Lonneke en ik de stad in, want het is 25 april, de dag waarop de anjerrevolutie wordt herdacht, van veertig jaar terug. We logeren in Alfama, een prachtige oude volksbuurt in Lissabon met veel stegen en trappen, klimmen en dalen, waar je de fado uit de ramen kunt horen klinken. Als we ergens koffie drinken, want dat doen alle Portugese stedelingen buiten de deur (een bica kost 60 cent) horen we tromgeroffel en het geluid van doedelzakken. In Alfama beginnen ze vast met hun eigen demonstratie. De heren van het buurtcomité lopen gewichtig voorop en delen rode anjers uit. Wij krijgen er ook een.
Lees verder →

Het is als ik de verhalen leest in Welkom in het Paradijs soms net alsof ik die mengeling van oranjebloesemgeur, geroosterde amandelen en de stank van aangestoken afvalcontainers en pis weer kan ruiken. Tineke Bennema ken ik als de schrijfster van twee boeken die ik erg waardeerde: Checkpoint Jeruzalem, over haar ervaringen als Nederlandse vrouw die aan de Palestijnse kant in Jeruzalem woont, en een indrukwekkend boek over de geschiedenis van de grootvader van haar Palestijnse man, die sjouwer was in Jeruzalem: De last van Khalil. Dat laatste boek is een prachtige manier om kennis te maken met de geschiedenis van Palestina, al die opeenvolgende bezettingen tot en met de Israëlische, die het leven van de Palestijnen zo beïnvloedden.
Lees verder →

Voor wie ook zo’n geval is van ‘zelf doen’ – ik moet het alleen kunnen, hulp vragen is een zwakte – een uitspraak van de filosoof Alain de Botton:

“Het is wijzer te accepteren dat we in de meeste omstandigheden nogal eenvoudige machines zijn, met een behoefte aan veel van die goedbedoelde, stevige, basale begeleiding, die we als vanzelfsprekend ook aan kinderen en huisdieren bieden.”
Lees verder →

Eens per jaar mag het, vooral mannen mogen het dan, bij de Mattheüspassion:

“Het is een wetmatigheid: in landen waar het vaker regent wordt er minder gehuild. Met kropt op, men luistert Bach, als emotioneel afwateringssysteem. Een man mag niet huilen behalve om Bach. Bach is onze emotiegeleider. (..) Wie zegt; ‘ik heb gehuild om Bach’, krijgt begrijpende blikken. Bach luisteren is als uien snijden: een veilig alibi voor je tranen. Bach is een ui. Een salonfähige ui”.
Lees verder →

1. Ik geef het maar meteen toe: ik ben een missionaris in het diepst van mijn gedachten. Ik kan het niet nalaten om de goede boodschap door te geven. Ik ben ook een onverbeterlijke wereldverbeteraar. Ook dat kan ik niet laten, tegen de bierkaai op, tegen beter weten in zowat, want als je mij nou vraagt of al die jaren aktie, en lesgeven, en schrijven (want bijna alles wat ik doe staat in het teken van de ene of de andere strijd tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid) of al die jaren nou een betere wereld hebben opgeleverd moet ik ook meteen toegeven dat het nogal tegenvalt.
Lees verder →

Dagelijks minidrama. Joost op het balkon, wil naar binnen, hij hoeft alleen de deur maar open te duwen die op een kier staat maar hij durft niet, de angsthaaspoes.
Lees verder →

Dat was gisteravond de grap: de dames Wijers en van Saarloos, Nina en Simone, gaan het overnemen nu Pauw en Witteman gaan scheiden. Meteen een stuk leuker ook. Ze begonnen in Spui25, maar daar was de zaal al snel te klein, en nu was het volle bak in Odeon.
Lees verder →

Kijk naar Michael Pollan, bekende auteur over voeding, nu op een video over How cooking can change your life. Hieronder een korte samenvatting in het Nederlands.
Lees verder →

Kan dat in Nederland, vrouwen zomaar op straat zetten? Zonder geld, zonder adres om naar toe te gaan? Dat kan, en gebeurt.
Lees verder →

Geen vrouwen op straat! Supporters luiden de noodklok Demonstratie maandag 14 april 15:00 uur Spui in Amsterdam

Supporters van de uitgeprocedeerde vluchtelingen in Amsterdam luiden de noodklok. Vluchtelingenvrouwen die uit Asiel Zoekers Centra (AZC’s) worden gezet, staan op straat. In de gekraakte “Vluchtgarage” in Amsterdam Z.O., waar een groep vluchtelingen verblijft, melden zich iedere week vrouwen die nergens heen kunnen. Alle opvang in het land, georganiseerd door kerken en vrijwilligers, zit helemaal vol. Op dit moment is er geen onderdak voor de vrouwelijke uitgeprocedeerde vluchtelingen in Amsterdam. Vrijwilligers doen hun uiterste best om de vrouwen elders onder te brengen, maar ”De volgende vrouw die zich meldt, weten we echt niet meer waar ze heen moet” (aldus Marjan Sax, een van de supporters).
Lees verder →