Vandaag begint de week van de mensenrechten. Sami Michel, Israelisch schrijver en voorzitter van ACRI, een mensenrechtenorganisatie, zegt dat het racisme in Israel, met name tegen Arabieren, erg is toegenomen.
Lees verder
Mahmoud Abu Taha’s zorgen zijn eindelijk over. Abu Taha, twintig jaar oud, leed aan darmkanker, en vroeg toestemming om in Israel behandeld te worden. Vier keer probeerde de familie van Abu Taha een vergunning te krijgen, die werd afgewezen op grond van ‘veiligheidsrisico’s’. Het ging ondertussen slecht met Abu Taha, hij verloor zoveel lichaamsgewicht dat hij niet meer in staat was om te lopen of te staan. Eindelijk kwam er een vergunning af. Zijn vader begeleidde hem in de ambulance naar Erez. Daar kwam het bericht dat hij toch niet doorgelaten zou worden. Na acht uur wachten stierf hij. Zijn vader werd gearresteerd en in een Israelische gevangenis opgesloten. Een reden waarom hij gevangen werd genomen werd niet gegeven. Er zijn meer patienten die het nog niet opgeven en op de lijst staan voor een vergunning in Israel behandeld te worden. Kanker, een hartpatient wachtend op een operatie, een meisje met een gebroken nek. Zie Mohammed Omer, hier.
Lees verder
Van de website van Mona Baker. Hier.
Ground Rules Relevant to the Middle East
Rule # 1: In the Middle East, it is always the Arabs that attack first, and it’s always Israel who defends itself. This is called “retaliation”.
Rule # 2: The Arabs, whether Palestinians or Lebanese, are not allowed to kill Israelis. This is called “terrorism”.
Lees verder
Zie een reportage van Al Jazeera in Gaza, hier.
Een petitie.
Onderteken.
Nu.
Hier.
Lees verder
Wanneer ik net terug ben uit Gaza erger ik me dubbel aan de berichten over Palestina/Israel in de Nederlandse kranten. Geen van onze kwaliteitskranten heeft een verslaggever die werkelijk kritisch naar de achtergronden kijkt, die wat er gebeurt in een contekst kan plaatsen. Er is in ieder geval geen commentator, of het moesten losse mensen zijn die een stuk geplaatst krijgen op een opiniepagina, die onder ogen wensen te zien wat iedereen kan weten die de feiten al een paar jaar volgt: dat Israel vanaf Oslo niets anders heeft gedaan dan de bezettingspolitiek eenzijdig voort te zetten. En niemand van de aangestelde verslaggevers komt dus op de gedachte dat wanneer Olmert het heeft over een aanstaande Palestijnse staat die er nu maar eens moet komen, het gaat om een farce.
Lees verder
M’n net lag er uit, vanochtend. Ik zal maar geen grapjes meer maken over de Mossad. Het was een rustige ochtend, en aangezien ik nog een beetje bij moet komen kwam me dat wel uit.
Lees verder
Een petitie.
Onderteken.
Nu.
Hier.
Lees verder
We gleden deze keer door Erez als een mes door de boter, Jaap en ik, de laatste ploeg die Gaza verliet. En ook Ben Goerion was een piece of cake. Niemand wilde zelfs weten waar we waren geweest. De koffers hoefden niet eens open, waarin honderden geborduurde kerstkaarten. Ik herinner me nog dat Joes op Ben Goerion moest verdragen dat elk van die honderden kaarten uit de enveloppes werden gehaald en onderzocht. Nu niet. Dus hadden we opeens een paar uur over in Tel Aviv, en hoefde ik niet als anders als ik stuiter van de ingehouden drift twee glazen wijn achterover te slaan om weer een beetje normaal te worden. Dus deze keer waren de glaasjes wijn vooral om het verdriet dat mij elke keer weer overvalt wanneer ik Gaza heb verlaten. Mijn geliefden achter heb gelaten die er niet uitkunnen. En we nooit weten wanneer we elkaar weer zien. En uit de verte aan moeten zien hoe ze de komende tijd gaan overleven.
Lees verder
We gaan.
Wachten op de taxi.
Lees verder