Een tijd geleden waren Tiny Kox en ik op bezoek op de Bilalschool in Amersfoort. En toen zeiden we: komen jullie ook eens op bezoek bij ons, in de Eerste Kamer. Dat deden ze, een hele bus vol leerlingen met hun leerkrachten. Zoveel dat er in de hal van de Eerste Kamer niet eens meer genoeg stoelen waren en er een heleboel op de grond gingen zitten.
Lees verder
Gebeld met Gaza. Mijn vrienden daar hebben het moeilijk. Het werk van het NCCR gaat nog wel door, maar het dovenschooltje is even dicht, omdat de ouders hun kinderen niet naar school durven te laten gaan, en huisbezoeken worden alleen afgelegd in de buurten die redelijk veilig zijn. Khaled en zijn zoons, die een tijd geleden uit een Hamasbuurt is verhuisd, en nu tijdelijk in een flat zit heeft pech. De flat is vlak bij de President’s Office, en ’s nachts worden ze dus wakker gehouden door het schieten dichtbij. De kinderen slapen slecht en zijn nerveus. Misschien dat er vannacht weer een nieuwe wapenstilstand is afgesproken, want dit is duidelijk: het overgrote deel van de bevolking wil niet meegesleurd worden in een burgeroorlog. De tegenstellingen zijn groot, maar er zijn ook families waarvan verschillende leden zowel Hamas als Fatah aanhangers zijn. En er zijn mensen die van geen van de twee partijen willen weten. Ik hoop met ze mee dat de wapenstilstand nu gaat lukken, dat de kinderen weer rustig kunnen slapen, en dat wij er binnenkort weer heen kunnen.
Lees verder
Ze staat helemaal alleen op het podium, een jonge vrouw, met een gordel van explosieven om haar middel, en kijkt ons strak aan. En Palestijnse, uit Shatilla-kamp. Jawel, dat kamp van dat bloedbad van Sabra en Shatilla, in 1982. Maar het is geen politiek statement, zegt ze later. Al kun je daar nauwelijks omheen, als je Palestijns bent ben je politiek, zelfs als je probeert dat te ontkennen is het politiek. Maar het begon als het verhaal van haar grootmoeder uit Safat, over de liefde, en toen over haar eigen liefde.
Lees verder
Ik kon het niet laten om gisteravond, toen ik de kandidatenlijst voor de Eerste Kamer doorgemaild kreeg, die meteen op mijn weblog te zetten.
Ik vind het een mooie mix van jong en oud, van mannen en vrouwen, van binnen en van buiten de partij. Er hadden van mij meer mensen in gemogen uit migrantenkringen. Ik weet dat er gesprekken zijn gevoerd, die hebben nog niet geleid tot kandidaatstellingen. Ik ben er wel zeker van dat dat gaat komen want er wordt aan gewerkt.
Lees verder
Ik heb buitengewoon onkreukbare collega’s. Wekenlang was het een geheimzinnig komen en gaan in de Eerste Kamer, met de sollicitanten die de trappen op liepen naar de fractiekamer voor een gesprek met de commissie, en niemand vertelde mij wie waarschijnlijk de komende vier jaar mijn collega’s gaan worden in de senaat, ook niet toen ik zachtjes zeurde. Tot het bestuur de voorgestelde lijst goedkeurde, dat was vanavond, en de lijst nu bekend wordt gemaakt.
Lees verder
Een dramatisch familieverhaal. 1948 Safad (Palestina)
Duizenden Palestijnen vluchten naar buurlanden. 1982 Shatilla (Libanon); bombardement op vluchtelingenkamp.1993 Oslo-akkoorden; terugkeer naar Palestina.
Lees verder
Er schijnt een regeeraccoord te liggen, hoewel het laatste nieuws nog was dat dat er deze week nog niet in zou zitten.
Maandagochtend alle Tweede Kamer fracties in spoedberaad.
Dat is nou weer pech, want maandagochtend hebben we een paar klassen van de Bilalschool bij ons op bezoek in de Eerste Kamer, en daar had ik Samira Abbos, van de Tweede Kamer, PvdA graag bij gehad. Maar die heeft nu af moeten zeggen.
Zo gaat dat in de politiek. Landsbelang gaat voor.
Bert Bakker liep leeg. Aangezien er weinig nieuws is heeft iedereen het nu dus over Bert Bakker. Nou was wat hij te zeggen had weinig nieuws, het was de manier waarop hij het zei, en die was, zacht gezegd, niet zo diplomatiek. Komt hem op commentaar te staan van Marcel van Dam, vanochtend in de Volkskrant. Het zou pas spraakmakend zijn geweest als hij datzelfde twee jaar geleden had gezegd, zegt Van Dam.
Lees verder
Krista van Velzen blogt nu ook. Veel over dierenrechten. En ze kreeg net de prijs van dierenbeschermer van het jaar.
Gefeliciteerd, Krista!
Was ik toch een tijd geleden op het idee gekomen dat het slimmer was om die gigantische bewaarde papierrommel in mijn huis over te dragen aan het IIAV (het Internationale Archief voor de Vrouwenbeweging) met het idee dat dat beter nu kon dan als ik dood was. Want dan kan ik niets meer uitleggen. En het lag hier maar te verstoffen in veel stapels, tot onder mijn bed. Met de bijkomende gedachte dat als ik zelf ooit nog iets zoek ik het beter daar kan vinden dan in mijn eigen huis. En ze wilden wel. Ik vond dat eervol en aardig.
Wat ruimde dat op, toen ik al die dozen uitzwaaide.
Lees verder