Te gast: Joes Meens van Stichting Kifaia
Triggering Tramadol
Het is dinsdagmorgen, 23 november. Ik word wakker van het irritante gepiep van mijn beide mobieltjes die me duidelijk maken dat ik op moet staan. Na een lange dag reizen gisteren was er de pech dat ik net een kwartier te laat aankwam bij Erez crossing, en ze zijn daar onverbiddellijk. En dus was ik veroordeeld tot een nacht overblijven in Israël. Na een korte overweging – teruggaan naar Tel Aviv, waar Jan en Vincent verblijven of hier vlakbij in Ashkelon een hotel pakken – heb ik besloten voor het laatste, want ik was bekaf. Ik voel me behoorlijk brak want ik ben gisteren toch weer te laat gaan slapen. Ik heb weer eindeloos zitten werken aan een presentatie over geriatrische revalidatie. In een volgend leven ga ik toch iets doen aan dat grenzeloze perfectionisme!
Erez is appeltje-eitje en om 9:30 u zet ik weer voet op Palestijnse bodem. Aan beide zijden van de eindeloze corridor tussen Erez en Gaza zijn tientallen mannen bezig met het verpulveren van puin van wat ooit fabriekshallen van de Israëli’s waren Ze zijn jaren geleden kapotgebombardeerd en platgebulldozerd. Nu worden het staal van de bewapening en de kleine kiezeltjes uit de stenen herwonnen voor de bouw, want nieuw cement is onbetaalbaar. Wat een werk!
Aan Palestijnse zijde word ik, zoals gebruikelijk, opgewacht door een taxi. 500 meter verderop is de Palestijnse douane. Ik ben benieuwd hoe ik daar ontvangen zal worden want ik heb weer een hutkoffer aan medicijnen bij me. Op dringend advies van Anja heb ik geen alcohol meegenomen want de oude bekende trucjes van smokkelen werken niet meer. De ‘douaniers’, jonge mannen die geen woord Engels spreken, zijn duidelijk verrast met hun vondst en binnen no time staat de hele hiërarchie van customs om de pillenkar. Eén man spreekt een beetje Engels en ik probeer hem uit te leggen dat het allemaal pijnstillers en antibiotica zijn, naast allerlei wondverbandmiddelen. En dan wordt me ineens duidelijk dat men moeilijk doet over de 1000 tabletten Tramadol die ik bij me heb. Een sterke pijnstiller met enige morfineachtige werking. Maar daar zit ’m de pijn niet in. Tramadol is in Gaza erg populair want men denkt (met name jonge mannen denken) dat dit middel een verlenging van een orgasme geeft. Ik heb dat verhaal gehoord tijdens mijn vorige bezoek. Ik ken die bijwerking niet, ik weet wel uit ervaringen in mijn eigen praktijk dat je er goed misselijk en duizelig van kunt worden en dat oudere mensen er licht psychotisch van kunnen worden, in ieder geval iets heel anders dan heftig orgastisch… Uiteindelijk na heel veel heen–en–weer gebel met Fatma die op het kantoor van NCCR zich zorgen zit te maken, krijg ik de mededeling dat ik de koffer moet achterlaten en dat de Tramadol door het Ministerie van Gezondheidszorg ingenomen wordt en dat Fatma later de koffer met de antibiotica kan ophalen. Okee dan.
Net op het moment dat ik weer in de taxi stap komt er een Engels sprekende man aan, stelt zich voor als apotheker, inspecteur van de overheid. Een stevige discussie volgt over waarom ik medicijnen meebreng ‘want in Gaza is alles te koop’. Ik leg geduldig uit dat het bestemd is voor arme mensen die zelf geen geld hebben voor deze dure spullen. Dan een erg interessante discussie over Tramadol. Hij legt me uit dat dat spul in Gaza onder toezicht van de overheid verstrekt wordt omdat er veel jongeren verslaafd aan zijn. Interessant, want ik vraag naïef wat het dan doet. Hij lult er wat omheen, ik krijg geen duidelijk antwoord. Uiteindelijk vertel ik gehoord te hebben van de bijwerkingen op sexueel gebied. Hij ontkent noch erkent dat. Ik leg hem omstandig uit dat ik veel patiënten ken voor wie de reguliere pijnstillers als paracetamol en diclofenac niet afdoende zijn. Hij is niet te vermurwen. Het wordt ingenomen.
En dan worden ook al die andere spullen die ik bij me heb uitvoerig gecontroleerd. En ja hoor, die 50 condoomcatheters en 2 dozen verbandmiddelen zijn nèt over de uiterste houdbaarheidsdatum. Ik leg uit dat dat komt omdat 2 eerder geplande reizen waarin ik dit spul had mee willen nemen niet zijn doorgegaan en ik het ronduit zonde vind om ze weg te gooien. Ook nu weer is hij onverbiddelijk. En dus is het eindresultaat dat ik alsnog kan vertrekken, met koffer, zonder Tramadol en verbandmiddelen. En wat gaat er dan gebeuren met de Tramadol? Schertsend vraag ik of het zijn weg gaat vinden op de zwarte markt, of wellicht voor eigen gebruik….?? Nee, ze zijn nu officieel ‘ingeklaard’ en als we (NCCR) patiënten hebben die echt Tramadol nodig hebben, nou dan kunnen we dat alsnog verkrijgen op het ministerie. Want Hamas waakt over het welzijn van zijn bevolking, you bet.
2 Uur later dan gepland kom ik aan op het kantoor. Een ervaring rijker en een illusie armer. Medicatie meenemen is een risky business. Want nu zijn het niet de Israëli’s die moeilijk doen maar de Palestijnen. Mijn rol als missionaris is uitgespeeld…
Update: van Ramadan horen we dat het ministerie de in beslag genomen medicijnen niet terug gaat geven – “want het NCCR heeft die niet nodig”.