Twintig doden, sommige media zeggen veertien, anderen drie en twintig – omdat er ook door Syrië geen media werden toegelaten is het nog onduidelijk. Gisteren trok opnieuw een groep jonge mannen naar de bezettingsgrens met Syrië, deels Syriërs, deels Palestijnse vluchtelingen, en sommige klommen over het hek heen. Het leger zegt dat ze waarschuwingsschoten in de lucht afvuurden. Het is een oude Palestijnse grap: “ze denken dat we duiven zijn. Elke keer dat ze ‘in de lucht schieten’ vallen er een paar van ons dood naar beneden.”
Op de bezette Golanvlakte was lang redelijk rustig, anders dan in de Palestijnse bezette gebieden. Een deel van de inwoners, Druzen, kozen voor de band met Israël een dienden ook in het leger. Maar ook daar laait het verzet nu op, aan beide kanten van de grens die families van elkaar scheidt.
(Inwoners van Majdal Shams, aan de andere kant van de bezettingsgrens, kijken toe)
Uri Avnery schrijft erover. Niet alleen is het geweld dat Israël inzet tegen ongewapende demonstranten disproportioneel, veel gewelddadiger dan nodig is om een grens te bewaken, en staat het in schril contrast met de fluwelen handschoenen waarmee kolonisten worden aangepakt wanneer die een aanval doen op de politie, zoals onlangs. Toen gooiden de kolonisten met molotovcocktails naar de politieagenten, en staken een politieauto in brand. Maar dan is de politie wel in staat om het conflict te beëindigen zonder dat er doden vallen. Zo ’triggerhappy’ zijn ze voornamelijk als het gaat om Palestijnen.
Maar het gaat om meer. Natuurlijk heeft elke staat het recht om de eigen grenzen te bewaken tegen infiltranten. Maar waar liggen de grenzen van Israël eigenlijk? Zijn die vastgesteld, zijn die door de internationale gemeenschap erkend? Israël weigert al tientallen jaren om zijn grenzen vast te stellen. En een staat die er de hand niet voor omdraait om binnen te dringen in het land van anderen, en daar nederzettingen te bouwen, heeft weinig recht van spreken als het gaat om militaire acties om die grenzen te ‘verdedigen’ met militair geweld. Historisch gezien, en volgens het internationaal recht, mag Israel de grenzen van 1967 verdedigen tegen infiltranten, op de Golan vlakte zijn het de Israeli’s die infiltreren.
Hier.
De video’s van wat er gebeurde, hier.
De foto’s komen uit The Guardian. (Hadden wij maar zo’n krant).
Een tijdje geleden was ik bij de premiere van de film “Shout!’ over de tragiek van Syriërs die door de bezetting van elkaar gescheiden zijn. Zie hier.
Er is nog een film gemaakt, een geromantiseerde film over wat werkelijkheid is: een Syrische vrouw die woont in Majdal Shams dat ligt in de door Israël bezette Golan wil trouwen met een Syrische man aan de andere kant van de bezettingsgrens, in Syrië. Daar moet ze wel wat voor over hebben, want het moment dat ze over de grens stapt – na vele moeilijkheden – mag ze niet meer terug, en zal haar familie waarschijnlijk nooit meer in levende lijve zien. De bezettingsgrens scheidt Syriërs van Syriërs, en dat is wat je ziet op de foto’s en de video’s die gisteren gemaakt zijn. Over het dal heen waar de grens doorheen loopt kijken ze naar elkaar, de door een bezettingsleger van elkaar gescheiden mensen. Voor er mobieltjes bestonden schreeuwden ze naar elkaar, over het dal heen. Ik heb het gezien voor er een muur werd gebouwd om Gaza heen, hoe ze bij het verdeelde Rafah in het zuiden van Gaza op stenen en kistjes staand naar elkaar schreeuwden, hun babies omhoog tilden zodat oma aan de overkant haar nieuwe kleinkind even kon zien. Dat kan nu niet meer.
Hallo,
ik wil graag het beeld van de Druzen in de Golan iets nuanceren. Je schrijft dat zij voor de band met Israël kozen en ook in het leger dienden. Dit is niet zo. Druzen die in ‘proper’ Israël wonen, hebben een Israëlisch paspoort en dienen ook in het leger. Maar de Druzen op de Golan hebben niet voor de band met Israël gekozen, zij hebben geen Israëlisch paspoort en zij dienen ook niet in het leger. Een hele kleine minderheid van de Golan-Druzen heeft wel gekozen voor een Israëlisch paspoort, maar zij worden daarop zeer schuin aangekeken door de andere Golani’s.
De Golani’s steunden de ‘oversteek’ van de Palestijnen de eerste keer, drie weken geleden, van harte. Men vond het enorm indrukwekkend dat de Palestijnen (vluchtelingen, Syriers…) de grens durfden over te steken, die al zo lang onbegaanbaar werd geacht. Maar nu zij het nog eens hebben geprobeerd, hoor je toch veel mensen zeggen dit puur een ‘stunt’ van het Syrische regime is om een oorlog met Israël uit te lokken, zodat het regime in eigen land overeind kan blijven ondanks alle protesten. En hiervoor willen de Golani’s niet gebruikt worden.
Wel, dit is wat ik heb gehoord, van mijn vriend die een Druz uit de Golan is, en van andere vrienden daar.
Groet, Maaike
Dank je wel, Maaike, dat is nuttige aanvulling. Ik moet toegeven dat mijn beeld over Druzen lang is bepaald door Palestijnse vrienden die een enorme hekel aan Druzen hadden omdat ze die vaak als bezettingssoldaten tegenkwamen, en die vonden ze vaak nog wreder dan ‘gewone’ Israelische soldaten. Het kan ook zijn dat het ze meer kwalijk werd genomen omdat ze eigenlijk ook Palestijn/Arabier waren en daarom gezien werden als collaborateurs. (Denk aan ‘onze’ Molukkers) Het moet voor Druzen onderling niet eenvoudig zijn om positie te kiezen, en het is goed dat je vertelt dat de Druzen op de Golan een andere positie innemen. En dat er met die nieuwe opstand meer aandacht voor komt. Ik zal hieronder een speech afdrukken die door een vrouw, ook Druz, bij de demonstratie in Tel Aviv is afgestoken. Het laat iets zien van de moeilijkheid om te bepalen wie en wat je nu eigenlijk bent, als iemand met een Druzische achtergrond in Israel.
“Here is a translation of a speech made by Fida Zeidan, a Druze member of the Combatants for Peace movement from Beit Jann. It was given at the alternative Memorial Day ceremony in Tel Aviv in May 2011. “ [Mark]
————-
My name is Fida Zeidan, from the village of Beit Jann, a Palestinian village in the Upper Galilee.
Until about 60 years ago the village was best known for its grapes and its springs.
I am the youngest in my family. My father is Kamal and my mother is Salma. My brothers are Fuad, Saleh and Yamin and my sister’s name is Najwa.
I was born in 1989 and so I was unable to see Fuad, because he went into the army, and since 20 March 1996 I have seen Saleh only four times in my dreams.
And now years have passed and our high village, which is located on one of the summits between the mountains of Zabud and Jarmaq, Haidar, Jabalat al-Arus and Dedabe, is known today as the “the Druze village with more war victims than all the others,” and as the number of war victims grows, the village becomes more famous, secure, beautiful and thriving.
Not long ago I perceived contradictions in our life.
Beit Jann is a village which, if you visit it, you will see everything that you can see in any other Palestinian Arab village. But the victims from Beit Jann were killed while serving in the Israel Defence Force. For some reason these things don’t fit together. At least, not in my eyes.
At first I thought that it was only internal conflict and that I had to choose who I am and where I belong, to which nationality, to which language or which side I’m on, because that’s how I remember things were, whether at school or in the neighbourhood: one defines himself as a Druze, the other as an Arab, or as an Arab Druze, or the other way round. Or Israeli Druze … and so on.
Fortunately, one thing was clear to me and that was my name: Fida – Fuad.
Today I know that it is a name that represents loyalty to the homeland but certainly that is not what my parents intended when they gave it to me.
Our family is a member of the Bereaved Families’ Forum for Peace, an organization of Israeli and Palestinian families who have lost loved ones as a result of the conflict. This organization acts to end the killing on both sides, for reconciliation, discussion and dialogue.
My parents joined the Forum in the first years of its existence and I am the second generation of the Forum.
In 2007 I travelled to Berlin on behalf of the Families’ Forum, in a delegation in which we met with young people from Germany, Poland, Ramallah and Jenin. I did not think that the answer or the question that would lead me to reflection and to search for myself would be waiting for me in that distant place. But that is what happened. Somebody said to me: “I do not understand how your brother, who is an Arab, could raise a gun against his Arab brothers and shoot them.”
I know my brothers, both of them, and I have confidence in the upbringing we received by my parents. My brothers were brought up to love life and respect others, they were raised on the values of honour and faith, fate and acceptance. They loyally served the State of Israel, so much so that when Saleh died the news of his death caused a commotion in the media and Israeli journalists ran to our home in search of the saddest and most poignant headline.
I remember one of the questions my father was asked: “What do you want to say to the Lebanese family whose son blew himself up and killed Saleh?”
And my father’s answer was: “I want to offer my condolences. Their son did not know Saleh personally and did not intend to kill Saleh in particular. This is war and we are paying the price.”
I think that is not what the journalists expected to hear, and I hope that on their way home they at least enjoyed the scenery and the other things that Beit Jann and the Galilee in general have to offer to visitors.
As for me, when I heard the remark, “I do not understand how your brother, who is an Arab, could raise a gun against his Arab brothers and kill them,” I felt sadness fill me, I felt pressure, I choked up and I could not answer, I cried, I was offended, nervous and angry. In the end I answered that I was sure my brothers never did such a thing in their lives.
But quite soon I asked myself the same question … how, really?
I returned from Berlin, and of course it is impossible not to mention the delays at the airports that were caused by my beautiful name. Despite the hardship, for the most part those who delayed me pronounced my name exactly as I pronounce it.
I understood that in order to know, I have to rely only on myself, not on what they taught me in school; that I cannot rely on content and messages that stem from political interests, or on what I heard in my society that let its eyes be closed in comfortable conditions, or who knows, maybe it is my society that chooses to close its own eyes?
After going from book to book, reading newspapers and archives of documents from 1948 to the present, I managed, at least in my own eyes, to get out of the abyss.
I am a Palestinian Arab, my brothers are victims of the realization of the Zionist dream.
I did not come here to express a political opinion. Politics do not preoccupy me or interest me.
I am talking about the truth that people do not see or want to see, the truth that we are not allowed to see. I am talking about reality.
The right of every soul to a sense of belonging and even to choose its belonging, and along with that to receive the values of its culture and its history as they are and not to be fed teachings that are aimed at creating a new generation of ignorant people, who do not recognize their reality or their history, and are subject to the perceptions of reality as it is seen by those who rule over them.
For years now I have not participated in the Memorial Days that are conducted in the village. The ceremonies are so nicely planned, there is time to talk, then to shoot, then time for prayer, then more shooting, and time is also allocated for crying. In recent years I would only go to visit the graves of my brothers so that my parents would not think that another child was missing (by the way, among the Druze it is forbidden to visit graves, but on Israeli Memorial Day we do visit them!!!).
And so I vacillated whether to come or not this evening and I was also hesitating, what language I should speak: Arabic? Hebrew?!
In the end, despite the intense pain and the anger that is hard to deal with, I did not let those factors or any external factors influence my faith and my love of life and peace between human beings.
I am here to strengthen the human objective of this evening.
To remember every soul that has passed from this world as a victim of violence in all its varieties.
To recall that there are people who love life and want to live in a peaceful world, who do not want to see and hear about more victims and violence, about the conquest of more lands or about the subjugation of the human spirit.
Translated from Hebrew by George Malent
Maaike, ik heb je stukje gelezen, maar ben het met het laatste deel niet eens. In zoverre, Syrie heeft al heel lang een een hekel aan Israel. Als zij in oorlog zouden raken, kijk ik daar niet van op, maar dat heeft niets met de protesten te maken die er nu aan de gang zijn.
Anja, bedankt. Ik ga de speech lezen.
Ingeborg, wat ik schreef is wat ik van Golani’s gehoord heb. Zij bevinden zich op dit moment in een lastige positie, tussen de bezetting, hun liefde en verlangen naar hun vaderland Syrie, hun wens om rustig zonder problemen met het Israëlische leger te leven, hun afkeer van het geweld waarmee het Syrische regime de demonstraties probeert neer te slaan.
Veel jongeren hebben in Syrië gestudeerd, dus zij kennen ook heel goed het Syrische systeem. Zij weten bijvoorbeeld dat het in principe onmogelijk is om aan de Syrische kant van de grens te komen, behalve met speciale toestemming van het regime. Er waren hier duizenden mensen, gisteren en drie weken geleden. Hoe zijn die er gekomen? Hun antwoord is: met hulp van het regime, en zelfs waarschijnlijk op aandringen van het regime.
Wel, zoals ik al zei, dit is slechts wat ik hoor via mijn vriend en andere vrienden (die wel allemaal heel goed geïnformeerd zijn door het volgen van Israëlische, Syrische, internationale en andere Arabische media, ik denk vaak beter geïnformeerd dan wij in het westen).
Groetjes, Maaike
Anja, dit las ik net op de nieuwsbrief van jews for justice for palestins.
http://www.amnesty.org/en/appeals-for-action/stop-destruction-bedouin-village-and-its-inhabitants%E2%80%99-livelihoods-5
Maaike, Zoals jij het hier weergeeft, zo heb ik het ook begrepen van mijn Druzen vrienden in Majdal Shams en Buq’ata.
Groet,
Gerrie
Inderdaad is er een groot verschil tussen de Druzen van de Golan en de Druzen met een Israelisch paspoort. De laatste doen vaak dienst in speciale ‘Druzen units van het Israelische leger ( stel je voor dat ze zich vermengen met de andere Israeli’s) of bij de zeer gehate grenspolitie. Vandaar denk ik jou opmerking Anja. Ondanks het feit dat ze dienst doen in het leger etc, worden desondanks Druzen binnen Israel gediscrimineerd. Ze hebben minder kans op een plek om te studeren en ook wordt er minder geld besteed aan infrastructuur en scholen en dergelijke voor hun dorpen dan de kibboets ernaast. Dat er realitief veel Druzen in Israel wonen en ook Druzen zijn gebleven inde Golan terwijl andere inwoners vandaar zijn gevlucht heeft te maken met het feit dat Druzen zo als ik altijd heb begrepen voornamelijk “trouw zijn aan de grond” en niet aan de heerser.Het is dus belangrijker om op je grond te blijven en wie de macht heeft doet er niet zo toe, die tolereer je en daar pas je je aan aan.
En idd de Druzen op de Golan hebben over het algemeen een Syrisch paspoort en tolereren de Israelische bezetting als iets dat ooit weer over zal gaan. De meeste hebben overigens ook familie wonen aan de andere kant van de grens.
Nou wil ik toch graag nog een nuancering geven. Wat je schrijft Ina klopt inderdaad, wat betreft de Druzen in Israel, en wat betreft de Druzen en hun ’trouw aan de grond’. Maar de Druzen op de Golan hebben ook geen Syrisch paspoort, ze zijn officieel statenloos en kunnen alleen reizen met een Israelische reisdocument, naar landen waarmee Israel op goede voet staat. Bijna de enige uitzondering is de studie in Damascus, daar hebben beide regeringen toestemming voor gegeven. Maar dan is er aan beide kanten van de grens veel wantrouwen, dus makkelijk is die overtocht niet. Bovendien kunnen de studenten 1 keer per jaar heen (naar Damascus) en 1 keer per jaar terug (naar de Golan, voor de zomermaanden). Mocht er tussendoor iets gebeuren met familieleden of vrienden, dan is dat ‘pech’.
Maaike
Maaike,
Ik was vorige week in Massade bij een vriend. Mijn indruk is dat de Druzen in de Golan er verscheidene versies van de waarheid op nahouden, afhankelijk van wie het ze vraagt. Mijn vriend zegt, dat wanneer Israel de Golan teruggeeft, hij met Israel meegaat. Hij legde uit dat 99 procent van de Druzen in de Golan er net zo over denkt, maar voor de camera’s zeggen ze het tegenovergestelde omdat ze bang zijn voor represailles. Maar in het leger mogen ze niet, en bij navraag hoe hij zich daarbij voelde kwam geen duidelijk antwoord. Ik ben er van overtuigd, dat wij als buitenstaanders nooit echt de waarheid te weten komen, die blijft binnenshuis.
Beste Dorien,
Ik stel het erg op prijs dat de mensen hierboven ons wat meer op de hoogte hebben gesteld van Druzen, waar ik nog te weinig van weet. Wat jij nu doet is om de Druzen op de Golan groepsgewijs weg te zetten als ‘ze houden er verscheidene versies van de waarheid op na, afhankelijk van wie ze vraagt’, in plaats van gewoon te constateren dat het mensen zijn en er dus niet altijd hetzelfde over denken, plus dat hun positie zoals ook voor de Palestijnen in Israel vol tegenstrijdigheden zit.
En dat wij ‘als buitenstaanders nooit de waarheid te weten komen’? Ik werk al vijftien jaar in Palestina. Ook daar is veel wat je niet meteen op het eerste gezicht begrijpt. Daar moet je een beetje je best voor doen. Maar dit is mijn conclusie na zoveel jaar: niets van wat daar gebeurt, of ik het er nou mee eens ben of niet, is onbegrijpelijk of vreemd. Het zijn altijd gewone menselijke reacties.
Ik stel dus meer informatie over Druzen op prijs, maar ik wens niet mee te doen aan dit soort ‘Orientalisme’, alsof het over een voor ‘ons’ onbegrijpelijk mensensoort zou gaan.
Anja,
Moest even opzoeken wat orientalisme was. En het gaat niet over een onbegrijpelijke mensensoort, want daar is er maar 1 van. Deze man is een vriend van meer dan dertig jaar, en toch heb ik het gevoel dat hij in de woonkamer andere dingen zegt dan die hij mij vertelt. Net zoals ik buitenshuis ook niet precies zal vertellen wat ik als Israelier precies van Israel denk.
Mee eens Anja. daar op de Golan hebben ze het al moeilijk genoeg.Ik kom er regelmatig, meest vanwege solidariteit aktiviteiten met gevangenen. Want ook een heleboel druzen hebben de Israelische gevangenis van binnen gezien, en er zitten er nog heel veel vast. Ze zijn geisoleerd, spreken zich heel duidelijk uit tegen de druzen in Israel die wel in het leger gaan.En vinden dat ze bij Syrie horen. De gebeurtenissen van de laatste maanden in Syrie maakt het ook moeilijk voor hen om iets te zeggen. natuurlijk wordt het geweld daar afgekeurd, maar Asad was wel degene die hen een soort van bescherming gaf. Heel moeilijk allemaal. En om te zeggen dat ze zich niet uit durven spreken vanwege repressailes, van wie? Omdat het zo’n kleine gemeenschap is, en ze erg geisoleerd zijn, is het moeilijk voor ze om iets te zeggen, ze hebben elkaar wel nodig.Het is een volk waar ik veel respect voor heb.
(12) Je had er niet bij verteld dat je Israeli bent, Dorien. Tja. Israel is een bezettende mogendheid. Ik kan me voorstellen dat iemand die onder Israelische bezetting leeft niet het achterste van zijn tong laat zien, zoals jij dat als Israeli kennelijk ook niet doet. Dat heeft dan iets te maken met de verhouding tussen bezetter en volk dat bezet wordt dat doorspeelt in de persoonlijke verhouding, kun je nog zoveel zeggen dat je bevriend bent.
Volgens bij heeft dat heel weinig met de ‘aard’ van Druzen van doen.
Dat was nu net het mooie van “Shout”. Door de ogen van de twee jongens en hun familie bezien werd het allemaal redelijk begrijpelijk. De bewoners van de Golan (of dat nou allemaal Druzen zijn of niet, geen idee) konden -zo begrijp ik- destijds kiezen voor een Israelisch paspoort , of niet. En bij deze laatste keuze rest alleen statenloosheid met een laissez passer. De meesten zullen niet gekozen hebben voor een Israelisch paspoort, uit woede over de bezetting en hetgeen hen is aangedaan, maar waarschijnlijk ook omdat reizen naar Syrie of andere Arabische landen daarmee vast weer knap lastig zou worden. Ze hebben gewoon verdraaid weinig te kiezen. Uit de film begreep ik dat men zich vooral Syrier voelde, Assad of geen Assad, alhoewel de vijand van je vijand altijd nog een klein voordeel krijgt natuurlijk. Kan ik me goed voorstellen. Je hele leven voor onmogelijke dilemma’s geplaatst worden, wat een drama. Overigens zag ik onlangs een misselijkmakende docu over jongerenreizen naar Israel, zeg maar een soort “brainwash” tour (meest joodse jeugd uit de VS), waarin als uitje opgenomen het bezoeken van een “Druzendorp”. Uiteraard met de boodschap: “kijk ons eens divers/tolerant zijn”. En de meesten trapten er nog in ook, beschamend. Die mensen hadden ook weinig te kiezen en moesten zichzelf spelen in een wonderlijk toneelstuk. Alles onder de strakke leiding van de IDF.
Maar ja , zolang de sleutel bij de VS ligt, cq Europa die daar laat liggen zal er wel bitter weinig veranderen.
Zover ik weet speelt bij de keuzes van de Druzen op de Golan ook mee, dat ze vrijwel allemaal familie hebben wonen in Syrie. Wat er nu gebeurd in Syrie is voor veel niet Syriers nieuw,maar in feite is deze repressie en onderdrukking, marteling etc al tientallen jaren aan de gang. Geen wonder dat Druzen op de Golan wel uitkijken met het laten zien van het achterste van hun tong. dat kan namelijk gevolgen hebben voor hun familie in Syrie.
Verder is er nog iets anders wat mijns inziens een rol speelt. Het geloof van de Druzen is een gnostisch en geheim geloof , alleen ingewijden ( meestal ouderen mannen en vrouwen) zijn totaal op de hoogte. Over de werkelijke inhoud van het geloof is dan ook verder weinig bekend. De Druzen zijn een afsplitsing van de sjiitische islam en praktiseren al eeuwen takiyya( ja je weet wel dat woord waar Wilders het zo graag over heeft,maar waar hij dan een geheel eigen zeer negatieve draai aangeeft). Ze zijn altijd een minderheid geweest ,die soms vervolgd en bedreigd werd en uit dien hoofde was het dan toegestaan om zich voor te doen als bijvoorbeeld gewone moslims. Mogelijk passen ze dit soort dingen in iets andere vorm, nog steeds toe om zich staande te houden in deze regio en is dit de reden waarom het zo onduidelijk is wat hun werkelijke mening is over bepaalde zaken.
Overigens de kennis die ik heb van Druzen heb ik lang geleden opgedaan. Ik heb toen een aantal jaren een relatie gehad met een Druus en me toen een tijdje stevig in de Druzen verdiept.
In 1982 hebben de Druzen op de Golan een jaar lang gestaakt. Israel wilde hen een Israelisch paspoort geven, zij hebben dat heel lang geweigerd. men wilde zelfs niet in Israelsiche ziekenhuizen bevallen, omdat dan het kind automatisch een Israelisch paspoort zou krijgen. 10 % heeft het destijds geaccepteerd, nu weet ik niet hoeveel het is.
Hier is een website die je alles kan vertellen over gevangenen, geschiedenis etc. De moeite waard om wat achtergronden te weten.
http://www.jawlan.org/english/openions/read_article.asp?catigory=100002&source=2&link=2
lukt deze link niet dan gewoon naar http://www.jawlan.org en engels aanklikken.
Oh en op de foto hierboven zie je een rijtje mannen met witte hoofddeksels en wijde zwarte broeken, dit zijn ingewijden mannen. De jongere man ernaast met het gehaakte witte petje is vermoedelijk nog in opleiding voor een religieuse positie.