Ik heb nog wat oude reacties op kunnen vissen uit de krochten van mijn mail, maar niet alles. Ze zitten dus niet meer op volgorde van binnenkomst en zijn niet volledig.
Wie echt iets mist moet even de moeite doen opnieuw te reageren.
Morgen, dat wil zeggen vandaag, als ik uitgeslapen ben, een boel foto’s van van alles. Twee iftars, links overleg, verhaal over een bijeenkomst van de Wiardi Beckmanstichting. Tot straks.
Er was dus een minirampje op de website, nee ik had geen ruzie met Jan, zoals iemand suggereerde, zo doen we dat niet bij de partij, het was gewoon een grote stroomstoornis. Dus bijna alles van gisteren weg. Een aantal reacties kan ik wel weer uit de mailbox vissen, maar daar heb ik nu even geen tijd voor. En die van mij zijn echt weg. Maar ik verzin ze wel weer.
Lees verder
Stukje dat ik schreef voor Spanning, als begeleiding bij de speech van Huub Oosterhuis. Voor vaste weblogbezoekers niet zo nieuw..
Linkse kerk
Jezus, we worden toch geen gristelijke partij, hoorde ik een SP’er zeggen na de toespraak van Huub Oosterhuis, de lijstduwer, op het SP-congres. Een ander was weggelopen, die wilde het niet horen. Haar hele verleden als kind in een zwaar gereformeerd nest kwam weer boven. Hoewel er nog veel meer waren die zeiden: ik ben niet gelovig, maar ik was wel geraakt door dat verhaal.
Lees verder
(dank je, Alexandra)
Alles van gisteren is weg. Ik denk natuurlijk meteen dat het aan mij ligt, of aan mijn laptopje waarmee ik in Den Haag zit. Maar het was een hogere macht.
Zie hier:
Beste SP-bloggers,
Korte samenvatting: je blogs en alle reacties van de afgelopen 24 uur zijn weg. De rest is gered.
Lang verhaal: Onze server “gazpacho”, waarop alle weblogs draaien, is gestald bij het KPN/xs4all datacenter in amsterdam. Daar viel dinsdag om 16.00 de stroom uit (zoals we allemaal in het journaal hebben kunnen zien: de Stemwijzer was plotseling uit de lucht).
De stroomstoring heeft niet lang geduurd, maar voor ons wel een “corrupte” harde schijf opgeleverd. Gevolg: configuraties en een database die geheel van slag waren. Onze Kevin (en ik een beetje) hebben uren gewerkt om het maximale te redden. En het maximale was dat de backup van gisteren is teruggezet.
Alles werkt dus weer, alleen zijn je blogs en de reacties van de afgelopen dag foetsie. Wellicht iets om even uit te leggen aan je bezoekers…
Excuses voor het ongemak!
vriendelijke groet,
Herman
We gaan aan de herstelwerkzaamheden.
Dit hoorde ik ook, en dacht ik ook: dit wisten we tien jaar geleden toch ook al? Ook toen al groepen Israelische dienstplichtigen die weigerden, de verhalen vertelden van wat ze hadden moeten doen. Lees het verhaal van Tal Belo in de bundel die ik samenstelde: Een spiegel liegt niet. Andere stemmen uit Israel. Belo die het meemaakte dat een makker van hem in het leger zelfmoord pleegde toen hij besefte wat hij had gedaan: een burger doodgeschoten. Maar nu, met de expositie van Breaking the silence in Galerie de Levante, georganiseerd door Next Step en Een Ander Joods Geluid – de tentoonstelling gaat ook nog naar Groningen, over wat Israelische soldaten doen en meemaken, opeens een paginagroot stuk in de Volkskrant, artikelen in het AD en de Telegraaf, radiouitzendingen, vanavond nog een stuk in het NRC. Is Nederland er eindelijk rijp voor om deze werkelijkheid onder ogen te zien? Was daar Libanon voor nodig? Begint het klimaat, waarin je toch maar liever niet te veel kritiek op Israel moest hebben eindelijk te kantelen? Hoe het ook zij, de tentoonstelling is er, en trekt veel belangstelling.
Lees verder
Mijn tweede iftar in deze ramadan maand. Ik was uitgenodigd bij Het Vangnet, een opvangproject voor moslimmeiden. Het recept is simpel: een ruimte waar meiden en jonge vrouwen elkaar kunnen treffen, laagdrempelig, geen eisen. Gewoon: warmte. Je verhaal kunnen vertellen. Eens uit kunnen huilen. Waar je naar toe kunt als je je eenzaam voelt. En waar ook echte hulp is als je die nodig hebt. Van mensen die je begrijpen, omdat ze zelf ook van alles hebben meegemaakt. En zingeving. De islam als leidraad.
Lees verder
Mijn moeder zei vaak: ‘kind, geld maakt niet gelukkig.’ Daar was ze expert in, want ze had geld, en ze was niet gelukkig. Dat was in de tijd van mijn marxistische scholingsgroepjes, ik had net het Kapitaal gelezen, een absolute blikopener vond ik dat, en ik kreeg dus vaak ruzie met mijn kapitalistische moeder. En dan zei ik hardvochtig: als je nou toch van plan bent om ongelukkig te zijn, kun je dat toch prettiger met geld dan zonder.
Lees verder
Te gast: Uri Avnery
14.10.06
IS IT possible to force a whole people to submit to foreign occupation by starving it?
That is, certainly, an interesting question. So interesting, indeed, that the governments of Israel and the United States, in close cooperation with Europe, are now engaged in a rigorous scientific experiment in order to obtain a definitive answer.
Lees verder
Met de fanclub waren we eerst lunchen. We hebben besloten fans van elkaar te zijn, en gisteren waren we dus de fanclub van Halleh Ghorashi, die als nieuwe hoogleraar Management van Diversiteit aan de VU haar oratie ging uitspreken.
Zaal afgeladen, Halleh in haar zwarte gewaad en baret erg in de verte alleen achter het spreekgestoelte. Prinses Maxima op de eerste rij, en minister Verdonk. En veel bekende mensen in de zaal. Eens kwam Halleh hier als asielzoeker uit Iran. Nu is ze professor. Maar haar eigen geschiedenis verloochent ze niet. Gisteren ging haar oratie over dat wat ze als het meest belangrijk ziet voor Nederland, dat migrantenland dat zo’n moeite heeft om zich aan te passen aan de nieuwe tijd.
Lees verder