(Mensen in Gaza wachtend op medische hulpgoederen uit het buitenland)

Het is niet de eerste keer en zal ook niet de laatste zijn, dat Israël onder druk van de internationale gemeenschap – de VS, Europa – iets belooft en vervolgens voortvarend aan het werk gaat om elke afspraak meteen te saboteren. Zo was dat met de zogenaamde beloofde bouwstop van de nederzettingen, van zoveel uitzonderingen voorzien dat het uiteindelijk bijna nergens over ging, en zo is het ook gegaan met de belofte om de blokkade van Gaza te verlichten.

In juni 2010, na de blamage van de doden op het Turkse schip van de flottielje die naar Gaza zou gaan, beloofde Israël een aantal zaken – mede om duidelijk te maken dat er helemaal geen reden was om schepen naar Gaza te sturen. Met veel tamtam werd beweerd dat er in Gaza helemaal geen nood was en dat was ook de boodschap die er via de hasbara-kanalen Europa binnen gezonden werd. Schaarste in Gaza? Ze hebben daar zowaar een sjieke winkelgallerie! Waar zeuren ze over!

Dit is wat Israël beloofde, onder andere: de publicatie van de lijst met goederen die Gaza niet in mogen, zodat duideijk is wat wel, het toestaan van de import van bouwmateriaal dat bestemd is voor de internationale projecten, met name van de UNRWA die verantwoordelijk is voor het bouwen van scholen en het herstel van woningen en ziekenhuizen, een uitbreiding van de capaciteit aan de grensposten waar de goederen binnenkomen en worden gecontroleerd, een versoepelde procedure voor mensen die om humanitaire en medische redenen Gaza uitmoeten, en voor hulpverleners die erin moeten.

En wat kwam daarvan terecht? Niet zo veel. De verenigde mensenrechtenorganisaties plus Europese hulpverlenende instanties die veel met Gaza te maken hebben, Amnesty, en onder andere Cordaid, Icco, IKV Pax Christi, Oxfam, Save the children en nog een indrukwekkende lijst organisaties, hebben gezamenlijk een rapport uitgebracht, Dashed Hopes, Continuation of the Gaza Blockade, hier te downloaden. Conclusie: Israël heeft zich weer eens niet aan de afspraken gehouden.

In plaats van de toegang tot Gaza van goederen te verdubbelen, is die afgenomen. Export is nog steeds vrijwel niet mogelijk, op een symbolisch transportje van aardbeien na.

Het is waar dat er meer consumptiegoederen Gaza binnenkomen, wat ik ook waar kon nemen in de ijskast in onze flat: boter uit Denemarken en in de badkamer luxe Israëlisch WC-papier. Dat betekent dat er in de winkels van alles te krijgen is, via de tunnels of vanuit Israël, en dat laatste betekent dat de prijzen voor sommige goederen niet meer zo gigantisch hoog zijn als een tijdje geleden. Maar nog steeds veel te hoog voor de gemiddelde Gazaanse familie.

Doordat er wel consumptiegoederen binnen mogen, maar geen grondstoffen waarmee de eigen inudstrie weer op gang geholpen kan worden, en doordat export vrijwel niet mogelijk is, is nog steeds bijna 40% van de mensen werkloos, en zijn vele bedrijfjes gesloten. En dat betekent weer dat nog steeds 80% van de mensen van buitenlandse voedselhulp afhankelijk is.

Er mochten wat meer Palestijnse zakenlieden Gaza uit en in, maar gewone mensen die familie wilden bezoeken, of naar de Westoever wilden om daar een opleiding te volgen, worden nog steeds geweigerd.

UNRWA heeft 25 projecten die in principe door Israël zijn goedgekeurd onder zich, maar van het bouwmateriaal dat daarvoor nodig is is maar 7% toegelaten. De toegang wordt stelselmatig gesaboteerd door eindeloze vertraging, extra onkosten, nieuwe regels, gesloten grensposten. Tot nu toe kwam de toevoer van bouwmateriaal niet boven de 11% van het niveau van vóór de blokkade.

Al met al is dit de situatie van de mensen in Gaza; elke dag is er tussen de 4 en 6 uur per dag geen elektriciteit, en soms nog langer. 60% van de bevolking krijgt maar eens in de vier of vijf dagen stromend water uit de kraan, voor een paar uur. Elke dag verdwijnen 50 tot 80 miljoen liter ongezuiverd rioolwater de zee in, die daardoor ernstig wordt vervuild, wat weer betekent dat het beetje gevangen vis ook vervuild is. Van het beschikbare water is 90% ondrinkbaar door de vervuiling. 78% van de tijdens de aanval verwoeste of zwaar beschadigde woningen is nog niet opgebouwd. En nog steeds gaan er patiënten dood omdat ze niet op tijd toestemming krijgen om Gaza uit te mogen voor medische behandeling. De UNRWA heeft door het gebrek aan schoolgebouwen – en ze geven de kinderen dagelijks al in twee ploegen les – 40.000 kinderen niet in hun scholen op kunnen nemen, ook al wordt er soms les gegeven in afgedankte containers. De afgewezen kinderen gaan nu naar de Hamas scholen.

Ook is er geen verandering gekomen in het handhaven van de zogenaamde ‘veiligheidszone’ tegen de grens met Israël aan. Die volstrekt arbitraire zone vreet 35% van het landbouwland op, en 85% van het viswater. Sinds die ‘versoepeling’ van de blokkade zijn zes burgers doodgeschoten en vijftig gewond in de bufferzone.

Het rapport besluit met aanbevelingen. Nog eens wordt eraan herinnerd dat de blokkade onder internationaal recht illegaal is, en het blijft dus belangrijk om opnieuw druk uit te oefenen op onze eigen regering, en actie te voeren, om de inwoners van Gaza een enigszins normaal leven te gunnen.

(De foto’s maakte ik vorige week, toen het NCCR in Gaza medische spullen uitdeelde aan de families die een gehandicapte thuis hebben – het meeste ervan bestaat uit incontinentieluiers)