Dear Wasim and Walid, your Baba has safely arrived in Amsterdam. We are very happy he is here. We will take care of him and send him back in a week, so you won’t miss him too long! And next year we hope you will again come with your Dad to Amsterdam and have a holiday! Fatma, everything is okay. All Khaleds friends are very happy to see him again. And don’t forget, after your daughter Fida has been here, it is time for you to come to Amsterdam too!

Feest. Niet omdat ik jarig was, maar omdat het eindelijk weer gelukt was onze vriend en partner van het project voor gehandicapten waar we al jaren mee samenwerken in Gaza, Khaled Abu Zaid, weer naar Nederland te krijgen. Een groot deel van de Kifaia ploeg stond hem op Schiphol op te wachten.

Het is niet niks, om een Palestijn naar Nederland te krijgen. Eerst is er het visum, dat aangevraagd moet worden, met behulp van het ministerie en de ambassade. Khaleds paspoort moet naar Tel Aviv, terwijl hij daar zelf niet heen mag. Okee, paspoort is op en neer geweest, er zit een visum in, voor een maand. Dan is het de kwestie om de grens bij Rafah door te komen. Die grens zit meestal dicht. En gaat af en toe even open, maar je weet nooit van te voren wanneer. Onze afspraak voor eind december ging dus alvast niet door. Alles weer opschuiven. Toen werd bekend dat de grens vanwege de hadj weer open zou gaan. Khaled had zijn koffer al weken gepakt, dus stond midden in de nacht op om er op tijd te zijn, bij Rafah, de grens met Egypte, de enige waar hij als Palestijn doorheen mag. Goed nieuws, Khaled zat in Cairo. En dan een vliegticket. Want aangezien je nooit van te voren weet wanneer je de grens overkan kun je ook geen vliegtuig reserveren.

Slecht nieuws. Alle vliegtuigen voor meer dan een week volgeboekt. En dan zou inmiddels zijn visum weer zijn verlopen, want ook dat hadden we al een keer meegemaakt, kwam hij hier eindelijk met zijn kinderen aan, konden we meteen door naar de vreemdelingenpolitie en het IND om te proberen er nog een paar dagen bij te krijgen omdat hij vanaf het moment dat het visum af zou lopen hier ‘illegaal’ zou zijn, en dan loop je weer het gevaar dat hij hier nooit meer inkomt.

Helma en Jan klommen in de telefoon om de wereld af te bellen voor een vliegtuigticket. Gelukt. Dan maar via Athene, op een onmogelijke tijd midden in de nacht. En dan eerst op Cairo drie uur in de rij om dat ticket te pakken te krijgen. Ook dat lukte.

Zo stonden we zaterdagochtend te wachten op Schiphol. Vliegtuig vertraging. Dat kon er ook nog wel bij. Mobieltje ging. Khaleds Office. Fatma. O nee, dacht ik meteen, want dat was ook al eens voorgekomen, stonden we al op Schiphol te wachten, telefoontje van Fatma, Khaled was bij Cairo tegengehouden en weer teruggestuurd naar Gaza. Maar gelukkig. Fatma wou weten of Khaled er al was en hoe het weer was in Nederland. Niks aan de hand.

En daar was ie, eindelijk. Doodmoe, twee nachten niet geslapen. Maar we hebben hem. Voor een weekje. En dan gaat de Kifaia ploeg over twee weken weer richting Gaza, om daar met het team te werken. Iets eenvoudiger, maar ook niet simpel. Twee weken van te voren onderhandelen met het leger of we er in mogen. En dan twee grenzen over. We zullen zien.