Tussendoor is het ‘verborgen theater’, van Annet Henneman en Gianni Calastri aan het werk geweest. Beginnend met een performance, waarbij in de hal van het studiecentrum opeens een groep aangespoelde vluchtelingen voor dood op een hoop bleven liggen.

Later voerden ze in de vergaderzaal een aangrijpende act op, waarbij ook een aantal parlementariers meededen, over de verhoren bij toelating.

En die avond voerden ze in een theater de ‘Stad in oorlog’ op. De tekst: een dagboek van een moeder van drie kinderen uit Kirkuk. Er was een musicus bij, die Annet in Kirkuk kad gevonden, een zwijgzame man, die aan het eind in tranen was. Want dit was ook de bedoeling, dat we het niet alleen over de vluchtelingen zouden hebben, maar dat hun stemmen ook gehoord zouden worden.

Het diner, die avond, een lopende buffet, was verzorgd door een aantal gedetineerden van de gevangenis in Volterra, die daarmee zes uur vrij werden gelaten, en weer eens onder de mensen kwamen.

Het is een project, om te proberen om mensen al tijdens hun gevangenschap voor te bereiden op de terukeer, om ze iets van waardigheid terug te geven, ze een alternatief te bieden. De mannen, herkenbaar aan het logo van het ‘smeltende hart’ op hun hemden, sloofden zich uit, sommigen verlegen, anderen stralend. En Morgantine was trots op ze, en op Italië, dat zulke experimenten doet.

Geheel in stijl met de bedoelingen van de conferentie komen ook vluchtelingen zelf aan het woord. We zien twee filmfragmenten, op de ochtend van de tweede dag. Van Flavi Ngah, vluchteling uit Kameroen, en van Dagmawi Yimer, uit Ethiopie.