Op 18 augustus vonden er een paar aanslagen plaats in de Negev-woestijn, vlak bij Eilat, waarbij acht Israëli’s werden gedood. Ogenblikkelijk voerde Israël een vergeldingsactie uit op Gaza, waarbij 31 mensen, onder wie kinderen, de dood vonden. Ik schreef het toen al: was er enig bewijs dat de aanval was uitgevoerd door mensen uit Gaza? Dat was er niet. Zie hier en hier.
Lees verder
Het is maar dat we het even beseffen: geen van de Palestijnse kinderen (12 – 17 jaar) die in de gevangenis zitten zijn vrijgelaten. Hier.
Lees verder
(Ramsey Nasr, met een bloter gezicht dan nu)
Ramsey Nasr, met een open brief aan minister Rosenthal, in het NRC gisteren.
Citaat:
1. Stel, Hamas blijkt in 2006 de onbetwiste winnaar van eerlijke Palestijnse verkiezingen. De partij komt aan de macht. Wat doe je dan? Je stelt een totale boycot in -die lui accepteren immers de grenzen van 1967 niet. Je zet anderhalf miljoen burgers gevangen op een gebied zo groot als twee keer Texel, onthoudt hun elk contact met de buitenwereld, en wacht tot ze genuanceerder leren stemmen.
Dat is de linkerschaal van de balans.
Lees verder
Er zullen weinig landen in de wereld zijn waar er openlijk feestelijke vlaggen en spandoeken op de huizen hangen om papa te feliciteren met zijn terugkomst uit de gevangenis. Maar in Palestina zijn de mensen die jaren van hun leven in een Israëlische gevangenis hebben doorgebracht helden, die zich opgeofferd hebben voor de gemeenschappelijke zaak, een vrij Palestina.
Lees verder
(Eerste beeld van Shalit bij de grensovergang – van de Egyptische tv)
Bericht van Een Ander Joods Geluid:
Gebruik vrijlating Shalit als kans voor vrede
Lees verder
Ze’ev Sternhell is een bejaarde man. Hij is oud genoeg om nog herinneringen te hebben aan het getto in Lvov, in Polen. Hij werd verstopt en werd gered, anders dan zijn moeder en zusjes die werden vermoord. Toen de staat Israël werd uitgeroepen beleefde hij dat als een wonder. Opeens waren er joden die minister waren, en officieren, er waren paspoorten, uniformen, een vlag. Eindelijk hadden de joden wat de gojim ook hadden. De joden konden niet langer als beesten behandeld worden. Ze vochten terug. Sternhell ging in 1951 naar Israël, vocht in verschillende oorlogen. En werd gaandeweg steeds gedesillusioneerder in het land waar hij zijn hoop op had gevestigd. In 1967 werd Israël met de bezetting van Westoever en Gazastrook een koloniale onderneming. Wat er nu gebeurt is een tragedie. Mijn wereld stort ineen, zegt hij.
Lees verder
Ik heb het op mijn weblog vaak over de drie paradigma’s die mensen hanteren als ze een mening formuleren over Palestina/Israël (zie hier): of ze gaan uit van Israël als veilige haven voor de joden te midden van vijandige Arabieren (paradigma 1), of ze gaan uit van Israël als bezettende mogendheid die de Palestijnen onder de voet loopt (paradigma 3), of ze proberen ‘neutraal’ te blijven volgens de aloude slogan ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’ (paradigma 2). Het punt is dat er vrijwel geen gesprek mogelijk is tussen de aanhangers van die diverse paradigma’s, omdat alles, elk feit, elke gebeurtenis, verschillend wordt geinterpreteerd.
Lees verder
