De uitruil: twee dode lichamen van Israelische soldaten tegen vijf Libanese gevangenen waaronder de beruchte Samir Koentar die in 1979 een vader en zijn vierjarig dochtertje vermoordde. De Israeli’s treuren om hun doden, Libanon viert de terugkeer van hun helden. Het is verleidelijk voor veel media om er meteen een wedstrijd van te maken over goed en kwaad, tussen barbarij en beschaving. Hoe kan Hezbollah juichen bij de terugkomst van een kindermoordenaar terwijl de ouders van Ehoud Goldwasser en Eldad Regev huilen om hun dode zoons?
Het zal niemand zijn ontgaan: de strijd wordt op twee fronten tegelijk gevoerd, en dit is de paradox: militair wint degene die de meeste slachtoffers weet te maken aan de andere kant, maar de strijd om de beeldvorming in de media en in de publieke opinie wordt gewonnen door degene die zichzelf als slachtoffer van die andere kant weet te presenteren. Met de beeldvorming van Israel gaat het de laatste tijd niet goed: teveel beelden zijn er naar buiten gekomen over het kolonistengeweld, over het alledaagse geweld van het leger tegen Palestijnse burgers. (Zie ook mijn reactie bij de posting hieronder, met nog wat voorbeelden) Dit is een uitgelezen moment om Israel weer even aan de beschaafde slachtofferkant neer te zetten, en de andere kant als juichende en barbaarse kindermoordenaars.
Ten overvloede dit nog een keer: ik heb geen enkele sympathie voor aanvallen op burgers. Ik ben er altijd tegen. Maar dat gezegd zijnde is dit wat we niet lezen en zien, of alleen ergens verstopt achterin de artikelen: er wacht nog de overdracht van de stoffelijke overschotten van zo’n tweehonderd door Israel gedode Libanese en Palestijnse strijders. Zouden die ouders niet huilen van pijn? Kinderen die worden gedood, het is altijd vreselijk. Maar wacht even: hoeveel Palestijnse kinderen waren er ook weer gedood? Vanaf september 2000 zijn dat er 1047. En 123 Israelische kinderen. In 2008: 4 Israelische kinderen, 69 Palestijnse. Voor die kinderen maakt het niet uit of ze Palestijns of Israelisch waren, ze zijn dood, ze zijn schuldeloze slachtoffers, ze hadden niets te maken met de oorlog die Israel voert tegen de Palestijnen, en tegen Libanon. En hun ouders rouwen zoals ouders overal.
Koentar heeft bloed aan zijn handen. Net als het Israelische leger en hun bevelhebbers. Zijn we dit al vergeten? Vlak voor Israel de laatste oorlog tegen Libanon beeindigde bombardeerden ze nog met een massa clusterbommen, waar ook na hun aftocht nog vele Libanese kinderen door zijn omgekomen. Ook die ouders rouwen.
Remember these children, hier.
Wat bij mij bleef hangen is wat Peres zegt in het voorpaginastuk in de Volkskrant van vandaag: ‘Israël is in tranen’, zei president Shimon Peres. ‘Waar is de hoogste morele overwinning geboekt? Hier bij de rouwkaarsen, en niet daar. Libanon heeft zichzelf te schande gemaakt.’
De rouw kan ik onmiddellijk begrijpen. Het moet verschrikkelijk zijn om na zo lang wachten en hopen de bevestiging te krijgen dat je kind dood is. Maar wetend wat er verder allemaal op dit moment plaatsheeft en de rol van Israel daarbij kan ik niet accepteren dat dit een ‘morele overwinning’ wordt genoemd.
Wat ook ontbreekt in dit verhaal is info over de strafmaat. Volgens de site van BuZa van Israël werd hij veroordeeld tot vijf keer levenslang plus 47 jaar cel. Kuntar heeft een verschrikkelijke misdaad begaan, maar voor onze begrippen is dit een gigantisch hoge straf.
Drukte per ongeluk op de verzendknop.
Anja, wat ik bedoel te zeggen is dat niet de media er, zoals je zegt, meteen een wedstrijd in goed en kwaad van maken. Dat doen alle hoofdrolspelers aan beide zijden zelf. Dus daarover berichten de media.
Maar wat veel media verzuimen te doen is een evenwichtig beeld te schetsen, het verhaal van goed en kwaad in een breder perspectief te plaatsen door volledige informatie en opening van zaken te geven. Daarmee erkennen die media kleur, kiezen ze partij. En dat valt hen wel zwaar aan te rekenen.
Ja. Israel had erg veel behoefte aan een ‘morele overwinning’ dus proberen ze er dat van te maken.
Als ik tijd had zou ik nu de berichtgeving in de kranten die ik krijg, dat zijn er vier, eens naast elkaar leggen – dezelfde gebeurtenis, dezelfde feiten, en wat maken ze ervan? Wat vermelden ze wel, wat niet? En inderdaad, worden de gebeurtenissen in een kader geplaatst, in de verhouding tussen Israel en Libanon, die er een aanvalsoorlog van Israel op heeft zitten die honderden doden heeft gekost en die niet door Israel is gewonnen?
En dan de details. In de Volkskrant stond dat Koentar werd omarmd door een baardige man. Relevant? Waarom?
En waar overschrijdt de berichtgeving de grens van weergeven hoe er in Israel en Libanon op gereageerd wordt, wat ze horen te doen, naar wat de verslaggever er tussen de kieren door kennelijk zelf over denkt?
Het zou een mooie case-study zijn.
Ik kwam al zoekende naar de getallen over dode kinderen op Allison Weir, die de Amerikaanse media analyseert. Zouden we hier ook systematischer moeten doen.
Maar ik probeer aan mijn dossier te werken. Hoofdstuk over terrorisme, bijna hetzelfde onderwerp. Dus met enige spijt laat ik het nu liggen.
Maar dit kwam ik net tegen, voor het geval iemand denkt dat het inslaan van een kinderschedeltje een typische eigenschap is van Arabische terroristen. Het gaat over de getuigenis van een Israelische soldaat. Het was 29 oktober 1948. Het dorp Al Dawayma, vlak bij Hebron, was veroverd door het 89ste bataljon van de 8ste brigade van de Palmach. Het dorp had geen tegenstand geboden. De eerste golf soldaten vermoordden tussen de 80 en 100 dorpelingen, mannen, vrouwen en kinderen. De kinderen werden vermoord door ze de schedels in te slaan met knuppels.
Er gebeurde nog meer, mensen die opgesloten werden in hun huizen, zonder water en voedsel, en hoe die huizen toen werden opgeblazen. Een soldaat kreeg het bevel twee oude vrouwen in een huis op te sluiten voor het werd opgeblazen, hij weigerde, iemand anders deed het wel. Een soldaat schepte op dat hij een Arabische vrouw had verkracht. Een vrouw, met een kleine baby, werd gespaard en moest de binnenplaats schoonhouden voor de soldaten. Ze werkte een dag of twee, toen werd ook zij doodgeschoten, zij en de baby. Hoe minder Arabieren hoe beter, werd er gezegd. Er was in Al Dawayima geen huis zonder doden.
Het bloedbad vond plaats toen de oorlog al was afgelopen.
Geen van de soldaten stond ooit terecht.
Het staat in het onderzoek van de historicus Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947 – 1949. Gepubliceerd in1987. Het wordt bevestigd door Ilan Pappé.
@ Anja,
Bij 3 schrijf je: …En waar overschrijdt de berichtgeving de grens van weergeven hoe er in Israel en Libanon op gereageerd wordt, wat ze horen te doen, naar wat de verslaggever er tussen de kieren door kennelijk zelf over denkt?…
Op http://www.stopdebezetting.com/wereldpers/reactie-stan-van-houcke-op-nrc-artikel-ruil-begint-tussen-israel-en-hezbollah.html
staan Reacties door Stan van Houcke op een NRC artikel.
Hij schrijft o.a.: …Het bewust misinformeren van het westerse publiek is in feite een misdaad, omdat het uiteindelijk terreur legitimeert.
Gisteren bracht de NRC het bericht dat “Ruil begint tussen Israel en Hezbollah.” Maar liefst zes kolommen breed om dit te vertellen: “Hezbollah draagt lichamen twee Israeliers over om, ‘Het Monster’ terug te krijgen.”…
Met deze discussie wordt de effect van de wederzijdse propagandaoorlog bewestigd.
En trapt men zelf in deze val. Door hieraan mee te doen door feiten te zoeken welke de mening versterken wordt deze oolog gevoed en zal zich eerder versterken.
Is het niet zinvoller door niet te oordelen (al dan niet gebaseerd op te weinig kennis)maar de beide partijden te begrijpen. Alleen als strijdende partijen begrip hebben voor elkaar is kan er een basis zijn welke een oplossing mogelijk maakt.
Dat is paradigma 2, Jaap. Misschien ken je dat nog niet, en ga dan even lezen: hier.
Niet oordelen betekent dat je de overheersende partij zijn gang laat gaan, en dat is wat de EU tot onze schande al een hele tijd doet. We hebben ons namelijk verplicht aan mensenrechten en internationaal recht, en niets doen betekent dat je je medeplichtig maakt aan de schendingen ervan.
En het probleem is niet het wederzijdse gebrek aan begrip, zoals je dat in de paradigmastrijd kunt lezen. Het probleem is dat de ene partij het land van de andere wil hebben.
Dus: informeer je. Dan komt je conclusie – lees je oordeel – vanzelf, als je tenminste hart, hersens en een geweten hebt en niet aan de kant wil blijven staan terwijl een compleet volk in de pan wordt gehakt. Had je gewild dat de gehele wereld niks had gedaan en aan de kant was blijven staan toen Nederland bezet was, en de joden werden afgevoerd?
Anja ik stel niet dat er geen compromissen kunnen worden gesloten maar dat discussies als deze weinig of niets bijdragen aan een oplossing. Deze kan alleen door de betrokkenen worden opgelost. Hoemeer er aan de touwtjes van de kluwen wordt getrokken des te minder is er de ontwarring mogelijk.
Verder was de vervolging van de joden niet de reden de wereld van hitler te bevrijden.
En meer in het heden waar was en is de politiek? in afrika honderduizenden doden door interne geschillen.
En nog meer mensen sterven door de armoede.
ps. ik vind het ontroerend wanneer ik zie wanneer een verdreven Palestijn huilt omdat hij verdreven is van zijn land en daardoor het graf van zijn voorouders niet kan bezoeken. Maar ik ken ook in nederland mensen die door economische redenen verdreven zijn van hun geboortegrond. (deze werd te duur) en het graf van hun voorouders er niet meer is deze is al vele keren geruimd omdat de grond te duur is. Misschien relativeer ik te veel.
Ik hoef alleen maar te herhalen wat ik al heb gezegd, Jaap.
De ‘betrokkenen’ gaan het niet oplossen zonder inmenging van buiten, er is al permanente inmenging van buiten: Israel zou geen poot hebben om op te staan zonder de gigantische steun van de VS. Zoals wij het destijds ook niet opgelost zouden hebben zonder de inmenging van de Geallieerden.
Verder helpt het vooral helemaal niks om het ene onrecht tegen het andere weg te strepen. Alsof dat betekent dat je op je luie kont kan blijven zitten en het comfortabel vanaf de bank of vanachter je PC aan kunt kijken. O sterven er mensen van armoede? Nou dan kunnen daar een paar honderd Palestijnen ook nog wel bij, daar hebben wij niks mee te maken. Dus je bedoelt: als we niet alle onrecht in de wereld in één keer kunnen tegengaan doen we maar liever helemaal niks?
‘Misschien relativeer ik te veel’ lijkt met voor die houding wel een fraai eufemisme.
Jaap, wat je daar zegt is flauwekul. Jij vindt het “ontroerend” dat een palestijn het graf van zijn voorouders niet kan bezoeken?. jaap, daar is niets ontroerend aan. wrsl. kan deze palestijn zijn familie ook niet zien aan de andere kant van de grens, of een andere palestijn kan niet met zijn gezin leven,omdat hij net een huis te ver woonde in jerusalem en nu opeens niet meer jerusalem inmag en achter de Muur terechtgekomen is, terwijl zijn vrouw en kinderen een ander permit hadden. of kinderen die van de ouders gescheiden worden, of een palestijnse mevrouw die in Israel woont, al 12 jaar getrouwd is met iemand die een permit van de westbank heeft, 4 kinderen, en opeens wordt mevrouw gearesteerd omdat ‘ze onderdak verleent aan een illegaal” en ze krijgt 2 jaar gevangenisstraf. De man verdwijnt 3 jaar achter de tralies, en de kinders zijn alleen, en zo kan ik nog wel doorgaan. daar is niets “ontroerends” aan. Dat is iets om je heel boos over te maken. En ja, overal vind je onrechtvaardigheid en armoede, maar deze onrechtvaardigheid wordt bedreven met instemming van onze regering, en de armoede (Gaza en de westbank) wordt kunstmatig in stand gehouden, met medeplichtigheid van ons ‘vrije en democratische ‘ westen.
Zo vind je altijd wel een excuus om je mond dicht te houden.
Omdat het vakantie is en het me een lekker regenachtige-namiddag-klus leek, heb ik (een poging tot) een case study gemaakt van vier kranten die afgelopen week hebben bericht over de uitruil van Libanese, Palestijnse en Israëlische gevangenen. Hoe berichten die kranten erover, welk vertelperspectief kiezen ze, hoe verhouden zich de feiten tot de eigen observaties, duidingen of interpretaties en wie citeren de verslaggevers?
De artikelen die ik heb genomen kwamen uit de Volkskrant, Trouw, de NRC en BN/DeStem.
Omdat je een referentiepunt moet hebben, heb ik het ANP-bericht van 16 juli genomen waarop alle verslaggevers zich hebben gebaseerd.
In dat ANP-bericht staan 14 feiten opgesomd. Ik heb eerst gekeken of en hoe die feiten door de vier kranten zijn overgenomen (A). Dan weet je eigenlijk al een heleboel.
Vervolgens heb ik alle citaten uit de artikelen gehaald en met een kleur aangegeven of een Israëli werd geciteerd, of een Libanees/Palestijn (B).
Daarna heb ik uit alle artikelen de passages, zinnen of zinsdelen op een rij gezet die of over een feit gingen dat niet in het ANP-bericht stond, of een observatie of interpretatie van de verslaggever zijn. Ik noemde dat ‘duiding’. Alle dingen dus die je als lezer op gezag van de verslaggever moet aannemen (C).
Met name die laatste rubriek riep bij mij een zooi kritische vragen op en die heb ik onder elkaar gezet (D). Hier en daar onderbouwd met eigen bronnenonderzoek.
En ten slotte heb ik van elk artikel de passages, zinnen of zinsdelen die een feit waren, een citaat of een duiding bij elkaar gezet en de woorden geteld. Dat liet zich weer keurig vertalen in percentages en daar heb ik weer een diagram van gemaakt. Het is een aardige oefening om eerst de artikelen te lezen en zelf te schatten, hoeveel informatie een feit of citaat is en hoeveel informatie de opinie of duiding van de verslaggever is.
Ik was nog van plan, te toetsen vanuit welk vertelperspectief de verslaggevers schreven. Maar die moeite kon ik me besparen: ze schrijven allemaal vanuit het perspectief van Israël. Daarover gaan dan ook enkele van mijn vragen. Je zou dat zelfs nog kunnen uitsplitsen naar jouw paradigma’s, maar ik vond het wel mooi zo. Het is voor het grootste deel paradigma 2 en een zinniger vraag is of verslaggevers dat zelf beseffen. Er hangt natuurlijk een hele discussie aan. Paradigma 2 heeft ook trekken van hoor- en wederhoor en beide kanten belichten (waar twee vechten hebben twee schuld). De verslaggevers berichten ook wel over beide kanten – die van BN/DeStem is zelfs de hele dag in Libanon geweest en bericht uitsluitend over wat hij daar meemaakte. Maar.. nou ja, kijk zelf maar.
Ik heb van het geheel een digitaal bladerboekje gemaakt dat je hier kunt lezen. Bovenin het menu zit een knop ‘full screen’ voor betere leesbaarheid. Je komt er weer uit met ‘escape’. Zijn de letters nog te klein, dan kun je de pagina’s in full screen ook nog vergroten.
Wie het als pdf wil lezen: klik hier
Wie het als word-document wil lezen: klik hier.
Het plaatje op de voorkant komt van AlJazeera en dat op de achterkant is van Dan Wasserman.
Beste Anja,
’89ste bataljon van de 8ste brigade van de Palmach’
Dat kan toch helemaal niet!
Moet ik dan de rest van het verhaal wel geloven?
Morris, pag 222: “The village was captured by the 89th Battalion (8th Brigade) without a fight”.
Aangezien ik niets weet van bataljons en brigades kan het zijn dat er niet ‘van’ had horen te staan. Of je de rest wilt geloven moet je zelf weten. Je kunt het natuurlijk ook zelf lezen. Het wordt algemeen erkend als standaardwerk, de feiten die Morris boven tafel heeft weten te krijgen worden door historici niet aangevochten.
Dank je voor de toelichting, Anja.
Benny Morris houd ook ik voor een integer en betrouwbaar historicus, maar ik zou toch geneigd zijn daaraan te twijfelen als hij inderdaad dat bataljon van de Palmach die misdaden laat begaan.
Dat is dus niet zo; hij laat de ‘van’ weg omdat het vanzelfsprekend om de Haganah gaat.
Je hebt natuurlijk gelijk met de opmerking dat het inslaan van een kinderschedel niet typisch Arabisch is. Ook Israëliers (en Nederlanders, Engelsen, Russen) hebben in oorlogen even verschrikkelijke dingen gedaan, en zijn ook vaak ongestraft gebeleven.
Het punt is echter dat de misdaden van Kuntar als heldendaden worden gezien. Het is geen ander wapenfeit dan die moorden, waarvoor hij gehuldigd wordt. Hamas en Hezbollah keuren het nu eenmaal officiëel goed om Israëlische burgers, zelfs kinderen te vermoorden en ondernemen dan ook acties met als enige doel om burgers om te brengen.
Je kunt veel kritiek op de Israeliers hebben, maar zover gaan ze toch niet.
Dat lijkt mij een belangrijk verschil. Je mag daar natuurlijk heel anders over denken, maar het is toch wel iets om in de analyse van de Nederlandse pers mee te nemen.
Daarin verschillen we dus inderdaad grondig van mening, Ton. Want jij neemt het aan dat Kuntar wordt toegejuicht omdat hij een kindermoordenaar zou zijn. Dat weet je niet. Dat wordt gesuggereerd in de westerse kranten. Libanon juichte hun vier gevangenen toe omdat ze het als een overwinning zagen dat hun mensen terug waren gekomen, waaronder mensen die al dertig jaar in de gevangenis hadden gezeten. Dat er dertig jaar geleden een Israelisch kind was gedood vonden veel Libanezen kennelijk niet het belangrijkste, wat enigszins begrijpelijk is als je bedenkt hoeveel Libanese kinderen er zijn gedood door Israel. Een veelvoud. En hoeveel Libanesen er zijn die Kuntar helemaal geen held vinden weet jij ook niet.
Het hoort niet bij de mooiste menselijke eigenschappen om weinig gevoel meer op te kunnen brengen voor de slachtoffers aan de andere kant, als je zelf zoveel slachtoffers te betreuren hebt, maar daarin zijn de Israeli’s nou werkelijk geen haar beter. In Israel kon de man die verantwoordelijk is gesteld voor de moord op 1700 Palestijnen in het kamp Sabra en Shatila – een massa vrouwen en kinderen ook, (de moord werd gepleegd door de falangisten, bondgenoten van Israel, onder hun toezicht), die man kon president worden van Israel. Sharon. Niet alleen een monster, maar een duizendvoudig monster. Gevierd als redder van de natie. Hij en vele anderen in de opeenvolgende Israelische regeringen en in het leger hebben handen die druipen van het bloed. Heeft iemand het daar ooit over? Dat je als meervoudig oorlogsmisdadiger gewoon een ‘beschaafd’ land mag besturen?
Nationalistische verzetsgroepen als Hamas en Hezbollah hebben niet dezelfde middelen als Israel. Ze hebben geen leger dat honderden, duizenden mensen kan doden vanuit de lucht. Hun verzet, dat soms ook tegen burgers is gericht, wordt wel als ’terreur’ omschreven, de staatsterreur van Israel, dat niet minder is gericht tegen burgers niet.
Hoever Israel gaat in het doden van burgers, Libanese en Palestijnse, een veelvoud van de Israelische burgers wil jij kennelijk nog niet tot je door laten dringen, Ton. Je verstopt je achter het feit dat Israel dat altijd erg omslachtig en hypocriet verhult en wij geneigd zijn om ze te geloven. Waar het gewoon op neer komt is dat jij kennelijk nog steeds graag wilt geloven in de hogere beschaving van Israel. Daar is feitelijk gezien geen enkele reden voor. Ik acht hele gezinnen aan flarden schieten vanuit de lucht niet hoogstaander dan het doodslaan met een knuppel – nog afgezien dat ook de zionistische terreurgroepen op dat vlak een reputatie hebben opgebouwd. Voordat ze een leger hadden om het vuile werk over te nemen deden zij het ook met knuppels. Zie Morris.
Je laat je te veel leiden door het beeld dat Israel graag wil verspreiden. Je bent niet kritisch genoeg en gelooft ze kennelijk op hun woord en niet op hun daden. En je gelooft de westerse visie die in onze media doordringt – Arabieren zijn terroristen van nature, Israelis’s zijn westers en dus veel beschaafder – je maakt het je veel te makkelijk.
(En Morris zegt Palmach. Niet dat dat mij maar ene moer uitmaakt, welke van de zionistische terreurgroepen het deed. Het lijkt mij volstrekt irrelevant. )
Beste Anja,
Je laatste opmerking tussen haakjes verbaast me. De confessie dat de precieze historische toedracht – wie wat deed – je geen moer uitmaakt, geeft weinig vertrouwen in dat wat je schrijft, echt zo is.
Bovendien is het wel degelijk relevant. De Haganah was het ‘officiele’ ondergrondse leger van de Joden in Palestina. Als die dat bloedbad hebben aangericht, is dat veel ‘erger’ (voor de reputatie van Israel) dan wanneer het de Irgun of de Stern gang was. Eigenlijk help ik je dus een beetje. Los daarvan, Palmach kan gewoon niet, want dat was een club van zo’n 2000 man; als je dat opsplitst in minimaal 8 X 89 gevechtseenheden, dan krijgen die een grootte van 2-3 man. Ik weet ook niets van militaire zaken, maar daarmee kun je niet confortabel een dorp uitmoorden.
Wat daarvoor betreft: je doet met mij wat je bij anderen altijd afkeurt: je weet precies wat ik denk en geloof. Ik heb zelf niets gezegd over de hogere beschaving van Israel, dat Israeliers veel beschaafder zouden zijn dan Arabieren, omdat ze westers zijn, dat ik alles geloof wat ze zeggen. Dat neem je allemaal maar aan.
Ga jij je vooral bezighouden met welke van de Israelische terreurgroepen het exact was die deze schedeltjes insloeg, Ton. Mij lijkt het voor de reputatie van Israel, waar jij je meer druk over maakt dan ik, niet veel uit te maken.
“Je kunt veel kritiek hebben op de Israeliers hebben maar zo ver gaan ze toch niet”, zei je, a. gaan ze wel zo ver, b. maak ik daar uit op dat jij denkt dat Israel op een of andere manier verheven is boven wat de andere kant doet. Ik heb daar nu genoeg over gezegd. Wat ik te melden heb komt kennelijk niet bij jou aan, wat jij verder te melden hebt zegt mij niks.
Het beste verder, Ton.