‘Het onmogelijke allemansvriendisme van Sylvana Simons en BIJ1’ verscheen als kop boven een artikel voor VN, door Jamal Ouariachi.(Hier) Een goede gelegenheid, niet alleen om de interpretatie van Ouariachi te weerleggen, maar vooral om uit te leggen waar wij van BIJ1 werkelijk voor staan. En waarom we met Ouariachi niet snel vriendjes zullen worden. Ik schreef het voor de website, www.bij1.org
Lees verder →

Hoe dat werkt. Hoe langer geleden het is, hoe meer ik onder de indruk ben van de verhalen over het verzet van toen, zevenenzeventig jaar geleden. Het kan zijn dat paradoxaal genoeg, het verleden dichterbij komt naarmate je ouder wordt – ik heb dat zeker gemerkt bij oudere vrienden, inmiddels overleden, bij wie kampverleden, bezetting, weggevoerde familie weer ontzettend opleefden – bijna de laatste mensen die het nog zelf hebben meegemaakt. Het kan liggen aan de tijd waarin we leven, die zo akelig begint te lijken op de jaren dertig van destijds, de voorbode van zo’n enorme industriële massamoord dat we nog steeds niet begrijpen hoe dat kon, in het ‘beschaafde’ Europa, en dat het liefst maar weer vergeten als we het hebben over onze superieure cultuur.
Lees verder →

Het is niet zo eenvoudig om aandacht te blijven vragen voor een probleem dat maar probleem blijft: hoe we in Nederland om gaan met asielzoekers, en met vluchtelingen die zijn afgewezen. Maar Vrouwen tegen Uitzetting, de groep die speciaal aandacht vraagt voor de vrouwen in de groep mensen die niet mogen blijven en die niet terug kunnen, hebben opnieuw, onder leiding van Marjan Sax en Myra ter Meulen een indrukwekkende bijeenkomst georganiseerd. Een middag waar ik weer met frisse moed vandaag ga, want er is ook nog voor gezorgd dat er niet alleen aandacht is voor hoe erg het allemaal nog steeds is, maar dat we ook antwoord kunnen geven op de vraag: zou het ook anders kunnen? Antwoord, vooruitlopend op de conclusie, JA, DAT KAN!
Lees verder →

WIJ ZIJN JULLIE. Campagnetijd, dat betekent dat wij als aankomende partij de handen vol hebben met de deelname aan debatten over alle mogelijke thema’s, voor alle mogelijke organisaties die belang hebben bij de voor hen beste vertegenwoordigers in de raad. Het betekent het tijdrovende invullen van schema’s voor de kieswijzers, het betekent opdraven voor interviews. Daar kunnen we rustig al onze tijd mee vullen, en dan zou je haast vergeten dat er een nog veel belangrijkere activiteit is: het contact, face to face, met de mensen die wij moeten vertegenwoordigen. Want om hen gaat het, uiteindelijk.
Lees verder →

OVER ‘IDENTITEITSPOLITIEK’
Commentaar bij het artikel van Ewald Engelen, Links Narcisme, De Groene 30 jan 2018 (hier)

Ewald Engelen maakt zich in De Groene grote zorgen over links, en heeft het daarbij over de ideologische uitverkoop van partijen die zich niet verzetten tegen het marktdenken en het neoliberalisme. Die zorg delen we. Onze wegen scheiden zich waar Engelen het falen van links ook nog even wil wijten aan wat hij benoemt als de preoccupatie met ‘identiteitspolitiek’. Want wat hij neerzet is een karikatuur van al die bewegingen en stromingen die zich bezig houden met zaken die te maken hebben met achterstelling, uitsluiting, discriminatie, onder representatie, onderbetaling, en wat hij ons probeert wijs te maken is dat die niets te maken hebben met het economische systeem waar we kritiek op horen te hebben.
Lees verder →

(Dit artikel verscheen als hoofdstuk in Anja Meulenbelt, Het verschil. Zeventien actuele kwesties bekeken vanuit het feminisme, Uitgeverij Spectrum, 2016. De aanleiding: het wordt vertaald in het Arabisch)

Wie herinnert zich niet die droevige afscheidsscène uit die oude klassieker, de film Casablanca? Daar staan Ingrid Bergman en Humphrey Bogart tegenover elkaar op het vliegveld. Bergman denkt dat ze bij Bogart zal blijven terwijl haar wettige echtgenoot op het vliegtuig zal stappen, maar Bogart heeft het anders bedacht. Die zet zijn grote liefde met haar man op het vliegtuig met de tekst: ‘I’ve got a job to do. The problems of three little people mean beans in this world. Someday you will understand.’ En ze gaat. Hij blijft alleen achter, nee, niet helemaal alleen. Bijna zien we een detail over het hoofd. Bogart stapt de zonsopgang tegemoet aan de zijde van Captain Renault. Weliswaar is dit het einde van een grote liefde, maar het begin van een mooie herenvriendschap. Zo hoort dat. Zo heeft het altijd gehoord. Vrouwen leven voor de liefde. Mannen hebben belangrijker dingen aan hun hoofd. En eens zullen we dat begrijpen.
Lees verder →

Op 15 januari was ik uitgenodigd om in de Ekklesia Amsterdam een preek, een toespraak te houden met als thema bevrijding uit vooroordelen. Dit is hem.

Lieve mensen,

Ik heb het op deze plaats al eens gezegd: er zijn van die woorden die altijd mooi klinken: woorden als vergeving en dialoog. En er zijn woorden die altijd fout klinken. Vooroordelen is er een van. Niemand wil vooroordelen hebben. Maar iedereen heeft ze. We kunnen helemaal niet anders. Vooroordelen bestaan in wezen uit niets anders dan dat we de wereld overzichtelijk proberen te maken door te oordelen vanuit de ervaringen die we al hebben. Je moet je toch indenken hoe ons leven er uit zou zien als we niets leerden, en elke situatie weer blanco ingingen alsof alles voor de eerste keer gebeurde. Dat we in de jungle een tijger tegenkomen en alleen maar denken, wat een leuk dier, zal ik die eens gaan aaien. Het is niet zo moeilijk om er over na te denken aan wat voor soort mensen we een hekel hebben, en hoe dat te maken heeft met wat we vroeger meemaakten of wat we van onze ouders hoorden. Zo ordenen we ons leven, wie we vertrouwen kunnen en wie niet, bij wie we horen en bij wie niet. En als we eerlijk zijn zien we in dat we ons ook ernstig kunnen vergissen.
Lees verder →

(Rose Schneiderman)

Feminisme-socialisme heeft al een lange traditie. Maar het lijkt steeds opnieuw te moeten worden uitgevonden. In de jaren zeventig, tachtig, was er ‘de fem-soc’, weet iemand nog wat dat was? En dat terwijl het hoog tijd wordt dat de combinatie weer opleeft, en een naam krijgt.
Lees verder →

Voordat ik alweer naar België ga – ik kan daar wel gaan wonen geloof ik – nog even een achterstallig bericht. Over Vrouwendag in Antwerpen, dat eigenwijs tegen de rest van de wereld in niet op 8 maart maar op 11 november plaats vindt. Het was een prachtige dag – met Philomena Essed als keynote speaker, met een keuze tussen geweld tegen vrouwen en werk als centrale thema’s, met een inspirerende reeks kleine Tedjes over het F-woord. En een paar wanklanken – ach, dat kan ook gebeuren.
Lees verder →

Dit is de toespraak die Janneke Stegeman, theoloog, verbonden aan de Ekklesia Amsterdam en Theoloog van het jaar, hield tijdens de kristallnachtherdenking op 9 november in de Uilenburger synagoge in Amsterdam. De herdenking werd georganiseerd door het Platform tegen Racisme en Uitsluiting

Kristallnacht 2016 Uilenburger Synagoge

Het risico van herdenken is dat het vooral een fijn en goed gevoel oplevert: wij zijn ons bewust van de geschiedenis. Kijk ons eens de verplichte hoofdstukken herdenken. Ik groeide op in die geruststellende zekerheid. Iedereen begreep wat er mis was gegaan in de Tweede Wereldoorlog. Ieder jaar werd het herdacht, dus dat zat goed. Net zoals het helder was dat racisme fout is. Als het fout is, dan zullen we er wel over heen zijn. Op die manier kan herdenken bedekkend zijn. Sussend en tegelijk uitsluitend: wij staan aan de goede kant, want we zijn ons bewust van het kwaad van het verleden.
Lees verder →