Half drie vannacht lag ik in bed. Gisteren was er in de Eerste Kamer een monsterbehandeling van de crisis- en herstelwet, in de aanwezigheid van wel vijf demissionaire bewindslieden. Het was geheel voorspelbaar dat de wet er door zou komen, ondanks stevige kritiek, ook van de PvdA – die uiteindelijk toch voor stemde. Maar zeggen, jongens, we hebben al neuzen geteld, kunnen we dat snel even in een half uurtje afhandelen is er natuurlijk niet bij, dus begonnen we ’s ochtends om kwart over tien, en om half een ’s nachts vond de stemming plaats over een dikke twintig moties. Stemmen per zitten en opstaan, wat voor mijn fractie, die tevergeefs voor bijna alle moties was omdat die nog iets zouden redden, neerkwam op een stief fitness oefeningetje, zitten staan zitten staan zitten staan en dat zo’n twintig keer. En daarna de hoofdelijke stemming. Okee, de wet is er door. Dus wij netjes alle vijf bewindslieden een hand geven en proficiat wensen want zo doen we dat in de Eerste Kamer. Niet slaan en niet schelden en niet vloeken. Politiek is vooral tegen je verlies kunnen.
Lees verder →