(foto Tofik Dibi, enige jaren terug.)

In ‘Met twee maten meten’ had ik het over het artikel in De Groene waarin Margalith Kleijwegt van Tofik Dibi en nog andere moslims eistte dat die zich ogenblikkelijk van de tweet van Yasmina Haifi zou distantiëren, omdat ze anders geen vertrouwen meer zou hebben in de toekomst. (Zie hier) Alweer een moslim die moet bewijzen dat hij te vertrouwen is omdat een andere moslim iets zegt dat Kleijwegt niet bevalt. Deze week geeft Dibi haar antwoord in De Groene. Helaas niet on line te lezen. Perfect antwoord, dat iedereen zo over kan nemen.
Lees verder →

(Felix Mendelssohn)

Een paar jaar geleden begon het te spoken: extra spanningen in Nederland tussen Nederlandse joden en Nederlandse moslims. Waarbij je helaas kunt zien dat veel van diegenen die vooral de angst oproepen voor het ‘nieuwe antisemitisme’ tegelijk blijk geven van een stevige islamofobie. Alsof antisemitisme bestreden moet worden het het bestrijden van moslims. Alsof een vorm van racisme inruilen voor een andere van Nederland een land maakt waarin iedereen zich geborgen en ’thuis’ kan voelen. Een paar jaar geleden schreef ik al een van mijn lange stukken over de vraag of er een land kan zijn waar joden en moslims zich thuis kunnen voelen, en waar dat land dan aan moet voldoen. Ik haak daarbij aan bij een belangrijk denker, Steven Beller, die een prachtig boekje schreef over antisemitisme. Ik kom daar zeker nog op terug. Maar dit alvast:

Lees verder →

(Bijgewerkte en gecorrigeerde versie, van meer links voorzien, 8 september 2014)

Een ongemakkelijke ontmoeting

Eens bezocht Margalith Kleijwegt, die veel schreef over ‘allochtone’ gezinnen in Nederland, een moeder in Amsterdam-West. Het was een ongemakkelijk samenzijn aan de keukentafel, hoewel de vrouw haar beleefd nog een kopje thee inschonk. Kleijwegts ongemak kwam voort uit de glazige blik waarmee de vrouw haar aankeek toen ze vroeg naar de oorlog. ‘Het leek of ik haar overhoorde over een onderwerp waar ze niets van wist. Ze had geen idee, niet welke oorlog het was, laat staan wanneer die had plaatsgevonden of wat er op het spel had gestaan. De meeste Marokkaanse of Turkse gezinnen bleken trouwens geen affiniteit met dit onderwerp te hebben. Na een paar moeizame pogingen de oorlog te bespreken, was ik ontnuchterd. Deze ouders hadden genoeg andere problemen aan hun hoofd en daar hadden we het voortaan over. Hun wereld was klein en geïsoleerd, hun eigen buurtje en het land waar ze vandaan kwamen was hun biotoop.’ (Hier)
Lees verder →