(dit stuk verscheen in Sociale Vraagstukken, maar aangezien het overnemen van stukken van sites die niet van facebook zijn weinig aandacht trekken, doe ik het maar weer zo)
Anja Meulenbelt heeft een klacht over hoe er in onze samenleving met ouderen wordt omgesprongen. Er is volgens haar sprake van discriminatie: ageism. Ouderen moeten meer gewaardeerd worden.

Ik ben oud. Als ik dat hardop zeg, in gezelschap, beginnen de meeste mensen meteen te protesteren. Je ziet er nog prima uit, zegt iemand. Je bent toch nog erg actief, zegt een ander. De clichés buitelen over elkaar heen, je bent zo oud als je je voelt, is er een. Leeftijd is maar een getal, is een andere.
Lees verder →

O SCHRIK! Het werd tijd, om met Lotje Linker Sok en Max naar de dokter te gaan, om zoals dat eufemistisch heet, ze te laten ‘helpen’. Want ze zijn inmiddels vijf en een halve maand, bijna oud genoeg om zich voort te planten, en in tijden van nood maakt het katten niet uit dat ze broer en zus zijn. Dus afspraak. Ik had nog extra een poezenrugzak gekocht, zodat ik ze niet samen in die ene tas hoefde te proppen, en met die rugzak hadden ze nog leuk gespeeld de vorige dag. Drin, druit, drin, druit. Maar nu ze er in moesten hadden ze opeens helemaal geen zin. Alsof ze het aan voelden komen.
Lees verder →

Feministe en schrijfster Anja Meulenbelt (77): “Alles is gewoon kut”

door Fréderike Geerdink, Vrij Nederland 19 sept 22

Bijna zestig jaar geleden, toen Anja Meulenbelt feminist werd, dacht ze nooit na over ouderdom. “We hadden er een superieure minachting voor”, zegt ze. “Net als voor geld: dat zien we later wel weer.” Nu het zover is, ziet ze dat het bereiken van een respectabele leeftijd ook een maatschappelijke positie is, net zoals vrouw-zijn, en dat er discriminatie in het spel is. Met het rijpen van dat inzicht is ook haar blik op de Anja van toen scherper geworden dan ooit. “In mijn 53ste boek zou ik eens terug moeten kijken op wat ik nou eigenlijk zocht in de beweging.”
Lees verder →

Interview NRC, door Annemarie Sterk, 1 oktober 2022

Feminist Anja Meulenbelt zet zich al decennia in voor de emancipatie van vrouwen: weg van het aanrecht, de wereld in. Maar bijna net zo lang zag ze iets over het hoofd. Want wie betaald werk tot het summum van emancipatie maakt, onderwaardeert zorg en huishouden, en onderschat klassenverschillen. 

Het gesprek met Anja Meulenbelt stopt al na een paar minuten. “Ik vind het toch gek hoor. Waar is ze nou?” Meulenbelt, boegbeeld uit de tweede feministische golf, is een poes kwijt. Binnen rent Max, pikzwarte kater, miauwend rond. Maar waar is zijn tweelingzus, Lotje Linker Sok? 
Lees verder →

Waarom ik ‘Alle moeders werken al’ schreef: ik heb iets goed te maken.

Dit boek gaat over moederschap. Is dat nodig? Er zijn stapels boeken over hoe je dat doet, je kinderen opvoeden, met titels als Perfecte moeders bestaan niet of Relax Mama! Die andere vrouwen doen ook maar wat. Handboeken, zelfhulpboeken en boeken die troost moeten bieden bij een stevige klus. Zo’n boek is dit niet. Het gaat niet over hoe we onze kinderen een beetje netjes grootkrijgen, maar over hoe er met moederschap wordt omgegaan in onze huidige samenleving.
Lees verder →

DE WERELD IN THERAPIE. Meestal kom ik niet aan de zomergasten toe, omdat ik dan allang in bed lig. Voor Raven wilde ik wel opblijven, maar dat werd gesaboteerd doordat er geheel ongevraagd een kinderslotje op zat, dat ik er zo snel niet af kon krijgen, en ik nergens kon melden dat mijn kind al bijna 60 is en wel tegen een stootje kan. (Ik bekeek het later in de herhaling). Maar voor Bessel van der Kolk wilde ik ook opblijven en daar zat gelukkig geen kinderslotje op. Het werd voor mij een zeer bevredigende avond.
Lees verder →

MET DEZE PRACHTIGE FOTO VAN JUDY DENCH, leid ik mijn artikel in dat verscheen in het nummer AGEIVISM ROUNDTABLE, onder redactie van Katrien de Graeve, in DiGeSt, Journal of Diversity and Gender Studies, spring 2022. (foto is er af vanwege rechten)

Anja Meulenbelt – An army of grey-haired women

I am old.
Lees verder →

Verplicht om van ons te laten houden

Ik schreef dit stukje voor mijn feestboek, op 14 augustus 2019. Het was de aanloop naar de zogenaamde ‘boerkawet’ waarbij het vrouwen voortaan verboden zou worden in publieke gelegenheden een niqaab te dragen. De wet is er gekomen. Er zijn geen arrestaties gepleegd en geen boetes opgelegd. Wel melden moslima’s meer agressieve reacties en gescheld. En intussen is die gehele achterlijke wet ingehaald door een onverwachte gebeurtenis. Maandenlang hebben we mondkapjes gedragen die precies deden wat de niqaab ook doet: het laat de ogen vrij, en communicatie is nog steeds mogelijk.

COMMUNICEREN OP BEVEL. Ik geloof dat ik even niet heb opgelet, maar er schijnt inmiddels een wet te zijn die bepaalt dat we buitenshuis altijd bereid moeten te zijn om met iedereen die we tegenkomen te ‘communiceren’ en dat blijkt alleen te kunnen als je ons gezicht kunt zien. Alleen dan ben je ‘open’, alleen dan kunnen mensen van je houden, alleen dan mag je deel uitmaken van onze cultuur.

Lees verder →

Mijn commentaar op de uitzending met psychiater Glenn Helberg, op 7 aug 2017

Ik had graag tegenover Glenn Helberg aan die tafel gezeten, als zijn tafeldame annex gesprekspartner. Niet per se omdat ik denk dat ik het beter had gedaan dan Janine Abbring. Hoewel. Ik had Glenn graag een partner toegewenst die niet nog zo verstrikt zat in de witte angst om iets verkeerds te zeggen, dat zou misschien een beetje hebben voorkomen dat hij nogal eens in de rol terecht kwam van docent die eerst uit moet leggen waar het eigenlijk over gaat, voordat je werkelijk met elkaar op voet van gelijkwaardigheid in gesprek kunt. Dat werd het dan ook zelden.
Lees verder →

KINDERARMOEDE BESTAAT NIET
Dat is de kop die boven mijn opiniestukje vanochtend (7 aug 2021) in Trouw had moeten staan, maar de redactie maakte er wat anders van: ‘hulp’ aan de ouders. Terwijl dat idee, dat het bij bestrijding van armoede gaat om ‘hulp’ nou juist precies niet de bedoeling was. Nou ja, zo gaat dat.
Lees verder →