Ik heb dus een metertje op dit weblog, waarmee ik ’s ochtends kan zien hoeveel bezoekers er gisteren langs kwamen. Soms schiet dat metertje opeens een stuk omhoog. Meestal ligt dat er niet aan dat ik onverwacht ontzettend geestig was en iedereen dat aan elkaar doorvertelde, maar aan het feit dat een andere site, een grote, een link maakte naar de mijne. Zoals ik kort geleden aankeek tegen een piek van 6705 bezoekers, een verdubbeling. Dat raadsel was snel opgelost want GeenStijl had vanwege wat onzinnigs naar mij doorgelinkt, en zoals te verwachten was verdwenen die extra bezoekers even snel als ze gekomen waren. Wie GeenStijl leuk vindt vindt het hier niks want er wordt hier niet gescholden en afgezeken en geschamperd en dan is er geen lol aan. En vice versa.

Nu opnieuw een toename, maar bescheiden. Van ruim 3000 naar bijna 4000. En dat komt door de aanbeveling van Klaas de Vries in de Volkskrant. Daar zullen wel een paar blijvertjes bij zijn, want dat was een serieuze aanbeveling, en veel van de thema’s en wijze van denken van Klaas de Vries liggen dicht bij de mijne.
Dus welkom!

En daarom even opnieuw een kleine toelichting en een verwijzing naar de spelregels voor de nieuwkomers.

Dit is mijn persoonlijke weblog, dat wil zeggen dat je hier kunt aantreffen wat ik interessant vind om te delen. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik partijdig ben. Ik heb ook een bedoeling met dit weblog, of meerdere. Onderlinge discussie is een doel, hoewel dat op het internet niet makkelijk is. Daarvoor staat het als medium te veel open, ook voor mensen met heel andere bedoelingen. Ik selecteer dus, en ik stuur. Mijn criterium is niet of ik het ergens mee eens ben, wel of het de discussie dient. En ook daarin ben ik uiteraard partijdig. Zo vind ik het niet nodig om de eindeloze litanieen over hoe gevaarlijk de islam wel niet is te blijven herhalen. Daar zijn al een massa andere sites voor.

Maar discussie is maar een van de doelen. Ik geef graag de inzichten door van mensen die mij inspireren, die mij helpen om de tijd waarin we leven te begrijpen. Ik houd ook van goede kritische bijdragen, boeken en artikelen waar we wat aan kunnen hebben. Ik geef soms tips door voor bijeenkomsten. Ik ga er van uit dat wat mij boeit of helpt ook wel aan zal komen bij anderen, en dat blijkt ook aan het aantal bezoekers. Ik wil de goegemeente die links staat, zich inzet tegen onrecht, opkomt voor asielzoekers bijvoorbeeld, een brug wil slaan tussen moslimburgers en niet-moslimburgers met dit weblog ondersteunen. Dat wordt wel eens ‘preken voor eigen parochie’ genoemd, en dat klopt. Want van die parochie moeten we het hebben.

Ook ben ik een soort verslaggever geworden – ik maak graag kleine reportages van bijeenkomsten en manifestaties en discussies waar ik bij ben, het soort van hoopgevende initiatieven die te weinig in de krant komen omdat goed nieuws nu eenmaal minder nieuws is dan slecht nieuws. Met foto’s, omdat ik mensen eindeloos fascinerend vind. Ook om naar te kijken.

Ik ben maar een eenpersoonsweblogje, en geen krant met een redactie, al is er ondertussen wel een groepje medestanders gegroeid die me van stukken en nieuws en links voorzien. Maar ik ben beperkt in de keuze van mijn thema’s – namelijk dat waar ik me zelf voor interesseer en waar ik voldoende van af weet om te denken dat mijn mening wat bij kan dragen. Dus veel Palestina, omdat ik al meer dan tien jaar in de Gazastrook werk. Veel over migratie, integratie, islam, omdat ik dat in Nederland tot mijn zaak heb gemaakt. En vluchtelingen. En over de Ekklesia, de kerk waar ik zondags zit als ik niet in het buitenland ben of buiten de stad iets solidairs moet doen. Ik bericht ook graag over de Eerste Kamer, omdat ik het goed vind om transaparant te maken wat we daar nu eigenlijk doen. Dus Sociale Zaken. En over de partij, uiteraard. En af en toe over de poezen. En soms een beetje over kunst. En nog een beetje over feminisme, als dat opnieuw actueel lijkt.

Ik hecht erg aan mijn onafhankelijkheid en laat me niet graag voorschrijven wat ik op dit weblog moet doen. Jawel, ik leen dit weblog van de SP, en daar ben ik heel tevreden over, want ik heb een gebruiksvriendelijk format met een mooie vormgeving en een webmaster die me snel en doeltreffend uit de soep helpt, zelfs op zondag. Maar ik heb grote vrijheid hoe ik met mijn weblog om wil gaan. Ook over de inhoud. Dat is ook geen punt, want ik kan me heel goed vinden in de ruime visie van de SP: voor menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Ik kan best nog eens flink van mening verschillen, SPers zijn eigenwijze lui, maar ik voel me binnen de SP als een vis in het water. Wat niet wegneemt dat ik me ook heel verbonden kan voelen met mensen van andere partijen. Of daar buiten, in de actiegroepen. En al die burgerinitiatieven waar ik het graag over heb.

Ik hanteer strenge spelregels. Dit om er voor te zorgen dat het hier geen afvalplaats wordt voor bagger, voor gescheld, voor misbruik, voor netgekken, voor mensen die mijn weblogje graag willen gebruiken voor hun eigen doelen of er een dependance willen inrichten voor hun eigen zaakjes. Of voor eindeloze doorzeurende herhalingen. Daar zijn veel mensen het niet mee eens, vooral natuurlijk degenen van wie ik de reacties niet plaats, maar zo is het hier nu eenmaal. Lees de spelregels.