Een van de meest indrukwekkende toespraken op het Nederlands Sociaal Forum vond ik (alweer) die van Ed van Thijn. Van Thijn is iemand die met het gezag van leeftijd en ervaring kan spreken over wat er op dit moment gebeurt. Hij is gedreven om juist nu zijn stem te laten horen en doet dat erg overtuigend.
Gisteren een emotionerende bijeenkomst in het Nederlands Sociaal Forum, georganiseerd door Stop de hetze. Vier vrouwen in het panel, waarvan ik er een was. Fenna Ulichki, van de Marokkaanse Vrouwen Vereniging, Famile Arslan, advocate, en Miriyam Aouragh van de Internationale Socialisten. In de propvolle zaal ook Karima Belhaj en Ceylan Pektas-Weber. Hier zaten de vrouwen bij elkaar die al vele jaren opkomen voor de rechten van vrouwen en migranten, die de golf islamofobie aan hebben zien komen en aan den lijve hebben ervaren.
Kippevel, brok in keel, tranen in ogen. Om me heen mensen die ook aangedaan zijn. Duizend mensen in de Westergasfabriek. De laatste voorstelling van de Shouting Fence, een muziekstuk geïnspireerd door het hek in Majdal Shams waar de dorpelingen aan beide kanten alleen kunnen communiceren met vrienden en familie door naar elkaar te schreeuwen.
Te gast: Claar. Een nieuwe brief.
Bijeenkomsten, Dialoog, “Wij-Zij”, Debat, Discussie, Ontmoetingen, Integratie, Vrije Mening, Oranje Polsbandjes, Rode Polsbandjes, Zo Gaan We In Dit Land Niet Met Elkaar Om, Gemeenschapszin, Wetswijzigingen, enzovoorts. De woorden betekenen steeds minder, er zijn steeds heviger beelden nodig om ze nog van betekenis te voorzien.
Ik weet niet hoe het met jou is, Anja, maar ik leef vandaag in twee werelden. In de ene wereld reis ik met de overvolle trein, de stampvolle bus, loop door eivolle winkelstraten in Utrecht, in Brabant, ga naar mijn werk, geef les, heb vergaderingen, spreek vrienden en voel om me heen dat de mensen net als ik rustig zijn – een beetje moe misschien van alles, maar toch gewoon rustig. Ik merk om me heen, dat wildvreemde mensen gewoon beleefd doen tegen elkaar, misschien zelfs wel een beetje vriendelijker en geduldiger zijn dan anders. Voorzichtig met elkaar, tolerant, en niet uit op moeilijkheden. De buschauffeur, die ik vroeg of hij veranderingen merkt, bevestigt wat ik zie. De treinconducteur die ik vroeg of hij veranderingen merkt, bevestigt wat ik zie. De mensen zijn moe, rustig en iets fatsoenlijker dan normaal.
Lees verder
Of ik op een grote conferentie van Afrikaanse vrouwen in de diaspora over Female Genital Mutilation, vertaal: vrouwenbesnijdenis, even ceremonieel een Trefpunt wilde komen openen, en de aanbevelingen in ontvangst wilde nemen. Want minister Van Ardenne kon niet komen. Ik wilde graag. Niet omdat ik als senator af en toe zulke klusjes moet doen, maar omdat ik ook echt wil weten hoe het staat met de bestrijding van vrouwenbesnijdenis. Ik wilde de vrouwen zelf horen.
Lees verder
Zo hebben we de buitenlandse media nog gehaald. Hieronder een artikel dat verscheen in Al Ahram, een progressief Egyptisch weekblad dat ook in het Engels verschijnt.
Dutch society is outraged by the murder of film-maker Theo van Gogh at the hands of a Moroccan immigrant, writes Gamal Nkrumah from The Hague
Lees verder
Hassan, die een werkstuk moet schrijven, vroeg naar mijn mening over wat we moeten doen tegen fundamentalisme – en tegen extremisme voeg ik er bij. Hadden we maar één simpel antwoord. Een simpele slogan waar populistisch rechts tegenwoordig zo goed in is: ze passen zich maar aan en anders rotten ze maar op, dat werk.
Wie vaker op dit weblog langskomt weet ondertussen wel ongeveer wat ik denk dat er moet gebeuren, maar het is een goede oefening om dat nog eens samen te vatten. Met dank aan Hassan.
Een opmerking vooraf. Ik merk dat er vaak sprake is van of-of denken, in de trant van we moeten nu hard ingrijpen en niet meer zo soft zijn. Of: we moeten extremisme bestrijden, aan dialoog heb je niks. De keuze tussen knuffelen of knuppelen. Ik denk dat je niet kunt kiezen voor maar één strategie omdat het niet gaat om maar één probleem, en omdat het gaat om veel verschillende bevolkingsgroepen die verschillend in de situatie staan. Met alleen ‘hard aanpakken’ verhard zich ook het klimaat dat vervolgens weer meer extremisme kweekt. Met alleen dialoog laat je de harde kernen van het extremisme ongemoeid. Ik pleit dus voor een en-en benadering.
Lees verder
Ik ken het van Rafah. Dat is een dorp dat door de Israëlische grens tussen Gaza en Egypte in tweeën is gesneden. Toen ik er tien jaar geleden kwam bestond de grens uit een stuk niemandsland met aan beide zijden een hek met veel prikkeldraad. Aan alletwee de kanten stonden mensen op stenen en kistjes om hun familie aan de andere kant te zien. Dan werden er berichten door geschreeuwd, kleine kinderen en babies werden omhoog getild zodat oma en opa aan de andere kant hun kleinkinderen konden zien. Dat kan nu niet meer, het hek is vervangen door hoge betonnen muren, tanks rijden door het niemandsland, en wie zou proberen daar zijn hoofd overheen te steken wordt genadeloos neergeschoten.
Een hek elders in de Palestijnse gebieden was de inspiratie voor een muziekevenement, de shouting fence. Van harte aanbevolen. Wees erbij.
Lees verder
