Mijn mannen hebben vanochtend een slecht humeur. De jongens hebben kerstvakantie en ze vervelen zich een ongeluk, want er is niets voor ze te doen. Walid wil alleen thuis bijven lekker achter de computer spelletjes doen, maar dat mag niet van pa. Zolang er elke dag invallen dreigen omdat er Fatah mensen gezocht worden laat hij zijn zoons geen half uur meer alleen thuis. Dus mogen ze kiezen, naar hun tante en drie neefjes, maar die gaan wel naar school want die zitten op een school zonder kerstvakantie, of naar hun ooms in het huis van opa, of mee naar het kantoor. Vind Walid allemaal niks. Heeft hij al uit. Maar meer smaken hebben ze hier niet. Nee, al is hij al twaalf, en heeft het begin van een snor, hij mag NIET alleen thuis blijven. Ik bemoei me er maar niet mee. Mijn drie mannen zitten een beetje grommerig voor zich uit te kijken in de auto. Het is ook niet makkelijk. Khaled, als praktisch alleenopvoedende vader weet ook niet wat hij nog kan verzinnen, en hij kan het niet helpen dat er niks is in Gaza. Niet eens buiten voetballen kunnen ze. Nergens gaan jongens zo graag naar school als hier.
Lees verder →

(de zoons van Sana’a en Younis)

Zes doden vannacht. En veel gewonden. De neven van Khaled zijn om twee uur ’s nachts vrijgekomen nadat ze een papier hebben ondertekend dat ze de Fatah vlaggen van hun dak zouden halen en thuis zouden blijven tijdens de demonstratie die om 12 uur moet plaatsvinden. Morrend hebben ze hun handtekening gezet. Er zijn veel verhalen. Op de universiteit waar Sana’a les geeft, viel hamas binnen met de eis dat er Hamasvlaggen op het dak geplaatst moesten worden. Wij doen niks, zegt Sana’a, er hing alleen een Palestijnse vlag – ook dat zien ze al als een aanval. Kun je je voorstellen? De Palestijnse vlag, die was van ons allemaal, nu denken ze al dat die van Arafat aanhangers is. Ondanks de doden is de stemming eerder opgewonden dan grimmig. Dit kan niet meer lang meer duren, zegt Khaled, ze verliezen steeds meer steun van het volk.
Lees verder →