Veel mensen begrepen waarom ik mijn lidmaatschap op de SP heb opgezegd, ook binnen de partij, en een paar mensen waren kwaad. Ook als ze het inhoudelijk wel met me eens waren dat de partij meer had moeten doen, bij de bloedige slachtpartij in Gaza. Ze voelden zich in de steek gelaten. Ik neem ze dat niet kwalijk: ik heb ze ook in de steek gelaten. Dat deed ik niet gemakkelijk, en daarom gaf ik mezelf na die eerste woede een week of twee om er nog even over na te denken. Je partijlidmaatschap opzeggen doe je maar één keer, en daar moet dus een goede reden voor zijn. En daarom wil ik hier nog wel uitleggen waarom dit geen opwelling is waar ik morgen weer spijt van krijg. Mijn beslissing heeft een geschiedenis die niet alleen gaat over Gaza. Al begon en eindigde mijn geschiedenis met de Socialistische Partij daarmee.
Lees verder
