn man) 70 dagen de bak ingaat, dan heb je kans dat de dag dat hij er uit komt er weer een aanklacht ligt van datzelfde Misgav. We proberen nu met de vrouwen een aktiegroep te vormen, en er iets aan te gaan doen. In ieder geval elkaar een ahrt onder de riem steken.
Anja heeft gelijk, het wordt gezien asl Intende |Israelische zaken, en vergeleken met alle andere brandende zaken zoals de muur en allerlei andere oorlogsmisdaden van Israel valt dit in eht niet. Ook hebben een paar vrienden emails naar de nederlandse ambassade in Tel Aviv gestuurd. Hun antwoord was dat ze neit veel kunnen doen, ze houden in de gaten of Israel zich aan afspraken houdt en dat is eht. Ik denk dat ze wel wat kunnen doen. Ze hoeven neits officieels te doen, ik snap hun positie, maar laten ze eens langs komen, met een zooitje journalisten erachteraan. dat zou al heel erg moedig zijn. een jaar of 8 geleden is de toenmalige nederlandse ambassadeur , ik geloof dat zijn naam was hellen van Hubard, op bezoek geweest bij een niet erkend Bedoeinendorp hier in de buurt. Hij was er helemaal ontdaan van, toen hij zag hoe deze mensen wonen in barakken , vreselijk. Hij heeft zich daar toen ook over uitgesproken en zei “overal waar mensenrechten overtredenw orden, hebben wij als nederlanders de taak om dit aan de kaak te stellen”. Ik heb hem toen ook ontmoet. Een dag later werd hij bij Netanyahu 9destijds PM) op het matje geroepen en 3 maanden later was hij geen ambassadeur meer. En zo’n schandaal willen ze niet meer natuurlijk.
Maar eht is zoals Anja zegt, je kan deze zaak (en onze zaak) gebruiken om er aandacht aan te geven. Ik heb nog geluk dat ik nederladnse ben, en daarom ook aandacht krijg. maar voor de palestijnen zelf, het interesseert niemand iets. twee jaar geleden werd er hier ook een huis bedreigd, en er werd twee maanden lagn rondom de klok bij gewaakt. Door mensen uit Sakhnin. Ik werd op eeng egeven moment gebeld door een Nedelrandse journaliste, die mij vroeg of het ons huis was dat bedreigd werd, nee dus, gelukkig niet, maar ik vertelde haar dat ze toch wel zou kunnen komen om er iets over te schrijven. maar het was al niet interessant meer. Zo gaat dat dus Claar.
Mar we zijn hier heftig aan het nadenken hoe we onze krachten kunnen bundelen.
Sterkte, Trees, hou ons op de hoogte?