PARC (1)


(Ismail Daiq)

Mohammed Alatar, de Palestijnse Amerikaan van Palestinians for Peace and Democracy heeft ons voorgesteld aan Ismail Daiq, de directeur van PARC – de Agricultural Development Association. Toen het duidelijk was dat het niet ging lukken om onze training in Gaza nog te geven wilden we wat nuttigs doen met onze tijd. De training werd betaald door Novib, dat wil zeggen, de onkosten. Zoals meestal doen we het werk zelf onbezoldigd. PARC is een ‘partner’ van Novib. Dus een goed idee om eens te gaan kijken hoe ze er nu bijstaan, na de verkiezingen, en wat ze eventueel nodig hebben aan ondersteuning voor de toekomst. Voor onszelf goede informatie – want dit was naast de training ook mijn doel: van de Palestijnen zelf horen hoe de situatie er wat hen betreft uitziet.
Lees verder

Jeruzalem, meer

Marieke, Deny is weer onderweg naar huis, we hebben hem net uitgezwaaid.
Door de straten van het oude Oost-Jeruzalem gelopen. Met Deny cadeautjes uitgezocht voor thuis. Me helemaal te goed gedaan in de Educational Bookshop. Die is er nog wel, Tiny, je bent waarschijnlijk de Universal Library ingelopen, net zo’n pijpenla maar niet met zo’n fantastische verzameling Engelse boeken. Leo, ik heb Sacred Landscape van Meron Benvenisti meegenomen. Erg interessant boek. Zoon van een kaartenmaker, die na is gegaan hoe Israel meteen na 1948 begon met het tekenen van nieuwe kaarten waarop bijna alle sporen van Arabische bewoning letterlijk van de kaart werden geveegd. Niet alleen geen spoor meer van de ruim 400 Palestijnse dorpen die zijn vernietigd, de plaatsen die nog wel bestaan zijn ont-arabiseerd. Zelfs, ironisch genoeg, de namen van de plaatsen die oude joodse wortels hadden.
Lees verder

Jeruzalem, 6 februari 2006

Volle dag gisteren. We zijn naar Ramallah geweest, voor een gesprek met de trainers van PARC, een heel interessante organisatie die om te beginnen boeren organiseerde, nu ook vrouwen en jongeren. Heel principieel, van onderop beginnen. Mee geweest naar een dorp, om daar het nieuwe clubhuis voor jongeren en vrouwen te bezoeken. Veel meningen gehoord over de verkiezingen. Op zich al een avontuur, als buitenlanders door checkpoint Qalandia heen, met de Palestijnen te voet terug. Wat voor een verschil dat maakt.
Lees verder

Jeruzalem, de muur

We wachten nog steeds of we Gaza weer inkunnen en doen ondertussen wat nuttigs en informatiefs, we gaan met Abu Hassan mee op een politiek tochtje, om de situatie in en rondom Jeruzalem te zien. De muur, vooral.
De feiten zijn niet nieuw voor me, want ik doe mijn huiswerk regelmatig, maar de feiten zien is toch nog heel wat anders. Het knijpt me de keel dicht, en als we twee uur later uit het busje stappen ben ik bijna in tranen.
Lees verder

Gaza, 3 februari 2006

Ik heb gisteren in Gaza nog een lang stuk geschreven. Komt nog. Want alles loopt weer anders dan gepland. Gistermiddag hoorde ik dat er vandaag demonstraties gepland zijn, die onder andere tegen de Europeanen gericht zijn. En hoewel Hamas al liet weten dat ze er tegen zijn dat de Europese werkers in Gaza en elders in Palestina ook maar een haar wordt gekrenkt weet je niet zeker of iedereen daar wel naar luistert. En onze mensen daar in Gaza zijn supervoorzichtig, dus ik ben weer terug naar Jeruzalem, nog voordat Deny en Jan naar Gaza konden komen. De jongens hebben hun tijd goed gebruikt, we gaan hier een aantal gesprekken voeren over de situatie, en we kijken morgen of het te doen is om terug te gaan naar Gaza.

Het regent hier pijpestelen in Jeruzalem. Ik zit op de hotel computer, mijn stuk van gisteren krijg ik niet overgeheveld. Komt nog. Ook de reacties krijg ik niet allemaal verwerkt, zeker niet de lange stukken. Ook dat komt nog.

Ik meld me weer!

Dagboek 1 februari 2006

Frustratie frustratie frustratie. Mist in Zurich. Vliegtuig gecancelled. Bellen met Gaza. Gaza niet bereikbaar. Helma bellen. Die heeft Gaza wel bereikt, dat ik een vliegtuig later kom. Anders staat de taxi voor niks op me te wachten. Dat net geregeld. Nieuw bericht, dat nieuwe vliegtuig heeft twee uur vertraging. Weer bellen. Nu is het de vraag of ik de grens met Gaza haal voor acht uur als het dicht gaat. Joes gaat bellen. De opperpief die daarover beslist is er niet. Over 15 minuten gaat mijn vliegtuig. Zeggen ze. Dus misschien wordt het overnachten in Jeruzalem, en dan morgenochtend naar Gaza.
Dit is een automaat-internet-ding op vliegveld Zurich waar ik munten in moet gooien. Bijna op.
Helaas, Leo, je hebt dat dingie prachtig geinstalleerd maar de simkaart is hier niet geldig.
Tot morgen, allemaal.