Een van de grootste problemen voor Israël is of er wel voldoende joden in Israël willen wonen, want de zionistische zaak valt of staat – in hun eigen ogen – met een solide joodse meerderheid in het land. En wie een echte jood is, dat bepaalt de orthodoxie. In Israël geldt voor belangrijke zaken, persoonlijke zaken met verreikende gevolgen, geen scheiding tussen staat en ‘kerk’. Zo mogen in Israël alleen joden met joden trouwen, want een burgerlijk huwelijk kent Israël niet, en moslims met moslims, bij hun eigen religieuze instellingen. Gemengde huwelijken kunnen in Israël niet gesloten worden. Mensen die niet religieus zijn en geen poppenkast willen moeten ook uitwijken naar het buitenland om daar te trouwen. Cyprus is erg populair.
Zo zijn er grote zorgen over Israëli’s die in het buitenland wonen, en daar te veel beinvloed zouden worden. In het buitenland lopen ze het gevaar te ‘assimileren’, met een goy te trouwen, bijvoorbeeld. Want de kinderen van een joodse man en een niet-joodse vrouw zijn geen joden en dus verloren voor de zionistische zaak. Dus wordt er campagne gevoerd, bijvoorbeeld in de VS, om ‘assimilatie’ tegen te gaan. Tot woede van de Amerikaanse joden overigens, die zich niet lieten vertellen dat zij geen ‘joodse wortels’ meer hadden, wonende in de diaspora, en dat de enige manier om een echte jood te zijn is om in Israël te gaan wonen. Dus de campagne is alweer afgeblazen. Kijk hier en hier.
En nog een probleem. Jaren geleden, toen het economisch in Rusland heel slecht ging, werden veel Russische joden naar Israël gehaald. Zoveel, dat er in Israël tegenwoordig in het Russisch geschreven kranten verschijnen, en er zelfs plaatsen zijn waar de Russen hun geliefde varkenskarbonaadjes en worst kunnen kopen. Het probleem met de Russische joden is dat destijds niet zo erg streng werd gecontroleerd hoe joods ze eigenlijk waren. En dat breekt de kinderen die destijds werden meegenomen die nu volwassen zijn op als ze willen trouwen. Want om te mogen trouwen, in Israël, moet je alletwee erkend en bewezen joods zijn. Want anders zijn je kinderen ook niet erkend als joods en dat heeft veel gevolgen.
Zo maakte Yigal Tashker, die sinds hij zeven was in Israël woonde, en stond ingeschreven als jood, mee dat er werd getwijfeld of hij en zijn verloofde wel echt joods waren, en moest hij dat voor een rabbinaal gerechtshof bewijzen. Maar hoe bewijs je dat, als alles aan papieren die nog te vinden zijn ergens in Rusland zijn gebleven?
Daar is nu een speciale organisatie voor, die tegen (veel) betaling aan het werk gaat om in Rusland bewijsmateriaal op te sporen, of in andere landen, want Tashkers moeders moeder kwam uit Polen. Behalve een paar opgespoorde oude documenten waren de rabbijnen vooral overtuigd door een krantenknipsel waaruit bleek dat zijn oma eens bij een joodse festiviteit aanwezig was geweest. Tashker kreeg de stempel van goedkeuring en is nu getrouwd.
Van de Russen die naar Israël kwamen staan 320.000 als niet-joden geregistreerd, en 750.000 als joden. Maar van die laatste categorie zijn zo’n 200.000 ’twijfelachtig’ en die moeten als ze niet kunnen bewijzen dat ze echt joods zijn zich opnieuw bekeren. Dat is in het strenge jodendom in Israël niet eenvoudig. Je wordt geacht je heel strikt aan de joodse regels te houden, en het proces duurt lang, terwijl een joodse Israëli die al als echt’ is erkend rustig ongelovig kan zijn zonder dat eraan getwijfeld wordt of hij wel joods is. Zo heeft een echtpaar dat hun adoptiekinderen als joden wilden laten registreren te horen gekregen dat het tweede zoontje geen erkenning als jood zou krijgen omdat het eerste zoontje, wel erkend, niet op een religieuze school was geplaatst.
De organisatie Shorashim die mensen naar Rusland stuurt om documenten op te sporen doet goede zaken.