In de Balie: een belangrijke en sympathieke avond over de vraag: wat moet er veranderen aan het Nederlandse uitzetbeleid? Georganiseerd door Vrij Nederland en de Balie. Ben ik op zich al blij om, eens was VN voor mij een geengageerd weekblad, en dat leek bijna weg. Chris Keulemans en Pieter van den Blink leidden de ’teach in’, een begrip dat alleen de oude activisten onder ons nog bleken te kennen maar wat mij betreft in ere hersteld mag worden: een avond zonder opsmuk, zelfs de zaal lag er in rauwe vorm bij zonder fraaie belichting, met veel deskundigheid, veel feiten, en de uiteindelijke vraag: hoe kunnen we in actie komen. Hoewel de avond op het laatste nippertje was georganiseerd, zat de zaal stampvol, en zaten er meer belangstellenden in het zaaltje ernaast naar het scherm te kijken. Salto zond het life uit.
Daar waren allereerst de mensen die het zelf betreft: Massoud Banbersta, inmiddels vrijgelaten overlevende, Christy Kondehson, de schoonmoeder van een man die nog steeds vastzit, en dan de betrokken deskundigen: Eduard Nazarsky van Vluchtelingenwerk, Hilde van Asperen van het advokatencollectief Rotterdam, professor Kalmthout, Jan Mulder, ex-directeur VC Ter Apel, Ed van Thijn, Nanda Oudejans, Marion Bloem, kunstenaar Huub van der Lubbe, een ploeg mensen van Loesje, en een hele reeks activisten en betrokken mensen uit het landelijke of locale vluchtelingenwerk.
(Ivan Wolffers en Marion Bloem)
(Van Kalmthout)
Een van de eerste statements: als de staat iemands vrijheid ontneemt is die ook verantwoordelijk voor diens leven. De aanleiding was uiteraard de brand op Schiphol, en de vraag naar de verantwoordelijkheid van de zittende ministers die het allemaal wel adequaat vonden. Maar duidelijk was dat de werkelijke problematiek, hoe gaan we om met vluchtelingen en asielzoekers, hoe doen we het uitzetbeleid, al veel langer bestaat en veel dieper gaat. De recente problemen zijn duidelijk: er worden mensen opgesloten zonder voldoende veiligheid, omdat het op een koopje moet. Dat Schiphol brandgevaarlijk was was al langer bekend, de verantwoordelijke ministers hebben dus een onaanvaardbaar risico genomen, dat levens heeft gekost.
Maar het grote probleem is dat er duizenden vreemdelingen in bewaring zitten opgesloten in “uitzetcentra”, waar ze in principe niet langer dan 28 dagen zouden mogen zitten. In werkelijkheid zitten mensen daar vaak maandenlang, soms meer dan een half jaar, zonder privacy, zonder activiteiten, soms met twee, drie, vier, in Tilburg nog meer mensen op een cel. Op papier heeft iedereen een advocaat, maar medische hulp is ontoereikend – het is de bedoeling dat mensen weg gaan, niet dat ze worden behandeld. Veel van de mensen die de spanningen niet aan kunnen en soms letterlijk gek worden worden kalm gehouden met medicijnen, maar platspuiten is niet hetzelfde als behandelen.
Van Kalmthout heeft de situatie steeds slechter zien worden. Voor de Bijlmerramp werd het aantal vluchtelingen nauwelijks als een probleem gezien, mensen kregen een sofinummer, pastten zich aan, begonnen een leven. Maar nu doet de overheid alsof het om een probleem gaat dat erger is dan de criminaliteit. Ondertussen is een kwart van de mensen die in detentie zitten vluchteling, die vast zitten om geen andere reden dan dat ze niet over de juiste papieren beschikken. De stemming is langzamerhand omgeslagen, alsof die mensen criminelen zijn. Zo is het al normaal dat er met helicopters naar ‘voortvluchtige’ vluchtelingen wordt gezocht. Kalmthout benadrukt het nog eens: zonder papieren, dus ‘illegaal’ in Nederland verblijven is niet strafbaar. Hoewel we ons af moeten vragen of de mensen niet veel beter af zouden zijn als dat wel strafbaar zou zijn, want wie veroordeeld is heeft tenminste rechten: die weet hoe lang hij vastgehouden mag worden, en heeft recht op frisse lucht, activiteiten, bezoek, medische zorg.
Tot mijn grote spijt is het uitzetbeleid van Nederland niet in strijd met de internationale verdragen, eenvoudigweg omdat er in die verdragen te weinig is vastgelegd over de rechten van vluchtelingen, zegt Kalmthout. We gaan langzamerhand naar twee verschillende rechtssystemen. een systeem voor ‘ons’, met een reeks van rechten, ook voor wie zich niet aan de wet houdt. En dan een ander systeem voor illegaal gemaakte mensen, die daar niet onder vallen, en die dus buitengesloten worden van normale mensenrechten. Zo worden er jaarlijks honderden kinderen opgesloten in penetentiaire instellingen, terwijl dat normaal met kinderen helemaal niet mag. En dan maakt het ook nog heel erg uit waar je opgesloten wordt, in Zestienhoven, Ter Apel of Tilburg, want er is geen sprake van een eenduidig beleid.
(Van Thijn)
(Nazarsky)
Hoe kan het dat kinderen niet opgesloten mogen worden en het toch gebeurt, is een vraag uit de zaal. Kalmthout zegt dat hij al jaren protesteert. Het mag niet. Het gebeurt toch. En dat illustreert precies waar het om gaat.
En is het ‘uitzetbeleid’ daarmee succesvol? In het geheel niet. Van de mensen die worden vastgehouden wordt uiteindelijk maar 35% ‘succesvol’ uitgezet en 12% komt vervolgens weer terug het land in. Het werkt dus ook nog niet eens. Wat er wel gebeurt is dat er mensen na 13 maanden opsluiting en isolement zo gek worden dat ze alles ondertekenen als er maar verandering komt in de situatie, dat zijn dan de mensen die ‘vrijwillig’ vertrekken – maar wat is de handtekening waard van iemand die zo onder druk staat?
Ed van Thijn, deze avond aanwezig als rapporteur van het Parlement van de Raad van Europa heeft het over de rechten van zogenaamde illegalen. In het rapport meestal eufemistisch ‘irregular migrants’ genoemd. Die vallen overal buiten. Als we het in Nederland hebben over minderheden tellen zij niet mee. Ze bestaan feitelijk niet. Je kunt het niet hebben over ‘illegalen’ alsof het een groep is, want ze bestaan niet als groep. Het zijn individuen, elk met een eigen geschiedenis, die niets anders met elkaar gemeenschappelijk hebben dan dat ze de juiste papieren niet hebben en illegaal zijn gemaakt. Daar zijn mensen onder die niets anders gedaan hebben dan geheel volgens de regels asiel aan te vragen. Wij denken vaak dat de rechten van de mens universeel zijn, zegt van Thijn. Maar dit zijn mensen op wie een hele reeks van die rechten niet van toepassing wordt geacht. Neem het recht op leven. Jaarlijks sterven er tweeduizend ‘irregular migrants’ op weg naar Europa. Halen ze het wel, hebben ze dan net als anderen recht op menswaardige voorzieningen? Op onderwijs voor hun kinderen? Op bescherming tegen discriminatie? In Nederland vinden we kennelijk van niet.
Feitelijk mag detentie alleen in geval van uiterste noodzaak worden toegepast, als andere middelen falen. Maar ondertussen worden duizenden vluchtelingen automatisch opgesloten, en moeten er cellen bij worden gebouwd, zonder dat de vraag wordt gesteld of dat wel voor iedereen noodzakelijk is en wat het nut er van is. Ook wordt detentie geacht zo kort mogelijk te duren. Ook daar is duidelijk geen sprake van. Ook mogen mensen die niet veroordeeld zijn niet opgesloten worden in gewone gevangenissen, samen met criminelen, maar zouden opgevangen moeten worden in centra die daarvoor bestemd zijn. Maar wat er aan noodvoorzieningen is gebouwd, zie Schiphol, voldoet aan geen enkele eis, en anderen zitten wel degelijk in gewone gevangenissen. Nederland houdt zich dus zelfs niet aan de minimale guidelines die er in Europa voor staan.
Nazarsky beaamt dat het beleid in de laatste jaren steeds strenger geworden is. Een vluchteling zit op het moment gemiddeld vier jaar opgesloten. Per dag is er per kind 63 cent voor de voeding. Verdonk heeft toegegeven dat dat misschien een beetje te weinig is. Ondertussen wordt er in toenemende mate over vluchtelingen gepraat alsof het gaat om groepen die misbruik maken, die profiteren, gelukszoekers die niet hadden mogen komen, met als tragisch dieptepunt minister Kamp die beweerde dat slechts 2% van de mensen ‘echt’ vluchteling is. Ook munt de regering uit in beeldvorming die meer uit de waterhuishoudkunde lijkt te komen: alsof Nederland ‘overspoeld’ zou worden door een ‘stroom’ vreemdelingen. Dat beeld van misbruik en van onstuitbare stromen vreemdelingen, wordt helaas ook door een deel van de bevolking overgenomen. Zo wordt de stemming tegen vluchtelingen nog harder.
De menselijke maat in de omgang met vluchtelingen is geheel zoek, zegt Nazarsky. Zo lijkt het hem niet echt nodig dat Verdonk er eerst op gaat studeren of 63 cent per dag voor de voeding van een kind wel voldoende is – dat weet je ook zo wel. Ook hoef je er niet op te studeren dat het niet menselijk is als twee ouders even naar de apotheek gaan om een recept op te halen en bij thuiskomst merken dat de politie zonder op hen te wachten hun kinderen heeft opgepakt. Onze rechtstaat wordt ingezet om vluchtelingen zo veel mogelijk af te schrikken, en niet om te doen waar een rechtstaat voor is: de mensen te beschermen. De menselijke maat moet terug in de manier waarop we met vreemdelingen omgaan. Nazarsky wenst zich er niet bij neer te leggen dat de Nederlandse bevolking echt zou willen dat er zo met mensen wordt omgesprongen. Het is het publiek dat de ministers zal moeten vertellen dat het zo niet kan.
Er werden gisteravond meerdere initiatieven gelanceerd, of nog eens onder de aandacht gebracht. Marion Bloem liet weten dat er juridisch een gat gevonden was om Verdonk en Donner persoonlijk aansprakelijk te maken voor hun beleid, en de rechtszaak, dood door nalatigheid, gaat door. Er zijn al vele duizenden handtekeningen gezet. Ga naar www. eenroyaalgebaar.nl
Ook is er die middag een symposium gehouden over de rechten van kinderen. Ook Defence of Children gaan een rechtszaak aanspannen.
Dan is er een initiatief van Abel Hertzberger, om de opgesloten mensen te bezoeken, kontakt te houden (zie een mededeling, bij de commentaren geplakt).
Joost Brouwer, van Van Harte Pardon Wageningen, dringt er op aan om in de gemeentes moties aan te nemen om de humanitaire situatie van asielzoekers te verbeteren: in de gemeenteraden blijken ook mensen van de regeringspartijen eerder geneigd om voor humanitaire maatregelen te stemmen dan in de Tweede Kamer (94% van de CDA raadsleden stemden voor een motie, D66 90%, VVD 53%).
Anneke Jos Mouthaan wees op de actie van haar senioren woongroep, om zoveel mogelijk spandoeken op te hangen. Als een groep bejaarden dat durft, waar blijven dan de anderen?
Massoud, een van de vluchtelingen, weer vrijgelaten, stond voor het dilemma of hij zich zou melden, met het risico dat hij opnieuw opgepakt zal worden. Er gaat een hele groep mensen met hem mee, en spontaan werden lijsten
aangelegd van mensen die borg willen staan voor hem.
Ondertussen hingen de mensen van Loesje hun nieuwe spreuken op. Er kwamen SMSjes binnen: “Ik snap trouwens helemaal niet waarom ze allemaal naar dit kutland willen. Maar van mij mogen ze.”
Marion Bloem, ontroerend, tussen twee vluchtelingenvrienden in, met haar gedicht over vrijheid, en zang. Kippevel. Het is te krijgen, als boek met CD, via hun weblog.
Natuurlijk waren er ook activistische diehards die het allemaal veel te soft vonden. Alle bajessen dicht! Alle vluchtelingen vrij! Alle grenzen open! Maar de meeste mensen vonden dat er genoeg te doen viel tussen nu en de definitieve revolutie. Het ziet er naar uit dat er een stevige actiebeweging ontstaan is, met een paar ferme woordvoerders, versterking ook voor de oude vluchtelingengroepen die al zo lang bezig zijn en die nu al hun expertise en ervaring breder in kunnen zetten. En het is duidelijk dat er nog heel veel gedaan moet worden aan publieksvoorlichting – want heel veel van wat er gezegd werd door de experts over de rechteloosheid van vluchtelingen wist ik ook niet.
En laten Verdonk en Donner maar opstappen.
Mededeling van Abel Hertzbeger:
Beste mensen,
Ik zou graag willen dat je deze e-mail aandacht geeft.
Op donderdag stuurde ik een aantal aan mij bekende mensen een eerste e-mail over het lot van de mensen die de Schipholbrand overleefden. Die e-mail was bedoeld om wat eerste reacties te krijgen, waarmee ik al of niet verder zou kunnen. Een aantal mensen reageerden en ik werd ook gisteren op een avond in de Balie gestimuleerd door te gaan.
Over de brand op Schiphol is veel in het nieuws geweest. Veel? Eigenlijk weinig als je het vergelijkt met andere rampen van zulke omvang. Bovendien kwam het vooral in de media door toedoen van een klein aantal kritische mensen. Het beleid en de praktijk schokken me.
De meeste mensen die de brand op Schiphol meemaakten zijn sinds een paar dagen naar de Lloyd jeugdgevangenis in Amsterdam overgeplaatst. Preciese gegevens worden, zo als steeds, niet bekend gemaakt. Er zijn nog wat mensen in Zeist en Rotterdam.
De bijlage is een tekst die we hopenlijk met een ruime groep van ondertekenaars kunnen versturen. Het beoogde effect is dat een pool van mensen bij de gedetineerden op bezoek kan gaan. Of dat lukt is zeer de vraag. Twijfel over de haalbaarheid moet echter geen reden zijn niets te doen. Het zal duidelijk zijn dat dit niet de enige bedoeling is. We willen tenminste het beschamende beleid aan de orde stellen. We willen dat zowel ministers, hun ambtenaren en de leden van de Tweede Kamer merken dat er mensen zijn die de gebeurtenissen beschamend vinden en die een bijdrage willen geven aan een positieve verandering. Publiciteit via de media kan maken dat er ook weer een keer een ander geluid, hoe klein ook, klinkt.
In de afgelopen week waarin ik bezig was me te informeren ben ik geschrokken van de mate waarin velen zich plat geslagen voelen en hoe mensen die al langer actief zijn zich hebben moeten aanpassen. Diegenen die al wel eens op bezoek gingen, omdat ze behoren tot een bezoekgroep, blijken bijvoorbeeld een verklaring te hebben ondertekend dat ze niets over hun bevindingen aan de buitenwereld zullen laten weten. Ze ondertekenden omdat ze anders niet zorg kunnen dragen voor de bepaalde persoon die zij kennen.
Dit is slechts een van veel voorbeelden van een verdeel en heers politiek.
Het ‘aanbod’ zal met een kort begeleidend briefje zowel aan de ministers Verdonk en Donner gestuurd worden als aan leden van de vaste kamercommissie voor justitie.
Ik zou dat woensdag al willen doen. Dit ter indicatie dat ik dan al een 50tal namen zou willen hebben. Dat betekent niet dat woensdag een sluitingsdatum is. Ook daarna hoop ik op een ruim aantal reacties.
Aan jou/u nu de vraag:
– om het zelf te ondertekenen en eventueel aan te geven hoeveel uur je/u kunt inzetten.
– wil je alsjeblieft moeite doen anderen te motiverente mee te werken in welke vorm ook.
– het ‘formuliertje’ in te vullen
Ik hoop snel veel ondertekenaars te krijgen.
Hartelijke groeten, Abel Hertzberger
‘formuliertje’
Ik onder teken Ja/nee
Ik ben ………….uur per ………….. (week of per 2weken) beschikbaar
Naam
titel of beroep
e-mail
telnr
plaats
Houd mij verder wel/niet op de hoogte
Mensen die wel willen ondertekenen, maar niet terbeschikking willen/kunnen zijn voor bezoeken zijn zeker welkom.
Als ondertekening worden alleen naam en titel of beroep gebruikt.
De andere gegevens zullen worden gebruikt bij de daadwerkelijke organisatie van de bezoeken.
Copie van de bijlage:
AANBOD
Ondergetekenden, allen actief op het vlak van geestelijke gezondheidszorg zijn erg verontrust over het beleid van het kabinet en de hun steunende leden van de Tweede Kamer inzake de mensen die het land worden uitgezet omdat ze geen verblijfsvergunning krijgen. We richten ons in dit schrijven specifiek op de zorg voor de mensen die de brand op Schiphol meemaakten.
‘Wie pijn heeft wil delen’.
Deze zin sprak mevrouw Verdonk dinsdag 8 november uit op Schiphol tijdens de herdenking van de 11 door brand gedode gevangenen. Het is een belangrijk inzicht. De mensen die de brand meemaakten en overleefden zijn afhankelijk van waar zij zaten in doodsangst geweest, in paniek of tenminste in een chaos terecht gekomen. Zij krijgen niet de gelegenheid te vertellen welke verschrikking ze hebben doorstaan. Menselijk contact wordt ze onthouden. Natuurlijk weten we dat ze medisch onderzocht zijn. Dat is medisch-technisch. Bovendien kan een medisch onderzoek na een paar dagen niet bepalen of iemand getraumatiseerd is. Het is zeer de vraag of de medici gericht waren op contact en of de onderzochte het gevoel heeft gehad zich te kunnen uiten. Iemand die een verschrikking meemaakt is niet automatisch getraumatiseerd, maar wil inderdaad delen. Delen betekent meerdere keren aan verschillende mensen kunnen vertellen. Of als je niet kan vertellen dan tenminste merken dat er gewone menselijke aandacht is.
Het is onze stellige indruk dat de ministers Verdonk en Donner, als het gaat om zorg, het wettelijk minimale doen in plaats van het maximale. We hebben nog in hun beleid, noch in hun uitingen enige compassie kunnen bespeuren. Zij houden kritiek stelselmatig af op formele gronden. De mensen zijn medisch onderzocht, ze hebben een telefoonkaart gekregen (E.5,- dus dan ben je gauw uitgepraat)enz, enz. De zorg in hun handen is geworden tot een technische handeling en juridische beoordeling. Daarin is er geen poging dat maximaal vorm te geven, maar wordt het zo minimaal mogelijk gehouden. Maximaal is de inzet om contact tussen overlevenden en Nederlanders te voorkomen.
Het is zeker zo dat lang niet alle mensen die de brand hebben meegemaakt ook getraumatiseerd zijn. Echter de beoordeling daarvan kan vaak pas na weken gesteld worden. Het PTSS kan soms na langere tijd manifest worden. Lang niet iedere overlevende is gebaat bij professionele hulp. Deze kan in sommige gevallen zelfs probleem bevestigend en daardoor trauma versterkend werken. Wel wil ieder mens die een dergelijke ervaring heeft doorgemaakt haar of zijn verhaal kwijt. De minister geeft blijk dat te weten, maar weigert dat vorm te geven. Dat had al weken lang moeten gebeuren. Zowel deskundigen als andere, mits stabiele, burgers hadden veel bezoek tijd en medewerking moeten krijgen om meerdere keren bij de gevangenen op bezoek te gaan. Een minister die vanuit compassie handelt had een oproep moeten doen aan de samenleving om contact met de overlevenden te maken, ze te laten merken dat we het verschrikkelijk vinden wat er gebeurd is en zij had opdracht moeten geven dat met ruimte voor menselijkheid vorm te geven. Niets van dat al gebeurde. Bezoeken werden bijna geheel onmogelijk gemaakt door informatie over plaats van detentie achter te houden, door alleen familie en advocaten toe te laten. Het beleid gaat uit van één bezoek per week. Dan moet je echter wel contact hebben met iemand die je kent en die weet waar je bent om een verzoek voor bezoek in te dienen. Ter vergelijking is het goed om in deze te noemen dat in Groot-Brittannië de mensen die in detentie zitten in afwachting van hun deportatie dagelijks bezoek kunnen krijgen. (Zij hebben geen brand meegemaakt). Elk individueel lid van de Tweede Kamer moet in zaken waar het zo duidelijk over menselijkheid en dus over geweten gaat haar/zijn stem gebruiken om een menselijke samenleving in stand te houden. De een doet dat uit naaste liefde, de ander vanwege het inzicht dat het een ingrediënt is voor het functioneren van een democratische samenleving. Het concrete handelen met betrekking tot de overlevenden is ronduit beschamend.
VERZOEK
We vragen de ministers Verdonk en Donner voor het einde van de week een besluit te nemen dat dagelijks bezoek door Nederlandse burgers, aan de overlevenden mogelijk maakt. Daar zijn heel veel praktische details die opgelost moeten worden. Dat is puur praktisch. Er is geen enkele werkelijke reden waarom dat niet zou kunnen.
We vragen de leden van de Tweede Kamer hun stem te gebruiken opdat bovengenoemd besluit genomen wordt.
AANBOD
We bieden een pool van personen aan die op een evenwichtige wijze in de komende weken dagelijks op bezoek kunnen gaan bij de mensen die de brand op Schiphol meemaakten en door u nog steeds in detentie gehouden worden.
We hopen op een spoedig contact .
Namen:
Contact adres:
Abel Hertzberger
‘De Expeditie’
expeditie@antenna.nl
tel. 033 4753001
Schimmelpenninckkade 30
3813 AE Amersfoort
Hoera! Eindelijk de linkse schuilkerk uit…
Ik ben nog steeds herstellende van de zware hartoperatie die ik 22 juni 2005 j.l. heb ondergaan, mijn conditie word al beter maar is nog niet alles.
Ik zou heel graag een bezoek willen brengen aan de mensen die de ramp op Schiphol hebben mee gemaakt. Ik weet alleen niet ofdat het geregeld kan worden in een weekend ik hoop het wel want ik ben een alleenstaand moeder en moet dan eerst oppas regelen voor mijn kind.
Ik hoop dat minister Verdonk en Donner aan het verzoek tegemoet willen komen. Ook hoop ik dat er dan een tolk aanwezig kan zijn zodat ik als burger met de mensen kan praten. Minister Verdonk en Donner alstublieft willig dit verzoek van de burgers in om ons de gelegenheid te geven de mensen die slachtoffer zijn van het cellencomplex in Schiphol om hun te kunnen steunen en er voor hun te kunnen zijn.
Met vriendelijke groet,
Paula B.
hartverwarmend al deze akties. En wat afschuwelijk dat er een ramp voor nodig is geweest om dit weer wakker te roepen.
Ik kan helaas niet mee bezoeken omdat ik nu in Belgie woon. Wij, mijn uitgeprocedeerde man en ik[nederlandse], zijn gevlucht naar Belgie waar we als Europeaan en partner ‘zomaar’ een verblijfsvergunning hebben gekregen. Een vlucht route, welbekend onder Nederlanders met een vluchteling-partner. Maar het is niet niets om alles achter je te laten en hier-Belgie- een nieuw bestaan te proberen op te bouwen. Maar voor mijn lief was dat niets nieuws.
Het gaat ons -redelijk- goed. Niet meer illegaal!! Hij slaapt weer, en dat zonder teveel nachtmerries.
Maar al die velen die niet het ‘gemak’ hebben van een Nederlandse partner zijn er zoveel erger aan toe. Ik voel me vanuit ons dorpje in de Ardennen er nu helaas wat buiten staan, maar krijg tranen in mijn ogen als ik deze bijdrages zie.
Onze hartelijke dank, steun en liefs
Schandalig, hoe die mensen behandeld worden.
Ik heb gelijk getekend!
Wat mij nog het meest verontwaardigd doet zijn is niet eens zozeer het strenger worden van het vreemdelingen- en vluchtelingenbeleid als zodanig, maar de vrij algemene acceptatie van het gegeven dat ten behoeve van meer “effectiviteit” (wat nog maar zeer de vraag is) fundamentele mensenrechten worden geschonden. En de laksheid in dit opzicht van de meeste Tweede Kamerleden. Gelukkig begint verzet hiertegen eindelijk wat beduidender vorm te krijgen. Want ik zie in de huidige politieke tendens -waarbij op hysterische wijze het “gevaar van de Islam” als rechtvaardiging wordt gebruikt- het begin van een afglijden naar een autoritaire politiestaat.
Over politiestaat gesproken:
Telegraaf, di 22 nov 2005
Moslima wil niet meer ‘verstoord’ worden
AMSTERDAM – „U hebt mijn kinderen niet horen gillen van angst. Elke keer als ze de politie zien zijn ze doodsbang.” Een jonge moslima en moeder van drie kleine kinderen legt geëmotioneerd uit aan de rechter hoe een inval in haar huis haar kinderen heeft beïnvloed. De bekeerde vrouw wordt sinds oktober „hinderlijk gevolgd” door de politie. Ze eiste dinsdag in een kort geding dat dit stopt.
De vrouw zou volgens de politie radicaliseren. Ze is streng gelovig, draagt traditionele islamitische gewaden en geeft mannen geen hand. Ook zou ze met een man omgaan die banden heeft met de Hofstadgroep. Dit ‘patroon’, zoals de raadsman van de gedaagde, de gemeente Amsterdam, het noemt, is reden tot zorg. Op basis van deze indicatoren mag de politie de vrouw ‘verstoren’, hinderlijk volgen, surveilleren in haar straat en haar huis observeren.
Volgens de raadsman van de vrouw, die niet met haar naam in de media genoemd wil worden, radicaliseert de vrouw helemaal niet. „Ze gaat niet om met leden van de Hofstadgroep, ze bezoekt geen moskee en ze spreekt geen Arabisch. Er is geen concrete aanleiding om de vrouw te volgen.” Schamper merkt de man op dat „we kennelijk al potentiële terroristen aan hun kleding kunnen herkennen”.
Het verhaal begint bij een inval in augustus in de woning van de vrouw. Bij de politie was een tip binnengekomen dat in een huis in Amsterdam-Noord extremistische moslims bijeenkomen om bommen te maken. „Eén huis. Niet het huis van mijn cliënte en toch is dat huis uitgekozen. Op basis waarvan?”, vroeg de raadsman van de vrouw zich af. Hij vermoedt dat de ex-man van de vrouw, waartegen een contact- en straatverbod loopt, achter de valse tip zit. Bij de inval werden geen explosieven aangetroffen.
Begin oktober deelt de buurtregisseur de vrouw mede dat zij „bijzondere aandacht heeft van de politie” en dat zij gaat worden gevolgd. Vanaf die tijd slaapt de vrouw slecht, zijn haar kinderen doodsbang en staat er ’s nachts een auto voor haar deur, aldus de raadsman. „Vijf keer binnen 24 uur observeren en langs rijden is buiten proportioneel en een aantasting van de persoonlijke leefsfeer.”
De rechter doet op 1 december uitspraak.