Te gast: Adri Nieuwhof en Jeff Handmaker
Europese burgers moeten hun stem laten horen.
De vergadering van de G8 top in Sint Petersburg moest het wel over de crisis in het Midden-Oosten hebben. De oorzaken voor deze crisis liggen vooral in het agressieve optreden van het Israëlische leger in de Palestijnse bezette gebieden en in Libanon. Terwijl in de reactie van de Verenigde Staten geen spoor van kritiek is te vinden, kunnen de berichten die de Europese Unie uitgeeft op een verandering duiden. De tijd zal leren of de wreedheden die Israël nu begaat meer dan sterke taal zullen genereren. Maar de geschiedenis kan ook worden beïnvloed. Denk aan wat er in de tachtiger jaren gebeurde toen Europa, zowel de leiders als haar burgers, hun stem verhieven tegen onrecht en onderdrukking in Zuid-Afrika.
Een nieuwe diplomatieke richting?
De Verenigde Staten blijft volhouden dat Israël het recht heeft om zichzelf te verdedigen en mompelt tegelijk het woord “terughoudendheid”. Er lijkt geen grens te zijn aan hoeveel militaire kracht daarbij kan worden uitgeoefend.
Hier tegenover staat een veroordeling door de Europese Unie (EU) op 7 juli 2006 van het gebruik van buitensporig geweld door het Israëlische leger waardoor talloze slachtoffers vielen en er een humanitaire crisis is ontstaan. Voor het eerst werd Israël fel bekritiseerd door de EU.
De EU-verklaring weerspiegelt de toenemende zorg van het Europese publiek, en klonk ook door in een fel debat in het Europees Parlement op 5 juli 2006. Zwitserland had op 3 juli al verklaard dat sommige Israëlische acties in de Gazastrook als collectieve straf beschouwd moeten worden. Dit is expliciet verboden in de Conventies van Genève van 1949 die erop
gericht zijn het leven van burgers in oorlogstijd te beschermen. (1)
Matti Vanhanen, premier van Finland en de huidige voorzitter van de EU, verklaarde in een interview met BBC World op 17 juli 2006 dat de gezamenlijke verklaring van de G8 een compromis is tussen de uiteen lopende standpunten. Finland is tot eind 2006 voorzitter en heeft een prachtige kans om de stem van de Europese burgers krachtig te vertolken bij de Verenigde Naties en de regering Bush.
Morele en wettelijke plicht om te handelen
Op 9 juli 2004 bracht het Internationaal Gerechtshof in Den Haag op verzoek van de Verenigde Naties haar advies uit over de wettelijke gevolgen van de bouw van de muur in de Palestijns bezette gebieden. Het is belangrijk op te merken dat het advies geen nieuwe verplichtingen naar voren bracht, maar de al bestaande opnieuw bevestigde.
Het Hof verklaarde dat Israël haar schendingen van het internationaal recht moet stoppen, en daarbij horen volgens het Hof ook de schendingen van mensenrechten en humanitair recht tegen Palestijnen in de bezette gebieden. Het Hof wees de ondertekenaars van de Conventies van Genève (waaronder Nederland) erop dat zij ook de plicht hebben om er op toe te
zien dat Israël de Conventies naleeft. (2)
De schendingen van het internationaal recht en mensenrechten door Israël worden op gezette tijden aan de orde gesteld, vooral in de Verenigde Naties, terwijl machtige staten bijna niets laten horen. Twee jaar na het advies van het Internationaal Gerechtshof is men nog steeds terughoudend in het openlijk krachtig veroordelen van Israël’s schendingen van het internationaal recht.
Keerpunt?
Israël’s buitensporige militaire optreden kan een keerpunt betekenen. De verwoestende aanvallen op Gaza en de zware, illegale bombardementen op de civiele infrastructuur van Libanon, zoals op bruggen, wegen, de luchthaven, havens, benzinestations en op een vuurtoren zouden wel eens een stap te ver kunnen zijn.
De reactie van Zuid-Afrikaanse maatschappelijke organisaties was krachtig. Op de persconferentie van 10 juli jongstleden spraken Willie Madisha, voorzitter van COSATU (federatie van vakbonden), Eddie Makue, de Algemeen Secretaris van de Zuid-Afrikaanse Raad van Kerken en Salim Vally, van het Palestina Solidariteitskomitee zich gezamenlijk uit: ”Wij, vertegenwoordigers van organisaties en bewegingen die de steun hebben van de meerderheid van de Zuid-Afrikaanse bevolking, zijn tegen en veroordelen Israël’s wreedheden in Palestina.” In de gezamenlijke verklaring wordt opgeroepen de diplomatieke banden tussen Zuid-Afrika en Israël te verbreken, en tot “een sterke en vastberaden campagne voor boycot en
sancties tegen de Israëlische apartheid staat”. (3)
Al eerder had Madisha de oproep van de Canadese vakbeweging CUPE tot een boycot van Israël ondersteund: “Als iemand die zelf onder apartheid heeft geleefd en die Palestina heeft bezocht, zeg ik vol vertrouwen dat Israël een apartheidsstaat is.
Eigenlijk geloof ik dat sommige van Israël’s daden die van het
Zuid-Afrikaanse apartheidsregime doen verbleken….. Wij kunnen niet langer zwijgen. Het is tijd dat we in woorden en daden naast de mensen in het Midden-Oosten gaan staan en hun oproep ondersteunen om tegen de bezetting te strijden. Zonder rechtvaardigheid zal er geen vrede in deze regio en in de wereld zijn. (4)
Over een aantal jaren kunnen we nagaan of we nu een keerpunt beleven, dat te vergelijken is met de opstand in Soweto op 16 juni 1976, toen het Zuid-Afrika excessief geweld gebruikte tegen schoolkinderen die vreedzaam protesteerden. Het was een keerpunt, omdat het bijdroeg aan het omslaan van de publieke opinie in Europa. Het doodschieten van meer dan 200 schoolkinderen legde de wreedheid van het apartheidsregime bloot. In reactie hierop namen Europese burgers massaal deel aan demonstraties om niet alleen Zuid-Afrika, maar ook hun eigen regeringen onder druk te zetten om een einde te maken aan apartheid.
In heel Europa wordt gedemonstreerd
Al snel na de aanvallen op Gaza vonden demonstraties plaats in Israël, waarin burgers zich uitspraken tegen de oorlog. Op 16 juli vonden diverse demonstraties in israël plaats waarvan die in Tel Aviv de grootste was, 600 mensen namen deel. (5)
Vanaf begin juli zijn ook in Europa tal van protesten georganiseerd tegen het geweld van het Israëlische leger in Gaza, de kidnapping van Palestijnse ministers en parlementsleden (die nu feitelijk gegijzeld zijn) en de aanvallen op Libanon. En er zullen nog vele demonstraties in Europese steden volgen.
In Groot Brittannië6 werd gedemonstreerd in Hull, Liverpool, Birmingham, Manchester, en Londen. Er werd ook gedemonstreerd in Zwitserland, in Bern en Genève (7); in Nederland in Den Haag; in Zweden in Stockholm (8); in Italië
in Ancona; in Turkije in Istanbul (9); in Frankrijk in Parijs; in Ierland in Dublin, in Spanje in Bilbao en in Griekenland in Athene. Op zaterdag 22 juli zullen grote nationale demonstraties worden gehouden in Amsterdam, Londen, Göteborg, Genève, Oslo, en op 29 juli in Parijs.
Het lijkt erop dat de publieke opinie omslaat. In een on-line
opiniepeiling van CNN wordt de vraag gesteld “Vindt u Israël’s militaire reactie in Libanon gerechtvaardigd? “. Hierop antwoordt 56 procent van bijna 900.000 mensen die hun stem uitbrachten met “nee”, de aanvallen zijn niet gerechtvaardigd (donderdag 20 juli 2006 om 13.00 uur).
Aanmoediging
Iedere persoon in Europa die zich op straat uitspreekt tegen de wreedheden die Israël tegen burgers in de bezette Palestijnse gebieden en Libanon begaat, geeft een bemoedigende signaal af aan het Palestijnse volk.
Wij stuurden een Palestijnse die vanuit de bezette gebieden een wanhopig bericht naar ons stuurde, informatie over wat er in Europa gebeurt. Daarop ontvingen we de volgende reactie:
“Dank je voor je bemoedigende woorden. Het is belangrijk om woorden te horen die kracht geven en die geloof in verandering uitdrukken. Mijn tong is verdoofd, mijn hoofd doet pijn en ik kan niet meer schrijven. Ik ben moe – zo verschrikkelijk moe van deze gekte en het gebrek aan respect voor menselijk leven. Ik heb altijd geleerd dat een mensenleven kostbaar is, maar ik zie alleen maar het tegenovergestelde. Ik heb hoop, ook al voel ik
me op dit moment vooral hulpeloos en boos. Ik hoop dat de stem van de gewone mensen uit de hele wereld hiertegen luid zal klinken en door zal dringen in de harde koppen van overheden die machteloos blijven toekijken.
Europa moet handelen
Er moet nog veel gebeuren voordat gezegd kan worden dat ook Europa het internationaal recht naleeft. In alle contacten met Israël moeten staten Israël nadrukkelijk wijzen op de noodzaak dat zij het internationaal recht naleeft, dus ook het advies van Internationaal Gerechtshof, en op de risico’s als Israël volhardt in haar houding. Staten moeten in dat geval Israël tot de orde roepen met concrete maatregelen.
Het gebruik van buitensporig geweld, het collectief straffen, het doden en het verwonden van burgers, en de vernieling van civiele infrastructuur zijn alle in strijd met de Conventies van Genève. Het zijn ernstige schendingen van het internationaal recht. Staten hebben de wettelijke en de morele plicht om maatregelen in te stellen waarmee Israël wordt gestraft voor haar handelingen. Dit is precies waar het om ging toen de
internationale gemeenschap sprak over de “Verantwoordelijkheid voor bescherming”. (10)
Net zoals bij apartheid Zuid-Afrika moeten staten en de Veiligheidsraad, Israël’s schendingen van het internationaal recht veroordelen en met acties dreigen als Israël doorgaat met deze schendingen. Deze acties kunnen worden ondersteund door directe, openlijke protesten van individuele staten, en een veroordeling zowel op diplomatiek niveau als in het openbaar.
Een aantal maatregelen staan ter beschikking aan staten om Israël tot de orde te roepen, zoals de uitwijzing van Israëlische diplomaten en de beëindiging van handelsbetrekkingen (bijvoorbeeld het stopzetten van wapenhandel van de EU met Israël) , het bevriezen van technische assistentie zolang Israël doorgaat met de schending van het internationaal recht door de bouw van nederzettingen in bezet gebied en de bouw van de
muur voort te zetten. Verder zou de EU het Associatie Verdrag met Israël op kunnen zeggen op grond van het feit dat Israël de mensenrechten clausule van het Verdrag bij voortduring overtreedt.
Het is belangrijk dat Europa onmiddellijk actie onderneemt. Het heeft de morele verplichting om naar haar burgers te luisteren die hun zorgen uitten over de verwoestende aanvallen op Palestijnse en Libanese burgers.
Maar Europese landen hebben ook een wettelijke verplichting hiertoe, zowel als ondertekenaars van de Conventies van Genève en als leden van de Verenigde Naties.
Voor de “gewone burgers”, wij moeten onze krachten bundelen en onze stem blijven verheffen tegen de het onrechtvaardige optreden van Israël.
Adri Nieuwhof is consultant. Jeff Handmaker is mensenrechteadvocaat en verbonden aan het SIM (Nederlands Instituut voor Mensenrechten) van de Universiteit van Utrecht.
Dit artikel verscheen eerder op Electronic Lebanon,
http://electronicintifada.net/v2/article5075.shtml
Noten
[1] EU condemns Israeli Gaza incursions, David Fickling, The Guardian (7 juli 2006)
[2] One year on: Governments have obligations to hold Israel to account, Jeff Handmaker, Peter Malcontent en Gentian Zyberi (9 juli 2005)
[3] Media Conference convened by Palestine Solidarity Committee Artikel hierover: ‘Apartheid Israel’ worse than apartheid SA, Mail and Guardian
(10 juli 2006)
[4] President of South African Trade Unions Congress: “Israel is an apartheid state”
[5] Gush Shalom
[6] PSC Events
[7] Collectif Urgence Palestine
[8] Kampanjen för solidaritet med Palestina
[9] Demonstration Held in Turkey to Protest Israeli Gaza Offensive, Xinhua (1 juli 2006)
[10] ‘Responsibility to Protect, Ethical and Theological Reflections’, World Council of Churches, 2005.
Mijn stem hebben deze schrijvers van het artikel.
Wat gaan de regeringen en parlementen in Europa doen? Alleen door blijvend steun te geven en onze stem te verheffen tegen deze oneerlijke en onrechvaardige onderdrukking van Palestijnen, Libanezen etc. door Israël.
Met geduld en moed zullen we doorgaan!!
Steun geven aan Palestijnen, Libanezen en anderen door Israël onderdrukte volkeren is nu van wezenlijk belang om een eerlijke en rechtvaardige vrede tot stand te kunnen brengen.
Ga ermee door!!
De aanslagen in Madrid en Londen werden wereldwijd met kracht veroordeeld. Het nietsontziende geweld tegen willekeurige burgers werd ten scherpste afgekeurd. Terreur was onacceptabel.
Toch lagen aan deze aanslagen duidelijke politieke motieven en doelen ten grondslag. Het doel was in beide gevallen de militaire terugtrekking van de respectievelijke landen uit Irak. Door middel van het zaaien van angst wilde men de regeringen tot dit besluit dwingen.
Momenteel oefent Israël niets ontziend geweld uit tegen de bevolking van Libanon.Doel is de terugtrekking van Hezbollah uit zuiden van het land. Israël zegt . door middel van zijn agressieve optreden de Libanese regering te willen dwingen op te treden tegen de Islamitische verzetsbeweging. Dat er in dit streven honderden onschuldige burgers worden gedood, neemt men op de koop toe.
Ditmaal blijft een veroordeling door de internationale gemeenschap echter uit. Terreur blijkt best acceptabel, het hangt er maar van af wie het middel hanteert.
Vanavond in Nova laten ze beelden zien van Hans van Baalen die een toespraak hield tijdens de demonstratie van vandaag van de Israelische organisaties. Ben benieuwd of wij ook zoveel aandacht krijgen van de tv.
Wat hebben wij toch een luse dat we met dit warme weer heerlijk kunnen douchen en de kleren wassen denk aks ik onder de douche sta. Als ik van de stilte geniet moet ik aan de mensen in Gaza en Libanon denken die constant gebombardeerd worden.
Ik erger me kapot aan die beelden uit Haifa van die mensen die zo zielig doen. Zij kunnen tenminste nog in schuilkelders schuilen met aircondition. En Hezbollah maar de schuld geven. Paul Aarts had vanavond een goed verhaal, maar er moest toch afgesloten worden met gen. b.d. van Kappen die er toch nog maar eens naar Hezbollah wees. En de woorden van wie het laatst aan bod komt blijven toch weer het meest hangen.
Chawwa Wijnberg (columniste in de PZC en in Israel gewoond hebbende ) schreef dinsdag in de PZC: Mijnfamilie woont niet in de Palestijnse gebiden of in Palestina zoals de bewwoners zeggen. Als zij zeggen dat ze een volk zijn, dan zijn ze een volk. Maar wat hebben ze bealbberde leiders. En wat kiezen die mensen uit onwetendheid en woede ellendige partijen. Even verder: Stel je voor hoe het zou zijn als België, Frankrijk, Duitsland, Zweden, Denemarken en Finland je haten en raketten naar je toesturen. Of als je Zeeuw bent aan alle andere provincies bloedige ruzie hebt en nergens heen kunt. Hiermee bedoelt ze Israel. Hier is duidelijk sprake van de spreuk: verwijder eerst de balk uit je eigen oog, voordat je de splinter bij de ander verwijdert. Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe je zo als haar kunt denken
Wat een ongelofelijk slap voorstel van Kofi Annan. Ophouden met schieten, ontwapenen van Hizballah en een vredesmacht. Wat het mandaad is werd in het journaal niet vermeld, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat het om bescherming van Palestijnen tegen Israëlische agressie gaat. De bezetter wordt ontzien, de Palestijnen trekken aan het kortste eind. En dan vindt Israël het ook nog te vroeg om het vuren te staken… De VN maakt zich volstrekt belachelijk.
Het Cidi wil graag weten of we de invallen van Israel in de Gazastrook en Libanon buiten proportie zvinden.
Ja, zegt op dit moment 38% (294 mensen).
Nee, zegt 62% (474 mensen)
http://www.cidi.nl/
Door druk van VS, politiek en financieel, is VN een partijdige speler geworden in het conflict/oorlog. Hierdoor wordt de grote agressor in dit geval Israël niet ter verantwoording geroepen voor hun daden. VN heeft zich zo onbetrouwbaar gemaakt. Het vervelende in het hele conflict is, dat iedereen betrokken is bij het conflict voor Israël of voor de anderen. Wat nodig is een onpartijdige scheidsrechter die resoluut beide partijen uit elkaar houdt en beiden tegelijk ontwapent. Maar waar kan die vandaan komen?
Palestijnen en andere Arabische landen verdienen nu onze steun, omdat de pro-Israël landen, daar oorlogen voeren. De (Palestijnen en bijvoorbeeld Arabische raketten en legers zijn niet in Europa.Zij hebben Europa en VS niet bezet,andersom is wel het geval. Pro-Israël landen willen controle over het gebied, zonder rekening te houden met de oorspronkelijke bevolking. Controle over olie, waardoor het geld naar het westen vloeit en ook omdat het westen de oliekraan naar vooral China willen controleren en dicht te kunnen draaien.
Dat Nova op zo’n manier verslag doet was al bekend van alle ander onderwerpen t.o.v. Arabische volkeren, Islam, Irak en Afghanistan en Palestijnen. Ook zij laten zich leiden door sympathie voor Israël.
Het enige wat wij kunnen doen is een alternatieve media en TV opzetten. En vooral de feiten tonen en overal zichtbaar laten zien. Misschien moeten we ook gaan lobbiën. Dat doen pro Israëlgroepen ook en ze doen dat op een geraffineerde manier.
Ik ben er niet van overtuigd dat Nova, in casu Clairy Polak, zich laat leiden door sympathie voor Israel. Daartegen zou je bovendien kunnen protesteren, zeker als het overduidelijk is.
Maar wat Nova doet is veel moeilijker aan te vechten en zie je ook in vele andere media terug: ze berichten vanuit het perspectief van Israel. En dat is echt wat anders.
Waarom ze dat doen ligt m.i. voor de hand: wij, als Westers publiek, kunnen ons gemakkelijker identificeren met het perspectief van Israel dan met dat van islamculturen. Daar wordt ook door anderen op gewezen, vanochtend nog door Ilan Pappé, Israëlisch historicus (interview met Alex Burghoorn). Hij zegt dat Israel, als land in het Midden-Oosten, zal moeten inburgeren en zich zal moeten aanpassen.
En dat is juist het moeilijke, want dat zal Israel nooit kunnen of willen. Het heeft er veel te veel belang bij, Westers te zijn. Zeker nu Bush zijn War on Terror voert. Ik word daar hartstikke bang van, van het idee dat Israel behandeld en gezien wordt als een bolwerk van de Westerse ‘beschaving’. Zie ook de opmerkingen vorige week van Peres over Iran: “Iran is een probleem van de wereld, niet van Israel alleen.”
Frankrijk heeft overigens door de specifieke historische relatie met Libanon eenzelfde beeld van Libanon: Beiroet wordt ‘het Parijs’ van het Midden-Oosten genoemd, hoorde ik gisteren. Dat maakt dat ook het Franse publiek een ander perspectief heeft, zich gemakkelijker met Libanesen kunnen identificeren.
Wat betreft de media doet zich nog een ander raar verschijnsel voor. Op Anja’s weblog uiten velen de klacht dat de media eenzijdig berichten. Maar in een Volkskrantverslag van vandaag klagen deelnemers aan de pro-Israel-demonstratie van gisteren precies hetzelfde! De media moesten veel meer vanuit het perspectief van Israel berichten, zeggen ze. Dat is dus vreemd.
De Volkskrantverslaggever vond het overigens nodig de speech van PvdA’er en Europarlementariër Edith Mastenbroek, die uiteraard niet op veel bijval van de pro-Israelmensen kon rekenen, zelf op voorhand ‘politiek correct’ te noemen.
En dat nu, jongens en meisjes, vind ik een schoolvoorbeeld van subjectieve, en dus slechte journalistiek. Schande.
Als er al zoveel mensen in Nederland 62% volgens CIDI-rapport Israël steunen, dan hebben de media de andere kant niet voldoende naar voren gebracht om een realistisch beeld van de situatie te geven. En nog steeds bepaald Moslim-haat de kijk op deze situatie, waardoor een eerlijke benadering van de situatie belemmerd wordt.
Misschien een tip:
Lees eens de “Socialist” ven de Internationale Socialisten.
Diverse deskundigen schrijven voor deze krant.
Ik dacht niet dat het onderzoekje van Cidi iets zei over Nederland, ik dacht dat het mensen waren mensen die reageerden bij het Cidi, en dan is dat niet representatief.
Anja bedankt voor je uitleg. Ik had het bovengenoemde artikel zo begrepen. Nu hopen dta er meer mensen de realiteit zien en acties voor Palestijnen gaan voeren.
Een live verslag uit België:
vrijdag, 21 juli 2006, 17ju11
Onze tocht vanuit Rashedieh-kamp Zuid-Libanon naar Syrië
Oog in oog met de oorlog in Libanon
Sinds 3 juli verbleven we met een groep van acht jongeren in een werkkamp in het Palestijns Rashedieh-vluchtelingenkamp, vlakbij de Israëlische grens. Gedurende een week hebben we er onvergetelijke momenten beleefd samen met de Palestijnse kinderen en jongeren, hun animatoren en vele, vele vrienden.
Als begeleiders van de reis kenden we er de mensen en de situatie van vorige bezoeken, maar voor de jongeren was het een echte shock. Vooral het schril contrast tussen de armoede en de precaire leefvoorwaarden enerzijds en de ongelooflijke gastvrijheid en hartelijkheid anderzijds is iets wat hen allemaal sterk heeft beroerd. Er zijn vele echte vriendschappen gegroeid, het collectieve leven is er buitengewoon. Je wordt er voortdurend uitgenodigd, je ontmoet op straat voortdurend vriendelijke mensen, nooit onverschilligheid. En de Palestijnse moraal is onverwoestbaar. Binnen de vierkante kilometer van het kamp zijn de affiches, de muurschilderingen, de vlaggen van Fatah niet te tellen. Rashedieh is een Fatah-kamp, maar er is ook aanwezigheid van Hamas en Hezbollah. PFLP is er echt zwak. We volgen er de halve finales en de finale van de wereldcup voetbal op groot scherm op het strand. De Palestijnen zijn voor het grootste deel supporters van de Italianen en de overwinning wordt er met enthoesiasme onthaald.
De vele bezoeken aan de families in het kamp maken de erbarmelijke situatie van vele gezinnen duidelijk. De huisjes zijn klein, dikwijls slapen zes tot acht mensen in één kamer. De armste gezinnen leven onder een dak van zinken platen, onhoudbaar warm in de zomer, koud in de winter. We leren er leven met voortdurende stroomonderbrekingen. De elektriciteit is er een ware ramp. Maar het kamp is gelegen aan de zee, wat toch een aangename sfeer creëert in het kamp, in tegenstelling met de leefvoorwaarden in de andere kampen in Libanon. De jongeren houden zich s’voormiddags bezig met de animatie van kinderen of het schilderen van huizen. Elke dag wordt er een evaluatie gemaakt en wordt de volgende dag voorbereid met de animatoren van het centrum, de namiddag en de avond worden besteed aan bezoeken.
Dit schema wordt brutaal onderbroken op woensdag 12 juli. s’Morgens horen en zien we de eerste bombardementen in de bergen rondom het kamp. Een paar jongeren zien de soldaten van het Libanese leger, die de wacht houden rond het kamp, vuren op de Israëlische vliegtuigen die overvliegen. We contacteren de Belgische ambassade maar die kan ons niet echt advies geven. Afwachten is de boodschap en de raad volgen van de mensen ter plaatse. Die mensen ter plaatse zijn de Palestijnen die ons onderdak verschaffen. Het is Beit Atfal Assomoud, een NGO die in alle Libanese kampen sociaal en cultureel werk levert van hoog niveau.
Op aanraden van de Palestijnen vertrekken we onmiddellijk naar Beyrouth. Zij willen niet dat we risico lopen. Met pijn in het hart verlaten we Rashedieh, want voor de Palestijnen is er geen vluchtweg. Zij zijn sinds 58 jaar als vluchteling gekluisterd aan die ene vierkante kilometer. De weg naar Beyrouth is al gebombardeerd en een brug is vernield. De Palestijnse chauffeur brengt ons langs een kleine, stoffige weg voorbij de versperring. Later zullen we vernemen dat hijzelf 12 uur over de terugweg deed. In Beyrouth kunnen we terecht bij vrienden in het Mar Elias vluchtelingenkamp. Maar de rust duurt er niet lang. Rond 6 uur donderdagmorgen worden we gewekt door de bombardementen op de luchthaven en door ontploffende raketten in de stad.
Ons vertrek is pas voor zaterdagnacht gepland. Wachten in Beyrouth tot de startbanen van de luchthaven (misschien) hersteld zijn of direct naar Damascus vertrekken ? De directe weg naar Damascus is al onbruikbaar door bombardementen, maar er rest de weg naar Syrië langs het noorden. De Palestijnen helpen ons om naar Tripoli te vertrekken, naar het Nahr El Bared-vluchtelingenkamp vlakbij Tripoli. Daar wacht ons zoals overal een hartelijke ontvangst, deze keer bij de vrienden van PYO, de jongerenorganisatie van PFLP. Het Nahr El Bared-kamp is wellicht het meest onleefbare van de kampen, omwille van de onvoorstelbaar opeengehoopte bevolking. Maar de hartelijkheid is er even groot. Er heerst wel grote ongerustheid over wat komen gaat. En inderdaad, het zal niet lang duren voor de bombardementen ook in Tripoli beginnen.
Wegwezen dus, maar dat gebeurt niet zonder moeite. De vervoersmaatschappij waarbij we een busje betaalden voor 325 dollar komt niet opdagen. Er zijn zeker klanten die méér hebben betaald. Het zijn opnieuw de Palestijnen die voor ons in de weer zijn. Ze bereiken een compromis met de vervoermaatschappij: zij zullen ons tot aan de Syrische grens brengen in plaats van naar Damascus. Om twee uur vrijdagnamiddag vertrekken we naar de noordelijke grens van Libanon, de enige weg die op dat moment nog open is. Midden een echte vluchtelingenstroom bereiken we de Syrische grens rond 16 uur. De laatste kilometers moeten we te voet afleggen omdat de smalle weg barstensvol staat met honderden geblokkeerde en wachtende wagens. We sleuren onze bagage tot aan de Libanese grenspost, daarna tot aan de Syrische. Op dat moment vermoeden we helemaal niet dat we daar 12 uur zullen staan, wachtend op een paar stempels en een visum. Want voor de loketten is het een gevecht in regel van gehaaste buitenlanders. Alleen wie er geld tegenaan gooit komt er sneller door. Uiteindelijk zullen we het ook moeten doen.
Na 12 uur wachten en onderhandelen kunnen we om 4 uur s’nachts met een bus vertrekken richting Homs in Syrië en daarna naar Damascus, waar we om 7 uur aankomen. Wie vangt ons hier op ? Opnieuw de Palestijnen, want ze verwachten ons in het Jaffra centrum van het Yarmouk vluchtelingenkamp. Een totaal onverwacht bezoek aan onze PYO-vrienden. De eerste poging (zaterdag) om een vlucht te nemen naar Wenen en Brussel mislukt, de tweede (zondag) is al de goeie. Dank zij onze uitstekende relaties met de Palestijnse vrienden zijn we pas een dag later thuis. De morgenkrant titelt: “Tientallen Belgen geblokkeerd in Libanon”.
Jo Cottenier
21-07-2006
Zie side:
Solidair
http://www.pvda.be/
Er zijn ook fotos van de deelnemers/sters van deze ervaring op deze side te vinden