Het is alsof mensen als het gaat om dreiging en geweld alleen naar buiten durven te kijken. Alsof we hoe dan ook willen vasthouden aan de illusie dat het ’thuis’ veilig is. Af en toe breekt er een bericht door in de media, dat sensationeel genoeg is: het meisje van Nulde, kleine Savannah die dood in de kofferbak wordt gevonden. We willen dat graag zien als gruwelijke uitzonderingen.
Er worden per jaar tussen de 50.000 en 80.000 kinderen mishandeld. Tussen de 50 en 80 overleven dat niet. Voor wie het wel overleven is de psychische schade vaak groot. Wanneer je de mensen aan wie je toevertrouwt bent niet te vertrouwen zijn, wie dan wel? Dries van Dantzig, psychiater, vecht al vele jaren om meer aandacht te krijgen voor mishandeling in het gezin. Hij heeft veel gezien van de schade die kinderen op kunnen lopen. Hoe onverdragelijk het voor een kind kan zijn om onder ogen te zien dat haar ouders gemene mensen zijn, geen kind kan het aan om te beseffen dat je uitgeleverd bent aan harteloze mensen. Dus gaat een kind vaak denken: ik ben een slecht kind. Of een kind gaat zich pantseren, schakelt zijn gevoel uit om te kunnen overleven, en wordt soms een volwassene die op zijn beurt ook niet in staat is zich in te leven in een ander. (Ik zeg er nadrukkelijk soms bij, omdat je anders weer het stigma krijgt dat kinderen die zijn mishandeld dwangmatig zelf zullen mishandelen. Het risico is wel hoger, maar het is geen wetmatigheid)
Van Danztig neemt het de politiek en eigenlijk de hele samenleving kwalijk dat we niet meer doen, eigenlijk niet veel meer dan er een versplinterde jeugdzorg op zetten en pas ingrijpen wanneer het kwaad meestal al geschied is. We hebben een grote schroom om in te grijpen in de privacy van het gezinsleven. Alleen, als het om leerplicht gaat doen we dat wel, en is dit minder belangrijk? Zouden ouders die het niet aan kunnen niet erg geholpen zijn wanneer er ingegrepen wordt voordat het zo uit de hand loopt? En kan er niet meer gedaan worden om ouders voor te bereiden op het ouderschap? Voor autorijden neem je toch ook les?
Van Dantzig, in Netwerk gisteravond: mensen met een chronische ziekte worden hier jarenlang geholpen, dat vinden we normaal. We vinden het niet normaal dat een gezin met chronische problemen lang geholpen moet worden. Er zijn op dit moment wachtlijsten voor de hulp. Stel je voor, je huis staat in brand, je belt de brandweer en die zeggen: er is een wachtlijst. Pas als er heel veel schade is aangericht wordt er ingegrepen en vaak te laat. Als er op een ander terrein mensenlevens gered kunnen worden aarzelen we niet – waarom hier wel?
Voor wie meer wil weten, hier de site:
http://www.stopkindermishandeling.nl/
Waarom zijn kinderen de dupe van falend beleid? Als er één groep onschuldig is aan alle problemen in dit land, zijn het wel de kinderen – en die zijn dan ook heilig voor mij.
Wat zijn de oorzaken/motieven voor mishandeling? Hoe kan het worden tegengegaan?
wat dat betreft hebben de laatste kabinetten voor belangrijke zaken steeds minder -en steeds meer te weinig- geld.
Zou je op scholen les kunnen geven in het hebben van kinderen. Wij denken eraan om een kind te adopteren. We hebben veel opgestoken van de daarvoor verplichtte cursus. Veel ervan is ook behulpzaam bij het omgaan met problematiek die bij het hebben van “eigen” kinderen komt kijken.
Nu ik het er toch over heb kan ik me voorstellen dat er op scholen ook wel les kan worden gegeven in bijvoorbeeld “Wat is er voor mij belangrijk om gelukkig te worden” of “hoe moet ik omgaan met verdriet” etc.
Kinderen zijn altijd de dupe. Als de ouders zonder werk komen en een maand of twee tot ACHT moeten wachten op hun uitkering, dan treft dat de kinderen in dat gezin nog veel harder. Nauwelijks eten, geen nieuwe kleren, geen schoolreisjes en meer van dat soort dingen. Lijkt niet zo erg als fysieke mishandeling, maar ook nadat de uitkering is toegewezen zullen deze kinderen in armoede moeten leven. Ook dat kan een kind negatief beïnvloeden en dus schade berokkenen.
Ik weet nog wel meer dingen, waardoor kinderen de dupe worden en maar al te vaak voor het leven beschadigd zijn! Niet alleen de zaken die op TV komen, zijn belangrijk voor kinderen. Er zijn tienzuidenden kinderen in ons land die geen liefde krijgen, geen geborgenheid, of veiligheid. Die genegeerd worden. Daar hoor je niets over? Is dat minder erg dan fysieke mishandeling? Dat denk ik dus van niet!
Marc, als docent op een middelbare school spreek ik uit ervaring: dagelijks vindt er wel iemand, van minister tot en met jijzelf (je bevindt je dus in goed gezelschap haha) dat de school ook nog wel even les kan geven in dit of dat.
Maar scholen kunnen dat helemaal niet. Het lesrooster – waaraan voortdurend gesleuteld wordt, het is permanent een onrustige boel – zit al mudvol en moet al aan ikweetnietwat voldoen. Iedere minister komt met een nieuw verlanglijstje, de huidige ook. We leren de kinderen hoe ze (nog geen) kinderen moeten maken en we leren ze een beetje hygiëne en daar moeten ze het mee doen.
Los daarvan kun je m.i. niet maar doorgaan met verantwoordelijkheden die anderen laten liggen, dan maar bij het onderwijs te leggen. Daar zijn wij van het onderwijs niet voor opgeleid en dat gaat ten koste van onze kerntaken. De hele jeugdzorg is al jarenlang een zootje, lees de kranten maar. Dat moet eerst op orde zijn. Bij voorkeur weer met een goede lijn van scholen naar jeugdzorg, want die lijn, die redelijk goed was, werkt na reorganisatie minder goed. Want we signaleren wel degelijk veel, terwijl we staan les te geven. En onze leerlingen gaan met hun problemen gemakkelijker naar een vertrouwenspersoon op school dan naar iemand van jeugdzorg (als ze daar al terechtkunnen).
En tenslotte de lessen in “Wat is er voor mij belangrijk om gelukkig te worden”. Ik weet niet hoor, maar iets in mij zegt dat sommigen van onze leerlingen deze vraag stukken beter kunnen beantwoorden dan wij, docenten. Ik weet natuurlijk wel dat je dat niet bedoelt, maar wij hebben er soms een dagtaak aan om ze deze vraag af te leren en er sociale schoolbewoners van te maken.
Maar ook de jeugdhulpverlening zelf brengt schade aan de kinderen. Kinderen die ten onrechte uithuisgeplaatst worden, waar goede hulp thuis al voldoende zou zijn. Kinderen waar echt hulp nodig is die laten ze vaak veel te lang in de ellende zitten.
Ik noem de Raad voor de Kinderbescherming dan ook niet voor niets de Raad voor de Kinderbeschadigers. Ook Jeugdzorg en Pleegzorg zijn in mijn ogen kinderbeschadigers.
Het beleid is slecht en te bureaucratisch. Situaties worden verdraait en de WAARHEID word niet gerapporteerd in de raporten. De jeugdhulpverleners kijken niet naar de FEITEN en niet naar de WERKELIJKE situatie zoals die ECHT is.
Het beleid van de jeugdhulpverlening moet hard aangepakt worden.
Er moet niet meer geld gegeven worden aan deze vorm van jeugdhulpverlening. Maar er moet gecontroleerd gaan worden waar het geld WERKELIJK naar toe gaat.
Zoals ik het ken gaat er niet voldoende geld naar de werkelijke hulpvraag van ouders en kinderen.
Deze vorm van jeugdhulpverlening zou eens grondig onderzocht moeten worden want vaak genoeg hoor je dat Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming te laat hebben ingegrepen en er weer een kind de dupe is van een slecht beleid dat gevoerd word.
Raad voor de kinderbeschadigers, dank je wel Paula ik zal het doorgeven aan mijn vriendin dat zij dagelijks kinderen beschadigt, dat ik niet meer wil dat zij nog een vinger naar onze kinderen uitsteekt omdat die beschadigd worden door haar. “Waarheid wordt niet gerapporteerd……feiten…. werkelijk situatie”, misschien een beetje jammer en een ieder zou graag anders willen maar waarheden, feiten, werkelijke situatie, ze bestaan niet. Allemaal interpretaties. Als ik de verhalen hoor hoe ouders na hun echtscheiding de kinderen tot speelbal maken van hun eigen frustraties. Als ik de verhalen hoor van kinderen die leven in hun eigen uitwerpselen, van kinderen die misbruikt worden thuis, mishandeld, dan ben ik wel trots op mijn vriendin die soms onder bedreiging van geweld haar werk doet. Nee geen ouder ziet graag zijn kind uit huis geplaatst worden en ja ook bij de RvdK worden fouten gemaakt met soms hele vervelende gevolgen. Te vroeg ingrijpen en men brult dat men nog niet had mogen ingrijpen, te laat ingrijpen en men brult dat men eerder had moeten ingrijpen. Maar als je moet beoordelen of er moet worden ingegrepen is er nog geen ’te vroeg’ of ’te laat’. En moet je door een woud van leugens, verdraaide ‘feiten’, halve ‘waarheden’ een weg zien te vinden. Als je denkt dat dat makkelijk is, ga lekker werken bij de RvdK, goede mensen kunnen ze vast gebruiken. En dan zul je merken dat ook de RvdK zich aan de wet dient te houden, een beperkt budget heeft en er goede en slechte medewerkers zijn. Net als in willekeurig welk ander bedrijf. Welkom in het liberale Nederland waar kinderbescherming zoals Van Dantzig aangeeft niet een prioriteit is en nu misschien wel minder dan ooit.
Moet het anders en kan het anders? Ja absoluut. Maar scheer niet iedereen over een kam en wees ervan overtuigd dat er geen waterdicht systeem is waarin geen fouten meer worden gemaakt. En ja dat is vreselijk als het je kind betreft. Vreselijk en helaas onvermijdelijk.
Zou ik ook zo reageren als het mijn kinderen betrof? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik ben ook geen voorstander van de doodstraf, maar de laat de eerste die mijn kinderen iets vreselijks aandoet niet in mijn buurt komen. Emoties zijn niet altijd een goede leidraad.
Een vriendin van me heeft een paar jaar bij de kinderbescherming gewerkt. Die stelt: 90% bureaucratie en 10% voor de kinderen. En dat staat absoluut niet in verhouding met geldgebrek, personeelstekort en eventuele ‘foutjes’ dacht ik zo.
Als mede-oprichter en ex-medewerker (1986-2000) van een Kinder- en Jongerenrechtswinkel (in Utrecht) houd ik het kort: neem het VN-Verdrag van de Rechten van het Kind (1989) serieus en zorg ervoor dat het in praktijk wordt gebracht! (Daarmee is de Nederlandse overheid nl. ook zeer laks).
@ Sonja,
De kinderbescherming is niet de enige organisatie met zo’n verdeelsleutel…
Ik laat zien dat mijn gevoel wel mee speelt in mijn oordeel over deze vorm van Jeugdhulpverlening en weer schrapt Anja mijn bericht die ik geschreven had voor Rino Brouwer. Het gebeurt steeds vaker dat er iets geschrapt word als je persoonlijk word. Jammer, vind ik dat Anja. Maar ook als ouder die weet hoe deze vorm van jeugdhulpverlening werkt kan je wel degelijk duidelijk maken wat voor bureaucratisch zooitje de Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdzorg en Pleegzorg is.
Zal dit ook wel weer geschrapt worden want ik ben nu toch wel boos op je hoor Anja.
Lieve lieve Paula, ik heb je toch echt een paar keer uitgelegd dat je een weblog niet moet gebruiken om daar aan de lopende band op te reageren elke keer als je ergens een gevoel over hebt. Het werd te veel, want je hebt veel gevoel en dat maak je wel erg duidelijk. Dus mijn advies aan jou was: denk even na voordat je er iets opzet of dit ook interessant is voor anderen en of die er ook wat aan hebben en of het iets bijdraagt aan de discussie. Zo niet dan niet doen. En inderdaad, als je weer de bocht uitvliegt met alle emoties, dan zet ik het er niet op. Als je daar ook nog boos over wordt en bij de buren gaat klagen dat ik je zo vaak schrap dan moet je echt maar even nadenken of je wel op dit weblog moet zijn. Dan kun je beter ergens terecht waar iedereen alles er maar op kan zetten, want als jij dat recht claimt hebben anderen dat dus ook. Dus denk even na wil je? Want ik krijg er ook een punthoofd van om steeds maar weer een privecorrespondentie met je te voeren om hetzelfde nog eens uit te leggen.
Ik heb een vraag aan Rino.
Je vertelt ons volkomen terecht hoe jouw vriendin die bij de RvK werkt, zich enorm voor de kindferen inzet. Ik vind trouwens ook dat je het goed beschrijft, hoe lastig werken het daar is. Met name hoe je het eeuwige dilemma ’te vroeg’ en ’te laat’ beschrijft maakt voor mij duidelijk hoe verantwoordelijk het is, maar tegelijkerijd hoe moeilijk het vaak is die verantwoordelijkheid goed te kunnen nemen.
Voeg daarbij de toenemende sociaal-maatschappelijke spanningen en de groeiende armoede en het plaatje is voor iedereen duidelijk: hartstikke moeilijk en zwaar werk wat zij doet.
Maar helemaal los daarvan is mijn vraag: ik kan me niet voorstellen dat juist jullie, die de RvK van binnenuit kennen, kritiekloos zijn over het functioneren van de RvK zelf. Ik kan me niet voorstellen dat juist jullie geen aanbevelingen zouden kunnen doen hoe het beter kan/moet.
Want hoe je het ook draait of keert, ervaringen als die van Paula staan niet op zichzelf. Ook ik ken van dichtbij twee verhalen waarbij ik dacht: kan dat nou niet anders en beter?
Hoe denken jullie daarover?
Anja (13), ik krijg er onderhand ook een punthoofd van dat je steeds maar weer naar voren brengt dat ik met emoties door de bocht vlieg.
Ik heb bij deze besloten om voorlopig één hele maand niet naar jouw site toe te gaan en mezelf eerst even rust te geven. Je hebt het blijkbaar nog niet in de gaten als ik over een bepaald onderwerp met mijn emotie en gevoel praat dat dit ervaring is die ikzelf heb.
Jij noemt het keihard door de bocht vliegen en dat ik er dan mee naar de buren ga vind je ook beneden alle peil lees ik. Maar dat is dan toch mijn keus als ik er met anderen over praat.
Ik stop er dus vanaf heden mee om op je weblog te reageren en ik hoop dat je dit bericht wel laat staan.
Want wat ik heb willen delen met jou is puur ervaring van mijzelf de Waarheid en de harde Feiten zoals ik die ken. Onder andere over dit onderwerp waar de Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdzorg en Pleegzorg een grote rol in speelt daar heb ik helaas als ouder jaren ervaring in en weet als geen ander hoedat dit bureaucratisch zooitje in elkaar zit.
Helaas is het nog steeds zo dat er blijkbaar niet zelfs niet me jou over de Raad voor de Kinderbescherming publiekelijk gepraat mag worden. Hoe jij als ouder die gedwongen hulp heeft ervaren er veel van af weet hoedat dus de Waarheid omtrent dit soort jeugdhulpverlenig is.
Dag Anja voorlopig zie je me niet terug op je weblog.
Dus Anja voorlopig zie je me niet meer op je weblog je hebt het voor elkaar gekregen dat ik er geen zin meer in heb om nog verder te reageren.
Ik heb heel goed in de gaten dat je het hebt over je eigen ervaringen, Paula, dat is nou juist meer dan duidelijk.
Als ik zeg dat ik het niet aardig vind dat je bij de buren gaat klagen is dat niet omdat je niet het recht zou hebben om je bijdragen elders te plaatsen, dat raad ik je nou juist aan. Ik vind het niet aardig dat je gaat klagen dat je bijdragen hier geschrapt worden omdat tot op heden niemand op dit weblog zoveel mailtjes heeft gehad met het verzoek om je een klein beetje in te houden en even na te denken voor je iets plaatst. Ik schrap niet zomaar, ik heb het je uitvoerig en meerdere keren uitgelegd. Dat deed ik omdat het voor mij heel duidelijk is dat je bijdragen niet kwaadaardig zijn bedoeld. Maar omdat een weblog niet bedoeld is om er ongelimiteerd maar elk gevoel op te zetten. Dus mijn advies was: denk even na of je bijdrage ook voor andere mensen interessant is. En je hoeft jezelf ook niet steeds maar te blijven herhalen. Niet alles wat je voelt of ervaart hoeft in de openbaarheid.
Dat er niet over de Raad van Kinderbescherming gepraat mag worden klopt ook niet. Zie hierboven. Daar wordt gediscussieerd. Maar alles er maar uit gooien is niet hetzelfde als discussieren.
Dus heel erg jammer, Paula, want ik heb er veel aan gedaan om je duidelijk te maken dat je welkom bent, maar dat er voor iedereen grenzen zijn waar je je aan moet houden en dus ook voor jou.
En rust maar uit, zou ik zeggen.
En zie daarna maar of je weer terug wilt komen – en je aan de regels en de grenzen wilt houden, want anders ga ik geheid weer tegen je zeggen dat het te veel wordt en dan ga jij je geheid opnieuw kwaad zitten maken.
Aan Claar (en een ieder die het lezen wil).
Oef (daar moet ik maar mee beginnen). Ik wil en kan niet op de stoel van mijn vriendin gaan zitten (of van al die anderen die bij de RvdK werken; zoveel mensen zoveel ervaringen). Ik maak dingen vanaf de zijlijn mee en zou zo niet een twee drie de vinger op de zere plek kunnen leggen. Mijn vriendin las mijn reactie ook pas nadat die geplaatst was. Het was beetje een ergenis vanwege de algemene opmerkingen van Paula maar goed.
Zoals ik zelf al schreef moet en kan het mijn inziens anders en beter zonder dat het ooit komt tot een foutloos systeem. Maar we hebben het hier niet over ‘natuurwetten’. Wat voor de ene situatie goed is, is voor de andere situatie slecht. Wat voor de ene ouder werkt, werkt niet voor de ander. Dus is maatwerk altijd nodig en maatwerk kost tijd en geld. Daar we van onze samenleving een accountant-samenleving hebben gemaakt, moet elke cent gecontroleerd en verantwoord worden, zeker binnen de overheid. Mijn vriendin moet zoveel punten per jaar halen, een bepaalde zaak is zoveel punten en een punt staat (ongetwijfeld) voor een bepaalde hoeveelheid tijd. Krankzinnig?!??!?? Ja in mijn optiek wel maar het verbaast me niet in een samenleving die uitgaat van wantrouwen. Wil je het anders doen, dan kost dat geld. Als je het bureaucratisch vindt dat een rapport door meerdere mensen gelezen wordt, sja dan zou ik zeggen dat lijkt me gegeven de belangen die er mee gemoeid zijn alleen maar goed. Als je vindt dat ze minder moeten overleggen, dan zou ik eerst willen weten welk overleg zo onzinnig is. En als je wijst op de wachtlijst dan wijs ik op de vele keren dat ouder(s) niet opkomen dagen op een afspraak. Maar ik zal zeker niet zeggen “dit hoeft niet of daar kan wel geschrapt worden.” Daarvoor weet ik er te weinig van af. Wel is mijn persoonlijke ervaring (ik werk voor een ‘commerciele’ organisatie) dat de organisatie van het echte werk teveel gebeurt vanuit de hoogte en te weinig geluisterd wordt naar de ‘werkvloer’. Overigens bureaucratie is zeker niet een alleenrecht van de overheid……net zo min als slechte ‘managers’ en daar zijn er veel van in dit land…. Overigens kan ik best meegaan in Paula’s argument om eens meer dan goed te kijken naar de jeugdhulpverlening. Maar dan wel graag (vooral) vanuit het perspectief van de hulpverleners die heus wel zien wat voor ellende en wat voor emoties hun werk allemaal losmaakt.
Nog iets anders. Werk als dat van de RvdK kent uiteindelijk altijd een verliezer (of meerdere). En het zijn de rot zaken die in het nieuws komen. Maar het is niet de RvdK die scheidt en ruziet, mishandelt of misbruikt (hoewel je vanuit een bepaald gezichtspunt wel zo kan denken). Maar inderdaad soms hadden drama-gevallen kunnen worden voorkomen, als……
Mag ik eens een praktijkvoorbeeld geven. Vader en moeder gaan met slaande ruzie uit elkaar. Moeder krijgt het kind toegewezen en een omgangsregeling wordt opgelegd (door de rechter). Moeder frustreert de omgangsregeling (vanwege de ruzie met de vader) waardoor vader het kind niet ziet. Woedend meldt vader zich bij de RvdK (een frustratie die ik me trouwens prima kan voorstellen, ik moet er niet aandenken mijn kinderen niet meer te zien). Die kan misschien iets proberen naar de moeder toe, maar verder weinig. Om de uitspraak van de rechter af te dwingen, zou je met de politie het kind aan de moeder kunnen onttrekken. Ik betwijfel ten zeerste of dit soort situaties nu wel zo goed zijn voor het kind. Als de situatie van het kind bij de moeder ‘goed/normaal’ is, is er weinig reden om de moeder uit het ouderlijk gezag te zetten. Om woedend en gefrustreerd van te worden als vader maar zover ik weet redelijk weinig waar de RvdK wat aan kan doen (de rol van vader en moeder in bovenstaand voorbeeld kan ook omgedraaid worden, hoewel het, dacht ik, inderdaad zo is dat de moeder eerder het ouderlijk gezag krijgt dan de vader. Mijn vader was een uitzondering).
En voor hen die denken wat een rot moeder…..je weet niet waarom ze ruzie hebben gekregen, er zijn zoveel kanten aan een verhaal (en ja er zijn ook rot moeders…..). En vaak genoeg gaat het gewoon goed en ziet het kind beide ouders. Maar soms denken ouders dat hun belang ook het belang van het kind is. Soms wel, soms niet.
Overigens wil ik nog wel eens benadrukken dat ik de emoties, frustraties en woede van velen best kan voorstellen. Alleen de gedachte al dat ik mijn kinderen niet meer zou zien, is voldoende om enigszins paniekerig van te worden. Als de RvdK daar schuldig aan is, is dat echt vreselijk. Maar dat is niet altijd zo. En om nog eens een situatie aan te geven waaronder mijn vriendin haar werk moet doen. Toen ze zwanger was van ons eerste kind is ze tijdens een zaak waarbij een kind het huis uitgezet moest worden door te desbetreffende ouder bedreigd dat die wel eens ons ongeboren kind uit haar buik zou schoppen…de volgende dag wachtte de volgende zaak……vlak daarna ging gelukkig haar zwangerschapsverlof in…
Overigens wat kinderen betreft moet ik weleens denken aan een gedicht dat Kahlil Gibran schreef (Astrid Seriese heeft het prachtig vertolkt). Ook ik denk te vaak “dat is mijn kind…….”
Your children
Are not your children
They are the sons and daughters
Of life’s longing for itself
They come through you
But they are not from you
And though they are with you
They belong not to you
You can give them your love
But not your thoughts
For they have their own thoughts
You can house their bodies
But not their souls
For their souls dwell
In a place of tomorrow
Which you cannot visit
Not even in your dreams
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
Ik wil je even een compliment maken voor je verhaal, Rino. Ik heb me tot nu toe niet bemoeid met deze discussie. Ik zit zelf in een interessante dubbele positie, ik ken de RvK als klant en als docente hulpverlening. Ik heb, heel vroeger, zelf als alleenopvoedende moeder te maken gehad met de RvK en dat was geen genoegen. Dat was voor de tijd dat ik zelf als feministe mee hielp om het thema geweld binnenshuis op tafel te krijgen. Ik was zo’n moeder die probeerde om zich te onttrekken aan een opgelegde omgangsregeling. Daar had ik een reden voor, de man was gewelddadig, en de reden dat ik uiteindelijk was gevlucht was nou juist dat hij mijn zoontje een keer bont en blauw had geslagen en ik dacht, nu moeten we weg anders overleven we het alletwee niet. De mensen van de RvK reageerden op dit verhaal nogal cynisch, zo van ja mevrouw dat kan iedereen wel zeggen. Ook voor de zeer reele dreiging dat hij mijn zoontje zou ontvoeren (hij was een buitenlander) was geen oor. Begeleiding werd ook niet aangeboden. Dus zat ik elke week met kind en die rotzak bij de zandbak terwijl hij mij vertelde wat hij van plan was met me te doen. Geen enkel oog voor zijn zoon. Het kind was alleen een middel om mij in de greep te houden. Gelukkig verloor hij zijn belangstelling van de ene op de andere dag en nooit meer wat van gehoord. (Zulke ‘vaders’ heb je ook, Rino, naast de vaders die echt oprecht intens verdrietig zijn als ze hun kinderen niet meer te zien krijgen) Ik vertel dit nu wat melodramatisch klinkende verhaal omdat ik toen in ieder geval heb meegemaakt dat de RvK niet alleen mij niet beschermde maar mijn zoontje ook niet. Het enige wat ik aan ze had was dat ze heel netjes elke maand lieten weten met hoeveel het bedrag dat ik niet kreeg was verhoogd.
Jaren later was ik docent op een opleiding voor hulpverleners. Dus ook voor de mensen die bij de RvK werkten. Ik heb er ook nog wel trainingen gegeven. Dat was heel erg nuttig. Want de mensen met wie ik werkte en dit verhaal aan vertelde konden beamen: ja, zeker toen er nog geen oog was voor geweld zijn er grote fouten gemaakt. Tegelijk kreeg ik steeds meer te horen hoe moeilijk dat werk vaak is, inderdaad, zoals Rino vertelt, altijd de vraag, grijp ik te vroeg in, ben je de kwaaie pier, grijp je te laat in, ben je het ook. Je zit haast per definitie midden in de emoties van mensen. Ik snap heel goed de woede van mensen als het ergens verschrikkelijk mis is gegaan en er te laat of inadequaat is gereageerd. Tegelijkertijd is het voor mij ook duidelijk dat veel woede op de hulpverleners wordt geprojecteerd die daar helemaal niet altijd hoort. Zelfs de beste hulpverlener zal niet altijd kunnen voorkomen dat het ergens mis gaat, dat iets niet tijdig is gezien.
Neemt niet weg dat er uiteraard kritisch moet blijven gevolgd of de RvK wel optimaal funktioneert en zo niet, wat er dan anders moet. Te veel burokratie is een probleem, waar hulpverleners ook veel last van hebben. En als er terechte klachten zijn moet er beroep mogelijk zijn, en waar fouten worden gemaakt moet daar wat aan worden gedaan. Er is vast nog een boel te verbeteren. Maar soms lijkt het wel een beetje of de RvK per definitie kop van Jut is en dat hoeft nou ook weer niet.
Groeten aan je vriendin, Rino.
@ Rino (16):
Grappig: juist die tekst van Kahlil Gibran heb ik vroeger voorgedragen bij het huwelijk van mijn tweelingbroer!(Zijn vrouw was al in verwachting).
Zelf heb ik mij bewust beperkt in mijn commentaar. Want als voormalig advocaat en medewerkers van een Kinder- en Jongerenrechtswinkel, én “ervaringsdeskundige” wat betreft echtscheiding en kinderen (met, voor de afwisseling, goede ervaringen), zou ik bij wijze van spreken een boek kunnen vullen.
Mijn belangrijkste ervaring: er zijn heel goede, maar helaas ook niet goede medewerkers van Raden van Kinderbescherming en dergelijke instellingen. (Per zaak kan dat ook nog verschillen). Een goede kan een probleem in een zeer goede oplossingsrichting helpen sturen, en omgekeerd. Je kan het dus treffen met een persoon, of juist niet.
Overigens: tegenwoordig is het wettelijke uitgangspunt terecht, dat BEIDE ouders het gezag na echtscheiding behouden en dat er een omgangsregeling komt, tenzij er duidelijke indicaties zijn van het tegenovergestelde. “Het belang van het kind” -dat op velerlei manieren kan worden uitgelegd- dient hierbij het richtsnoer te zijn. De nog steeds bestaande lijn in de rechtspraak, dat, als de ouder bij wie het kind verblijft (meestal de moeder), absoluut niet wil meewerken aan een omgangsregeling met de andere ouder (meestal dus de vader), er GEEN omgangsregeling komt (waarmee de “saboterende” ouder dus wordt “beloond”), vind ik in het algemeen gesproken een heel slechte. Alleen als er heel duidelijke, INHOUDELIJKE indicaties zijn tegen een omgangsregeling (dus niet voornamelijk onwil en/of rancune), vind ik zo’n uitspraak gerechtvaardigd.
Beste Rino (16), ik heb een korte tijd nagedacht ofdat ik wel zou reageren omdat ik eerder deze week liet weten het voorlopig niet meer te doen. Maar jou uitleg over hoe jij het allemaal ziet liet me niet los vandaar dat ik nu toch reageer. Ook ik wist even niet waar ik moest beginnen met vertellen, maar toch bij deze een hele korte samenvatting van een waargebeurde situatie:
Weet je ik besef omdat ik helaas als ouder te maken heb gehad met deze vorm van jeugdhulpverlening dat er zowel goede als slechte jeugdhulpverleners zijn.
Wij hebben in onze situatie helaas te maken gehad met slechte jeugdhulpverleners die de belangen van ons kind niet op het oog hadden als ik het zo mag uitdrukken.
Ik ben mijn kind kwijt geweest vanaf zijn vierjarige leeftijd tot en met zijn 8e jaar aan wel drie verschillende pleeggezinnen. Eerst twee crisispleeggezinnen en later in een perspectief biedend pleeggezin.
Mijn familie en ik hadden melding gemaakt bij bureauvertrouwensartsen dat er iets ergs gebeurd was met mijn kind. We melden dit netjes en omdat de vader van ons kind en ik in een echtscheidingssituatie verwikkeld zitten word er tegen mij en mijn familie gezegd dat wij; de messen aan het slijpen waren en dat de vader zou moeten hangen.
Als dat soort taal over je uitgesproken wordt terwijl je alleen het beste wilt voor je kind en je word door de gezinsvoogd van Jeugdzorg en door de Raadsmedewerkers gezien als een lastige moeder die bezig is met verregaande juridisering van de jeugdhulpverlening omtrent die van mijn kind, dan heb ik me dikwijls afgevraagd welke hulpverlening dan?
Met het signaal dat mijn kind gaf is nooit iets gedaan. De jeugdhulpverlening dreef de vader en mij steeds verder uit elkaar en zette ons tegen elkaar op door middel van slechte rapportering die niet op waarheid beruste. Niet met de Feiten te komen zoals die echt waren en ze verdraaiden situatie’s.
Toen ze mij als moeder niet psychise gek verklaard kregen omdat ik een medisch rapport had dat bewees dat ik kerngezond was op psychise gebied.
Toen moest ineens ons kind moeilijk opvoedbaar zijn en vond de Raad voor de Kinderbescherming in samenwerking met Stichting Jeugdzorg en Pleegzorg een arts bereid om een raport van mijn kind te maken waarin vermeld stond dat ons kind mogelijk ADHD zou hebben. Er was nog niet eens bewezen en grondig onderzoek geweest ofdat mijn kind werkelijk ADHD had maar ze vonden wel meteen een huisarts van het pleeggezin bereid om zonder grondig onderzoek Ritalin voor te schrijven. Ik kon dit als moeder tegen houden door met de vader van ons kind te praten en samen te strijden tegen de Ritalin en medicatie omdat er geen grondig onderzoek was geweest. Maar ze drongen erop aan dat ons kind toch medicatie nodig zou hebben en toen heb ik ten einde raad maar homeopatische medicatie voor gesteld.
Zo mocht ik als moeder niet de ontwikkeling van ons kind volgen op school niet en in het pleeggezin niet.
Ik heb vier lange jaren juridisch geprocedeerd en werd beperkt in de omgang met mijn kind omdat ik die lastige ouder was die niet achter het beleid van de jeugdhulpverlening stond.
Door een jurist van de Raad voor de Kinderbescherming is mij ooit in een van de vele rechtszittingen dus wel degelijk verteld dat ik: Moeder op Afstand moest zijn.
Nou dat kan ik niet en dat zal ik nooit kunnen.
Ik heb doorgevochten tot het Hoger Hof en uiteindelijk gewonnen.
Ons kind heeft drie pleeggezinnen gehad en bleef buiten goede hulpverlening bengelen omdat de jeugdhulpverleners niet wilden inzien dat ons kind echt signalen had gegeven dat er iets ergs met ons kind was gebeurd.
Wij als ouders zijn ten onrechte een half jaar het ouderlijk gezag kwijt geweest.
Maar ik gaf de moed en de hoop niet op omdat ik wist dat we gelijk hadden en dat ons kind bij mij thuis goed kan opgroeien.
Uiteindelijk had ik het contact met de vader van ons kind zover kunnen herstellen buiten de jeugdhulpverlening om dat we op één lijn stonden en nog steeds staan.
Ons kind is 6 december 2002 na vier lange jaren van drie pleeggezinnen eindelijk weer thuis gekomen. Ik mocht ons kind weer in mijn armen sluiten.
Maar de ex-pleegouders hebben mij het gevecht om mijn eigen kind verweten ze lieten me doodleuk vlak voor de terugplaatsing hier bij mij thuis weten vol met emotie: Jullie kind was ons beloofd.
Ofdat ik een kind van hun afnam zonder dat ze wilden beseffen hoeveel pijn het mij als moeder deed dat te horen. Want ons kind zei al een hele tijd zonder onze toestemming als ouders mama en papa tegen de ex-pleegouders.
Ik heb vele zware gesprekken gehad bij onder andere de Raad voor de Kinderbescherming en wij beste Rino hebben het helaas slecht getroffen met deze vorm van jeugdhulpverlening.
Wat ik nu beschreven heb is natuurlijk maar één kort fragment uit vier lange juridische strijdende jaren om de terugkeer van mijn kind. Terwijl ik werd tegen gehouden om MOEDER te kunnen zijn van mijn eigen kind. Om mijn kind te mogen zien opgroeien. Ik mocht toen niet eens meer mijn eigen kind in bed stoppen omdat mijn kind huilde van verdriet dat hij terug wilde met mij naar huis. Dat werd meteen afgestraft door de pleegvader en die liet het in een Pleegzorgrapport zetten.
Je ziet beste Rino, ik heb dus helaas een slechte ervaring met deze vorm van jeugdhulpverlening. Het is nog steeds moeilijk voor mij om er iets over te lezen of over te praten.
Nog steeds spelen fragmenten van al die jaren als een film een nachtmerrie door mijn hoofd. Ik en mijn kind en mijn familie wij allemaal zijn letterlijk door een hel gegaan in deze zware tijd.
En dat terwijl onze hulpvraag bij bureauvertrouwensartsen lag voor hulp voor mijn kind. Maar die vertrouwensarts had een negatieve indruk gekregen over mijn familie en mij en schreef over mij in het rapport terwijl die vertrouwensarts nooit met mij gesproken had. Alleen met mijn zussen dat wel.
Die vertrouwensarts is gewaarschuwt door het Medische Tuchtcollege maar denk je nu werkelijk dat die uitspraak overgenomen werd door de Raad voor de Kinderbescherming, Stichting Jeugdzorg en Pleegzorg. Natuurlijk niet dat gebeurde immers nooit.
Als je eenmaal in een valkuil zit dan kom je er ook moeilijk weer uit.
Op dit moment 2005 hebben de vader van ons kind en ik een redelijk goed contact en overleggen we samen wanneer ons kind weer naar papa toe kan gaan. Wij als ouders houden elkaar op de hoogte van de ontwikkeling van ons kind. De vader ziet ons kind niet zo vaak maar hij vind het prima zoals het verloopt en we zijn er allemaal tevreden mee zoals het nu gaat.
Beste Rino, ik wil gelijk van je aannemen dat er ook goede jeugdhulpverleners bij de Raad voor de Kinderbescherming zijn. Maar je vriendin vormt hier dan helaas een uitzondering op. Ik zou willen dat er meer van deze betrokken personen waren die met een goed hart op de juiste plaats hun werk goed uitoefenen. En die werkelijk zien hoedat situatie’s in het echt zijn.
Wat ik ook regelmatig gehoord heb is dat de echt goede jeugdhulpverleners het niet lang volhouden in dit vak vanwege al die bureaucratische regels.
Het zou er niet om moeten gaan in dit beroep als Raadsmedewerker of je de juiste aantal punten haalt want je zegt zelf al lees ik goed in ieder geval dat je het krankzinnig vind dat dit voor een bepaalde tijd staat vermeld.
Maar juist door die bureaucratie die ik ervaren heb als moeder van een kind dat eerst een OTS = een Ondertoezicht Stelling had en later dus een Uithuisplaatsing, juist door die bureaucratie ben ik de jeugdhulpverlening gaan wantrouwen.
Daarom haalde ik ook zo fel uit in mijn eerste reactie.
Ik hoop in ieder geval dat je dit nog leest en ook aan je vriendin wilt laten lezen.
Heel veel groetjes ook voor je vriendin van Paula
(Je reactie is ingekort, Paula. Als je dat niet wilt volgende keer zelf aan denken: niet meer dan 250 woorden. Er zaten veel herhalingen in dus dat kan best. Anja)
Ik heb je stuk nog eens gelezen de datum 1 september 2005 j.l. .
Nu valt mij op waarom je negatieve reacties over de Raad voor de Kinderbescherming niet graag opneemt op je weblog.
Je schrijft zelf: ik ken de RvdK als klant en als docente hulpverlening. Als ook schrijf je: Jaren later was ik docent op een opleiding voor hulpverleners. Dus ook voor de mensen die bij de RvdK werkten. Ik heb er veel trainingen gegeven.
Mij word het ineens allemaal heel duidelijk waarom je de tweede reactie van mij geschrapt hebt.
Ik hoop wel dat je deze laat staan want beste Anja dat er kritiek is op het werk van raadsmedewerkers is helemaal aan hun zelf te danken.
Die hele jeugdhulpverlening is zoals ik het ervaren heb slecht.
Wanneer het beleid goed aangepast zou worden bij de Raad voor de Kinderbescherming, bij Stichitng Jeugdzorg en Pleegzorg dan zou er al heel wat kinder en ouderleed bespaard worden. Ik zou je er veel van kunnen vertellen hoe dat ze hier in Noord-Brabant te werk gaan. En ik wil je er ook veel van vertellen ik hoop dat je er ooit open voor staat om ook de andere kant van het verhaal te horen hoe dat de jeugdhulpverlening word ervaren.
Maar nu begin ik te beseffen waarom jij Anja niet tegen kritiek kan betreft de Raad voor de Kinderbescherming jij hebt ze als klant gehad en trainingen gegeven als docent.
Ja, nu gaan de ogen bij mij goed open.
Paula, ik ben het helemaal met je eens…..
De jeugdzorg is een bureaucratische rotzooi. Niet dat dit jeugdzorg te verwijten is, de boosdoeners zitten in Den Haag, die veel te laks zijn…..
Liesbeth
Tsja, de raad van kinderbescherming.
Het is niet de raad die fout zit, alhoewel ze het verschil tussen beleidsregels en richtlijnen niet eens kennen, het is de wetgever in deze die de ellende binnen deze instelling mogelijk maakt.
als er onwaarheden in rapporten staan(en die staan er regelmatig, tunnelvisie bij hulpverleners heet dat) kun je een klacht indienen, echter blijkt in de praktijk dat een rechter al een besluit heeft genomen op onjuiste gegevens, valsheid in geschriften? meineed? waar doe ik hier een aanklacht voor in, zeker als het doelbewust gebeurt is het STRAFBAAR. helaas helaas, geen enkele instantie, ook ministerie, geven antwoord.
Ken de werkwijze nu ruim 20 jaar, en ik vraag me af hoeveel doden er nog moeten vallen door het gebrek aan handelen van deze organisatie.
ben zelf uiteindelijk maar tot me 21ste ondergedoken voor deze instelling, en dat in me eigen land!!!!
voor mij is dit een van de gevaarlijkste instellingen die ons land kent.
groet,
Roel
Hoi.
Even een update, Jeugdzorg is nog steeds niet veranderd in 20 jaar tijd, geen enkele instelling controleert, Ministers, Kamerleden, Inspectie en Burgemeester hebben zelfs het lef om helemaal niet te reageren zelfs geen ontvangsbevestiging!! Rechters kunnen niet lezen (officiele documenten)en het huidige AKJ wordt door jeugdzorg gebruikt als een mooie manier om tijd te rekken. De opleidingen zijn bijzonder laag!! en van onderzoeksmethodes hebben ze helemaal nog nooit gehoord, erger nog voor hun is een onderzoek het opschrijven van verhaaltjes.
Laat ik dit nou betitelen als “fabeltjeskrant-dossiers”
Momenteel is de stoelendans weer begonnen, dus gebeurt er maar helemaal niets meer.
Godzijdank is er nog een ombudsman die de regels kent en ze tracht na te leven.
Geen wonder dat dit land een pitbull heeft op jeugdzorg Dhr, J. Hop. En hij heeft nog gelijk ook, jeugdzorg is corrupt, manipulatief, en zeer gevaarlijk voor kinderen.
Zal de dossiers maar eens naar de media sturen en op internet publiceren met naam en toenaam van medewerkers, wetten worden genegeerd dat kan ik ook!!. lang leve de memo recorders!!
Misschien dat me zoon dan een keer zonder verwondingen rondloopt!!
Groet.
Ik ben het helemaal eens met Roel, Jeugdzorg doet geen ene fuck, ik ben 16 jaar en uit huis door erge ruzie met mijn moeder en ben als kind misbruikt door mijn broer. Mijn vader heeft geen zeggenschap meer over mij terwijl ik dat zelf wel wil, ook heb ik de achternaam van mijn stiefvader nu officieel terwijl ik dat niet wil enn ik een hekel heb aan hem. Dit kan ik pas terugdraaien als ik 18 ben. Daarnaast wil ik bij mijn vader wonen maar dat wil jeugdzorg niet, die wil de ruzie met mijn moeder oplossen alsof dat zomaar kan, en dat wil ik niet eens, waar ze me allemaal al voor heeft uitgemaakt en wat ze me heeft aangedaan, nu zit ik tijdelijk bij een kameraad, zonder ook maar enige vorm van inkomsten moet ik het dus maar zien te redden. Daarnaast ben ik ook emotioneel aan het kapot gaan!! En de Nederlandse illusie van democratie helpt daar niet echt bij. Ze zeggen hulp te bieden, maar wat ze uiteindelijk doen is alleen maar geld vangen en dan de kinderen laten lijden!!!
Timo_1990_Timo@hotmail.com
Hallo, leugenachtigheid en niet volledig de feiten weergeven is inderdaad een strategie van jeugdzorg.
Het hangt af van welke voogd je hebt, heb je een goeie dan heb je geluk.
Heb je een slechte dan ben je je kinderen kwijt.
Dit klikt erg kort door de bocht, maar zo heb ik het wel ervaren.
Misschien durf ik hier ooit eens mijn verhaal te doen, maar nu nog maar ff niet…………..