Anja Meulenbelt
:: Weblog

Nu Opzij het een goed idee vond om een VVD-minister, die haar best doet om te bezuinigen op de zorg en daar duizenden vrouwen mee van hun baan berooft plus diezelfde vrouwen richting nog meer mantelzorg duwt – om die minister maar uit te roepen tot de machtigste vrouw van Nederland – en dat niet als een belediging op te vatten maar haar uitbundig en duur te vieren met bloemen en oorkondes, kortom, nu Opzij zich dus geheel en al heeft geschaard aan de kant van het neoliberalisme, en iedereen lijkt te zijn vergeten dat het feminisme eens ook een maatschappijkritische beweging was, niet alleen bedoeld voor de carrièrevrouwen om het nog verder te schoppen, wordt het wel tijd voor een tegengeluid. Al was het maar om nog eens te zeggen dat feminisme heel wat meer is dan dit superindividualisme. Vandaar: een niet zo makkelijk maar interessant stuk uit The Guardian. (Hadden wij maar zo’n krant).
(meer…)

Destijds was ik niet zo onder de indruk van dit lied waarvan de tekst van Joke Smit was: ‘Er is een land waar vrouwen willen wonen’. Ik vond het wel erg lief, weinig radicaal, utopisch, zo braaf sociaal-democratisch. Joke Smit was zo iemand die geloofde dat het nog helemaal goed kon komen tussen vrouwen en mannen, en ook tussen vrouwen onderling. Want uiteraard was er nooit maar één soort feminisme, er waren er vele, ook toen al.
(meer…)

Mannen met grote ballen, echte mannen dus, zorgen slecht voor hun kinderen, kunnen we begrijpen uit een stuk in de Volkskrant. (10 september 2013, hier) Dat zit zo: mannen met grote ballen hebben niet alleen meer sperma, maar produceren ook meer testosteron, en testosteron zorgt niet alleen voor grotere spieren, naar ook voor een sterkere competitiedrang om de mooiste vrouwtjes te krijgen. En hoe meer kinderen, hoe minder je vanuit evolutionair oogpunt voor die kinderen hoeft te zorgen, want daar heb je als man zijnde natuurlijk geen tijd meer voor en ook geen zin in.
(meer…)

Zo, iedereen heeft even haar en zijn plasje gedaan over de kwestie Bussemaker, die wil dat vrouwen ophouden ‘op de zak van hun man te teren’. Bij Maurice de Hond vinden we wat de bevolking ervan vindt. Eerst de verschillen tussen vrouwen en mannen: in verhouding vinden meer mannen de oproep van Bussemaker een goed idee (32% mannen tegen 28% vrouwen) wat ermee te maken kan hebben dat mannen niet worden aangesproken en alleen vrouwen wat doen moeten, en meer vrouwen dan mannen vinden het een slecht idee (46% vrouwen tegen 40% mannen) – als de helft van de vrouwen zich niet aangesproken voelt door de oproep van Bussemaker dan is het in ieder geval duidelijk dat ze die niet als een ondersteuning voor hun zelfstandigheid ervaren.
(meer…)

(Simone van Saarloos)

Ik had er zin in, en dat bleek terecht. Ik was uitgenodigd voor een groepsgesprek voor de radio, VPRO, De avonden, over seks. Op ‘Ladies Night’. Want we weten het: je hebt mensen en je hebt vrouwen, en als de mensen aan het woord zijn geweest mogen de vrouwen ook wat zeggen. Grapje. Het was leuk.
(meer…)

We doen de discussie nog eens over

Het is bekend, het is meer dan bekend, het is dezelfde knuppel in een al lang bestaand hoenderhok. Ja, vrouwen zijn in doorsnee meer buitenshuis gaan werken dan vroeger, maar vaak in kleinere banen, vooral wanneer ze een gezin hebben – met kinderen. Tegenwoordig is het ‘anderhalf-kostwinners-model’ in de meerderheid. En dat komt erop neer dat nog steeds 48% van de Nederlandse vrouwen niet geheel van eigen inkomen zou kunnen leven, maar, zoals dat nu zo vrouwvriendelijk door de media waart, ‘op de zak van een man teren’. Of dat niet schandelijk ouderwets is? Ja nou! Die arme uitgebuite mannen die met zo’n luxe vrouwtje zitten dat thuis een beetje tut met de kinderen, voor ze naar haar yogaklasje gaat om zichzelf te ‘ontplooien’, dat die mannen dat nog nemen, zeg!
(meer…)

Ik schreef dit stuk in 2007. Het was een herhaling van wat ik schreef in 2004, en dat was een samenvatting van wat ik schreef in een boek in 1997 (Chodorow en verder) en dat was een weergave van lezingen en lessen die ik al vele jaren gaf. Ik beloof over een jaar of wat weer een frisse nieuwe versie van hetzelfde.
(meer…)

Drie modellen

Grofweg hebben moderne vrouwen drie levensmodellen waaruit ze kunnen kiezen: ze kunnen (Andreas Kinneging) hun werk opgeven als ze kinderen krijgen, en fulltime huisvrouw en moeder worden. Ze kunnen (Heleen Mees) kiezen voor carrière, wat vaak neerkomt op het afzien van kinderen en soms ook van een partner. En ze kunnen proberen om beide werelden, gezin en werk, met elkaar te combineren. Op dit moment is dat laatste model onder de Nederlandse vrouwen het populairst. Het betekent wel, in de meeste gevallen, een stapje terug doen in het werk. En zo krijg je het anderhalf-kostwinnersgezin, waar Mees en Kinneging zo misprijzend over doen, zij het beide uit diametraal tegenover elkaar staande motieven. Want Kinneging denkt alleen aan de kinderen en niet aan de vrouwen, en Mees denkt alleen aan de vrouwen en niet aan de kinderen.
(meer…)

Het is goed dat ik het klassieke werk van Edward Said weer eens lees, Oriëntalisme, uit 1978. Said, als Palestijnse Amerikaan die zich oorspronkelijk vooral bezighield met literatuur, beschreef daarin de recente geschiedenis van de westerse blik op ‘het oosten’. Die blik wordt onder andere gekenmerkt door alles wat ‘Arabisch’ is te zien als achterlijk, en/of exotisch. We nemen waar: woeste, maar woest aantrekkelijke mannen en onderworpen, maar zwoele vrouwen. Liefst gesluierd, maar verder zo bloot mogelijk afgebeeld.
(meer…)

(De vrouwen van de Anna Bijns stichting, 1985, foto Diana Blok Van links naar rechts: Caroline van Tuyl van Serooskerken, Elly de Waard, Renate Dorrestein en Anja Meulenbelt)

Het is onvermijdelijk dat bijna alle thema’s die eens in de vrouwenbeweging opkwamen herhaald moeten worden – want emancipatie is niet een zaak die je op een dag hebt bereikt en die daarmee voorgoed voltooid is. Het is zoals bij alle verworvenheden van sociale bewegingen een kwestie van twee stappen voorwaarts en een stap terug.
(meer…)