Achter het verwoeste parlementsgebouw in Gaza-stad hebben twintig jongeren, kunstenaars of aanstaande kunstenaars, een vele meters lange muurschildering gemaakt.
Lees verder →

Laatste verslag van onze reis naar Gaza.

Gesprek met Ramadan. Ik zit tussen twee vuren in, zegt hij. Tussen Israël, die ons wil vernietigen, aan de ene kant en Hamas aan de andere. Ik ben een moslim maar ik geloof niet dat de islam ons heeft geleerd om fundamentalist te worden. Ik zit er tussenin en voel me alleen, zoveel mensen hebben zich bij Hamas aangesloten, omdat ze er in geloven of omdat ze denken dat het ze wat te bieden heeft, en veel andere mensen zijn alleen nog maar bezig met overleven en denken verder nergens meer aan, ze denken er alleen nog maar aan hoe ze de dag van morgen weer doorkomen, waar ze hun eten vandaan kunnen halen, hoe ze aan een nieuwe ijskast komen of waar ze benzine kunnen krijgen voor hun generator zodat de kinderen tv kunnen kijken.
Lees verder →

En hier een historisch document, Engelbert vertaalde het voor ons. Met een vooruitziende blik zag een groep joodse intellectuelen en rabbijnen al in 1948 dat het mis zou gaan met Israel. Hun kritische commentaar loog er niet om, in een tijd dat je ook als jood nog kritiek kon uiten zonder meteen afgestraft te worden en als ‘zelfhatende jood’ of zelfs als antisemiet te worden weggezet. Medeondertekenaars van de open brief die in de New York Times werd afgedrukt op 4 december 1948 waren Hannah Arendt en Alfred Einstein.
Lees verder →

Tijdens de oorlog tegen Gaza was Al Jazeera de enige zender die permanent aanwezig was en de klok rond berichten en reportages uitzond. Israel was al voor ze de aanval inzetten begonnen om journalisten te weren, en nu wreekte zich dat geen enkele westerse journalist in Gaza zelf gestationeerd was, en ook de Midden Oosten verslaggevers er de voorkeur aangeven comfortabel in Israel te blijven en af en toe een uitstapje naar Gaza te maken. Die stonden nu geheel buitenspel. Anders dan de ploeg van Al Jazeera die er permanent aanwezig is. Die waren nu de enigen waar we op konden rekenen.
Lees verder →

Mona is vijftien. Een vrolijke slimme tiener. Ze zit in het bed van haar ouders, en omdat het zo koud is en de ramen er uit zijn en er alleen een klapperend stukje plastic in de sponning is gespannen tegen de regen dat de kou niet tegenhoudt zit ze in bed met een wollen das om en een muts op. Naast het huis hebben we de krater gezien van de inslag, nu vol water. De helft van het huis is weg, de ijskast zit vol gaten. De hele familie, ik zie nog een sleep kinderen, woont in die ene slaapkamer. Tegen de muur zijn de matrasjes opgestapeld, die ’s nachts op de grond worden gelegd.
Lees verder →

Met Deny nog eens door een paar van de rampengebieden. We zien het vernielde parlementsgebouw, de gebombardeerde ministeries, een ziekenhuis van de Rode Halve Maan dat half verwoest is. Jabalya. Beit Lahyia. Zeitoen is ook heel erg en Rafah, maar we hebben geen tijd om alles te gaan zien. We gaan kijken bij de resten van wat eens een cementfabriek was. De eigenaar staat tussen de puin, met zijn oude vader. Eens hoorden ze bij de rijkste families van Gaza. Zestig jaar hebben ze gewerkt aan dit bedrijf. Alles weg, hun huizen weg, de fabriek onherstelbaar. Ze hebben niets meer.
Lees verder →

Vanochtend wakker door een harde klap. Weer een aanval? Nee, onweer. Het stormt en regent, alles klappert, de elektriciteit doet het niet dus geen internet maar het water van de douche is nog warm en we hebben gas om een kopje koffie op te maken.
Lees verder →