Let iemand er nog op? De Israelische tanks reden weer de Gazastrook binnen. Er zijn weer aanvallen uitgevoerd vanuit de lucht. Hier. Ook zijn de militaire ‘acties’ op de Westover weer opgevoerd. Hier. Waarom? Daarom. Omdat er vrede dreigt, en dan voert Israel de oorlog weer op.
Ik schiet even tekort in de verslaggeving over Palestina. Ik laat het woord aan Gideon Levy.
Israel doesn’t want peace
By Gideon Levy
The moment of truth has arrived, and it has to be said: Israel does not want peace. The arsenal of excuses has run out, and the chorus of Israeli rejection already rings hollow. Until recently, it was still possible to accept the Israeli refrain that “there is no partner” for peace and that “the time isn’t right” to deal with our enemies. Today, the new reality before our eyes leaves no room for doubt and the tired refrain that “Israel supports peace” has been left shattered.
It’s hard to determine when the breaking point occurred. Was it the absolute dismissal of the Saudi initiative? The refusal to acknowledge the Syrian initiative? Prime Minister Ehud Olmert’s annual Passover interviews? The revulsion at the statements made by Nancy Pelosi, the speaker of the U.S. House of Representatives, in Damascus, alleging that Israel was ready to renew peace talks with Syria?
Who would have believed it? A high-ranking U.S. official says Israel wants peace talks to resume and instantly her president “severely” denies the veracity of her words. Is Israel even hearing these voices? Are we digesting the significance of these voices for peace? Seven million apathetic Israeli citizens prove that we are not.
Entire generations grew up here weaned on self-deception and doubt about the likelihood of achieving peace with our neighbors. In our younger days, David Ben-Gurion told us that if he were only able to meet with Arab leaders, he would have brought us peace in his time. Israel has demanded direct negotiations as a matter of principle and Israelis have derived great pride from the fact that their daily focus on “peace” has concealed their state’s lofty ambitions. We were told that there was no partner for peace and that the ultimate ambition of the Arabs is to bring about our destruction. We burned the portraits of “the Egyptian tyrant” at our bonfires on Lag Ba’omer, and were convinced that all blame for the lack of peace lied with our enemies.
After that came the occupation, followed by terror, Yassir Arafat, the failed second Camp David Summit and the rise of Hamas to power, and we were sure, always sure, that it was all their fault. In our wildest dreams, we wouldn’t have believed that the day would come when the entire Arab world would extend its hand in peace and Israel would brush away the gesture. It would have been even crazier to imagine that this Israeli refusal would have been blamed on not wanting to enrage domestic public opinion.
The world has been turned upside down and it is Israel that stands at the forefront of refusal. The policy of refusal of a select few, a vanguard of the extreme, has now become the official policy of Jerusalem. In his Passover interviews, Olmert will tell us that, “The Palestinians stand at the crossroads of a historic decision,” but people stopped taking him seriously a long time ago. The historic decision is ours, and we are fleeing from this crossroads and from these initiatives as if from death itself.
Terror, used as the ultimate excuse for Israeli refusal, only helps Olmert keep reciting, ad nauseum, “If they [the Palestinians] don’t change, don’t fight terror and don’t adhere to any of their obligations, then they will never extract themselves from their unending chaos.” As though the Palestinians haven’t taken measures against terrorism, as though Israel is the one to determine what their obligations are, as though Israel isn’t to blame for the unending chaos Palestinians suffer under the occupation.
Israel makes a point of setting prerequisites and believes it has an exclusive right to do so. But, time and time again, Israel avoids the most basic prerequisite for any just peace – an end to the occupation. Of all the questions asked during his Passover interviews, no one bothered to ask Olmert why he didn’t react with excitement to the recent Arab initiatives, without preconditions? The answer: real estate. The real estate of the settlements.
It’s not only Olmert who is dragging his feet. A leading figure in the Labor party said last week that “it will take five to 10 years to recover from the trauma.” Peace is now no more than a threatening wound, with no one still talking about the massive social benefits it would bring in development, security, freedom of movement in the region and by establishing a more just society.
Like a little Switzerland, we are focusing more these days on the dollar exchange rate and on the allegations of embezzlement leveled against the Finance Ministry than on the fateful opportunities fading away before our very eyes.
Not every day and not even in every generation do we encounter an opportunity like this. Although it’s not for sure if the initiatives are completely solid and believable, or if they are based on trickery, no one has stepped up to challenge or acknowledge them. When Olmert is an elderly grandfather, what will he tell his grandchildren? That he turned over every stone in the name of peace? That there was no other choice? What will his grandchildren say?
Deze ook gezien? http://www.trouw.nl/deverdieping/podium/article682118.ece/Israel_is_verslaafd_geraakt_aan_zijn_gijzelaarsstatus_opinie
Anja,
Hier nog een stukje (Shalom, Shit Bet) door Uri Avnery.
Mazel & broge, Evert
Correctie:
Mazzel & broge, Evert … 🙂
”
Ehh, ja. Maar dat is niet wat ik lees in die berichten. Daar valt namelijk te lezen dat die Israëlische acties een reactie waren op Palestijnse strijders die explosieven plaatsen, tunnels aan het graven waren, en mortiergranaten afvuurden.
De gewonde en gedode Palestijnen zijn volgens het bericht strijders, van islamitische jihad, het Democratisch Palestijnse bevrijdingsfront en Fatah (kortom, uit een breed spectrum van de Palestijnse politieke arena).
Dus dan… waarom is het dan specifiek Israël dat geen vrede wil? Het zijn toch deze Palestijnse milities die de operaties uitvoeren? Je had evenzogoed kunnen schrijven: Palestijnen willen geen vrede? En met recht: zij hebben hiermee immers het bestand geschonden.
En waarom een hartverscheurend plaatje plaatsen dat suggereert alsof er burgerslachtoffers zijn gevallen terwijl dat volgens beide berichten (beide van Arabische/ islamitische nieuwsbronnen) niet zo is?
Op deze wijze stel je je bloot aan de kritiek dat je de zaken bewust omgekeerd voorstelt aan hoe het feitelijk zit, teneinde Israël in een kwaad daglicht te stellen.
Misschien wrijven Israëlische bestuurders en commandanten zich inderdaad de handen voor deze gelegenheid om het wederzijdse geweld te doen escaleren. Wellicht ziet men er strategisch gewin in. Maar het is een beetje flauw om te doen alsof er hier maar één de tango danst. En het is ronduit bedenkelijk om met een plaatje te suggereren alsof het Israël is die weer onnoemelijk leed veroorzaakt bij onschuldige families, terwijl de strijders, hun commandanten en de politieke organisaties waar ze bij horen daarvoor eerder nog verantwoordelijk zijn.
Dat hangt er dus van af welke berichten jij leest, Tjerk. Uiteraard zullen de Israelische persdiensten altijd beweren dat hun ‘acties’ een ‘reactie’ zijn op de activiteiten van het Palestijnse verzet. En veel journalisten nemen dat graag over en jij gelooft dat. Je kunt het ook anders zien: zogauw er vrede dreigt, de Palestijnen hebben nu een eenheidsregering, de VS en Europa beginnen tegen de zin van Israel in toch weer voorzichtig kontakt te zoeken en de financiele hulp weer aan te zwengelen, de Arabische landen komen met een serieus vredesvoorstel, dan zoekt Israel weer naar middelen om de strijd op te laten laaien, zodat ze weer een excuus hebben om niet te hoeven onderhandelen. Zo deden ze dat tot nu toe, en nu is geen uitzondering.
Er was zeker geen sprake van een duidelijke reden waarom er uitgerekend nu weer eens hard opgetreden moest worden in de gebieden, tenzij je het bovenstaande verhaal meeneemt. Waarbij ook hoort dat Hamas al een hele tijd bezig is om zich om te vormen van een organisatie van gewapend verzet naar een politieke organisatie. Wat je onder andere kunt zien aan het feit dat er geen aanslagen op burgerdoelen meer gepleegd zijn.
En uiteraard, Israel wil ook graag dat jij gelooft dat het altijd de strijders zijn waarop de aanvallen zich richten. Aangezien een groot deel van de Palestijnse bevolking in verzet is, wat ze volgens het internationaal recht ook mogen, ze mogen alleen geen aanvallen op burgers plegen, kun je altijd wel beweren dat elk afgevuurd projectiel bedoeld was voor een strijder. Ondertussen is het ruimschoots duidelijk geworden dat het aantal burgerslachtoffers aan Palestijnse zijde een meervoud is van de slachtoffers aan de andere kant. Wie schiet op een meisje van elf kan moeilijk beweren daarmee een strijder om zeep geholpen te hebben.
En ja, er is wel een dode gevallen, en daar gaat die foto over.
Iedereen die niet blind achter Israel aanloopt en niet alles gelooft wat er van hun nieuwsdiensten afkomt maakt zich ‘verdacht’ om Israel in een kwaad daglicht te willen stellen. Ik ga er van uit dat het de lange stroom schendingen van mensenrechten, excessief geweld, voortzetting van de bezetting, afslaan van vredesonderhandelingen zijn waarmee Israel zichzelf in een kwaad daglicht stelt. Ik hoef dat hier niet allemaal te herhalen, het is ruimschoots bekend.
Verder blijk jij in je woordkeuze dus een aanhanger van paradigma twee, het zijn twee partijen die alletwee schuld treft. Ook die hebben we al tig keer gehad Tjerk. Hier is geen sprake van een tango en ook niet van ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’. Ga nog maar even terug naar de ‘paradigmastrijd’, want het wordt een beetje vervelend om daar weer opnieuw over te beginnen, terwijl je dat al in vele bijdragen op dit weblog terug kunt vinden.
beste anja
inderdaad letten we nog op?
Ideologische journalisen zijn veelal traag van begrip. Neem bijvoorbeeld Alex Burghoorn van de Volkskrant. Vandaag schrijft hij in zijn krant:
‘Hamas geeft Israël lijst honderden gevangenen voor ruil.
Van onze correspondent Alex Burghoorn
JERUZALEM – De islamistische Hamas-beweging heeft Israël een lijst overhandigd met de namen van zeker enkele honderden Palestijnse gevangenen die Hamas wil ruilen tegen Gilad Shalit, de Israëlische soldaat die tien maanden geleden bij de grens van de Gazastrook is ontvoerd…
Strijders van Hamas hebben Shalit in juni op Israëlisch grondgebied ontvoerd. Nadat een groots legeroffensief in de Gazastrook zijn bevrijding niet dichterbij had gebracht, is Israël met Egyptische bemiddeling onderhandelingen begonnen.’
Zie: http://www.volkskrant.nl/buitenland/article414202.ece/
Hamas_geeft_Israel_lijst_honderden_gevangenen_voor_ruil
Twee opmerkingen: Waarom gebruikt Alex Burghoorn de kwalificatie ‘ontvoerd’ voor een krijgsgevangen genomen zwaar bewapende Israelische tankschutter die onderdeel uitmaakte van een leger dat de Palestijnse burgers in Gaza terroriseerde? Vanwaar die verdraaiing van feiten? Ook Burghoorn weet dat volgens het internationaal recht een volk zich gewapend mag verzetten tegen een bezetter. Dat gebeurde hier. Israel bezet Palestijns gebied al bijna 40 jaar lang en negeert daarmee al vier decennialang VN-resoluties. Dit is de kern van het conflict. Aangezien de Palestijnen zich tegen het Israelische leger mogen verzetten, kan er ook geen sprake zijn van ”ontvoeren.” Tegelijkertijd is het zo dat het ontvoeren van Hamas-ministers door Israel wel in strijd is met het internationaal recht. Israel heeft geen rechtsgrond om democratisch gekozen volksvertegenwoordigers te ‘arresteren’ zoals de Volkskrant en de andere Nederlandse commerciele massamedia dit noemden. Nee, die ministers werden nu juist ‘ontvoerd.’ Hoe komt het dat dit niet tot Alex doordringt? Een maand of negen geleden schreef ik:
‘Terwijl de propaganda van Olmert ongeclausuleerd door Alex en andere westerse correspondenten wordt doorgegeven, confisqueert Israel nog meer Palestijns gebied op de Westbank. Maar ook dat verzuimt Burghoorn te melden. De Volkskrant wil het beeld oproepen dat onschuldige jongens ineens vermoord, gewond of ontvoerd zijn door gewelddadige Palestijnen. Notabene een jongen van negentien met een bril. Vandaar dat de Volkskrant in een commentaar schrijft; “Dat Israel de Palestijnse overval niet over zijn kant laat gaan, is begrijpelijk.’ Dit is geen journalistiek meer, maar propaganda. De Volkskrant gedraagt zich als de Pro-Israel lobby. Blokker heeft gelijk. Het wordt tijd om te vertrekken bij de Volkskrant, hij als columnist en wij als abonnee.’ Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/07/de-volkskrant-6.html
‘Ook het gebruik van het woord ”ontvoering” is tekenend voor de gekleurde manier waarop bericht wordt. Worden militairen ontvoerd in een gewapend conflict? Nee, ze worden gevangen genomen, krijgsgevangen. Van ontvoering is pas sprake als het een burger betreft. Deze 19-jarige korporaal is een militair zodra hij achter zijn machinegeweer op een tank zit.’ Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/06/de-israelische-terreur-44.html
Burghoorn kwalificeert de terreur van het Israelische leger tegen de Palestijnse burgerbevolking als ‘een groots legeroffensief.’ Groots??? Hoe groots? Bedoel je grootscheeps Alex, of groots, prachtig, fier? Volgens mij heb je je helemaal laten meeslepen, en is dit een schitterende Fehlleistung. Een Freudiaanse slip of the pen. Kijk de dikke Van Dale er nog eens op na, Alex, dan weet je tenminste wat je schrijft. Legeroffensief??? Hoe nu Alex? Een legeroffensief is tegen een ander leger gericht, met tanks en veldslagen. Een zwaar bewapend leger dat tegen licht bewapende milities en een burgervolking in actie komt, is niet bezig met een offensief maar met een slachtpartij. Dat heb ik met eigen ogen kunnen zien Alex. Beste collega, misschien is het goed als je een keer bezet gebied ingaat en van daaruit enkele maanden bericht. Of jaren, net als Amira Hass, de joods-Israelische verslaggeefster van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz die in bezet gebied leeft en uit eigen ervaring bericht over de dagelijkse terreur van het Israelische leger en de Israelische bezettingspolitiek. Neem een voorbeeld aan haar, in plaats van de berichten van de internationale persbureaus over te schrijven en het nakwaken van de Israelische overheidspropaganda. Stel je in godsnaam een beetje onafhankelijk op.
stan
zover als ik me kan herinneren valt israel de gazastrook binnen op de paasdagen
dus ook dit keer verbaasd t me helaas niet
Beste Anja,
Ja, die paradigma’s. Heb ik wel eens gelezen. Het legt goed uit hoe verschillende interpretatiekaders ‘werken’, maar niet zo goed hoe mensen met verschillende interpretatiekaders met elkaar in gesprek kunnen komen.
Hoe dan ook, ik denk dat het in dat gesprek belangrijk is wel bij de feiten te blijven.
Feit 1: Het zijn de nieuwsberichten waar jij zelf naar verwijst die met dit verhaal komen.
Feit 2: Beide bronnen waren berichten van Al-Jazeera. We mogen er vanuit gaan dat deze omroep zich bewust is van kleuring door de Israëlische overheidswoordvoerders en deze kleuring in hun berichtgeving corrigeert.
Feit 3: Eén van de berichten (nu verwijderd, maar waaruit ik citeerde) laat een woordvoerder van de Islamitische Jihad zelf aan het woord die ook zegt dat ze ‘operaties’ uitvoerden.
Ik neem aan dat met ‘operaties’ niet een collecte voor het lokale kinderziekenhuis werd bedoeld, maar iets in de trant van het plaatsen van explosieven, graven van tunnels en het afvuren van mortiergranaten.
Kortom: over het gebeurde zijn alle betrokkenen het wel eens.
Feit 4: Er zijn bij deze actie geen burgerslachtoffers omgekomen, en al helemaal geen meisjes van 11. (Die moet je er dan ook niet bijhalen)
Dus wat hebben we: Palestijnse strijders die gevechtshandelingen verrichtten tegen het Israëlische leger en Israëlische soldaten die gevechtshandelingen verrichtten tegen die Palestijnse strijders.
Alleen vanuit paradigma 3 bezien is dit weer een daad van agressie van het Israëlische leger, en dan wordt natuurlijk ook de vraag wat welk snode plan die daad van agressie motiveert.
Wanneer men deze actie beziet vanuit paradigma 2 (twee strijdende partijen met beide schuld), wat volgens mij het meest neutrale standpunt is, dan kan men ook zuiver militaire verklaringen onderkennen (en ik denk dat het redelijk is te veronderstellen dat die ook nog wel eens een rol spelen in dit soort uitwisselingen van gewapend geweld).
Het israëlische leger hoeft zich niet te laten welgevallen dat ze bestookt wordt, of voorbereidingen voor militaire actie te laten passeren. Tanks en gevechtshelikopters vormen de meest effectieve bescherming voor de eigen manschappen in combinatie met slagkracht.
Zou het Israëlische leger rekening houden met de beeldvorming bij degenen die paradigma 3 aanhangen, dan mag ze zich laten beschieten en koest houden. En waarin ligt de winst als we dat doen?, zal de overheid en het leger zeggen; vanuit paradigma 3 zijn wij toch de eeuwige boeman.
Paradigma 3 maakt ook dat je met twee maten meet. Hoewel Palestijnse strijders militaire acties uitvoerden, hebben niet zij, maar Israël het bestand geschonden; want het Palestijnse volk heeft, zo zeg je, het recht zich te verzetten tegen onderdrukking. Zeker, maar je laat buiten beschouwing dat ze de aanwezigheid van een Joodse staat in Palestina überhaupt als onderdrukking beschouwt. Bovendien kan men ook daar niet van twee walletjes eten: ofwel men heeft een bestand, ofwel men pleegt gewapend verzet. Je kunt niet gewapend verzet plegen en dan verwachten dat de andere partij stil blijft zitten.
Vanuit paradigma 3 is het wel een blijk van Hamas’ goede wil wanneeer ze geen burgerslachtoffers maakt, maar geen blijk van de Israëlische goede wil, wanneer die zich aan dezelfde spelregels houdt (zoals uit de berichten waar jij naar verwijst, blijkt) en eveneens nalaat burgerslachtoffers te maken.
Dat is gewoon meten met twee maten, en dat maakt je betoog er voor mensen die het conflict bezien vanuit een ander interpretatiekader (paradigma 1 of 2) niet geloofwaardiger op.
Vanuit paradigma 3 is een omgekomen strijder een nieuw bewijs van het onrecht dat Israël mensen aandoet. Maar de man voerde militaire operaties uit. Hij wist waar hij aan begon. Het plaatje communiceert iets anders: kijk eens wat Israël mensen aandoet.
Conclusie: vanuit paradigma 3 is dit weliswaar een nieuw bewijs van Israëls agressie, maar vanuit paradigma 3 is alles wat Israël doet (behalve op de rug gaan liggen en de pootjes in de lucht steken) een bewijs van Israëls agressie.
De realiteit is echter dat Israël weliswaar een bezettingsmacht is, maar zichzelf ziet als dat kleine volkje omringd door vijanden, en dat er daarnaast vanuit militair-strategisch oogpunt ook nog gewoon sprake is van twee partijen die regelmatig op elkaar schieten. Je kunt die niet zomaar alles eenzijdig belichten vanuit paradigma 3, omdat de werkelijkheid gelaagd is en meerdere vlakken bevat.
Het helpt niet, Tjerk. Sorry.
Hoe mensen vanuit verschillende paradigma’s met elkaar in gesprek kunnen? Voornamelijk niet. Ik ben niet meer geinteresseerd in maar te blijven hakketakken over of wat ik te melden heb wel de juiste visie is. De situatie in Palestina is voor mij veel te urgent, en veel te echt, en veel te erg om op jouw wijze een beetje te blijven steggelen. Jij vind wat ik te melden heb, en wat andere mensen melden die de situatie heel goed kennen niet relevant? Dan niet, Tjerk. Jammer dan.
Nee, ik zeg niet dat wat jij te melden hebt irrelevant is (als ik dat vond zou ik mijn tijd anders besteden dan met veel moeite argumenten te formuleren die op dove oren vallen).
Wat ik zeg is dat de voorstelling die je in je stukje wekt niet strookt met de feiten uit de berichten waar je naar verwijst.
Staaltje van: de feiten worden aangepast aan het paradigma.
Dan zijn we het daar ook al niet over eens, Tjerk.